Rok temu byłby hitem. Testujemy Honor Magic V2

Honor Magic V2 to składany smartfon, który do polskich sklepów trafił z dużym opóźnieniem względem światowej premiery. Mimo to może się pochwalić obiecującą specyfikacją oraz kompaktowymi gabarytami, a przy odrobinie szczęścia można go wyrwać już za ok. 6000 zł.

Wygląd i wykonanie

Wygląd Honor Magic V2 to jeden z jego największych atutów. Telefon od samego początku promowany był jako jeden z najsmuklejszych i najcieńszych modeli ze składanym wyświetlaczem. Od czasu premiery został co prawda w tej kategorii zdetronizowany, jednak w dalszym ciągu dużo bliżej mu do klasycznego smartfona niż nieporęcznego „klocka”, z którym nadal tego typu konstrukcje mogą się kojarzyć.

Z przodu telefon jest wyraźnie asymetryczny. W pobliżu prawej krawędzi wyświetlacz jest wyraźnie zaokrąglony, natomiast z lewej mamy ostrą krawędź przechodzącą w zawias. Wbrew pozorom prezentuje się to całkiem dobrze.

Po rozłożeniu środku znajdziemy składany wyświetlacz o przekątnej 7,92”. Otacza go plastikowa ramka, uszczelniająca konstrukcję i chroniąca powierzchnię ekranu po złożeniu urządzenia. Nie powinna natomiast przeszkadzać w codziennym używaniu telefonu. Zagięcie pośrodku wyświetlacza jest widoczne, choć na tle konkurencji nazwałbym je raczej subtelnym.

Na pleckach obyło się bez ekscesów. Mamy tu do czynienia z jednolitą taflą matowego szkła, która dobrze radzi sobie z odciskami palców i zabrudzeniami. Umieszczona w rogu wyspa aparatu wystaje z obudowy, jednak jak na dzisiejsze standardy jest raczej kompaktowa. Co ważne, plecki można zabezpieczyć praktycznym etui dołączonym do zestawu.

Wydaje się, że producent zaprojektował model Magic V2 z myślą głównie o używaniu w formie rozłożonej, ponieważ boczne krawędzie nie łączą się w jedną całość, a są niezależnie od siebie zaokrąglone. Wykonano je ze stopu magnezu i mamy tu klasyczny zestaw elementów. Wyjątek stanowi przycisk zasilania ze skanerem linii papilarnych i umieszczony na górnym boku port podczerwieni.

Jakość wykonania urządzenia stoi na bardzo wysokim poziomie. Obudowę wykonano ze szkła hartowanego (producent nie podaje, jakiego typu), natomiast ramka urządzenia to stop magnezu. Wewnętrzny ekran pokrywa elastyczne tworzywo, co jest wymogiem związanym z zastosowaną technologią. Całość jest doskonale spasowana i do pełni szczęścia brakuje wyłącznie wodoodporności.

Na szczególną pochwałę zasługuje zawias, który pracuje bardzo płynnie; lekko, ale z wyczuwalnym oporem. Telefon składa się praktycznie na płasko, a między dwiema połowami nie zostaje żadna szczelina.

Komfort obsługi to w mojej ocenie jeden z głównych atutów Honora Magic V2. Po złożeniu z telefonu korzysta się niemalże jak z klasycznej niezginanej konstrukcji. Jest to bodaj pierwszy testowany przeze mnie model, o którym mogę coś takiego powiedzieć. To przede wszystkim zasługa niewielkiej grubości oraz masy urządzenia przy zachowaniu klasycznych proporcji zewnętrznego wyświetlacza.

Jednocześnie jednak nie tracimy absolutnie nic z dodatkowej funkcjonalności w trybie rozłożonym. Jak do tej pory mało któremu producentowi udało się obydwa te aspekty tak skutecznie połączyć.

Wyświetlacz

Bohatera testu wyposażono w dwa wyświetlacze LTPO OLED. Zewnętrzny ma przekątną 6,43” oraz nietypową rozdzielczość 1060 x 2376 pikseli. Wewnętrzny to składany ekran o przekątnej 7,92” i rozdzielczości 2156 x 2376. W obydwu przypadkach mamy zagęszczenie pikseli na poziomie ok. 402 PPI i maksymalne odświeżanie ekranu rzędu 120 Hz.

Profil: Wyraziste (domyślny)

Obydwa wyświetlacz charakteryzują się dobrymi obrazu. Jedyna istotna różnica między nimi to jasność maksymalna, która jest nieco wyższa w przypadku zewnętrznego panelu (620 do 560 nitów w trybie manualnym). Nawiasem, z jakiegoś dziwnego powodu jasność w trybie automatycznym jest dobierana bardzo "ostrożnie", więc sporadycznie może się pojawić konieczność samodzielnej zabawy suwakiem. Wyświetlane kolory prezentują się natomiast atrakcyjnie, aczkolwiek brakuje trybu oferującego lepsze odwzorowanie szerokich gamutów (Adobe RGB i DCI-P3).

Interfejs i funkcjonalność

Honor Magic V2 trafił do mnie z Androidem 14 na pokładzie. Interfejs to autorska nakładka producenta, MagicOS 8.0. W chwili premiery producent obiecywał cztery duże aktualizacje systemu i łącznie pięć lat łatek bezpieczeństwa, przy czym jedna z nich (ta do Androida 14) zdążyła już trafić do użytkowników.

Sam system jest estetyczny i funkcjonalny. Pod wieloma względami przypomina interfejs, który znajdziemy na urządzeniach marki Huawei – oczywiście z tą różnicą, że tu mamy pełny dostęp do usług Google. Jest to wizja mocno odległa od czystego Androida, jednak po krótkim oswojeniu się z tutejszą nakładką korzysta się z niej wygodnie.

Interfejs robi dobry użytek z obydwu wyświetlaczy. Proces przełączania między jednym i drugi ekranem jest płynny. W ramach systemu znajdziemy też sporo narzędzi, pozwalających komfortowo korzystać z kilku aplikacji jednocześnie, robiąc tym samym dobry użytek z dużej przekątnej wewnętrznego panelu.

Honor Magic V2 posiada miejsce na dwie karty nanoSIM oraz obsługuje technologię eSIM. Mamy tu także Wi-Fi 7, Bluetooth 5.3, NFC oraz łączność przewodową z szybkościami klasy USB 3.1. Miłym dodatkiem jest obecność portu podczerwieni, który można wykorzystać do sterowania innymi urządzeniami.

Podzespoły i wydajność

Bohater testu wyposażony został w procesor Qualcomm Snapdragon 8 Gen 2, układ graficzny Adreno 740, 16 GB RAM i nawet 1 TB pamięci wewnętrznej.

Jak już po samej specyfikacji można wywnioskować, Honor Magic V2 może się pochwalić wydajnością na poziomie flagowców – tyle że tych zeszłorocznych. Późna premiera działa tu na jego niekorzyść, ponieważ niewiele później do polskich sklepów trafiły urządzenia z mocniejszym Snapdragonem 8 Gen 3, do których bohater artykułu w benchmarkach wyraźnie traci.

Ale czy to problem? Niekoniecznie. Honor Magic V2 to w dalszym ciągu smartfon bardzo wydajny. W codziennej pracy pozostaje szybki i responsywny. Nie ma też problemu nawet z najbardziej wymagającymi grami.

Aparat

Honor Magic V2 na pleckach posiada trzy aparaty. Dwa z nich – główny i ultraszerokokątny – mają rozdzielczości 50 Mpix, natomiast tele ma rozdzielczość 20 Mpix.

Główny moduł to klasyczna jednostka szerokokątna, która charakteryzuje się przysłoną rzędu f/1.9, optyczną stabilizacją obrazu (OIS) oraz hybrydowym autofokusem, łączącym detekcję fazy i laser.

Zdjęcia wykonane głównym aparatem prezentują się atrakcyjnie. Brakuje im może nieco szczegółowości, by można je było porównać z absolutnie topową konkurencją, ale nie sądzę, by ktokolwiek zwrócił na to uwagę. Osobiście bardziej mnie boli nieco zbyt wysokie nasycenie kolorów, choć przypuszczam, że wielu użytkowników doceni taką żywą paletę.

Po zmroku telefon nadal radzi sobie bardzo dobrze. Nawet przy wysokich wartościach ISO szum utrzymywany jest pod kontrolą, a spadek jakości – zarówno rozdzielczości, jak i degradacja kolorów – jest niewielki.

Zdjęcia przykładowe - aparat główny

Pozostałe dwa oczka na pleckach to moduł ultraszerokokątny o ogniskowej odpowiadającej ok.13 mm dla pełnej klatki oraz tele o ekwiwalencie ok. 62 mm. Ten pierwszy pełni dodatkowo rolę obiektywu makro.

Z tej dwójki dużo lepsze wrażenie wywarło na mnie tele, które doskonale sprawdza się podczas fotografowania portretów oraz krajobrazów. Uzyskany w ten sposób obrazek praktycznie nie ustępuje jakością głównemu modułowi.

Zdjęcia przykładowe - aparat tele

Dla odmiany aparat ultraszerokokątny straszy znacznymi zniekształceniami w pobliżu krawędzi kadru. Wykonane z jego pomocą zdjęcia mają dodatkowo charakterystyczny zielony zafarb.

Zdjęcia przykładowe - aparat ultraszerokokątny

Telefon nagrywa wideo w rozdzielczości maksymalnie 4K przy 60 kl./s., przy czym wysoki klatkaż zarezerwowany jest w takiej sytuacji zarezerwowany wyłącznie dla głównego modułu. Jakość nagrań stoi na niezłym poziomie, a jedynym poważnym zastrzeżeniem z mojej strony jest duża ilość szumu w zacienionych fragmentach kadru.

Bateria

W środku Honora Magic V2 znajdziemy akumulator o pojemności 5000 mAh. Telefon robi z niego całkiem dobry użytek i nawet podczas korzystania z wewnętrznego ekranu wytrzymał blisko 12 godzin w naszym teście. W ramach normalnego korzystania uzyskanie pełnego dnia pracy nie powinno być dużym problemem.

Telefon obsługuje ładowanie przewodowe mocą 66 W. Jedyny haczyk jest taki, że potrzebujemy do tego ładowarki z obsługą standardu SuperChargte. Jeśli takiej nie mamy, to mamy pecha, bo w zestawie jej nie znajdziemy. To spory minus.

Podsumowanie

Honor Magic V2 to składany smartfon, z którego korzysta się jak z normalnego telefonu. Niby brzmi banalnie, ale jest to w mojej ocenie jego największy atut. Do tego może się pochwalić dobrym wyświetlaczem, wytrzymałą baterią i niezłym wyświetlaczem. Czego chcieć więcej?

W zasadzie niczego – o ile uda nam się upolować go za ok. 6000 zł. W takiej cenie to w dalszym ciągu ciekawa propozycja. Ale 8999 zł, które nadal widnieje jako cena sugerowana, to jakaś pomyłka. Mówimy w końcu o modelu de facto zeszłorocznym, który w Chinach już doczekał się swojego następcy, a i w Polsce znajdzie się dla niego kilku groźnych rywali.

Ocena końcowa: 8/10

Plusy:

• Bardzo wygodna konstrukcja
• Wysoka jakość wykonania
• Dobrej klasy wyświetlacz
• Dobra jakość zdjęć z aparatu szerokokątnego i tele
• Dopracowany interfejs
• Niezły czas pracy na jednym ładowaniu
• Praktyczne etui w zestawie
• Długi deklarowany okres wsparcia

Minusy:

• Zeszłoroczny procesor
• Ekran bez pełnego pokrycia przestrzeni Adobe RGB i DCI-P3
• Własnościowy standard szybkiego ładowania i brak ładowarki w zestawie
• Stanowczo zbyt wysoka cena sugerowana