SOKiK utrzymał 450 tys. zł kary dla Polkomtela
27. kwietnia Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie Polkomtela od punktu 2 decyzji Prezesa UKE z 5. grudnia 2007 roku, w której nakazano operatorowi usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, polegających na braku w treści zawieranych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych postanowień wymaganych zgodnie z Prawem Telekomunikacyjnym (do 1. lutego 2008 roku) oraz nałożono karę w wysokości 450 tys. zł.
27. kwietnia Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów oddalił odwołanie Polkomtela od punktu 2 decyzji Prezesa UKE z 5. grudnia 2007 roku, w której nakazano operatorowi usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, polegających na braku w treści zawieranych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych postanowień wymaganych zgodnie z Prawem Telekomunikacyjnym (do 1. lutego 2008 roku) oraz nałożono karę w wysokości 450 tys. zł.
Od kary odwołanie wniósł Polkomtel, wnosząc o jej uchylenie w całości. SOKiK w ogłoszonym wyroku oddalił odwołanie Polkomtela oraz zasądził 360 zł od telekomu na rzecz Prezesa UKE tytułem zwrotu kosztów postępowania. W ustnym uzasadnieniu Sąd wskazał, iż podniesione w sprawie zarzuty dotyczyły trzech kwestii.
Odnośnie zarzutu naruszenia art. 209 ust. 1 pkt 4 Pt poprzez wydanie decyzji, która zawierała dwa rozstrzygnięcia, pomimo prowadzenia jednego postępowania administracyjnego, Sąd podniósł, iż Prezes UKE mógł wydać w sprawie jedną decyzję. Sąd zauważył, że zgodnie z art. 209 ust. 1 pkt 4 Pt Prezes UKE ma obowiązek nałożenia kary w wypadku naruszenia obowiązków informacyjnych i nie ma znaczenia, czy rozstrzygnięcie w tej kwestii nastąpi w jednej decyzji wydanej na podstawie art. 201 ust. 3 Pt, czy też w dwóch decyzjach - na podstawie art. 201 Pt i drugiej na podstawie art. 209 Pt.
Odnośnie zarzutu naruszenia art. 56 ust. 3 Pt, Sąd podniósł, iż ustawodawca wyraźnie zaznaczył w tym przepisie, jakie postanowienia muszą się znaleźć w umowie o świadczenie usług. Jeżeli pewne postanowienia muszą się znaleźć także w regulaminie, to widocznie jest taka wola ustawodawcy w zakresie zapewnienia użytkownikowi końcowemu prawa do pełnej i rzetelnej informacji. Sąd podniósł, że fakt, iż ustawodawca zmienia zdanie i być może w przyszłości będzie nowelizacja tego przepisu, nie ma znaczenia, bo liczy się stan prawny na dzień wydania decyzji.
Natomiast rozpatrując zarzuty Polkomtel dotyczące naruszenia Kodeksu postępowania administracyjnego, Sąd wskazał, iż nie mogą one odnieść skutku w postępowaniu przed Sądem Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Wyrok jest nieprawomocny.
Naruszanie prawne Polkomtela polegało na nie zamieszczaniu w umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych postanowień wymaganych przez art. 56 ust. 3 Prawa telekomunikacyjnego, tj.:
• zakresu świadczonych usług, w tym danych o czasie oczekiwania na przyłączenie do sieci lub terminie rozpoczęcia świadczenia usług telekomunikacyjnych;
• zakresu obsługi serwisowej;
• czasu trwania umowy oraz warunków przedłużenia i rozwiązania umowy;
• wysokości kar umownych w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania usługi telekomunikacyjnej;
• trybu postępowania reklamacyjnego;
• informacji o możliwości rozwiązania sporu w drodze mediacji lub poddania go pod rozstrzygnięcie sądu polubownego.
Przy ustalaniu wymiaru kary pieniężnej Prezes UKE wziął pod uwagę fakt, iż Polkomtel podjął działania mające na celu poprawę wykonania obowiązku informacyjnego względem użytkowników końcowych poprzez zamieszczenie w umowie o świadczenie usług telekomunikacyjnych odesłania do odpowiednich postanowień regulaminu. Podjęte przez Polkomtel działania nie stanowią jednak wykonania obowiązku ustawowego.
Polkomtel został zobowiązany do usunięcia, do 1. lutego 2008 roku, stwierdzonych nieprawidłowości, tj. do dostosowania do obowiązujących przepisów prawa wzorów stosowanych umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych.
Zgodnie z art. 209 ust. 1 pkt 4 Prawa Telekomunikacyjnego, karze podlega ten, kto narusza obowiązki informacyjne w stosunku do użytkowników końcowych. Prawo Telekomunikacyjne przewiduje w takich sytuacjach wydanie przez Prezesa UKE decyzji nakładającej karę pieniężną, której maksymalna wysokość może sięgać do 3% rocznych przychodów ukaranego podmiotu.