Nobel za światłowody i CCD

Charles Kao, Willard Boyle i George Smith to laureaci Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki. Dostali ją za osiągnięcia dotyczące wykorzystania światłowodów w komunikacji i wynalezienie półprzewodnikowego obwodu obrazującego - sensora CCD.

Kao dostał połowę nagrody, która wynosi 10 mln koron szwedzkich (1,42 mln dolarów), za przełomowe prace w dziedzinie światłowodów i wykorzystania ich do optycznej transmisji danych. Bez jego osiągnięć nie byłoby dzisiaj szerokopasmowego Internetu, współczesnej telekomunikacji, telewizji na żądanie i technologii cyfrowej.

Kao został nagrodzony za prace, które prowadził w połowie lat 60. wraz ze swoim współpracownikiem. Wykazał wówczas, że światłowody nadają się do użytku w systemach telekomunikacyjnych i że za ich pomocą można z powodzeniem transmitować dane na bardzo duże odległości. Co prawda, światłowody były znane już wcześniej, jednak wykorzystywano je jedynie do celów medycznych, jako tzw. obrazowody. Miały bardzo duże tłumienie i nie nadawały się do transmisji danych, o jakiej mówimy obecnie. Dopiero Kao zaproponował takie parametry światłowodu, które nadały mu zupełnie nowe możliwości.

Willard Boyle i George Smith zostali wyróżnieni za wynalezienie matrycy CCD, która przetwarza strumień światła w użyteczne informacje cyfrowe. Stanowi ona podstawę współczesnej fotografii cyfrowej.

Boyle i Smith byli pracownikami działu elementów półprzewodnikowych w Bell Labs. W 1969 roku rozpoczęli prace nad przełomową matrycą CCD. W latach 1953-1979 W. Boyle prowadził badania w zakresie komunikacji optycznej i satelitarnej, elektroniki cyfrowej i kwantowej, przetwarzania danych oraz radioastronomii. Był on także członkiem zespołu ekspertów wspierającego NASA przy wyborze miejsca lądowania statku kosmicznego Apollo podczas pierwszego w historii lotu na Księżyc w 1969 r. G. Smith prowadził badania w Bell Labs w okresie od 1959 r. do 1986 r. Większość tego czasu poświęcił na konstruowanie innowacyjnych laserów i innych urządzeń półprzewodnikowych.