Test telefonu Nokia N9

Nokia N9 to telefon zupełnie inny niż wszystko to, co do tej pory zaoferowała Nokia. Właściwie gdyby nie pokaźne logo nad ekranem i z tyłu obudowy trudno byłoby uwierzyć, że to Nokia. Równie przekorny jest system operacyjny telefonu - przygotowany we współpracy z Intelem MeeGo jest rozwinięciem tabletowej przygody Finów - Maemo. System przekorny bo ze starym Maemo nie ma prawie nic wspólnego, a do tego po raz pierwszy i zarazem ostatni trafia do telefonu. Projekt MeeGo upadł...Nokia N9 to telefon zupełnie inny niż wszystko to, co do tej pory zaoferowała Nokia. Właściwie gdyby nie pokaźne logo nad ekranem i z tyłu obudowy trudno byłoby uwierzyć, że to Nokia. Równie przekorny jest system operacyjny telefonu - przygotowany we współpracy z Intelem MeeGo jest rozwinięciem tabletowej przygody Finów - Maemo. System przekorny bo ze starym Maemo nie ma prawie nic wspólnego, a do tego po raz pierwszy i zarazem ostatni trafia do telefonu. Projekt MeeGo upadł... Po co więc to wszystko? Po co wypuszczać telefon, z którego systemu Nokia rezygnuje jeszcze przed premierą? Paradoksalnie powodów jest wiele. Jak się okazuje Nokia naprawdę ma się czym chwalić, a fakt, że N9 jest inna niż cały dotychczasowy dorobek producenta okazuje się nie wadą, lecz zaletą. Aparat fotograficzny z optyką Carl Zeiss, urzekający w swej prostocie interfejs i perfekcyjny design. Obok tego telefonu po prostu nie da się przejść obojętnie - niech drżą Samsung i Apple, bo oto nadciąga czarny koń Nokii. Zapraszam do lektury. Obudowa Nokia N9 to telefon wielkości iPhone’a 4, jednak znacznie mniej surowy konstrukcyjnie - bardziej obły, opływowy i znacznie cieplejszy w dotyku. Wymiary 116,5 x 61,2 x 12,1 mm (przy masie 135 gramów) we współpracy z zaokrąglonymi bokami sprawiają, że nowa Nokia po prostu wtapia się w dłoń. Pozytywne wrażenia potęguje jednolita, poliwęglanowa obudowa bez jakichkolwiek ruchomych elementów, którą wieńczy wypukły ekran pokryty szkłem Gorilla. Jedyny wyjątek w ciągłości obudowy stanowią gniazdo microUSB i szufladka karty micro-SIM (taka jak w iPhone’ach, inaczej mini-UICC) umieszczone na górnym boku obudowy. Oba te elementy zostały w ciekawy sposób wtopione w bryłę obudowy - zaślepkę gniazda ładowania/synchronizacji danych wciskamy do środka, a szufladkę karty Micro SIM przesuwamy najpierw na bok, a dopiero potem wyciągamy. Obok wspomnianych gniazd znalazło się jeszcze miejsce na złącze słuchawek typu JACK 3,5 mm. Przeciwległy, dolny bok telefonu zawiera siateczkę, za którą kryją się zewnętrzny głośnik i mikrofon do rozmów. Bok górny i dolny są ścięte i zupełnie płaskie - nie ma problemu by postawić na nich telefon. Bok lewy i prawy są dla odmiany obłe. Lewy jest gładki, natomiast na prawym znalazły się metalowe przyciski regulacji głośności oraz przycisk blokady telefonu / włącznik. Bez tego ostatniego właściwie można było się obyć z racji ciekawych rozwiązań interfejsu MeeGo OS v1.2 Harmattan. Tylny panel zawiera umieszczone na środku oko aparatu fotograficznego 8 Mpix, z optyką Carl Zeiss (oczywiście z funkcją autofokus) i niewielką diodową lampą błyskową. Na styku niepozornej lampy z poliwęglanową obudową miejsce znalazł dodatkowy mikrofon służący jako główny w trybie głośnomówiącym, a także usuwający szumy otoczenia podczas tradycyjnej rozmowy i rejestrujący dźwięk w trybie wideo. Przedni panel wypełnia wypukła tafla szkła o handlowej nazwie Gorilla Glass, pod którą miejsce znalazł 3,9-calowy wyświetlacz AMOLED z filtrem polaryzacyjnym (zwiększającym czytelność poza pomieszczeniami). Poniżej prawego, dolnego rogu ekranu umieszczone zostało oko kamery do rozmów wideo, a poniżej lewego dolnego rogu ekranu - wskaźnik ładowania. Czujniki jasności otoczenia i zbliżania są niemal niewidoczne i swoje miejsce znalazły tuż ponad prawym górnym narożnikiem ekranu. Bateria zamontowana jest w telefonie na stałe, a lokalizacje anten modułów bezprzewodowych nie wyróżniają się na bryle urządzenia. Patrząc na tył telefonu, antena GPS-u znalazła się w lewym, górnym rogu urządzenia, antena GSM/WCDMA zajmuje dolny biegun, a tuż nad nią, po prawej stronie znajdziemy antenę Bluetooth i Wi-Fi. Ekran 3,9-calowy wyświetlacz ma rozdzielczość FWVGA (480 x 854 pikseli) i co za tym idzie proporcje 16:9, idealne do oglądania multimediów HD. Polaryzator antyodblaskowy sprawia, że ekran AMOLED zachowuje swój kontrast i soczyste kolory nawet poza pomieszczeniami - w tych warunkach zdecydowanie bije Samsunga I9100 Galaxy S II, jak i wszystkie inne telefony, które do tej pory miałem przyjemność testować. Szkło Gorilla z racji swojej "zegarkowej" wypukłości w teorii powinno generować większą ilość odblasków niż w telefonach z idealnie płaskimi ekranami, jednak wypukłość ta jest tak niewielka, że efekt ten jest właściwie niedostrzegalny - ba, jest nawet wręcz przeciwnie, ciężko o telefon generujący mniej refleksów niż Nokia N9. Widać za to już na pierwszy rzut oka, że coś jest nie tak z czcionkami - mają one nierówne brzegi, po lewej stronie usiane są różowymi kropeczkami, a po prawej - mniej widocznymi, zielonymi. Ta zwiększona ziarnistość to efekt zastosowania przez producenta matrycy typu PenTile, czyli z naprzemiennym układem subpikseli: czerwony + zielony lub niebieski + zielony w każdym z pikseli. Ekran składa się tym samym z o 1/3 mniejszej ilości subpikseli niż ekrany tej samej rozdzielczości, ale z układem pikseli RBG. Oprócz barwnych artefaktów na krawędziach jasnych powierzchni (czyli przede wszystkim czcionek menu), liczyć musimy się też z tym, że choć ekran ma niby rozdzielczość 480 x 854 pikseli, to jednak jest bardziej ziarnisty od innych ekranów tej samej deklarowanej rozdzielczości, ale z klasycznym układem subpikseli. Z PenTile ostatecznie wycofał się Samsung, który zastosował taką matrycę między innymi w Galaxy S i S8500 Wave. Trochę więc dziwi, że do technologii wraca teraz Nokia. Z drugiej jednak strony taka matryca (mimo swoich wad) pozwala na pewne oszczędności w zużyciu energii. Sama kolorystyka ekranu nie budzi zastrzeżeń. Kontrast jest na ekstremalnie wysokim poziomie (jak to w AMOLED-ach), a kolory są wyjątkowo soczyste. Początkowo trudno nie oprzeć się wrażeniu, że ikony menu są nie tyle wyświetlane, co wręcz wydrukowane na wyświetlaczu. Dzięki technologii AMOLED nawet po zablokowaniu ekranu wyświetla się na nim godzina - świecą się jednak delikatnie jedynie te piksele, które użyte są do wyświetlenia czasu, cała reszta wyświetlacza jest wyłączona. Ekran odblokowujemy przyciskiem zasilania znajdującym się na prawym boku obudowy lub dwukrotnie pukając w wyświetlacz. Ramka wokół wyświetlacza ma pola dotykowe, co jest wykorzystywane w interfejsie urządzenia. Przesunięcie pulpitu można zacząć od ramki, a w przypadku ekranu startowego - nawet trzeba. Reakcja na dotyk jest bardzo dobra, trochę przyzwyczajenia wymaga jednak interfejs, który np. gest przesuwania dla przeskoczenia do nowego zdjęcia w galerii może zinterpretować jako chęć przejścia na inny pulpit, jeśli nasz palec za bardzo zbliży się do ramki ekranu. MeeGo - bardziej iOS i WP7 niż Symbian i Android Interfejs uproszczony został w ekstremalny i przy tym zaskakująco wygodny sposób. Mamy trzy widoki: Wydarzenia, Aplikacje i Otwarte Aplikacje. Między poszczególnymi widokami przełączamy się przesuwając wyświetlany obraz w lewo czy prawo. Wyjście z aplikacji w ten sposób nie powoduje jej zamknięcia, lecz jedynie jej zminimalizowanie - zminimalizowany program znajdziemy na trzecim z widoków i tam po przytrzymaniu go palcem wyłączymy, lub dotykając jego miniatury jednokrotnie - wrócimy do otwartej aplikacji. Podobnie jak było to w Maemo na Nokii N900, tak i tutaj nie musimy się jakoś specjalnie martwić o to, że w tle aktywne są dziesiątki aplikacji. Jedynie z punktu widzenia oszczędzania baterii warto zachować zdrowy rozsądek i co jakiś czas wyłączać zbędne programy. W widoku aplikacji znajdziemy wszystkie zainstalowane w przez programy i aplikacje producenta. Z kolei widok wydarzeń to skumulowany widok naszych wiadomości tekstowych, maili, wpisów na serwisach społecznościowych czy zaległych zdarzeń. Oprócz tego możemy nacisnąć górną belkę systemową - to tu znajdziemy opcje regulacji głośności, ustawienia statusu dostępności w komunikatorach i serwisach społecznościowych, jak i też szybko dostaniemy się do ustawień Wi-Fi i Bluetooth. Ciekawym dodatkiem jest menu najczęściej otwieranych aplikacji. Wywołać możemy je przy zablokowanym ekranie - pukamy dwa razy w wyświetlacz, a następnie przeciągamy palec od dolnej ramki wyświetlacza do jego środka - i nie puszczamy. Wyświetlą się nam skróty do menu połączeń, SMS-ów, przeglądarki internetowej i aparatu fotograficznego. Opcje personalizacji ograniczają się do ustalenia elementów widoku wydarzeń, wyboru obrazu tapety dla zablokowanego telefonu i skonfigurowania profilu dźwiękowego. Profil dźwiękowy mamy tylko jeden, mamy jednak możliwość szybkiego wyłączenia dźwięków połączeń czy multimediów przez górną belkę systemową. Nawet Windows Phone 7.X ze swoimi kafelkami daje większe możliwości personalizacji. Brak zasobożernych widżetów nie został okupiony brakiem monitu o pogodzie - gadżetu tak lubianego przez użytkowników Androida. AccuWeather to standardowe wyposażenie telefonu. W widoku Wydarzeń wyświetlana jest stale informacja o pogodzie - tuż obok zegara. Dotknięcie niewielkiego piktogramu wyświetla właściwą aplikację - z pełną prognozą na 15 dni dla zdefiniowanych przez nas lokalizacji. Bez doisntalowywania czegokolwiek mamy też Skype, Twitter, czytnik RSS-ów, Facebook, YouTube czy pełną wersję głosowej nawigacji samochodowej. Liczyć możemy więc na pewien standard, który sprawia, że urządzenie jest w miarę kompletnym narzędziem do zastosowań sieciowych od razu po wyjęciu z pudełka. Nie znaczy to jednak, że sklepu z aplikacjami nie ma. Po utworzeniu lub skonfigurowaniu już istniejącego konta Nokia, dostajemy dostęp do dwóch sklepów: Sklep (Nokia Store, wcześniej Ovi Store) - z aplikacjami i elementami personalizacji oraz Ovi Muzyka dający dostęp do biblioteki kilku milionów utworów muzycznych (3-3,5 zł za utwór). Sklep z aplikacjami nie działa jeszcze tak szybko jak powinien, wiele do życzenia pozostawia też jego biblioteka. Póki co zapomnieć trzeba o efektownych graficznie, rozbudowanych grach i aplikacjach. Powoli portowane są tytuły z Maemo, ale na pewno nie uda się tego uczynić ze wszystkimi - z racji ograniczeń nałożonych przez samą Nokię (to już nie są maemowskie repozytoria i swobodny obrót paczek, lecz jeden, oficjalny kanał dystrybucji przez sklep Nokii). Pojawienie się w ofercie The Sims 3 HD od Electronic Arts daje nadzieję na inne porządne tytuły tego producenta. Reasumując temat dodatkowych aplikacji - wszystko to jeszcze raczkuje i o ile Nokia N9 nie stanie się prawdziwym sprzedażowym hitem, na raczkowaniu sprawa się zakończy. Wydajność systemu Sercem Nokii N9 jest jednordzeniowy procesor Cortex A8 taktowany zegarem 1 GHz. Jego pracę wspomagają 1 GB pamięci RAM i karta graficzna PowerVR SGX530… Tak, to nie pomyłka, telefon ma dokładnie tę samą kartę graficzną co Nokia N900 z sierpnia 2009 roku. SGX530 szukać też można np. w Motoroli Milestone, Motoroli Defy czy Samsungu Omnia HD. Wydajniejszy układ miał już iPhone 3GS (SGX535), nie wspominając o smartfonach z tego roku. Czyli mamy taki lekki (dwuletni) powrót do przeszłości. Taki, a nie inny układ graficzny przekreśla szanse N9 na wysokiej jakości porty gier z iOS czy Androida. A przecież nawet gry przeniesione na Nokię N8 (z wydajnym GPU Broadcom BCM2727) są wyraźnie okrojone graficznie względem tych w wersji HD na Androida i iOS. Krótko mówiąc, na zapierające dech w piersiach gry nie mamy co liczyć. Inna sprawa, że o "grywalności" gier nie decyduje sama oprawa graficzna. Poniżej próbka możliwości N9-tki: A jak jest z ogólną wydajnością systemu? Całkiem dobrze, szczególnie jeśli wziąć pod uwagę wczesną wersję MeeGo OS v1.2 Harmattan. Uruchomienie w tle kilkunastu aplikacji rzadko spowalnia telefon. Owszem, lekkości znanej z niektórych dwurdzeniowych smartfonów próżno tu szukać, ale wszelkie animacje są płynne, aplikacje uruchamiają się bardzo szybko i właściwie jeśli na coś można narzekać to jedynie na nierówną pracę przeglądarki internetowej - raz zaskakuje szybkością, innym razem niewiadomo na co właściwie czeka. Rozmowy i SMS-y Aplikacja telefon jest pierwszą na liście - tuż pod nią znalazły się Wiadomości, a na prawo od niej - Kontakty. Wszystko co potrzebne do podstawowej komunikacji znajduje się więc w lewym górnym narożniku listy aplikacji. Szybki dostęp do listy połączeń i SMS-ów możliwy jest też poprzez panel podręcznych skrótów, wywoływany poprzez przesunięcie palca od dolnej ramki ekranu do jego środka - bez odrywania palca. Do tego menu dostać możemy się z ekranu blokady - bez wchodzenia do menu głównego telefonu. Największym błędem N900 było zepchanie funkcji telefonicznych na drugi czy trzeci plan. Tym razem jest lepiej. Wciąż aplikacje są bardzo ubogie w funkcje, ale co za tym idzie - banalnie proste w obsłudze. Pierwsze co widzimy po wejściu do aplikacji telefonu to lista ostatnich połączeń. Na dole ekranu mamy jeszcze dwie zakładki - prowadzące do klawiatury wprowadzania numeru (bez funkcji Smart Dial) oraz do Kontaktów. Te ostatnie (jak wyżej wspominałem) dostępne są też jako oddzielna, bardziej rozbudowana aplikacja. Kontakty wyświetlane są z miniaturami zdjęć po ich lewej stronie. Jeśli dany wpis nie ma przypisanego zdjęcia, zamiast niego wyświetlają się inicjały. Widok kontaktów jest wspólny - razem widzimy znajomych ze Skype’a, Gmaila czy MS Exchange. Pełna edycja kontaktów dostępna jest dopiero w oddzielnej aplikacji w menu głównym. Tam też dopiero oprócz numerów telefonów zobaczymy inne pola (np. email) oraz dostaniemy możliwość wykonania połączenia za pomocą Skype czy wysłania wiadomości. Dzwonki mają dość niską głośność, co niestety działa na niekorzyść telefonu. Na plus zdecydowanie pracuje dobra antena, która radziła sobie ze skutecznym utrzymywaniem zasięgu w sieciach 2G i 3G w miejscach, gdzie zasięg dla HTC Evo 3D był czystą abstrakcją. Akcelerometr wykorzystywany jest do szybkiego wyciszania nadchodzącego połączenia - wystarczy telefon obrócić ekranem do stołu. Wiadomości poukładane są w przejrzyste czaty. Na dole okna czatów mamy po lewej skrót tworzenia wiadomości z możliwością ręcznego dodania odbiorcy, a po prawej skrót rozpoczynania czatu z osobą z książki telefonicznej. Do wiadomości załączyć możemy pliki z naszej galerii, utwory muzyczne, kontakty, czy też wydarzenia z kalendarza. Tuż nad klawiaturą umieszczony został skrót do tablicy z emotami. Sama klawiatura wydaje się być nieco za wąska do wygodnego pisania, a umieszczone po prawej stronie litery "ż", "ł", "ą" i "ę" jedynie niepotrzebnie zwężają i tak małe przyciski. Z racji, że automatycznej korekty pisowni nie ma, a polskojęzyczny słownik sugestii jest bardzo ubogi warto przełączyć się na nieco szerszą klawiaturę angielską. Do przełączenia nie trzeba wiele - wystarczy gest przesunięcia w lewo czy prawo na klawiaturze. Trochę dziwi fakt wciśnięcia na siłę w/w liter, skoro są one dostępne też po przytrzymaniu z, l, a i e. Bardziej jednak smuci brak automatycznej korekty pisowni (mimo wyboru opcji w menu), która pod iOS czy Androidem daje zupełnie nową jakość SMS-owania. W dokumentacji widnieje informacja na temat możliwości uruchomienia w telefonie klawiatury SWYPE - niestety w podanej lokalizacji w ustawieniach próżno było tej funkcji szukać. Łączność, przeglądarka internetowa Nokia N9 oferuje pełny bukiet popularnych standardów łączności: czterozakresowy moduł łączności GSM, pięciozakresowy moduł łączności WCDMA (HSDPA do 14,4 Mb/s, HSUPA do 5,7 Mb/s), Wi-Fi a/b/g/n, Bluetooth 2.1 i NFC (obszar łączności NFC znajduje się z tyłu obudowy, tuż nad aparatem). Do pełni szczęścia zabrakło Bluetooth 3.0, USB on-the-go, HDMI i Wi-Fi Direct. Brak HDMI nieco niweluje możliwość podpięcia telefonu do komputera z użyciem przelotki JACK - Złącze RCA. Jednak analogowe złącze to chyba jednak trochę za mało w dobie nagrań jakości HD czy nawet FullHD rejestrowanych przez telefony. NFC pozwala na szybkie parowanie telefonu z kompatybilnymi akcesoriami (np. słuchawka Bluetooth) poprzez zetknięcie obu urządzeń. To także furtka do bezstykowych płatności mobilnych (w parze ze specjalną kartą SIM). Z pomocą NFC możemy też np. szybko przesyłać zdjęcia z galerii - wybieramy wyślij przez NFC, zbliżamy telefon do drugiego urządzenia z modułem NFC i transmisja realizowana jest następnie przez Bluetooth. Nie odnotowałem bluetoothowych problemów z przesyłem plików do Samsunga Galaxy S II i HTC Evo 3D. Podobnie jak miało to miejsce w przypadku Nokii N900, tak i tym razem Nokia N9 jest bardzo żwawa podczas używania jej w trybie pamięci masowej. Średnia prędkość zapisu dużych plików przekracza 18 MB/s (do testów trafił telefon w wersji z 16 GB pamięci wewnętrznej). W świecie telefonów właściwie tylko Nokia N900 może się pod tym względem ścigać z N9-tką. iPhone’y są nieco wolniejsze (choć też rozpędzają się do kilkanastu megabajtów na sekundę), a nawet najnowsze smartfony zwykle nie przekraczają 5-6 MB/s. Na specjalną uwagę zasługuje kwestia dostępnej pamięci wewnętrznej - w urządzeniu w wersji 16 GB dla użytkownika zostaje zaledwie 9 GB miejsca. Warto to wziąć pod uwagę z racji braku czytnika kart microSD i stosunkowo niewielkiej różnicy cenowej względem urządzenia z 64 GB pamięci. Przeglądarka internetowa w głównym widoku prezentuje duże napisy będące skrótami do często otwieranych stron. Aplikacja uproszczona jest do granic możliwości - mamy tylko okno adresu i ikonkę menu dającą dostęp do 4 funkcji: otwórz nowe okno, udostępnij tę stronę, dodaj do aplikacji i subskrybuj kanał. Przytrzymanie łącza daje możliwość podzielenia się linkiem ze znajomymi, otworzenia go w drugim oknie czy po prostu skopiowanie adresu. W przypadku zdjęć mamy też możliwość zapisu ich w galerii. Pomiędzy poszczególnymi oknami przełączamy się z widoku panelu prezentującego aktywne w tle aplikacje. W ustawieniach telefonu doszukać można się też dodatkowych ustawień przeglądarki: blokada menu podręcznego, wybór silnika wyszukiwania (oprócz Google, mamy tu też Bing, Yandex i Baidu) czy czyszczenie pamięci podręcznej. Przeglądarka internetowa nie obsługuje elementów Flash i do oglądania zasobów YouTube zmuszeni będziemy uruchomić aplikację YouTube znajdującą się w menu głównym telefonu (w sumie to bardziej skrót do serwisu m.youtube.com niż "prawdziwa aplikacja"). Filmy w serwisie Vimeo dostępne są już jednak bezpośrednio z poziomu przeglądarki (w tym te osadzone w artykułach na TELEPOLIS.PL). Samo przeglądanie jest dość szybkie, a strony internetowe mają układ zbliżony do tego na komputerze. Działa zoom przez mutlitouch, jak i przybliżenie kolumny tekstu po dwukrotnym dotknięciu jej palcem. Przeglądarka jest poprawna, a na tle Galaxy S II wręcz mizerna. Najbardziej boli brak obsługi technologii Flash - skoro Nokia N900 z Maemo potrafiła (i to przy znacznie słabszym procesorze), to dlaczego N9 już sobie z Flashem nie radzi? O wiele lepiej dopracowana jest obsługa wiadomości e-mail i RSS-ów. Te ostatnie dodać możemy już z poziomu przeglądarki internetowej i sami przy tym decydujemy czy mają być widoczne jedynie w dedykowanej aplikacji, czy może też w widoku Wydarzeń. Poczta email prezentowana może być w oddzielnych widokach dla poszczególnych kont, jak i w widoku zbiorczym. Nie miałem problemów z konfiguracją konta Gmail i MS Exchange. Aplikacja pocztowa jest bardzo szybka, radzi sobie z załącznikami w formatach pakietu MS Office czy z PDF-ami. Niestety nie dostajemy w standardzie oprogramowania do edycji dokumentów - mamy zapewniony jedynie ich podgląd. Do widoku dodać możemy ulubione foldery zaszyte w strukturze naszej skrzynki pocztowej. Po skonfigurowaniu kont pocztowych warto zerknąć do ustawień kont i tam do Harmonogramu. Nokia standardowo uaktywnia interwał synchronizacji w szczycie na 20 minut i godziny szczytu na 9:00 - 17:00. Bez zmian w tym miejscu nie uświadczymy poczty w trybie push, poza tym poza godzinami szczytu automatyczna synchronizacja poczty jest domyślnie wyłączona. Twitter pojawił się jako standard w najnowszym oprogramowaniu do iPhone’ów iOS 5. Standardem jest i w Nokii N9. Zarówno ta aplikacja, jak i wszędobylski Facebook mogą zasypywać nasze okno powiadomień wpisami od naszych znajomych (oczywiście o ile pozwolimy na to programom). Status dostępności łatwo ustanowimy poprzez górną belkę systemową - w tym nawet z podaniem naszej aktualnej lokalizacji. Nie ma też problemu by dla każdego z kont uczynić tę operację ręcznie. Rozczarowałem się preinstalowaną aplikacją Skype - owszem, ładnie rezyduje sobie ona w pamięci, utrzymując naszą dostępność, może też posłużyć do tańszego wykonywania połączeń głosowych bezpośrednio z poziomu książki telefonicznej ale… na połączeniach głosowych i czatach zabawa się kończy. Aż prosi się o możliwość realizowania połączeń wideo, szczególnie, że androidowa wersja aplikacji wreszcie to potrafi, a z przodu N9 ukryta została dedykowana kamerka. GPS Nokia wyposażyła telefon w pakiet Nokia Maps z darmową licencją na nawigację głosową krok-po-kroku. Mapy są może słabsze od map Google’a pod Androidem, ale za to istnieje możliwość zapisania ich w pamięci telefonu i korzystania z nawigacji głosowej w trybie offline. Rozrysowywanie mapy i ustalanie trasy jest dość szybkie, jednak już łapanie fixa wcale takie oczywiste dla nowego smartfonu Nokii nie było. W miejscu gdzie telefonom z androidem trzeba było kilku sekund, N9 ustaliła sobie lokalizację jedynie na podstawie nadajników GSM (bardzo mało dokładnie). Mapy prezentowane są w widokach 2D, 3D i satelitarnym. Możemy ustanowić widoczność dodatkowych punków POI, jak apteki, bankomaty czy hotele. Jest też tryb pracy nocnej. To, co cieszy chyba najbardziej, to interfejs aplikacji z odpowiednio powiększonymi przyciskami i napisami - idealny do wygodnej obsługi w aucie. Aparat fotograficzny Wokół aparatu fotograficznego zastosowanego w Nokii N9 wyrosło wiele legend… i niestety legendami one pozostaną, bo na rynku lepszych propozycji nie brakuje. Bez dwóch zdań na pochwałę zasługuje tryb makro, któremu do ustawienia ostrości najzupełniej wystarcza odległość zaledwie 5 cm od fotografowanego obiektu. Podoba mi się też szeroki kąt widzenia - obiektyw ma ogniskową 3,77 mm, co daje 28 mm w przeliczeniu na mały obrazek (w Galaxy S II wychodzi około 30 mm). Dużo też daje wysoka jasność obiektywu wynosząca F/2.2 - aparat rejestruje zdjęcia bardzo szybko i dobrze radzi sobie nawet przy dość słabym oświetleniu. Kolejny plus to świetnie działający Touch Focus - wskazujemy palcem na ekranie gdzie ma być ostrość i gotowe. Funkcja ta działa nawet w trybie wideo. Ku mojemu zdziwieniu na poczet zalet zaliczyć trzeba też niepozorną lampę błyskową, która okazała się całkiem skuteczna i przy tym nie zmieniająca drastycznie kolorystyki zdjęć. Gdy jednak przychodzi do oglądania zdjęć na dużym ekranie czar pryska. N9 zdecydowanie nie ma za wiele wspólnego z Nokią N8. Zdjęcia mają bardzo dużo szumów, szczególnie w narożnikach i na bokach, co jest prawdopodobnie efektem cyfrowego usuwania winiety generowanej przez zastosowany obiektyw firmowany logiem Carl Zeiss. Nie ma jednak przesadnego wyostrzania i towarzyszącego mu efektu konturowania kontrastujących powierzchni. Zdjęcia są dużo ciemniejsze niż te uzyskiwane w tych samych warunkach za pomocą Galaxy S II i prezentują zdecydowanie mniej detali od tych z Samsunga. Nokia podbija znacznie kontrast zdjęć - jednym to się spodoba, inni wybiorą bardziej naturalne kolory z produktów konkurencji. Niestety często aparat okazuje się wręcz zbyt szybki - łapiąc ostrość szybko, ale nie tam gdzie trzeba, lub w ogóle nie łapiąc ostrości. Z tego tytułu warto być czujnym, a co cenniejsze ujęcia najlepiej powtarzać. Warto nadmienić, że N9 ma nietypowy sensor o fizycznej rozdzielczości 8,7 Mpix, który w zależności od wybranych proporcji zdjęcia rejestruje różną ilości Mpix - 8 Mpix dla zdjęć w formacie 4:3 oraz 7,1 Mpix dla zdjęć w formacie 3:2 i 16:9. Zdjęcia porównawcze z Galaxy S II znajdują się na ostatniej stronie testu. Jakość plików wideo rejestrowanych w rozdzielczości HD (1280 x 720 pikseli) przy 29 klatkach na sekundę nie zachwyca z racji dużej ilości artefaktów wywołanych kompresją i nie do końca zadowalającej płynności. Zabrakło też pełnej funkcjonalności zoomu cyfrowego korzystającego z rozdzielczości matrycy - jak w N8 czy C7. Tu owszem, funkcja ta jest dostępna, ale zoom określić musimy przed rozpoczęciem nagrywania, a w czasie kręcenia już nic zmienić nie możemy (wciąż da się jednak używać funkcji Touch Focus). Jedna sekunda filmu zajmuje około 1 MB pamięci. Odwarzanie multimediów Dołożone do zestawu słuchawki nie są miękkimi słuchawkami dokanałowymi, lecz sporej wielkości tradycyjnymi pchełkami. Brak gąbek w zestawie sprawia, że na dłuższą metę słuchawki mogą okazać się uciążliwe. Poza tym dla osób o małych małżowinach mogą się okazać po prostu za duże i uparcie wypadać. Słuchawki niezbyt dobrze izolują nas od głośnego otoczenia, są za to niesamowicie głośne i nienajgorsze pod względem akustycznym. Spodziewałem się dużo słabszych basów, a tu miła niespodzianka. Pilot na słuchawkach pozwala na szybkie zapauzowanie utworu. Dobrze, że pilot ten jest, bo w systemie operacyjnym zabrakło przecież widżetu do obsługi odtwarzacza, nie ma też kontrolek na belce systemowej czy ekranie blokady. Pozostają więc słuchawki lub powrót do aplikacji przez trzeci z widoków. Podpięcie alternatywnych słuchawek (Creative Zen Aurvana) potwierdziło przypuszczenia dotyczące mocnego sygnału wyjściowego - i na nich maksymalne natężenie dźwięku było bardzo wysokie. Wraz z nowymi słuchawkami poprawiła się dynamika dźwięku, pogłębiły basy i pojawiły drobne detale, których nie było słychać na standardowych słuchawkach. N9 oferuje bardzo wysokiej jakości dźwięk, który zadowoli nawet wymagających słuchaczy. Trochę gorzej wygląda sprawa samego odtwarzacza. Aplikacja jest bardzo uboga w dodatkowe opcje. Owszem - mamy zapętlanie utworów (choć już nie pojedynczego w obrębie playlisty), losową kolejność odtwarzania czy przeglądanie biblioteki na podstawie wykonawców, albumów, list odtwarzania i utworów. Ba, jest nawet system rekomendacji połączony z Ovi Muzyka. Zabrakło jednak choćby prostego korektora, wizualizacji czy poziomego trybu Cover Flow, do którego przyzwyczaili już inni producenci. W razie braku okładki albumu wyświetlany jest literowy collage utworzony z tytułu albumu - wygląda to nawet całkiem nieźle, ale do automatycznego pobierania okładek w ostatnich smartfonach HTC jednak daleko. Trochę za mało - szczególnie, że pod względem jakości dźwięku Nokia naprawdę nie ma się czego wstydzić. Telefon nie ma aplikacji radia ani transmitera FM. Szkoda, bo N900 przecież miała je oba, więc raczej nie ma jakichś przeciwwskazań co do tego, by takowe moduły znalazły się też w N9. Dostępne w pamięci urządzenia pliki wideo prezentowane są w bibliotece w formie pionowej listy klatek z filmów. Byłem mile zaskoczony gdy N9 bez trudu rozpoznała i uruchomiła pliki MKV i AVI (XviD) o jakości HD (w tym większe niż 2 GB). Niestety zabrakło obsługi napisów w formacie TXT, a w chwili publikacji tego artykułu nie było jeszcze aplikacji w Nokia Store, która mogłaby ten problem rozwiązać. Po dotknięciu ekranu w jego prawym, górnym narożniku zobaczymy ikonkę służącą do wyszukiwania podobnych filmów w serwisie YouTube. Z kolei w menu głównym aplikacji dostępne mamy jedynie opcje usuń, zmień nazwę i udostępnij. Ta ostatnia pozwala na przesyłanie plików przez Bluetooth czy email, ale już DLNA nie uświadczymy. Nie licząc mojego powyższego marudzenia, z filmami jest w N9 naprawdę dobrze - nic się nie przycina, a ekran AMOLED z filtrem polaryzacyjnym doskonale nadaje się do oglądania filmów w każdych warunkach. Bateria N9-tka miło zaskoczyła mnie pod względem czasu pracy. Jeśli wierzyć specyfikacji, w poliwęglanowej skorupie zamknięta została litowo-jonowa bateria o pojemności 1450 mAh (BV-5JW). Wraz z telefonem dostajemy kompaktową ładowarkę USB AC-16E, do której podłączamy przewód USB-microUSB. Mimo włączonej synchronizacji poczty email (Gmail + Exchange), sporej ilości wykonywanych zdjęć i utrzymywanej dostępności na GTalk, Skype i Facebooku telefon poprosił o ładowarkę pierwszy raz dopiero po trzech dobach pracy. Gdy do tego wszystkiego doszły rozmowy (ok. 15-25 min dziennie) i intensywne grzebanie w menu, czas pracy skrócił się do około 2 dni. To bardzo dobry wynik (jak na smartfony) biorąc pod uwagę uruchomione synchronizacje i właściwie stałą pracę wielozadaniową. N900 pracowała krócej, a smartfony pokroju Galaxy S II przyzwyczajają nas do codziennego ładowania. To miła odmiana mieć trochę zapasu energii. Trochę inaczej wygląda sytuacja gdy nasz telefon służyć ma przede wszystkim do długich rozmów. Test maksymalnego czasu rozmowy w wymuszonym trybie 3G nie wypadł w przypadku N9 zbyt korzystnie (jasność ekranu ustawiona na 50%, wyłączone wszystkie synchronizacje danych). 298 minut to znacznie mniej niż oferują topowe smartfony. Nokia N9 uplasowała się na 31. miejscu zestawienia 47. przeprowadzonych do tej pory testów - gdzieś między starszymi smartfonami, ale znacznie wyżej niż Nokia N8 z ogniwem 1200 mAh (38. lokata). Podsumowanie Nokia N9 to zdecydowanie najciekawszy smartfon jaki udało się w tym roku fińskiemu koncernowi wprowadzić na rynek. Telefon ewidentnie celuje w gusta obecnych posiadaczy iPhone’ów, co przekłada się nie tylko na niemal identyczne gabaryty i gniazdo kart micro-SIM, ale też na ogólną filozofię obsługi - ma być prosto i intuicyjnie… i rzeczywiście tak jest. Już samo pudełko z telefonem sugeruje jabłkowe inspiracje - słuchawki zapieczętowane w ten sam sposób jak te do iPhone’ów, niewielka biała ładowarka, podział pudełka poprzecznymi przegródkami… ale już cicho, bo jeszcze Apple zablokuje sprzedaż - a byłoby szkoda. Profilowana polikarbonowa obudowa nadaje urządzeniu elegancki wygląd i zapewnia miłe wtopienie się telefonu w dłoń. Z kolei wypukły ekran AMOLED z filtrem polaryzacyjnym i szkłem Gorilla Glass to gwarancja czytelności w każdych warunkach i wytrzymałości. Miło zaskakują jakość dźwięku i kompatybilność z popularnymi kodekami wideo. Odpychają brak Flasha w przeglądarce internetowej (to już zbyt daleko idąca inspiracja Applem), pominięcie radia FM (znów Apple?), słaba karta graficzna i jednak wcale nie taki znowu cudowny aparat fotograficzny. Dużą łychą dziegciu jest też fakt, że Nokia wycofała się z rozwoju platformy MeeGo i choć wsparcia technicznego użytkownikom producent nie odmawia, to jednak na kolejne wersje systemu nie ma co liczyć. Nokię N9 mogę śmiało polecić użytkownikom smartfonów, którzy nie mają zwyczaju instalowania olbrzymiej ilości gier i dodatkowych aplikacji - tych (w przesadnych ilościach) na N9 nie znajdą. Wszystko co najważniejsze Nokia N9 jednak już ma - od darmowej aplikacji do nawigacji GPS, przez świetną aplikację pocztową po zintegrowany z systemem Skype. N9-tka to także doskonała propozycja dla osób potrzebujących odpoczynku od iPhone’ów i krzywo patrzących na ubogi wizualnie Windows Phone 7. Nie jest to telefon, który "próbuje się bić" z Androidem czy Symbianem - N9 uderza z innej strony, zamiast złożoności i wielu opcji konfiguracyjnych mamy elegancję i ergonomię. Po dwóch tygodniach obcowania z N9 aż ciężko mi uwierzyć, że Nokia zrezygnowała z tak ciekawego systemu jakim niewątpliwie jest MeeGo. Nie ma za to wątpliwości dlaczego N9 ostatecznie trafiła rynek - po prostu jest się czym chwalić. Wady: - brak obsługi technologii Flash w przeglądarce internetowej - wiekowy akcelerator graficzny - skromna oferta dodatkowych aplikacji - nierozwojowy system operacyjny - jedynie przeciętny aparat fotograficzny - Skype bez opcji wideorozmowy - brak radia FM i transmitera FM (dostępnych w N900) - brak edytora dokumentów - brak gniazda kart pamięci i obsługi USB on-the-go - matryca typu Pen Tile zmniejsza rzeczywistą rozdzielczość ekranu Zalety: - perfekcyjny design - czytelny w każdych warunkach ekran AMOLED - ekran pokryty Gorilla Glass i filtrem polaryzacyjnym - intuicyjny, szybki interfejs - wzorowa praca wielozadaniowa - integracja ze Skypem, GTalk, Twitterem i Facebookiem - wysokiej jakości dźwięk - bardzo szybka pamięć wewnętrzna - komplet popularnych standardów transmisji i 5-zakresowy moduł WCDMA - NFC - bezproblemowe odtwarzanie filmów HD (MKV, XviD etc.) Przykładowe klipy porównawcze wykonane telefonem Nokia N9 - video (plik .mp4, 11,7 MB) oraz telefonem Samsung i9100 Galaxy S II - video (plik .mp4, 25,7 MB), Zdjęcia wykonane aparatem wbudowanym w telefon: Test porównawczy zdjęć: Nokia N9 vs. Samsung i9100 Galaxy S II: Nokia N9: Samsung I9100 Galaxy S II:

Microsoft się wygadał. Aż 30% kodu tworzy im AI

Biedronka wypaliła z armaty. Elektronika za pół ceny

Intel chwali się litografią 14A. Czekają nas wysokie taktowania

Media Expert poszalał. Za 39 zł nic tylko brać

Jaki komputer do gier i pracy? Polecane zestawy na maj 2025

Zapomnij, co wiesz o laptopach. RTX 50 wywraca stolik

Nie lubisz gamingowych laptopów? Tego pokochasz

Przygotuj się na majówkę. Tych promocji w Media Expert nie można przegapić

PKO BP z pilnym ostrzeżeniem. Stracisz pieniądze, jak tego nie zrobisz

Polacy znów pod ostrzałem. Chodzi o klientów PKO BP

Jesteś w Santander Bank? Przed majówką sprawdź tę nowość

mBank będzie wydzwaniać do klientów. To nie oszustwo, a wprost przeciwnie

Twórcy Baldur's Gate 3 nie boją się AI. Przyszłość jest dobra

Porzucili Ubisoft i zrobili hit. Ta gra sprzedaje się jak szalona

Fani mogą nie być gotowi na tyle nowości. Zaskakujące zwiastuny

Serial, który bawi do łez. Drugi sezon polskiej komedii już na Canal+

Test telefonu Nokia N9

Zobacz więcej

Redmagic 10 Pro: Ekran bez wycięcia i bateria 7050 mAh (test)

Razer Iskur V2 X – „Budżetowy” fotel za 1300 zł? Sprawdzam, czy warto

Amazfit Active 2 zwyczajnie zgładził droższego Xiaomi (test)

Wyszukiwarka

Menu

Nasze strony