TELEPOLIS.PL

Sztuczna inteligencja zabiera pracę? W tym zawodzie już tak

Sat, 25 Mar 2023 13:59:39 +0100

Sztuczna inteligencja zabierze pracę paru osobom, ale nie chodzi tu o copywriterów, tłumaczy, programistów czy nawet kierowców. To Cię zaskoczy.

Sztuczna inteligencja zabiera pracę… modelkom i modelom, którzy pozują dla marek odzieżowych. Jeszcze w tym roku będzie można wybrać sobie dżinsy i inne ubrania Levi's na podstawie tego, jak układają się na nieistniejącej osobie.

Inkluzywność czy oszczędność?

LS&Co., właściciel kultowej marki, powiadomił o współpracy z Lalaland.ai, generującą fotorealistyczne osoby na zamówienie. Holenderska firma jest w stanie dostarczyć wizerunek osoby o każdym typie budowy ciała, urody, wieku i o dowolnym kolorze skóry, a następnie ubrać w produkty z najnowszej kolekcji zleceniodawcy. Na takich „awatarach” niebawem będziemy oglądać dżinsy i inne produkty Levi's.

Zobacz: Strach ma wielkie oczy, a artyści to debile

To idealnie pasuje do misji Levi's. Marka stara się promować różnorodność rasową na wielu frontach, w tym zatrudniając modeli i modelki o różnym pochodzeniu do sesji produktowych. Przykłady widać powyżej – wybrałam kilka zdjęć ze sklepu online, by pokazać, że LS&Co. nie ogranicza się przy wyborze modelek. I bardzo dobrze. Moim zdaniem nie ma nic gorszego od kupowania ciuchów online na podstawie zdjęć zrobionych na osobie, której figura i uroda nijak się ma do mojej. Mam 153 cm wzrostu i budowę z tych dobrze zaokrąglonych. Jak niby mam ocenić, czy ubranie będzie dobrze leżeć, jeśli prezentuje je modelka o 20 cm wyższa i przynajmniej o 10 kg lżejsza? (Mam nadzieję, że czyta to ktoś z Zary)

LS&Co. zamierza uzupełniać „żywe” modelki i modeli tymi generowanymi sztucznie, by jeszcze bardziej urozmaicić paletę i docierać do szerszego grona odbiorców. W informacji prasowej można przeczytać, że awatary nie zastąpią ludzi z krwi i kości – mają po prostu pomóc działać w sposób zrównoważony. Przykład pokazany przez Levi's widać poniżej – młoda modelka o ciekawych rysach twarzy… nie istnieje. Powstała dzięki sztucznej inteligencji.

W tym momencie nawet byłabym w stanie przyklasnąć temu pomysłowi, gdyby nie to… że to wszystko bzdura.

Podsumujmy fakty. Sztuczna inteligencja ma działać w imię różnorodności, inkluzywności i lepszych doświadczeń klienta. Ma to nawet pomóc chronić środowisko, choć doprawdy nie wiem jak… może przez redukcję zużycia paliw kopalnych na podróże modelek do studia? Pod tą grubą warstwą PR-owego lakieru kryje się cięcie kosztów.

Z różnych źródeł wiadomo, że kupujemy coraz mniej ubrań, w tym dżinsów. Zapotrzebowanie spada z różnych powodów, od popularności pracy w domu po modę na życie zero-waste. Też się do tego przyczyniłam, gdy odkryłam handel ubraniami z drugiej ręki. Nawet LS&Co. musi to odczuwać, bo planuje spore oszczędności i zwolnienie nawet 800 osób – to 20% załogi – w ciągu najbliższych 12-18 miesięcy. Jeśli współpraca z Lalaland.ai przyniesie dobre efekty, pewnie na tej liście wylądują fotografowie, oświetleniowcy, makijażyści i wszyscy inni zaangażowani w prawdziwe sesje produktowe. Każdy produkt będzie można obejrzeć na tylu osobach, ile nam się wymarzy, a firmie odpadnie poszukiwanie ludzi o nieszablonowej urodzie, negocjacje i wszystkie inne nieprzyjemności, jakie niesie za sobą kontakt z drugim człowiekiem.

Na razie o swoją posadę nie muszą się martwić osoby szyjące drogie dżinsy w Indiach, Chinach i Bangladeszu. Zaskoczenie? Nie dla kogoś, kto choć raz zasiadł do maszyny do szycia. W przeciwieństwie do karoserii aut tkaniny żyją swoim życiem, gdy się z nimi pracuje. Współczesne roboty nie są jeszcze w stanie radzić sobie z niespodziewanymi fałdami i zagnieceniami.

Do czasu. LS&Co. już pracuje z Siemensem, by stworzyć idealnego robota do szycia dżinsów.

Poczta Polska zgubiła moją przesyłkę i rżnie głupa

Sun, 05 Mar 2023 17:40:00 +0100

Za każdym razem, gdy wchodzę do urzędu pocztowego, czuję się, jakbym się cofnął do PRL-u. Choć staram się unikać usług Poczty Polskiej, czasem muszę z nich skorzystać. A to nie zawsze przebiega sprawnie i bezboleśnie.

Idąc na pocztę mogę być pewien jednego – z wysokim prawdopodobieństwem stracę tam co najmniej pół godziny na stanie w kolejce, a potem czekając, aż pani w okienku (czasem pan, ale bardzo rzadko) przybije wszystkie pieczątki i zbierze wszystkie podpisy. Czekając w ogonku na swoją kolej, mogę podziwiać „szwarc, mydło i powidło”, które czyha na mnie z każdej strony. Ot na jednej półce można znaleźć prasę, na inne zabawki czy gry, w tym takie tytuły, jak „Rolnik szuka żony”. Są też książki kucharskie z poradami siostry Anastazji i mnóstwo literatury pseudoreligijnej.

Czasem się zastanawiam, kiedy nastąpi taki moment, że punkty Poczty Polskiej zostaną objęte zakazem handlu w niedzielę z powodu tego, że większość ich obrotów będzie pochodziła z usług nie związanych z działalnością pocztową. Póki co jednak Poczta Polska to jedyna duża sieć handlowa w Polsce, która może otwierać swoje „kramy ze wszystkim i niczym” również w niedziele i z tego nie korzysta. W 400-tysiecznym Szczecinie w niedzielę czynny jest jeden punkt Poczty Polskiej. Jeden! Wiele miast w naszym kraju nie ma nawet takiego „szczęścia”.

Najwyraźniej Poczta Polska nie widzi potrzeby, by w niedzielę otwierać swoje podwoje. A ten jedyny punkt, zlokalizowany niedaleko dworca PKP Szczecin Główny, jest według włodarzy tej spółki wystarczający. A że swoje w kolejce na poczcie trzeba odstać, to jest przecież „oczywista oczywistość”. Ja wolę go unikać, co na ogół się udaje.

Na koniec tego przydługiego wstępu podzielę się jeszcze z Tobą, drogi Czytelniku, krótką historią z pocztową strefą 24. W mieście Słupsk był sobie urząd pocztowy, który czynny był 24 godziny na dobę. I tak to trwało do momentu, gdy ktoś u władz spółki zdecydował, że trzymanie całego urzędu czynnego przez całą dobę nie ma sensu i wymyślono strefę 24. To wydzielony fragment punktu Poczty Polskiej, z którego wciąż można było skorzystać 24 godziny na dobę. Też do czasu, aż zdecydowano, że strefa 24 będzie czynna w godzinach 8:00 do 18:00, czyli w godzinach pracy całego urzędu. Z tymi godzinami mogłem popełnić błąd (być może były inne), ale sens jest taki sam – strefa 24 nie jest czynna 24 godziny na dobę. Co więc oznacza to 24? W zasadzie zupełnie nic.

Podobnie absurdalna jest sytuacja z Envelo. Kojarzycie taką usługę? Ja nawet z niej korzystam, jak muszę coś wysłać za pośrednictwem Poczty Polskiej. W skrócie i uproszczeniu – kupujemy znaczek na list przez Internet, drukujemy w domowym zaciszu i przyklejamy na kopertę. Jeśli to znaczek na zwykły list, to wystarczy wrzucić go do skrzynki na listy, które znajdziemy przy każdym punkcie Poczty Polskiej (a przynajmniej wierzę, że tak jest, bo nie sprawdzałem). A co, jeśli to list polecony? Wtedy trzeba iść do okienka i tam go zostawić, znowu stając w kolejce i słuchając charakterystycznego dźwięku przybijania pieczątek. Poczta Polska kocha pieczątki.

Usługa Envelo z założenia miała ułatwić i przyspieszyć korzystanie z usług Poczty Polskiej. Pomocą miały służyć specjalne okienka na poczcie z priorytetową obsługą użytkowników tego systemu. A czy ktoś takie wydzielone okienko Envelo na jakiejkolwiek poczcie widział? Ja jeszcze nigdy.

Czas przejść od ogółów do szczegółów. Celem mojego felietonu jest podzielenie się z Czytelnikami portalu TELEPOLIS.PL kilkoma „przygodami” z Pocztą Polską, które spotkały mnie osobiście lub moich bliskich. Jednak dla ujednolicenia formy wypowiedzi przyjmę w dalszej części tekstu, że to mnie te wszystkie „cuda” spotkały. A zacznę od czegoś lekkiego, acz mocno absurdalnego, czyli usługi o nazwie „dosyłanie”.

Samsung nie pęka. Galaxy Z Flip4 po kwartale (test)

Sun, 05 Feb 2023 12:39:00 +0100

Galaxy Z Flip4 zagościł w moim życiu na dłużej. Spędziłam 3 miesiące ze składanym telefonem i sporo się w tym czasie zmieniło. Najbardziej moje podejście do telefonu jako elementu garderoby.

Kupując smartfon, sukienkę czy mikser sięgam nie tylko po produkt. Kupuję doświadczenie. Nowa kiecka do świetne samopoczucie, mikser to jakość dań, a smartfon… czy może być czymś więcej niż narzędziem pracy?

Galaxy Z Flip4 daje totalnie odmienne doświadczenie korzystania ze smartfonu. Wkroczyłam do grona posiadaczy drogich Samsungów, ale akurat na tym mi nie zależy. Co innego używanie czegoś nowego, czego nie widuje się na co dzień. Galaxy Z Flip4 przyciąga wzrok i prowokuje pytania jak mało co w mojej garderobie. Zresztą sam fakt, że myślę o nim w kategoriach galanterii, a nie narzędzia, świadczy o zmianie myślenia o smartfonach.

Zobacz: Samsung Galaxy Z Flip4 – test. Składak, który poskładał konkurencję

Modnie, modniej, Flip

Pora, byśmy wyszli poza utylitaryzm, bo smartfony to coś więcej niż suma ich benchmarków. Od dawna są przede wszystkim manifestacją gustu właścicieli. Jeśli wybór smartfonu był podyktowany przyziemnymi powodami, tę rolę przejmuje etui, tapeta albo chociaż naklejka.

Galaxy Z Flip4 to ozdoba. To nie jest nudny telefon, który wstyd wyjąć z torebki w towarzystwie. Ba, czasami zakładam go z paskiem „przez ramię”, żeby ani na chwilę go nie chować. To ciekawe doświadczenie. Dotychczas futerał na telefon w moich oczach pełnił przede wszystkim funkcję ochronną, ale Galaxy Z Flip4 coś we mnie zmienił. Pragmatyczne podejście do sprzętu jako narzędzia ustąpiło radości, jaką daje wymiana ozdobnych wkładek w futerale.

Tym bardziej cieszy mnie też możliwość dopasowania wnętrza smartfonu do tego, jak prezentuje się obudowa. Galaxy Z Flip4 w końcu pozwala ustawić tapetę także na ekranie zewnętrznym i daje sporo możliwości zmian wyglądu zegarka. Gdybym miała Galaxy Watch, on również dopasowałby się do szablonu z telefonu.

W środku niezmiennie można pokusić się o nową tapetę, ikonki, font interfejsu i dopasować schemat kolorystyczny elementów systemu. Coraz przychylniej patrzę też na naklejki, które przedstawiają… mnie. Przy pracy zdalnej brakuje mi komunikacji pozawerbalnej i często nie ma to jak wysłać kolegom z redakcji wiele mówiącego GIF-a.

Narzędzie pracy czy zabawka? Tak!

Galaxy Z Flip4 daje mi dziką przyjemność sensoryczną przez to, że można go składać i rozkładać. Przede wszystkim jest jednak porządnym smartfonem z dobrym aparatem. O akumulator nie ma co się martwić. Choć trzeba było pójść na pewne kompromisy, nienowy już Galaxy Z Flip4 wytrzymuje ok. 5 godzin nieprzerwanego grania w Genshin Impact przy jasności ekranu ok. 300 nitów. Przy tym korzystanie z niego jest bardzo wygodne.

Nie jestem miłośniczką apek podkręcających wydajność w grach, ale Game Booster Samsunga ma dwie funkcje, które lubię. Po pierwsze, przyciemnia ekran, gdy odłożę na chwilę telefon bez wychodzenia z gry. Po drugie, pokazuje szacowany czas, pozostały na rozrywkę.

Jak Galaxy Z Flip4 sprawdza się w pracy? Na pewno jest w mojej czołówce. Bardzo cenię sobie fakt, że w każdej chwili mam pod ręką spory ekran, na którym mogę komfortowo napisać dłuższy tekst (korzystam z Worda i klawiatury ekranowej Type Wise). Nawet ta recenzja powstała w większości na telefonie, w różnych miejscach i czasie.

Możliwość podzielenia ekranu między dwie aplikacje ma sens na tym rozmiarze ekranu. Korzystam z tej możliwości przy szukaniu informacji na przyszłość. Gdybym miała korzystać z „płaskiego” smartfonu z takim ekranem, pewnie bym go nie wynosiła z domu tak chętnie, ale składany daje mi duży komfort i wolność.

W mojej pracy istotna jest też gotowość na szybkie odpowiedzi. Dlatego sporo korzystam z dyktafonu i szalenie mi się podoba możliwość włączenia go bez rozkładania smartfonu. Zauważyłam też korzyść psychologiczną – rozmówcy wyraźnie lepiej się czują, jeśli w ich towarzystwie nie grzebię w telefonie i utrzymuję kontakt wzrokowy. To samo dotyczy możliwości szybkiej odpowiedzi na wiadomość, z której też chętnie korzystam.

Oczywiście nie wszystko jest różowe jak moja tapeta na Flipie4. Samsung OneUI ma sporo ustawień i dodatkowych funkcji, które działają na mnie jak tor przeszkód. Większość z nich z czasem wyłączyłam. Nie potrzebuję na przykład dwóch menedżerów haseł (Samsung Pass i Google), osobnego sklepu z apkami Samsunga, dwóch przeglądarek itp.

Boisz się o ekran? Ja nie

Elastyczny ekran to wciąż novum, do którego użytkownicy podchodzą jak pies do jeża. Niepotrzebnie. Panele AMOLED, które zniosą zawijanie, przeszły lata testów i nie od wczoraj są dostępne na rynku komercyjnym. Ponadto Samsung chroni swój ekran folią, którą można wymienić w serwisie (za darmo, gdy telefon jest na gwarancji).

Moje telefony nigdy nie miały łatwego życia, a Galaxy Z Flip4 nie dostał taryfy ulgowej. Przeciwnie – mieści mi się właściwie w każdej kieszeni i mam futerał z kółkiem, ma nawet gorzej. Podróżuje z kluczami, narzędziami, kanapką, termosem albo luzem, wystawiony na wiatr, śnieg i kto wie, co jeszcze. Dobrze zniósł zachlapanie, ściskanie i nawet parę upadków.

Zauważyłam również, że zawias ma niezłą umiejętność, by samemu się czyścić – szczoteczki rzeczywiście skutecznie wymiatają z niego wszelkie paproszki i okruszki. Najważniejsze, by nie traktować tego smartfonu jak portfel i nie wtykać do środka pieniędzy ani nie wieszać go na brzegu torebki. To proszenie się o kłopoty z ekranem wewnętrznym.

Zróbmy sobie zdjęcie

Możliwość zrobienia zdjęcia bez użycia rąk to moja ulubiona różnica między korzystaniem z Galaxy Z Flip4 i „płaskim” smartfonem. Składana konstrukcja uwolniła mnie od statywu i dała sporo nowych możliwości. Gdy wypatrzę ciekawy kadr, wystarczy, że postawię telefon na najbliższej płaskiej powierzchni i mogę zrobić zdjęcie.

Najwięcej frajdy dają zdjęcia ze znajomymi, robione lekko złożonym Galaxy Z Flip4. W końcu nie ma obaw, że nie zmieścimy się w kadrze selfie albo kogoś na zdjęciu nie będzie. Ogromną pomocą jest tu podgląd na małym ekranie. Szalenie podoba mi się też możliwość zrobienia szybko zdjęcia głównym aparatem. Cały proces obsługuję jedną ręką – włączam aparat przyciskiem power, a migawkę wyzwalam przyciskami regulacji głośności.

Na początku wydawało mi się to zbędne, ale szybko znalazłam zastosowanie – w końcu mogę zrobić zdjęcie małemu szczurkowi. Trzeba wiedzieć, że szczury do pewnego wieku mają umiejętność teleportacji i fotografowanie ich to turbo wyzwanie.

Nie mogę się też nacieszyć zdjęciami robionymi „z dołu” aparatem szerokokątnym. Ujęcia z żabiej perspektywy są po prostu genialne.

Znacznie chętniej nagrywam ostatnio timelapsy, czy to rosnących roślin, gotowania, czy zmieniającej się pogody. Mam słabość do takich filmów, a ze składanym Galaxy cały proces jest znacznie łatwiejszy. Skoro o filmach mowa, w tych tworzonych dla TELEPOLIS.PL nie brakuje ujęć kręconych Galaxy Z Flip4, czy to z gimbala, czy z ręki. Mam tu do dyspozycji dobry aparat, który szybko ustawia ostrość, trafnie dobiera balans bieli i jasność kadrów. Filmy kręcę oczywiście w 4K i 60 klatkach na sekundę.

Niebawem „mój” Galaxy Z Flip4 wróci do domu. Im bliżej końca testów, tym bardziej żałuję, że nie zostanie ze mną na dłużej. Nie szaleję za OneUI, ale mogę przełknąć pewne niewygody, by móc korzystać ze składanego smartfonu na co dzień. No bo czego się nie robi, by być wyjątkowym?

Na koniec specyfikacja Galaxy Z Flip4 z naszego katalogu:

Kup teraz - zapłać później

sierpień 2022

187 g, 6.9 mm grubości

8 GB RAM

512 GB, (opcje: 256 GB, 128 GB)

LTE do 2000Mbps

od 3748,00 zł na

12 Mpix + 12 Mpix + 10 Mpix

6.7" - Dynamic AMOLED (1080 x 2640 px, 426 ppi)

Qualcomm SM8475 Snapdragon 8+ Gen 1, 3,19 GHz

Android v.12.0

3700 mAh, USB-C

Zobacz pełną specyfikację telefonu Samsung Galaxy Z Flip4

Samsung Galaxy S23 to telefon dla snobów, ale za to go kocham (opinia)

Wed, 01 Feb 2023 19:01:00 +0100

Premiera Samsungów Galaxy S23 już za nami. Kątem oka przyglądałem się pracy innych redakcji i słyszałem wielkie żale. Że mało innowacji, że wtórnie i że się nie opłaca. Ale czego tak właściwie oczekiwaliście?

Z prostokąta z ekranem więcej już nie wyciśniesz

Trzeba w końcu dorosnąć i przyjąć do wiadomości, że dawno już przestaliśmy być niewolnikami sprzętu, więzi nas aktualnie oprogramowanie. Smartfon stał się jedynie ramką, w której oglądamy strony internetowe i aplikacje.

Zobacz: Samsung Galaxy S23 oficjalnie — poznaj cenę i specyfikację

Wiecznie będziemy głodni prądu — no i ok, Samsung dołożył trochę akumulatorom w S23 i S23 Plus. Dobre zdjęcia jak były w serii S22, tak teraz słabsze nie będą, a pewnie recenzenci dostrzegą nawet różnice na plus w zoomie z Ultra (dzięki AI) czy w selfies.

Od czasów pierwszego Galaxy S "trochę" urosło się smartfonom

Przez lata marudziliśmy, że Exynosy złe, spoko, Koreańczycy dali (wreszcie) Snaprdagony i to takie na sterydach, z 2x więcej sztucznej inteligencji, wyższym taktowaniem i lepszym chłodzeniem niż u konkurencji. Gdzieś tam w benchmarkach ktoś pewnie zauważy, że pamięć wewnętrzna w modelach z 256 GB i więcej też jest szybsza. Jest też bajer, czyli astrofotografia, która w sumie to była już w S22 Ultra po aktualizacji z końca zeszłego roku.

Mamy też więcej ekologicznych materiałów i bardziej spójny design czy nawet mniej zaokrąglone brzegi ekranu w Ultrze. Wszystko są to zdecydowanie zmiany na plus, do których błyskawicznie przyzwyczaimy się i... szybko o nich zapomnimy, czekając na "jakieś więcej" w kolejnych generacjach.

Tylko co tutaj właściwie można jeszcze dodać? Piąty aparat? No litości. Z S22 z zadowoleniem korzystałem blisko pół roku, zaś Ultra towarzyszyła mi na Islandii i zamykała końcówkę 2022 roku jako główny telefon. Od tych smartfonów naprawdę trudno było oczekiwać więcej bez łamania praw fizyki, tymczasem mamy następców z dodatkowymi usprawnieniami.

Marzenia geeka

Na upartego można krzyczeć "dej" w kilku aspektach. Na przykład oczekiwać powrotu gniazda JACK i radia FM (piszecie o tym często w komentarzach) albo jeszcze większej pojemności akumulatorów (np. 6000 mAh w Ultra) i szybszego ładowania niż te 25-45 W. Główny aparat mógłby mieć też calową matrycę, którą można już upolować u konkurencji (co prawda w Azji, ale można). Tylko co, dalibyście za taki telefon 10000 zł?

Samsung przecież nie bawi się w półśrodki — co roku próbuje stworzyć sprzęt pretendujący do miana kompletnego. Ba, sami Czytelnicy TELEPOLIS.PL wskazali S22 Ultra jako najmocniejszy telefon 2022 roku, a i od nas dostał on ocenę 10/10. Dorzucenie jakiegoś kosztownego bajeru nie oznacza u Samsunga wywalenia połowy specyfikacji i np. telefon z matrycą 200 Mpix będzie kręcił wideo 4K każdym z aparatów, a nie tylko głównym, a resztą FullHD. Konkurencji to nie przeszkadza, Samsung tymczasem uparł się na kosztowną (niemal) perfekcję i dorzuca do pieca tylko wtedy, gdy ma pewność, że przy okazji nie spali całego domu.

Zerknijcie na kolory — to nie sprzęt dla gówniarzy

Pastele, kremy, maty, a jak róż to taki ledwo dostrzegalny. Ma być subtelnie i elegancko, bez krzykliwych kolorów i bez wszędobylskiego kiczu. Jak coś wygląda jak metal, to jest metalem, analogicznie sprawa wygląda ze szkłem. W tej generacji szkiełko to nawet Victus 2, czyli licząc na piechotę Gorilla Glass 8.

Samsung robi swoje flagowce dla ludzi dojrzałych — nie potrzebuje fajerwerków na obudowie, by było wiadomo, że masz do czynienia z topowym urządzeniem. Nie da się ukryć, że jest to mocno spójne z serią Pro u Apple'a, gdzie też nie ma miejsca na naiwne kolory. Te zostają dla "biedniejszych" wariantów podstawowych iPhonów.

I chyba też coraz mocniej Samsung różnicuje odbiorców, bo przepraszam, ale prawie 7000 zł za podstawowy wariant Galaxy S23 Ultra to jest już konkretne sito. Flagowe modele są dla bogatych entuzjastów technologii i dla osób, które taki koszt przekształcają błyskawicznie w zysk. O ile jednak nie jesteś biznesmenem czy influencerem żyjącym z kręcenia filmów i robienia zdjęć, dla Ciebie są takie perełki jak A52s czy A53.

Seria S23 jest dla snobów?

Wydaje mi się, że Samsung bardzo by chciał takiej metki i ostatecznego zrównania się z Apple'em, który przoduje w kombinacji z tego typu epitetami. Przy czym nie tyle chodzi o szpan, ile bardziej o postrzeganie marki jako luksusowej i będącej pierwszym wyborem dla osób zamożnych. Chodzi o zbudowaną u klientów pewność, że niczego lepszego nie ma aktualnie w sklepach, bez konieczności jakiejś technologicznej wiedzy tajemnej. Idę do sklepu i biorę co najlepsze, a że to Samsung, to wiem, że mnie nie zawiedzie.

W gruncie rzeczy sporo osób już teraz tak postrzega Samsunga. Na pokładach samolotów, obok iPhonów, prym wiodą właśnie Samsungi, z pobudzającym wyobraźnię Foldem na czele. Samsung od pewnego czasu już jest luksusowy i zdecydowanie spełnia oczekiwania śródtytułowych snobów. A gdy kiedyś te flagowce stanieją, kupią je sobie i zwykli ludzie — z jakąś ryską po pierwszym użytkowniku czy brakującym rysikiem.

Także wielka prośba do tych szczęściarzy, którzy kupują na rynku pierwotnym — dbajcie o swoje S23-ki! My już czekamy w kolejce na używane po was, stan "igła" mile widziany ;-)

Kupiłem MacBooka. Miał być luksus, wyszła fuszerka

Tue, 31 Jan 2023 06:38:42 +0100

Jak w praktyce wygląda legendarna niezawodność sprzętu Apple? Miałem okazję przekonać się na własnej skórze.

Cześć, jestem Arek! W tym roku kończę 30 lat i od niecałego roku jestem wiernym członkiem kościoła Apple. To znacz, „wiernym” to może lekkie nadużycie. Jakoś w marcu zeszłego roku dostałem służbowego Maka Mini. Nawet trudno nazwać to moją decyzją – ot, z racji tego, że coraz częściej pracowałem przy produkcji wideo, potrzebny mi był sprzęt, który sobie z tym zadaniem poradzi.

Od tamtej pory pracuję na co dzień z systemem macOS, procesorem M1 i, co by nie mówić, jestem z tego sprzętu zadowolony. Fakt, nadal uważam, że pod wieloma względami sam system jest po prostu głupi, ale udało dojść z nim do ładu na tyle, że stał się dla mnie wygodnym narzędziem. Powiem więcej: na tyle przypadł mi do gustu, że…

Dlaczego MacBook jest lepszy od Windowsa

…że postanowiłem kupić MacBooka Air! Tym razem już z własnej kieszeni. Powodów było kilka. Jednym z nich była wygoda. Przeskakiwanie między macOS i Windowsem, ile razy potrzebowałem skorzystać z laptopa, potrafiło być irytujące. Drugim, znacznie bardziej istotnym powodem, jest procesor Apple Silicon. W dużym skrócie, potrzebuję małej i lekkiej maszyny do pisania, która poradzi sobie z obróbką zdjęć i – idealnie – montażem wideo. Po windowsowej stronie płotu takiej kombinacji nie znajdę.

Ale był też trzeci powód. Zależało mi na sprzęcie, na którym będę mógł po prostu pracować i nie przejmować się tym, co się dzieje w środku. No i według wszystkich relacji, jakie na przestrzeni lat słyszałem i które częściowo udało mi się potwierdzić dzięki kilku miesiącom z Makiem Mini, takie właśnie są komputery Apple. Wystarczy takiego kupić, włączyć i „po prostu działa”.

Zresztą apple’owska niezawodność nie jest czymś, co wymyśliłem sobie teraz. Przez lata przytaczałem ją jako jeden z argumentów za zakupem sprzętów giganta z Cupertino – czy to prywatnie, czy w różnych artykułach, np. naszych poradnikach zakupowych. Bo spójrzmy prawdzie w oczy – to chyba jedyna rzecz, która usprawiedliwia jego absurdalną politykę cenową. W innym przypadku płacenie w 2023 roku blisko 7000 zł za komputer z 8 GB RAM i 256 GB SSD (podstawowa konfiguracja MacBooka Air z procesorem M2) zakrawałoby o szaleństwo. Na całe szczęście w obliczu „legendarnej jakości” sprzętu Apple to tylko rozbój, który można sobie jakoś zracjonalizować.

Tylko czy renoma sprzętu z Cupertino ma odzwierciedlenie w praktyce? A jeśli nie, to co nam tak właściwie pozostaje?

Fuszerka za grubą kasę

Na zamówionego MacBooka czekałem kilka dni. Kiedy kurier przyniósł paczkę, spodziewałem się, że po prostu go włączę i od razu będę mógł zabrać się do pracy. Jak to na „jabłku”. Czekała mnie jednak przykra niespodzianka. Komputer rozpakowałem, włączyłem i... nie działał. To znaczy, techniczne rzecz biorąc nie działały tylko klawiatura i gładzik, ale o korzystaniu z laptopa w tym stanie mowy być nie mogło. Cóż, zdarza się w najlepszej rodzinie, ale na micie niezawodnego Apple pojawiła się pierwsza wielka rysa.

Na szczęście mieszkam w Katowicach, więc wizyta w autoryzowanym serwisie to kwestia krótkiej wycieczki tramwajem. Po kolejnych kilku dniach odebrałem więc sprawnego laptopa. Jak się okazało, taśma łącząca klawiaturę z płytą główną była źle podłączona. Bywa, choć akurat mogłoby się wydawać, że ludzie dopłacają do sprzętu Apple z nadzieją, że walenie tego typu przygód uda im się uniknąć. Nieważne.

Ważne, że miałem w końcu sprawnego laptopa. Byłoby super, gdyby nie jeden drobiazg: jego obudowa została źle skręcona. Detal, ale zakrawa trochę o fuszerkę, prawda? Co gorsza, bez specjalnego apple’owskiego śrubokrętu niewiele mogłem z tym fantem zrobić, więc z powodu szerokiej na dwa milimetry szpary czekała mnie kolejna wizyta w serwisie.

Gdybym kupował MacBooka wyłącznie ze względu na niezawodność, to w tym momencie nie spełnił on swojej obietnicy. Mit legendarnej jakości Apple legł w gruzach.

Fakty i mity

Apple, co zrozumiałe, nie chwali się danymi na temat awaryjności swoich urządzeń. Wiadomo, że odsetek sprzętów obarczonych wszelkiej maści wadami siłą rzeczy musi być wyższy od zera, co już samo w sobie stoi w sprzeczności z wizerunkiem, jaki firma próbuje wokół siebie kreować. Ba, kto interesuje się trochę technologią, ten wie, że w historii giganta z Cupertino zdarzały się produkty, które w gruncie rzeczy nigdy nie działały tak, jak powinny. Ot, chociażby niesławne MacBooki z klawiaturą motylkową, które stały się kilka lat temu przedmiotem głośnego pozwu zbiorowego. Pozwu, który skończył się porażką Apple – na skutek ugody firma musi wypłacić swoim klientom 33 miliony dolarów.

Pomijając jednak kilka nagłośnionych przypadków, produkty Apple nadal mają reputację bardzo niezawodnych. Szczątkowe dane, które można znaleźć w Internecie, wydają się to zresztą potwierdzać. Według raportu opublikowanego w 2018 roku przez firmę Blancco, smartfony z systemem iOS charakteryzowały się awaryjnością na poziomie 12,5 procent, podczas gdy dla urządzeń z Androidem wskaźnik ten wynosił 14 procent. Różnica niewielka, ale jednak na korzyść iPhone’ów.

Tylko co z tego? Szanse na wygraną w rosyjskiej ruletce też wynoszą sześć do jednego, ale nie sądzę, by poprawiało to nastrój osobom, które przegrały. Podobnie ma się sprawa tutaj. Jeśli będę miał pecha i dostanę wadliwego laptopa, to co mi po tym, że 100 innych działa sprawnie? Co mi po tym, że producent słynie z doskonałej opieki serwisowej, skoro w moim przypadku odwalił kompletną fuszerkę? Za co tak właściwie dopłacałem?

Nie jestem pewny, czy na tak postawione pytanie można znaleźć jakąkolwiek sensowną odpowiedź. Szczęśliwie w moim przypadku skończyło się na kilku przekleństwach wymamrotanych pod nosem. No trudno, miałem pecha. Podejrzewam jednak, że nie byłbym taki wyrozumiały, gdybym musiał kilkukrotnie odsyłać kurierem moje jedyne narzędzie pracy.

Jeśli chodzi o samego MacBooka, to mimo wszystko jestem bardzo zadowolony. W końcu kupiłem go nie tylko ze względu na niezawodność. To w dalszym ciągu jedyny laptop, który tak dobrze wpisuje się w moje potrzeby; lepiej niż jakikolwiek konkurent z Windowsem. Mocno jednak nadszarpnął moim zaufaniem do „legendarnej jakości” produktów Apple.

Zresztą nie tylko Apple. Po moich przygodach dwa razy się zastanowię, nim w przyszłości rekomenduję komuś sprzęt tylko dlatego, że uchodzi za niezawodny i nie ma znaczenia, jakie logo będzie miał na obudowie. Bo tak, jakość i bezpieczeństwo są bardzo ważne, ale co z tego, skoro wszędzie możemy trafić na fuszerkę? Czy warto dopłacać do czegoś, co koniec końców i tak niewiele różni się od hazardu? Na to pytanie każdy musi sobie odpowiedzieć samemu.

Zobacz: Zmieniłem zdanie. Mój iPhone wyleciał na OLX
Zobacz: Wcisnęli mi macOS. Jaki ten system jest głupi!

Wpadki roku. Z tego śmialiśmy się w 2022

Sat, 31 Dec 2022 12:01:00 +0100

Rok 2022 nie był łatwy. Na szczęście już się kończy i z nadzieją możemy patrzeć w przyszłość i liczyć, że będzie lepiej. Jednak na razie skupmy się na przeszłości. Co w świecie technologii szczególnie nie udało się w minionych 12 miesiącach?

Gdybym napisał, że rok 2022 nie był łatwy, to prawdopodobnie wielu z Was oskarżyłoby mnie o pisanie głupot. No bo powiedzieć, że te 12 miesięcy nie było dla nas wszystkich lekkie, to jak stwierdzić, że Michael Jordan był niezłym koszykarzem. Jest to grube niedopowiedzenie. Po dwóch latach pandemii myśleliśmy, że gorzej już być nie może. Chociaż powoli zapomnieliśmy o COVID-19, to przyszła wojna w Ukrainie, a wraz z nią kryzys paliwowy, energetyczny i rosnąca na całym świecie inflacja. Przyszły rok jest wielką niewiadomą. Jedni mówią o pogłębieniu kryzysu, inni o szansie na poprawę. Jedyne, co nam na ten moment pozostaje, to nadzieja, że będzie lepiej.

Jednak w tym tekście nie chcę wróżyć z fusów i przewidywać, co stanie się w 2023 roku. Pod względem politycznym, militarny i ekonomicznym nie mam do tego odpowiedniej wiedzy. Znam się na nowych technologiach i to na nich się skupmy. Na dodatek nie na tym, co dopiero przyjdzie, a na tym, co już było. Przyjrzyjmy się największym wpadkom minionych 12 miesięcy, bo chyba wszyscy zgodzimy się, że ich nie brakowało. Wiele rzeczy się nie udało. Kolejność jest całkowicie przypadkowa, więc nie przywiązujcie do niej żadnej uwagi. Poza tym lista jest mocno subiektywna.

Zamknięcie Google Stadia

Wiele mówi się w ostatnich latach o graniu w chmurze. Niektórzy wręcz przewidują, że tradycyjne konsole odejdą do lamusa, w ich miejsce staną małe, niedrogie urządzenia do grania, na które obraz będzie strumieniowany z zewnętrznych serwerów. To już nawet miało się stać za sprawą nowego Xboxa, ale na razie Microsoft odłożył ten plan na przyszłość z powodu kosztów i zbyt wysokiej ceny samego sprzętu. Nic też nie wskazuje, aby PlayStation 7 czy kolejny Switch lub Xbox miały zmienić swoje podstawowe założenia.

Przed chmurą jeszcze daleka przyszłość, czego dowodem jest zamknięcie Google Stadia. Usługa, która miała być rewolucyjna, okazała się zwyczajnie słaba. W tym miejscu nie winiłbym samej chmury, bo przecież NVIDIA GeForce Now to świetna usługa. Winny jest sam Google, który wpadkę zaliczył już przy planowaniu swojego serwisu. Największym problemem, w mojej ocenie, okazała się konieczność kupowania gier bezpośrednio na Stadii. Przecież większość graczy miała już pokaźną bibliotekę, która – przy chęci grania w chmurze – okazała się bezużyteczna i bezwartościowa. To po prostu nie mogło się udać. Dlatego, po zaledwie kilku latach, Google Stadia staje się przeszłością.

Zamieszanie w Twitterze

Co to był rok dla Elona Muska i Twittera! Ekscentryczny miliarder z jednej strony ma wierną grupę fanów, a z drugiej zagorzałe grono przeciwników. Odnoszę wrażenie, że w minionych 12 miesiącach to ta druga znacząco urosła w siłę i nie ma czemu się dziwić. Musk zrobił wiele, aby go nie polubić lub przestać darzyć go sympatią. Na początku miał kupić Twittera, potem próbował się wycofać, aby ostatecznie transakcję sfinalizować. Zapowiadał lepsze czasy, nowe funkcje i możliwości. Słowa niby dotrzymał, ale użytkownicy Ćwierkacza raczej nie mieli powodów do zadowolenia.

To, co zrobił Musk z Twitterem, zasługuje prawdopodobnie na cały osobny artykuł, a być może nawet i książkę lub serial. Wymieniać można długo. Były masowe zwolnienia pracowników, po których miliarder część z nich prosił, aby do pracy wrócili. Był nieudany eksperyment ze znaczkiem weryfikacji dla wykupujących abonament Twitter Blue, z którego szybko się wycofano i wprowadzono nowe oznaczenia. Były bany dla dziennikarzy i użytkowników, którzy z Muskiem się nie zgadzali, chociaż ten mówi o sobie, że jest zagorzałym zwolennikiem wolności słowa. W pewnym momencie nawet całkowicie wyłączył Twitter Spaces, aby zabrać zbanowanym możliwość dyskusji. Był nowy regulamin dla pracowników, który mieli podpisać i w zdecydowanej większości tego nie zrobili. Wreszcie skończyło się ankietą, w której większość użytkowników Twittera opowiedziało się za odejściem Muska z pozycji CEO serwisu społecznościowego. Miliarder obiecał, że postąpi zgodnie z wolą ludu. Aż strach pomyśleć, co jeszcze wymyśli w 2023 roku…

Nieudane przejęcie Activision Blizzard

Na początku 2022 roku Microsoft ogłosił, że za kwotę 68,7 mld dolarów zamierza kupić Activision Blizzard, czyli jednego z największych deweloperów i wydawców gier na świecie. Wiadome było, że transakcji nie uda się zamknąć w 2022 roku, ale nikt nie spodziewał się aż tak dużych problemów. Coś, co miało być tylko formalnością, aktualnie stoi pod dużym znakiem zapytania. Wciąż najważniejsze urzędu nie wydały zgody na przejęcie Activision Blizzard i na ten moment wydaje się, że sprawy nie uda się domknąć przed zakładanym terminem.

Największą przeszkodą na drodze Microsoftu okazała się Federalna Komisja Handlu Stanów Zjednoczonych, która – po własnych śledztwie – postanowiła złożyć pozew antymonopolowy przeciwko firmie z Redmond. Urzędnicy są zdania, że ewentualnie wykupienie Activision Blizzard dałoby Amerykanom zbyt mocną pozycję na rynku gier i mogliby ją wykorzystywać przeciwko swoim rywalom. Takie podejście z pewnością podoba się Sony, które za wszelką cenę chciało przeszkodzić rywalom w osiągnięciu zamierzonego celu. Na ten moment niemal pewne jest, że Microsoft nie zamknie transakcji przed czerwcem 2023 roku. Jeśli do tego nie dojdzie, to obie strony będą musiały na nowo negocjować warunki przejęcia, a to może oznaczać ostateczne fiasko całej sprawy.

[ANKIETA:1452]

Strach ma wielkie oczy, a artyści to debile

Sun, 25 Dec 2022 10:26:00 +0100

Sztuczna Inteligencja szturmem zdobywa kolejną gałąź rynku. Tym razem mowa o grafice 2D. Artyści są przerażeni i rozpoczęli masowe protesty. Ale czy faktycznie jest się czego bać? Czy AI oznacza koniec sztuki?

W ostatnich miesiącach na popularności zyskało używanie AI do tworzenia grafik 2D. Nie jest to nic nowego, ale wcześniej nie było wykorzystywane na aż tak szeroką skalę przez tak wiele osób, łącznie z kompletnymi laikami. Aktualnie dwa najpopularniejsze rozwiązania to prawdopodobnie Midjourney oraz Stable Diffusion.

AI wcale nie kopiuje, a tworzy coś nowego od podstaw

Pierwsze jest płatne, ale dużo prostsze w użyciu. Drugie jest darmowe, ale trzeba umieć całość u siebie zainstalować (chociaż pojawiły się już skrypty to znacznie ułatwiające) oraz dysponować odpowiednio wydajnym komputerem. Najlepiej względnie nową kartą graficzną od NVIDII z dużą ilością pamięci VRAM. Nie musi być to układ dla profesjonalistów, wystarczy klasyczny GeForce i to nawet seria GTX, a nie RTX. Można to jednak robić też na starszym sprzęcie, tyle że wolniej.

Co dalej? To już zależy od tego co konkretnie chcecie stworzyć. Ale zasadniczo potrzebny jest wam „prompt”, czyli tekstowy opis spodziewanego efektu. Przydatny może być też „negative prompt”, czyli spis czego AI ma unikać. Do tego kilka ustawień jak używany model, liczba tworzonych grafik, ich rozdzielczość, skala z jaką Sztuczna Inteligencja ma się trzymać opisu (lub jak mocno może od niego odbiegać) itd. Zależnie od używanego programu można też wybrać konkretny styl czy używając dodatkowego skryptu poprawić twarz (np. zadbać o to, by ludzka postać nie miała zeza lub trzeciego oka).

No dobrze, ale skąd AI czerpie inspirację? Wpierw trzeba podkreślić, że mowa o programie i uczeniu maszynowym. Daleko temu do prawdziwej sztucznej inteligencji znanej z gier czy filmów. To nie jest Skynet z Terminatora. Po prostu skrypt używa wcześniej wyszkolonych modeli. Łączy ze sobą dziesiątki, setki, a czasami tysiące czy miliony różnych elementów i dopasowuje do siebie według naszych wytycznych. A skąd one pochodzą? No i tutaj zaczyna się kontrowersja.

Modele wykorzystywane przez AI (ale nie wszystkie) często uczyły się na publicznie dostępnych materiałach. Zdjęciach, obrazach, grafikach, szkicach, komiksach, mangach i anime. Zarówno tych pochodzących od wielkich artystów, jak i kompletnych amatorów. Uznanych twórców, którzy dawno są już martwi, jak i nadal obecnych wśród nas gwiazd. Ba – można nawet w promptcie (opisie) wskazać, że zależy nam na stylu konkretnej osoby czy że chcemy się wzorować na najpopularniejszych obecnie dziełach z danej platformy jak np. Artstation.

Tym samym doszło do patologii, gdzie wpisując w Google imię i nazwisko danego autora (np. Greg Rutkowski) dostaniemy dziesiątki wyników dzieł w jego stylu, ale wcale nie wykonanych przez niego. Po prostu konkretny styl osoby został doceniony przez użytkowników AI. Ale… no właśnie – czy to źle? Moim zdaniem nie do końca.

Świetnym przykładem na to może być podejście Jimmy’ego „Mr. Beast” Donaldsona, czyli jednego z najpopularniejszych twórców na YouTube (ponad 197 milionów osób śledzi jego twórczość, a materiały mają ponad 30 miliardów wyświetleń). Oczywiście nie wypowiadał się on na temat AI, ale jak najbardziej ma to przełożenie na poruszany temat.

Czy osoby, które robią tak zwane „shorty” lub „TikToki” będące po prostu wycinkami jego filmów, bez większej edycji i własnego wkładu, to coś złego? Pozornie – tak. Faktycznie – nie. To coś dobrego! Pozwala to bowiem na dotarcie do szerszej publiczności i zaznajomienie jej z twórczością artysty. Jeśli im się spodoba to sami trafią do źródła, o którym wcześniej mogliby nigdy nie usłyszeć. Jeśli ten styl nie będzie dla nich – żadna strata. I tak samo widzę to z AI i grafikami w „danym stylu”.

No tak! Ale AI nie wymaga żadnych umiejętności!

Błąd. Obsługa komputera czy pisanie promptów też wymagają pewnej wiedzy. Im lepszy opis, tym lepszy efekt. Artystów i style, które chcemy umieścić w opisie też trzeba znać. Do tego dochodzi postprocessing, czyli poprawianie w programie graficznym tego, co AI popsuło. Najczęstszym przykładem są dłonie i stopy, ale dotyczy to też drobiazgów jak np. pędzel leżący na stole czy kredki znajdujące się w piórniku.

Oczywiście nie jestem ignorantem. Osoba tworząca przy użyciu AI często nie zna się na technikach cieniowania, nie poznała tajników anatomii ludzkiego ciała i ma wiele innych braków względem osoby po Akademii Sztuk Pięknych. Ale… podobnie sprawa wygląda z wieloma ulicznymi czy internetowymi artystami, którzy są samoukami.

Ba, twórcy typowo cyfrowi często nie potrafią za grosz pracować z farbami czy pastelami. W końcu komputer wiele rzeczy drastycznie upraszcza (np. mieszanie kolorów), wybacza błędy (CTRL+Z) czy pozwala oszczędzić na bardzo drogich materiałach. A więc czy osoby tworzące na tablecie lub komputerze są gorsze od osoby z kartką papieru lub sztalugą? Moim zdaniem nie. Chociaż gdy technologia wchodziła na salony to można było obserwować podobne głosy niezadowolenia.

Wisienką na torcie może też być „zespół sawanta”, czyli – posługując się definicją z Wikipedii:

Zespół sawanta (fr. savant, uczony) – rzadko spotykany stan, gdy osoba z zaburzeniami rozwoju jest wybitnie uzdolniona (geniusz), co jest zazwyczaj połączone z doskonałą pamięcią. Zespół sawanta pojawia się w przybliżeniu u co dziesiątej osoby, u której zdiagnozowano zaburzenia ze spektrum autyzmu (co najmniej połowa osób z zespołem sawanta to osoby autystyczne) i u ok. 1/1400–1/2000 osób z niepełnosprawnością intelektualną lub uszkodzeniami mózgu.

Czy takiej osobie też można odmówić umiejętności, skoro taka się urodziła i niczego nie musi się uczyć, bo w mig łapie meandry artyzmu i tworzy coś lepiej niż artysta z wieloletnim dorobkiem i latami ćwiczeń?

Pff, no dobrze. Ale AI nie tworzy nic nowego!

Przykro mi, ale Ty (i ja) też nie. Podobnie jak lwia część artystów, nawet tych najbardziej znanych. Opieramy się na schematach, powielamy otaczający nas świat i innych twórców. Oni zaś kopiowali jeszcze innych i tak dalej, i tak dalej.

Do tej pory w większości utworów literackich czy filmowych można wyróżnić "motyw drogi" zwany też „motywem wędrówki” lub „motywem podróży”. Ba, nawet same style, które teoretycznie się zmieniają, tak naprawdę znikają i pojawiają się w ściśle określonych przedziałach czasowych z ewentualnie lekkimi zmianami. Jeśli nie znacie się na sztuce to spójrzcie chociaż na otaczający Was świat i modę dotyczącą ubioru, mebli, architektury czy muzyki lecącej w radiu.

Nawet projektując nową postać, malując figurki czy tworząc pejzaż większości osób potrzebny jest jakiś wzór lub wzory. Czy to dla ogólnego pomysłu, podpatrzenia kolorystyki czy drobnych szczegółów. I nie ma w tym nic złego. Nie wierzycie? Spójrzcie jak pracują artyści. Nie trzeba nawet wychodzić w tym celu z domu. Wystarczy popatrzeć na gry – chociażby zdjęcie Tali'Zorah w Mass Effecie 3, które było tylko przerobionym stockiem, albo wejść na Twitcha do zakładki „Sztuka” i poobserwować artystów online. A co dopiero jak spojrzy się na tzw. photo bashing albo drewniane manekiny w sklepach.

Jesteś artystą, nie czujesz się przekonany i twierdzisz, że bredzę? Nie ma sprawy, każdy ma prawo do swojego zdania. Kiedy jednak ostatnio TY wymyśliłeś i stworzyłeś coś nowego. Całkowicie oryginalny styl? Nic? To może chociaż kolor, technika? Też nie? No właśnie. Otaczający nas świat jest skończony, nie ma nic złego w jego wykorzystaniu czy inspiracji.

AI zabierze nam pracę!

Tak, zgadzam się. Z pewnością część osób straci pracę. Ale w ich miejsce pojawią się nowe zawody i nowe miejsca pracy. Tak było już nie raz. Nie tylko w branży artystycznej (np. cyfryzacja), ale i w przypadku pojawiania się pierwszych samochodów (strajki dorożkarzy) czy robotów w fabrykach, które wykonują proste i powtarzalne czynności. Ktoś w końcu musi dopracowywać skrypty, szkolić nowe modele, odpowiadać za infrastrukturę czy tworzenie sprzętu do używania AI.

Ba, AI w grafice nie jest takie nowe. Po prostu wcześniej nie było aż tak popularne. Nie wierzysz? W przypadku projektowania logo dostępna od 2018 roku jest strona LogoAI, a od 2014 roku mamy Tailor Brands. To aż 8 lat! Czy w tym czasie ludzie się tym zajmujący zbankrutowali na rzecz Sztucznej Inteligencji? Nie! Powód jest prosty.

O ile wtórne, proste logo dla lokalnego sklepu czy pubu to nic złego, tak wielomilionowa korporacja nie może sobie na to pozwolić. Tym samym na rynku jest miejsce zarówno na proste grafiki tworzone przez AI czy studenta za pół ceny (ale z licznymi błędami) jak i profesjonalne, ale drogie rozwiązania. Dokładnie tak samo może być w innych gałęziach rynku. Nie wszędzie i nie do wszystkiego potrzeba grafiki typu "top of the top".

W tym nie ma za grosz radości z tworzenia!

Po pierwsze kim jesteś Ty by mówić komuś czy pisanie promptu do AI lub oglądanie efektów, jakie Sztuczna Inteligencja „wypluwa” daje mu radość czy nie? Nikt z nas nie ma prawa do oceniania drugiej osoby, tak długo jak jego działania nikogo nie krzywdzą. Każdy z nas czerpie radość z czegoś innego. Dla kogoś będą to godziny spędzone z gliną w warsztacie, dla kogoś innego sesja z aparatem, dla kogoś praca nad nową postacią na tablecie, dla kogoś gotowanie nowej potrawy itd.

Po drugie „radość” czy „satysfakcja” nie napełnią Ci brzucha, nie opłacą rachunków i nie ubiorą oraz nie wyślą Twoich dzieci do szkoły czy na wakacje. Oczywiście z życia trzeba czerpać jak najwięcej. Ale to nie utopia. Czasami robimy coś bo musimy. Uwierzcie mi – ja pisząc pewne newsy czy akcje partnerskie na Telepolis też nie jestem zadowolony. Podobnie jak mój znajomy robiący wtórny tatuaż z wilkiem lub łapacz snów. Albo znajoma rysująca cycatą elfią czarodziejkę. Ale to robimy.

Czemu? Bo to nasza praca, za to nam płacą. Jak nie my, to ktoś inny to zrobi. Z samych ideałów nie da się niestety wyżyć. A jeśli Ty robisz tylko i wyłącznie to co lubisz i na tym zarabiasz, nie masz nawet chwili zwątpienia, zmęczenia czy niezadowolenia to gratuluję. Należysz do promila osób i życzę by dołączyli do Ciebie inni.

Sztuczna Inteligencja to zbytnie ułatwienie

Z wykorzystaniem AI wiele rzeczy można zrobić szybciej. Tym samym Artstation, Instagram, Twitter, Reddit i wiele innych platform zalały grafiki średniej jakości. Ba, nawet już wydano książkę dla dzieci – Alice and Sparkle, Ammaar Reshi. Daleko jej do ideału. Ale… czy to faktycznie coś złego? To po prostu wstępna ekscytacja (względnie) nowym rozwiązaniem. Z czasem to przycichnie, a na rynku pojawią się osoby specjalizujące w AI.

Elitarność jakiejś branży nie czyni jej lepszą, wręcz przeciwnie. Nie zgadzasz się? Jeszcze nie tak dawno nie byłbyś w stanie czytać mojego tekstu, ani tym bardziej kilka minut później obrażać mnie w komentarzach. Umiejętność czytania i pisania nie była bowiem tak powszechna. Ba – kaligrafia, malarstwo i inne gałęzie sztuki też były zarezerwowane dla wybranych. Tym samym wiele uzdolnionych osób nie miało szans rozwijać się w tym kierunku. Pytanie jakby potoczyła się historia, gdyby pewien Austriak z wąsem nie został, dwukrotnie, nieprzyjęty do Akademii Sztuk Pięknych w Wiedniu?

Co więcej Ci sami artyści, którzy teraz tak ochoczo na AI psioczą używają go cały czas od dłuższego czasu. Wracamy tutaj bowiem do początku artykułu – omawiana "Sztuczna Inteligencja" to tak naprawdę uczenie maszynowe. A ono jest wykorzystywane od dawna przez wiele programów graficznych, z Adobe Photoshopem i funkcją „Fill” na czele.

Podsumowanie

Mógłbym pisać i pisać. Świat artystów jest pełen osobistości o skrajnie różnych poglądach. Tym samym branża i sieć pełne są lepszych i gorszych argumentów. Telepolis to jednak nie jest strona typowo artystyczna, a i sam wiem, że przydługich tekstów w obecnych czasach nikt nie chce czytać.

Dzisiaj, pisząc to podczas wolnego dnia, chciałem tylko poruszyć temat „zagrożenia” jakie rzekomo niesie AI. Moim zdaniem ono nie istnieje. Oglądamy tylko sytuację identyczną do wejścia pierwszych aparatów cyfrowych i niezadowolenia fotografów wyspecjalizowanych w fotografii analogowej czy krzyków twórców „tradycyjnych” w kierunku artystów tworzących z wykorzystaniem komputerów. A wszyscy z nich nadal istnieją i ze sobą koegzystują.

AI jak Midjourney, Stable Difussion i inne dostępne obecnie lub w przyszłości rozwiązania to tylko narzędzia. To od nas samych, ludzi i artystów, zależy jak zostaną one wykorzystane. Oczywiście mogą zostać nadużyte i branża stanie się patologiczna. Mogą jednak również zostać wykorzystane do mockupowania czy po prostu tworzenia tła, tekstur lub budynków. Zarówno przez twórców niezależnych, gdzie studio liczy 1-3 osoby a budżetu prawie nie ma, jak i duże firmy. Zwłaszcza, że firmy odpowiedzialne za AI słuchają artystów i pozwalają na usunięcie swoich dzieł z baz danych.

I wbrew pozorom nie piszę tego z wygodnego fotela. W sieci są też AI piszące już całe teksty na zadany temat – i to nawet felietony takie jak ten! – czy… programujące aplikacje. Ja jednak po pierwsze nie boje się przyszłości, po drugie jestem pewien swoich umiejętności, a po trzecie wreszcie nie straszne mi zmiany i adaptacja do otaczającego mnie świata. W końcu taka jest kolej rzeczy, a nikt z nas nie jest płatkiem śniegu.

PS Tak, tytuł jest zadziorny – ale takie właśnie na Was najlepiej działają. ;)
PPS Wszystkie grafiki w tekście, oprócz okładki Cosmopolitan, wygenerowaliśmy z pomocą AI.

Szef od razu się dowie, kto udostępnił nagrane rozmowy

Mon, 21 Nov 2022 19:37:04 +0100

Aż 98% spotkań w firmach będzie miało przynajmniej jednego zdalnego uczestnika, a na polu wideokonferencji zostało jeszcze dużo do zrobienia. Miałam okazję zobaczyć, jak do problemu podchodzi Cisco i już wiem, że lepiej nie publikować nagrań ze spotkań. Od razu będzie wiadomo, skąd pochodzą.

Do holograficznej obecności ze Star Treka jeszcze trochę brakuje. Niemniej moja ostatnia przygoda z Cisco Webex bardzo mi się podobała. Mam wrażenie, że Cisco Webex wyprzedza konkurencję na polu jakości rozmów. Przy tym Cisco wcale się od tej konkurencji nie odcina, o czym świadczy bliska współpraca z Microsoftem. Możliwości Cisco Webex również imponują, zwłaszcza nowe zabezpieczenie – „znak wodny” dla nagranych rozmów.

Jak w sali konferencyjnej, ale w domu

Trzeba zacząć od tego, że praca hybrydowa jest znacznie trudniejsza niż monolityczna – czy to stacjonarna, czy tylko zdalna. Wiele firm decyduje się na ten model jako kompromis, ale ma on pewne przykre konsekwencje. Cyberbezpieczeństwo to masa wyzwań, ale jest coś jeszcze: pracownicy czują się odizolowani, jeśli nie wiedzą, co się dzieje w biurze. Trzeba też pamiętać, że wielu pracowników może pracować tylko lokalnie. Komunikacja między tymi w domach, w biurze i tymi w terenie wymaga spójnego podejścia i właśnie ten temat wzięli na warsztat specjaliści z Cisco. Przeanalizowali przestrzenie, style pracy, bezpieczeństwo i łatwość zarządzania oraz oczywiście doświadczenia użytkowników.

Zobacz: NASA szaleje. Nie uwierzysz, co poleci na Księżyc

Statystyka mnie zaskoczyła. Aż 98% spotkań będzie miało przynajmniej jednego zdalnego uczestnika – tego akurat się spodziewałam. Jednocześnie według badania Frost & Sullivan tylko 11% sal konferencyjnych i klas ma możliwość prowadzenia rozmowy z wideo. Gdy spotkanie wymaga obecności pracownika terenowego, również trudno o łączność wideo. Może i nie jest niezbędna, ale niezwykle pomaga w komunikacji z zespołem. W tych warunkach 31% firm wymaga powrotu do biur, a 53% daje pracownikom wybór, szykując się do wdrożenia pracy hybrydowej.

Zupełnie nowe modele pracy skłoniły Cisco do zaprojektowania zupełnie nowej kategorii urządzeń. Powstały na przykład monitory z kamerami i dźwiękiem przestrzennym, dzięki którym można poczuć się jak w sali, gdzie przebywają inni uczestnicy spotkania. Na drugim końcu spektrum są wzmocnione telefonu dla pracowników terenowych. Bez względu na to, czy pracujesz w biurze, w kawiarni czy na kanapie, znajdziesz tu odpowiedni sprzęt dla siebie.

Webex i Teams na jednym urządzeniu

Od niedawna na tych urządzeniach można porozmawiać nie tylko przez Webex. Cisco nawiązało bliską współpracę z Microsoftem. Jej celem jest wprowadzenie komunikatora Microsoft Teams na urządzenia Cisco do wideokonferencji. To bardzo potrzebne, bo aż 85% klientów Cisco korzysta z więcej niż jednej platformy wideokonferencyjnej. Dla mnie to żadne zaskoczenie – sama żongluję czterema.

Jak to będzie wyglądać? Microsoft Teams będzie działał na sprzęcie Cisco tak samo, jak własny Cisco Webex. Będzie więc można łatwo korzystać z Microsoft Teams Rooms. Nie zabraknie też integracji z kalendarzem Microsoftu, gdzie planowane są spotkania. To także spore ułatwienie dla zarządzających infrastrukturą firmową i oprogramowaniem. Możliwe jest też szybkie nawiązywanie połączeń Webex klasy korporacyjnej w interfejsie Teams, co zapewnia bardziej elastyczny przebieg pracy.

Cisco Webex Suite. Co nowego?

Burza mózgów przez internet? To wcale nie jest proste zadanie, zwłaszcza gdy trzeba przedstawić pomysł obrazowo. Dlatego Cisco Webex dorobił się nowej aplikacji: Whiteboard. To nic innego jak biała tablica do rysowania. Jeśli masz ekran dotykowy i rysik, doświadczenie nie będzie się wiele różnić od prawdziwej tablicy i pisaków. Tablice można łączyć z ankietami Slido, działają w aplikacji Webex i w przeglądarce internetowej.

Na urządzeniach mobilnych Apple zaś w końcu można udostępniać obraz z tylnego i przedniego aparatu podczas spotkania na platformie Cisco Webex. Co ciekawe, można dodawać adnotacje, korzystając z ekranu dotykowego. Może w końcu odejdziemy od wysyłania zrzutów ekranu przy każdej okazji. Osoby pracujące w terenie z pewnością docenią tę nowość.

Z drugiej strony czasami wcale nie trzeba umawiać się na spotkanie i zabierać czasu innym. Cisco w 2021 roku wprowadził wideo asynchroniczne Vidcast, które jest wciąż rozbudowywane. Praca hybrydowa wymaga też organizacji wydarzeń w trybie hybrydowym. Webex Events i Webinars służą właśnie do tego. Platforma udostępnia użytkownikom biogramy prelegentów, agendę, wirtualne lobby, szerokie możliwości personalizacji, a zespołom odpowiedzialnym za transmisję nowe narzędzia.

Zobacz: Cisco: Najlepsze zabezpieczenie to zero zaufania i brak haseł

Najciekawsze wydało mi się nowe zabezpieczenie. Cisco zapewnia, że jeśli nagranie rozmowy zostanie udostępnione osobom trzecim, od razu będzie wiadomo, skąd pochodzi. Każdy z uczestników spotkania na platformie Cisco Webex będzie miał własny „znak wodny”, dodawany do rozmów. Będzie to niesłyszalny dla ludzi kod, dodawany do transmisji głosowej. Cisco zapewnia, że nie da się go usunąć przez ponowne kodowanie dźwięku i będzie obecny na całej długości nagrania, czy to pochodzącego bezpośrednio z klienta Webex, czy na przykład z dyktafonu przystawionego do głośnika. Nie poznałam niestety szczegółów tego rozwiązania. Jeśli jednak działa tak, jak przedstawia to Cisco, będzie to fenomenalna ochrona przed wyciekami informacji i ochrona własności intelektualnej.

Podczas spotkania zaimponowała mi jeszcze jedna rzecz: napisy i tłumaczenie w czasie rzeczywistym. Napisy są dostępne w 120 językach, tłumaczenie w ponad 30 językach. Brałam udział w spotkaniu w języku angielskim, włączyłam napisy (widoczne po prawej stronie okna) oraz tłumaczenie na język polski (na dole, pod slajdem). Ta pierwsza funkcja działała wyśmienicie – jeszcze nigdy nie byłam na spotkaniu online, na którym robienie notatek byłoby tak łatwe.

Tłumaczenie na polski działało szybko. Nie było idealne, ale było zrozumiałe. Jedyny problem to zmieniające się w czasie wypowiedzi wcześniejsze słowa w zdaniu. Widać, że sztuczna inteligencja musiała w locie zmieniać słowa, by pasowały do kontekstu. Moim zdaniem utrudnia to czytanie i trzeba jeszcze ten mechanizm dopracować. Niemniej jestem miło zaskoczona tym, co zobaczyłam. Zbliżamy się do wideokonferencji bez granic.

Aktualizacja zepsuła mi sprzęt za 3 tysiące. Producent umywa ręce

Sun, 16 Oct 2022 10:16:00 +0200

Chodzi o wzmacniacz NAD C338. Według opinii w sieci ma doskonały stosunek jakości do ceny. I rzeczywiście – aktualnie kosztuje 3199 zł, a ma możliwości jak konkurencja za 6 tysięcy. Tylko szkoda, że dostał aktualizację.

NAD C338. Dlaczego go kupiłam?

NAD C338 to zintegrowany wzmacniacz cyfrowy ze sporą kolekcją wejść i wbudowanym przedwzmacniaczem gramofonowym, co było dla mnie bardzo ważne. Mam gramofon bez przedwzmacniacza i niezbyt mam ochotę go wymieniać. Ponadto NAD C338 ma łączność Bluetooth i Wi-Fi, mogę połączyć apki muzyczne bez kabli, a kablami jeszcze 3 urządzenia stereo (nie licząc gramofonu) oraz dwa urządzenia kablami optycznymi. To daje w sumie 7 wejść plus streaming. Specyfikacja wymienia Spotify Connect i Chromecast.

Brzmi świetnie, to w czym problem?

NAD C338 jest u mnie już drugi rok i jest używany codziennie, jeśli tylko jestem w domu. Przyzwyczaiłam się już do tego, że w każdej chwili mogę uruchomić rzutnik, gramofon albo Spotify na dowolnym komputerze i puścić sobie dobrą muzykę. Kupiłam ten model między innymi dlatego, że lubię Spotify Connect. Dla jakości i klimatu słucham winyli, mam też Tidal Masters, ale Spotify wygrywa z nimi wygodą.

Rubbler, czyli mój NAD C338, nie obsługuje już Spotify Connect

Katastrofa nastąpiła 5 kwietnia 2022 roku. Od tego dnia nie mogę skorzystać ze Spotify Connect. Była to sytuacja typu „przecież wczoraj działało”. Kilkukrotnie przywróciłam ustawienia fabryczne, zmieniłam sieć Wi-Fi, przejrzałam wszystkie ustawienia i nie znalazłam żadnej przesłanki o tym, że funkcja ta została wyłączona.

No to co? Szukamy przyczyny dalej. Najpierw udałam się na stronę producenta, czyli nadelectronics.com. Nie ma żadnej informacji o zmianach w wiadomościach, opis produktu wymienia Spotify Connect. W chwili pisania tego artykułu protokół Spotify jest wymieniony w opisie, a instrukcja online pokazuje, jak się połączyć, na stronie 13.

Wzmianki o Spotify Connect w opisie wzmacniacza NAD C338 i w jego instrukcji

Dopiero po paru tygodniach od katastrofy trafiłam na wątek na Reddicie o tym, że Spotify Connect po prostu został wyłączony na tym modelu po aktualizacji oprogramowania do 1.74. Czy to ta aktualizacja jest winna, czy coś po stronie Spotify? Tego do dziś pewna nie jestem.

NAD zrobił to najgorzej: po cichu!

NAD C338 nie dał mi znać, że instaluje aktualizację. O ile wiem, powrotu nie ma. Gdybym wiedziała, że istnieje takie ryzyko, zablokowałabym wzmacniaczowi połączenia z serwerami producenta, ale już za późno.

Pewnie zastanawiasz się teraz, czemu ta kobieta tak narzeka, skoro ma Chromecast? Śpieszę tłumaczyć. Chromecast nie obsługuje płynnego przechodzenia między utworami, tak jak robi to Spotify Connect. Posłuchaj Pink Floyd, Buriala albo Kaya Project, a na pewno to zauważysz. Znam płyty i wiem, że powinny być ciągłe, a przez Chromecast między utworami są króciutkie przerwy. Mnie to wystarczy, by się zdenerwować.

Poza tym Chromecast na NAD C338 jest niestabilny. Sporadycznie odmawia wybudzenia wzmacniacza przy połączeniu zdalnym, połączenie „wisi” albo zostaje zerwane w czasie odtwarzania. Ze Spotify Connect nie miałam takich przygód. Niestety trzeba było czasu, żebym zauważyła wady odtwarzania przez Chromecast… i oceniła skalę katastrofy.

Zobacz: Spotify HiFi będzie, lecz nie wiadomo kiedy

To podobno wina Spotify

Już miałam kontaktować się z NAD Electronics w tej sprawie, ale na forach audio znalazłam odpowiedzi, których wsparcie udzieliło innym użytkownikom. Problem spotkał też inne modele wzmacniaczy NAD, w tym ponad dwukrotnie droższy C388. Podobno to Spotify wycofuje się z obsługi Spotify Connect na sprzętach z Chromecastem i robi to na prośbę Google. O ile wiem, guzik prawda, bo na streamerach innych producentów wciąż są obecne oba protokoły. Na pewno wszystko działa bez zmian na sprzęcie Cambridge Audio.

Wisienką na torcie mojej rozpaczy jest Bluetooth. Nie wiem, co konstruktorzy z NAD robią źle, ale nie jestem w stanie obejrzeć filmu, jeśli wzmacniacz jest podłączony w ten sposób. Pojawiają się ogromne opóźnienia i nie mam z tego żadnej frajdy. Nie jest to jednak dealbreaker, w przeciwieństwie do wyłączenia Spotify Connect bez ostrzeżenia.

Czego mnie to nauczyło?

Właściwie to wiedziałam, że kiedyś mnie to spotka. To znaczy, że aktualizacja zepsuje mi sprzęt, bo zabierze jakąś ważną funkcję. Dlatego aktualizacje żarówek i odkurzaczy zawsze oglądam z każdej strony, zanim je zainstaluję. Tu nie było takiej możliwości i to mnie wkurza najbardziej. Spodziewałam się takiego wybryku ze strony żarówki RGB z Biedronki, ale nie ze strony sprzętu audio za kilka tysięcy marki z tradycjami! NAD istnieje od 1972 r., to nie jest chiński „krzak”.

Trzeba będzie wymienić NAD C338 na coś innego. Tylko jak sprzedać ten sprzęt uczciwie? Będę musiała tłumaczyć potencjalnemu nabywcy, że on wcale nie ma Spotify Connect, mimo że producent to obiecuje. Spróbuję też wykorzystać prawo rękojmi, ale wątpię, że coś wskóram tą drogą.

Najważniejszy wniosek: nie ufaj rzeczom, które mają połączenie z internetem! Nawet brytyjskie Hi-Fi nie jest tu wyjątkiem. Tymczasem mój poprzedni wzmacniacz Unitry dociągnął czterdziestki i żadna aktualizacja go nie zepsuła.

Zobacz: Google dopali twój stary telewizor, i to za grosze

Deser: specyfikacja NAD C338

NAD C338 to wzmacniacz stereo (2 × 70 W/8 Ω, 2 × 81 W/4 Ω) z osobnym wyjściem na subwoofer. Nie mogę narzekać na jakość dźwięku i kulturę pracy tego niedrogiego NAD-a. Bardziej zorientowanych w dziedzinie zainteresuje pewnie fakt, że zostały tu zamontowane końcówki mocy UcD firmy Hypex i stary już, ale wciąż ceniony DAC Burr Brown PCM1796 (24/192). Nie zabrakło możliwości podbicia basów – przydaje się, gdy nie podłączam subwoofera.

Tylny panel wzmacniacza NAD C338 (NAD Electronics)

W odsłuchu niezależnie od głośności dźwięk jest neutralny. Nie ma ocieplenia ani wyostrzania, żaden z elementów sceny nie przyciąga nadmiernie uwagi. Dzięki temu mogę spokojnie wykorzystać NAD C338 do różnych testów, a muzyka może być odtwarzana całymi dniami i mnie nie zmęczy. Przy oglądaniu filmów również nie narzekam. Po prostu dobrze spełnia moje wymagania, zarówno do testów, jak i do codziennego słuchania.

Do sterowania mogę użyć prostego pilota, aplikacji mobilnej NAD (kiepska, ale jest) oraz do pewnego stopnia aplikacji Google Home. Są też oczywiście przyciski na frontowym panelu, minimalistyczny wyświetlacz i bardzo przyjemne pokrętło regulacji głośności. To kolejna zaleta – będzie pasował wszędzie.

Gdyby Spotify Connect wciąż działał, NAD C338 dostałby ocenę końcową przynajmniej 8/10. A tak? Mam ochotę się go pozbyć.

Wolicie 5G czy drzewa? Pyta „ekspert” z Instytutu Spraw Obywatelskich

Wed, 05 Oct 2022 20:56:44 +0200

Powstał kolejny felieton z cyklu #PowiedzSprawdzam, przygotowany przez Instytut Łączności. Tym razem zawarta jest w nim polemika z panem Pawłem Wypychowskim, ekspertem fundacji Instytut Spraw Obywatelskich, która zasadniczo protestuje przeciwko wszystkiemu (w tym 5G, żywność GMO czy karty płatnicze).

Jak możemy przeczytać w najnowszym felietonie Instytutu Łączności z cyklu #PowiedzSprawdzam, pan Paweł Wypychowski jest ekspertem fundacji o nazwie „Instytut Spraw Obywatelskich”. Twór ten realizuje postulaty Polskiej Partii Protestującej kabaretu „Klika” z lat 90-tych i protestuje zasadniczo przeciw wszystkiemu: od pieluch jednorazowych, poprzez 5G i żywność GMO, aż po karty płatnicze i pieniądz elektroniczny. No bo skoro wolno protestować, to po co się ograniczać?

Ekspertyzy pana Wypychowskiego nabrały już statusu kultowych. Na przykład po opublikowaniu „Białej Księgi” Ministerstwa Cyfryzacji wyrokował, że ceny smartfonów 5G nie spadną nigdy przenigdy poniżej 3000 zł, a obywatele wydadzą z własnej kieszeni od 80 do nawet 200 mld zł na wdrożenie 5G. W roku 2019, w którym ta ostatnia analiza została wykonana, budżet Polski wyniósł około 400 mld zł. Czyli połowę budżetu trzeba by wydać na to, żeby w Polsce było 5G? No chyba nie bardzo.

Teraz pan Wypychowski na łamach Tygodnika Spraw Obywatelskich napisał artykuł, w którym stawia czytelników przed trudnym wyborem: wolą 5G czy drzewa. A skąd taki wybór? Ponieważ drzewa, według eksperta Instytutu Spraw Obywatelskich, są jak kłoda rzucona pod nogi rozwoju 5G. Czyli żebyśmy w Polsce mieli 5G, najpierw musimy wyciąć drzewa, ponieważ dla 5G każda przeszkoda w postaci żywego drzewa stanowi poważne zakłócenie bezprzewodowej komunikacji. Fakty na ten temat są jednak nieco inne.

Przeszkodą jest powietrze

Podstawową przeszkodą, którą zawsze bierze się pod uwagę przy projektowaniu sieci, nie są drzewa. Jest nią powietrze. Żyjemy na planecie Ziemia, na której wspomniane powietrze jest podstawowym medium, w którym rozchodzą się fale elektromagnetyczne, również te pochodzące z sieci komórkowych. Tak zwane tłumienie wolnej przestrzeni pozwala w pewnym uproszczeniu określić jak dużo z naszego sygnału emitowanego przez antenę nadajnika (na przykład ze stacji bazowej) ulega „ulotnieniu” zanim dotrze do anteny odbiornika (na przykład telefonu). Działa to też oczywiście w druga stronę – tłumienie wolnej przestrzeni ma dokładnie taki sam wpływ na to, ile z sygnału emitowanego przez nasz smartfon dotrze do odbiornika stacji bazowej.

Tłumienie wolnej przestrzeni jest zatem istotnym czynnikiem w określaniu tak zwanego budżetu łącza radiowego, czyli tego, czy przy pewnych zadanych parametrach wejściowych, mocach i odległościach w ogóle dojdzie do skutecznej komunikacji między nadajnikiem a odbiornikiem sygnału radiowego. W pewnym uproszczeniu można przyjąć, że tłumienie wolnej przestrzeni jest zgodne z prawem odwrotnych kwadratów – moc sygnału maleje odwrotnie proporcjonalnie do kwadratu odległości od jego źródła. Czyli oddalając się dwukrotnie od źródła sygnału, moc sygnału spada czterokrotnie, natomiast oddalając się czterokrotnie, moc spada szesnastokrotnie.

Tłumienie wolnej przestrzeni jest również zależne od długości fali i jej częstotliwości (obie wielkości są ze sobą powiązane). Dla łączności typu punkt-punkt, zgodnie z obowiązującym zaleceniem ITU-R P.525-4 można opisać je wzorem:

Lbf = 32,4 + 20log(f) + 20log(d)

Podstawiając do wzoru częstotliwość (f) wyrażoną w MHz oraz odległość (d) wyrażoną w km, każdy może przekonać się, jak te dwie zmienne wpływają na tłumienie w wolnej przestrzeni Lbf.

Dlaczego akurat drzewa?

To teraz kolejne pytanie. Dlaczego drzewa miałyby być problemem dla 5G, a nie były dla 4G, 3G i wcześniejszych generacji? Obecność drzew była uwzględniane w planowaniu już najwcześniejszych sieci radiowych. Jak wiemy ze szkoły, na propagację fal elektromagnetycznych wpływa szereg zjawisk, w tym na przykład dyfrakcja, odbicie, załamanie czy polaryzacja.

W radiokomunikacji niezmiernie rzadko (na tyle rzadko, że praktycznie nigdy) dochodzi do zjawiska zwanego propagacją jednodrogową – czyli takiego, gdzie fale docierają z nadajnika do odbiornika wyłącznie jedną, najkrótszą i absolutnie niezakłóconą drogą. W systemach komórkowych mamy zwykle do czynienia z propagacją wielodrogową, kiedy to sygnał dociera do odbiornika z wielu kierunków, ulegając wcześniej odbiciu, załamaniu czy dyfrakcji. Propagacja wielodrogowa zawsze stanowi wyzwanie, ale często stanowi również szansę na to, że mimo przeszkód odpowiednia porcja energii jednak dotrze do odbiornika i łączność zostanie nawiązana.

W zaleceniu ITU-R P.833-10 opisano szczegółowo wpływ różnych rodzajów roślinności na tłumienie sygnału. Najwcześniejsza wersja zalecenia datowana jest na 1994 rok. Eksperci ITU zbadali i zmierzyli między innymi to, w jaki sposób poszczególne gatunki drzew tłumią sygnał o różnych częstotliwościach, sięgających nawet 100 GHz. Empirycznie zmierzono, opisano i zamodelowano sosny, dęby czy klony. Określono przeciętną wielkość liści, grubość gałęzi, wielkość koron.

Zamodelowano wpływ poszczególnych pór roku na rozchodzenie sygnału – pan ekspert Wypychowski zapomniał o tym, że w naszym klimacie drzewa pozostają bez liści przez większą część roku, nie stanowiąc wtedy przeszkody dla działania sieci radiowych. Określono także jaka porcja energii ulega pochłonięciu przez drzewa, jaka odbiciu (od liści, ale i gruntu), jaka dyfrakcji na koronie drzewa. Słowem – stworzono cały model pozwalający przewidzieć jak będzie rozchodzić się sygnał sieci komórkowej w środowisku o bujnej roślinności. Wniosek? By efektywnie wdrażać sieci 5G nie trzeba wycinać drzew. Wystarczy stosować faktyczne zdobycze nauki, a nie pseudonauki.

Więcej informacji można znaleźć w pełnej wersji felietonu „#PowiedzSprawdzam: Agent Orange, czyli rzecz o tym jak bardzo defolianty nie będą potrzebne do rozwoju sieci 5G”.

Projekt „Sprawna telekomunikacja mobilna jako klucz do rozwoju i bezpieczeństwa" realizowany przez KPRM we współpracy z Instytutem Łączności - Państwowym Instytutem Badawczym w ramach Programu Operacyjnego Polska Cyfrowa Działanie 3.4. Kampania ma na celu zwiększenie świadomości Polaków w zakresie działania, wykorzystania, bezpieczeństwa i znaczenia mobilnych sieci telekomunikacyjnych, a tym samym usług (w tym publicznych) opartych o te sieci. W ramach projektu zrealizowane zostaną działania w następujących obszarach: walka z dezinformacją, edukacja, podstawy prawne procesu inwestycyjnego, bezpieczeństwo i jakość życia.

Zobacz: Nieistniejący inżynier sieje strach przed siecią 5G
Zobacz: Petycja anty5G okazała się pełna fake newsów i manipulacji

Logitech pokazał mi, jak żyć. Tobie też się spodoba

Thu, 22 Sep 2022 14:25:38 +0200

W tym tygodniu miałem okazję uczestniczyć w pierwszym w historii wydarzeniu z serii LogiPlay, na które zostałem zaproszony przez firmę Logitech. Firma pokazała nie tylko mnóstwo nowych sprzętów, ale też ideę, która im przyświeca. Ideę, w którą trudno nie uwierzyć.

We wtorek i środę (20-21 września) w Berlinie odbyło się wydarzenie o nazwie LogiPlay. Była to pierwsza impreza tego typu, organizowana przez markę znaną przede wszystkim z akcesoriów komputerowych. Na zaproszenie producenta miałem przyjemność uczestniczyć w tym wydarzeniu na miejscu i na żywo zapoznać się z najnowszymi sprzętami z gamingowej serii Logitech G. Jednak nie o sam sprzęt chodzi, a też o pewną ideę, którą firma pośrednio zaprezentowała. Zacznijmy jednak od nowości.

Logitech prezentuje masę nowości dla graczy

Impreza LogiPlay kręciła się przede wszystkim wokół nowych sprzętów dla graczy i streamerów. W trakcie wydarzenia CEO Logitech przyznał, że wśród osób transmitujących na żywo aż 70 proc. to właśnie gracze, więc nic dziwnego, że z myślą o nich powstało kilka nowości. Zresztą to sprzęty nie tylko dla streamerów. Świetnie sprawdzą się także w rękach filmowców.

Te nowości to między innymi lampa Logitech Litra Beam oraz mikrofon Logitech Blue Sona XLR. Oba wyglądają imponująco. Chociaż mikrofon jest tutaj tym bardziej zaawansowanym i pro sprzętem, to na mnie większe wrażenie zrobiła lampka LED. To prosty, a zarazem bardzo przydatny gadżet, z którego możliwości mogą skorzystać zarówno streamerzy, jak i filmowcy. Lampa pozwala na ustawianie źródła światła pod różnymi kątami, a z poziomu aplikacji Logitech G Hub (lub appki mobilnej) możliwe jest ustawienie takich parametrów, jak jasność czy też barwa światła.

Poza tym Logitech postanowił zadowolić hardcore’owych graczy wyścigówek i zaprezentował nową kierownicę Logitech G Pro Racing Wheel. Od dawna w tym segmencie marka radziła sobie bardzo dobrze. Modele G920, G923 czy G92 były cenione przez wielu graczy. Może nie były aż tak zaawansowane, jak niektóre dużo droższe modele Thrustmastera, ale trzymały poziom. Nowy model to propozycja dla prawdziwych zapaleńców. Ma całe mnóstwo opcji konfiguracji i personalizacji, włącznie z twardością hamulca, sprzęgła czy pedału przyspieszenia.

A przy tym wszystkim marka pokazała też sprzęty dla graczy także mobilnych. To słuchawki Logitech G Fits oraz Astro A30, które mają być dla wszystkich. Imponują przede wszystkim te pierwsze, które mają formę TWS-ów, ale oferują przy tym technikę dopasowywania wewnętrznej gumy do kształtu naszego ucha. Wystarczy minuta, aby za pomocą aplikacji utwardzić materiał, który w ten sposób zachowa formę dostosowaną pod dane ucho. Można z nich korzystać w zestawie z telefonem czy komputerem.

No i wisienką na torcie jest konsola Logitech G Cloud, ale o niej możecie przeczytać w osobnym newsie. W teorii sprzęt wygląda ciekawie, ale nie jestem przekonany, czy odniesie sukces. W mojej opinii jest tutaj zbyt wiele znaków zapytania.

Logitech pokazał ideę

Zauważyliście, jaki z tych sprzętów maluje się obraz? Jaką ideę przekazuje Logitech? Bo ja wyraźnie dostrzegam, że wszyscy jesteśmy graczami. Firma zaprezentowała urządzenia dla każdego – dla streamerów (mikrofon i oświetlenie), dla hardcore’owych graczy (kierownica) oraz dla tych niedzielnych (słuchawki i konsola), chociaż to akurat trochę krzywdzące określenie. Dzisiaj granie to już nie tylko mocny PC czy konsola pokroju PlayStation 5 czy Xbox Series X. Wszyscy jesteśmy graczami, nawet jeśli platformą jest telefon komórkowy, a gry to Candy Crush, Angry Birds lub Coin Master.

Logitech to dostrzega i zdaje się, że chce oferować coś każdemu typowi gracza. Kupuję to. Czas skończyć z myśleniem, w którym gracz mobilny jest traktowany jako ten gorszej kategorii. Od dawna wiemy przecież, że gry na telefony czy tablety generują dużo większe zyski niż tytuły PC-towe i konsolowe razem wzięte, ale nie tylko o to chodzi. Platforma i sama gra nie mają znaczenia. Każdy z nas gra w to co lubi i w sposób, który mu odpowiada.

Chociaż sam przez lata byłem zatwardziałym PC-towcem, to koncepcja Logitecha mnie przekonuje. Na miejscu spotkałem mnóstwo ludzi i część jarała się konsolą, część mikrofonem, a część słuchawkami i to właśnie w gamingowym świecie jest niesamowite. Bo chociaż łączy nas ta sama pasja, to jednocześnie możemy się tak bardzo od siebie różnić. Może to trochę górnolotne, wiem, ale gry jak mało co łączą ludzi i Logitech chce w tym uczestniczyć i swoimi sprzętami pośrednio w tym pomagać. Mam wrażenie, że w trakcie pierwszego LogiPlay wybrzmiało to szczególnie głośno.

Zobacz: Logitech G502 X. Ikona powraca w aż trzech nowych wersjach
Zobacz: Logitech zrywa ze stereotypami i tworzy akcesoria gamingowe dla kobiet

UE zdelegalizuje Twój telewizor? Wyjaśniamy

Wed, 21 Sep 2022 08:52:00 +0200

Polskie media obiegły doniesienia, jakoby nowe normy wprowadzone przez Unię Europejską miały wywołać spustoszenie na rynku telewizorów. Wyjaśniamy wątpliwości.

Co się stanie z branżą telewizorów po 1 marca 2023 roku? Czy z półek poznika większość dotychczasowych modeli? Czy Unia Europejska odetnie nas od najnowszych technologii, fundując całkowitą stagnację? Takie pesymistyczne wizje wydają się snuć polskie media, powołując się na analizę Związku Cyfrowa Polska. Pytanie jednak ile wspólnego z rzeczywistością mają przytoczone prognozy?

Rozporządzenie o ekoprojektowaniu - o co chodzi?

Zacznijmy po kolei, czyli od przepisów, do których zastrzeżenia zgłasza Związek. Chodzi o Rozporządzenie Komisji UE 2019/2021 z dnia 1 października 2019 r. ustanawiające wymogi dotyczące ekoprojektu dla wyświetlaczy elektronicznych (pełna nazwa jest trochę dłuższa, ale raczej nie ma potrzeby jej przytaczać). Wspomniane przepisy, jak łatwo zauważyć, zostały ustanowione już trzy lata temu. W dużym skrócie mają one na celu wprowadzenie norm, które wymuszą na producentach telewizorów projektowanie bardziej ekologicznych produktów.

I te normy okazują się kością niezgody. Rozporządzenie wyznacza bowiem maksymalne zużycie energii telewizorów, które mogą być sprzedawane na terenie Unii Europejskiej. Normy w tym zakresie miały być wprowadzane dwustopniowo: pierwszy próg obowiązuje od 1 marca 2021 roku, podczas gdy drugi, bardziej rygorystyczny, wejdzie w życie 1 marca 2023 roku.

Same normy określa Załącznik II do Rozporządzenia. Są one wyliczane według wzoru, który uwzględnia m.in. powierzchnię ekranu, rozdzielczość oraz technologię, w której został wykonany. Po podstawieniu odpowiednich danych szybko ustalimy, że dla przykładowego telewizora LCD o przekątnej 65" i rozdzielczości UHD pobór mocy od 1 marca 2023 roku nie będzie mógł przekraczać 150 W, natomiast w przypadku panelu OLED o przekątnej 55" limit to 136 W.

Nie, Unia nie zdelegalizuje Twojego telewizora

Wartości ambitne, jednak są one w zasięgu większości paneli, które mieliśmy okazję testować mniej więcej na przestrzeni ostatnich dwóch lat. Szczególnie, że nie mówimy tu o poborze mocy w trybie HDR lub przy maksymalnym podświetleniu, a treściach SDR i "zwykłej konfiguracji", a więc w większości przypadków po prostu przy domyślnych ustawieniach.

Trudno więc mówić o pogromie, przynajmniej jeśli chodzi o telewizory o rozdzielczości 4K i niższej. Jasne, część modeli dostępnych obecnie na rynku będzie musiała zostać wycofana ze sprzedaży, jednak według naszych obserwacji limity nie odbiegają znacząco od tego, co już dzisiaj oferują nam producenci.

Czy czeka nas koniec telewizorów 8K?

Sytuacja zmienia się nieco, kiedy mówimy o telewizorach 8K, które aktualnie nie są objęte limitami, jednak od 1 marca 2023 roku będą je obowiązywały te same normy, co panele o niższej rozdzielczości. Jak zwraca uwagę Cyfrowa Polska, normy te zostały opracowane na podstawie prognoz, które na przestrzeni ostatnich kilku lat zdążyły się mocno zdezaktualizować. W efekcie nie oddają realiów rynkowych i całkowicie skreślają segment telewizorów 8K.

Ale czy na pewno? Niestety nie mieliśmy jeszcze okazji testować telewizorów 8K, więc musimy bazować tutaj na informacjach dostarczanych przez producentów. I rzeczywiście, jeśli spojrzymy na pobór mocy 65-calowego Samsunga Neo QLED 8K QN800B, wynosi on 248 W. To nawet nie jest blisko limitu 150 W, który będzie obowiązywał od 2023 roku. Ale już konkurencyjny (i pozycjonowany nieco niżej, na co warto brać poprawkę) model LG 65QNED969PA pobiera w analogicznej sytuacji 146 W, a więc w normie z powodzeniem się mieści.

Oczywiście nie dokonywaliśmy przeglądu całej oferty producentów, a jedynie wyrywkowo sprawdziłem specyfikację kilku wybranych modeli. Wydaje się jednak, że nie należy obawiać się całkowitego zniknięcia paneli 8K z rynku. W najgorszym wypadku można się spodziewać, że producenci wprowadzą programowe ograniczenia domyślnej i/lub maksymalnej jasności w wybranych modelach.

Takie limity będą jednak konieczne wyłącznie dla trybu SDR, ponieważ rozporządzenie unijne nie przewiduje żadnych norm dla maksymalnego poboru mocy w trybie HDR. Dla przykładu, w przypadku przytoczonego wcześniej modelu LG wynosi on 240 W, a mimo to telewizor nadal spełnia wytyczne.

Problem wyłącznie dla producentów

Nie wydaje się więc, żeby nowe rozporządzenie miało być szczególnie dotkliwe dla konsumentów. Wręcz przeciwnie, wprowadza ono szereg wymogów związanych z prawem do naprawy. Przykładowo, wymusza na producentach i importerach telewizorów dostarczanie części zamiennych przez co najmniej siedem lat od dnia wprowadzenia ostatniego egzemplarza danego modelu do obrotu.

Skąd w takim razie apokaliptyczne wizje dotyczące unijnego rozporządzenia? Warto przypomnieć, że większość utrzymanych w tym tonie relacji bazowała na komunikacie wystosowanym przez Związek Cyfrowa Polska, czyli stowarzyszenie reprezentujące m.in. wszystkich liczących się w Polsce producentów telewizorów. A dla producentów nowe regulacje faktycznie mogą być problemem, szczególnie jeśli w swoim portfolio mają duży odsetek urządzeń nieprzystosowanych do nowych norm.

Poprosiliśmy producentów o komentarz w sprawie Rozporządzenia oraz tego, jak nowe normy wpłyną na ich ofertę. Niestety większość z nich odmówiła odpowiedzi, odsyłając nas do stanowiska Cyfrowej Polski.

W sprawach legislacyjnych dotyczących branży RTV stanowisko Sony reprezentuje ZIPSEE Cyfrowa Polska. W wypadku dodatkowych pytań prosimy kontaktować się bezpośrednio z przedstawicielami Związku.

- oficjalne stanowisko Sony Polska

Nieco więcej informacji uzyskaliśmy wyłącznie od przedstawiciela firmy Sharp, który przyznał, że nowe przepisy rzeczywiście stanowiły dla producentów duże wyzwanie, zmuszając do redukcji zużycia energii przez telewizory średnio o ok. 20-25 procent. Jednocześnie jednak wszystkie nadchodzące produkty firmy są już dostosowane do norm, które mają obowiązywać od 1 marca 2023 r.

Zobacz: UE zdelegalizuje twój telewizor. Nie, to nie żart
Zobacz: Unia Europejska uderza w Apple. Chce wymusić kluczowe zmiany

Polacy pokochaliby vivo X Fold i ładowarkę 200 W. Jestem tego pewna

Mon, 12 Sep 2022 12:52:00 +0200

Fold w wykonaniu vivo i zaskakująco elegancki gamingowy iQOO – moim zdaniem te telefony sprawiły, że vivo wysunęło się na prowadzenie. To zapowiedź nowości, które w 2023 roku zobaczymy także w Polsce.

X Fold – vivo umie składać

Zastanawiasz się, czemu vivo nie ma w ofercie składanego telefonu? W Azji ma i jest to model nadzwyczaj udany. Dokładnie obejrzałam vivo X Fold z entuzjazmem, mimo że na co dzień wolę telefony składane jak puderniczka, a nie jak książeczka. Jednak zabiegi wykonane przez vivo sprawiają, że mimo sporych gabarytów telefon dobrze leży w dłoni w każdej pozycji. No i można z niego korzystać komfortowo bez rozkładania dzięki dużemu ekranowi zewnętrznemu (6,52”).

Złożony vivo X Fold ma 14,57 mm grubości i składa się idealnie płasko. Jego waga to 310,86 g – sporo, jak na kategorię, w której startuje obok modeli lżejszych nawet o 50 gramów. Z drugiej strony ma ekran ciut większy niż konkurenci. Po rozłożeniu można korzystać z niemal kwadratowego panelu AMOLED o przekątnej 8,03 cala. Warto wiedzieć, że oba ekrany to modele E5 Samsunga o bardzo dobrych parametrach. Drobne zabiegi kosmetyczne sprawiają, że mimo dużych wymiarów przyzwoicie leży w dłoni, złożony i rozłożony.

Dwa szczegóły wyrwały mnie z butów. Po pierwsze: ładowarka z zestawu ma dwa gniazda i chowane bolce! To kostka GaN o mocy 80 W, więc z powodzeniem może jednocześnie ładować telefon i zasilić biurowego laptopa. Akumulator ma pojemność 4600 mAh i można go naładować także indukcyjnie z mocą 50 W. Druga miła niespodzianka to aparat niemal identyczny z tym w vivo X80 Pro. Jest tu także tryb fotografowania Zeiss, który bardzo przypadł mi do gustu, oraz innowacyjne powłoki redukujące odbicia na soczewkach.

Wykonanie to powiew luksusu. Vivo znów łączy imitację skóry z aluminiową ramką i odpornym szkłem (tym razem marki SCHOTT).

[GALERIA:7728]

Zobacz: Test Vivo X80 Pro. Czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie?

iQOO 10 Pro z ładowarką 200 W

iQOO 10 Pro to telefon stworzony do grania, choć jak na sprzęt gamingowy jest podejrzanie grzeczny. W środku są oczywiście tylko najszybsze komponenty, na czele ze Snapdragonem 8+ pierwszej generacji. Po doświadczeniach z Vivo X80 Pro jestem dobrej myśli w zakresie chłodzenia i wydajności na dłuższą metę, a obecność czipu V1+ do przetwarzania obrazu gwarantuje dobre wyniki w fotografii. Jednak to nie wydajność najbardziej mnie zaintrygowała, a ładownie.

iQOO 10 Pro dostał ładowarkę o mocy 200 W. Brzmi niewiarygodnie? Słusznie, bo zwykle te 200 W to moc szczytowa, a producent chwali się krótkim czasem ładowania do połowy albo lakonicznym „5 minut wystarczy na godzinę grania”.

Wielu tak robi, ale nie vivo. iQOO 10 Pro naprawdę większość czasu ładuje się z mocą 200 W. W efekcie można go naładować od 1% do pełna w 10 minut. Większość czasu ładowarka działa z pełną mocą. Przy tym ładowarka wcale nie jest duża, w przeciwieństwie do dostępnych na europejskim rynku kloców, ładujących z mocą 60 czy 80 W.

Producent obiecuje, że ładowanie z taką mocą jest bezpieczne i nie zniszczy akumulatora w kilka dni. iQOO 10 Pro ma innowacyjny, bardzo cienki akumulator, chłodzony nowym typem żelu termoprzewodzącego i zabezpieczony nowym obwodem. Trójstronny układ kontroluje ładowanie, jest też nowy separator. Nad wszystkim czuwa autorski algorytm vivo, dbający o kondycję akumulatora. Dzięki temu vivo może obiecywać nam utrzymanie pojemności na poziomie 80% nawet po 1600 cyklach ładowania.

[GALERIA:7727]

iQOO 10 Pro przyciąga wzrok także wzornictwem. Wersja czarna jest dość przeciętna, ale ja miałam okazję przyjrzeć się wersji BMW Motorsport. Materiały są bardzo przyjemne, telefon nie sprawia wrażenia ociężałego, a przede wszystkim rzeczywiście wygląda sportowo.

Kiedy w Polsce?

Oczywiście nie piszę o tym tylko po to, żeby czytelnicy TELEPOLIS.PL mogli polizać cukierek przez szybę. Polskie ramię vivo pracuje nad tym, by najbardziej innowacyjne modele trafiły także do Polski w 2023 roku.

Nie będą to oczywiście „zeszłoroczne” premiery, które w Chinach zdążą się już wszystkim znudzić. Jest niemal pewne, że do Polski dojedzie między innymi nowy „składak”. Będzie konkurował z Galaxy Z Flip 4 i ma być dobrze wyceniony. Jeśli odziedziczy po vivo X Fold elementy wzornictwa i wyposażenie, czekam na niego z niecierpliwością.

Szybkim ładowaniem 200 W też nie pogardzę. Mam dość przejmowania się, że nie zdążę naładować telefonu przed wyjazdem.

Chcę iPhone'a 14 - wyznanie starego androidziarza

Wed, 07 Sep 2022 21:21:00 +0200

Nowy iPhone 14 Plus to smartfon, na którego nie czekałem, a jednak to on po ponad 10 latach ma szansę przekonać mnie, by wreszcie porzucić Androida.

Swojego pierwszego smartfona kupiłem w 2011 roku i od tamtej pory nieprzerwanie pozostałem lojalny wobec Androida. Ale wiecie co? Chyba czas na zmiany. Dzisiejsza premiera iPhone’a 14 utwierdziła mnie w pomyśle, który chodził mi po głowie już od jakiegoś czasu: by rzucić to wszystko w diabły i przejeść na jabłkową stronę mocy.

I tak, wiem, że rozmawiamy o iPhone’ie 14 – prawdopodobnie najnudniejszym, najmniej innowacyjnym smartfonie w dziejach. Ale wiecie co? W tym rzecz – ja nie szukam innowacji. W innym przypadku zdecydowałbym się na zakup któregoś ze składaków z Androidem. Jasne, to świetne urządzenia i bardzo się cieszę, że istnieją. Potrzebne są telefony, które będą przecierały szlak, wdrażając nowe pomysły i technologie. Sęk w tym, że o ile mocno im kibicuję, tak od mojego prywatnego smartfona oczekuję niezawodności i przewidywalności.

Odgrzewane kotlety też są smaczne

I mówcie, co chcecie, ale wiem, że w przypadku iPhone’a dokładnie to dostanę. Ten sam design, ten sam interfejs, te same aplikacje. Nuda? Nie, przewidywalność. Biorąc do ręki iPhone’a dokładnie wiem, czego się spodziewać. Nie muszę się też obawiać, że któraś aktualizacja wywróci mi wszystko do góry nogami, zmuszając do nieplanowanej zmiany telefonu. Takie coś też już w swojej karierze przerabiałem i uwierzcie mi, żadna przyjemność.

Oczywiście ten konserwatyzm Apple nie jest głównym argumentem, przez który rozważam przesiadkę, ale wiecie – kupuję to. Rozumiem ideę, by dawać użytkownikom to, do czego się przyzwyczaili i nie wymyślać bez potrzeby koła na nowo. Taki właśnie jest iPhone 14 – wtórny do bólu, ale przy tym sprawdzony i bezpieczny. Jako zblazowany dziennikarz tech mogę na to marudzić, ale jako potencjalny użytkownik w gruncie rzeczy nawet się cieszę.

iPhone zamiast Androida? To ma sens

Cieszę się, bo iPhone 14 to po prostu iPhone, a argumentów za przesiadką na iPhone’a uzbierało mi się na przestrzeni lat kilka. Rzecz jasna numero uno od zawsze była i jest kwestia wsparcia. Lekko licząc pięć lat aktualizacji to nie w kij dmuchał – odpada mi główny argument, dla którego tak często wymieniam smartfony. Nie jest to jednak bynajmniej jedyna rzecz, której zazdroszczę kolegom po drugiej stronie płotu.

Coraz częściej marzy mi się także ajfonowy aparat. Nie, nie dlatego, że mój obecny telefon robi kiepskie zdjęcia. Wręcz przeciwnie – fotki z mojego obecnego OnePlusa wychodzą zaje… ekhm, bardzo ładne. Co innego filmy. Coraz częściej widuję kolegów po fachu, którzy porzucili bezlusterkowce na rzecz iPhone’ów, uzyskując równie dobre efekty. To znaczy, równie dobre jak na potrzeby YouTube’a, ale wiecie – też tak chcę.

Tymczasem w przypadku większości smartfonów z Androidem kwestia nagrań wideo potraktowana wydaje się być po macoszemu. Jasne, można z ich pomocą uzyskać dobrze wyglądający materiał, ale wymaga to znacznie więcej wysiłku niż w przypadku telefonów z jabłkiem na obudowie. W innym wypadku zawsze znajdzie się coś, co zdradzi, że dane nagranie wykonane zostało telefonem – nienaturalne kolory, źle dobrana szybkość migawki itd. Z jakiegoś powodu nie spotkałem się jeszcze, by koledzy z iPhone’ami narzekali na podobne problemy.

No i jest kwestia słynnego ekosystemu. „Złotej klatki”, jak często go nazywałem. I w sumie nazywam nadal, tylko… sam dałem się w tej klatce zamknąć. Od kilku miesięcy korzystam z Maca Mini i, kurka, konieczność synchronizowania danych za pomocą zewnętrznych aplikacji zaczęła się robić irytująca, od kiedy na wyciągnięcie jest alternatywa w postaci iCloud.

A mury runą... dzięki iPhone 14

W zasadzie tylko dwie rzeczy powstrzymywały mnie zawsze przed zakupem iPhone’a. No, może trzy, ale do tego jeszcze wrócimy. W każdym razie dwie bariery, o których wspomniałem, to interfejs i bateria.

Jeśli chodzi o interfejs… cóż, miałem do iOS kilka podejść i za każdym razem odrzucała mnie logika niektórych rozwiązań tego systemu. Brak łatwego dostępu do systemu plików, ograniczona wymiana danych między aplikacjami firm trzecich czy brak uniwersalnego sposobu na powrót do poprzedniego ekranu to tylko kilka przykładów tego, o czym mówię. Ale macOS też uważam za system pod wieloma względami nieprzyjazny i mało intuicyjny, a jakoś z niego korzystam. Podejrzewam, że z iOS też w końcu znajdę wspólny język.

Zobacz: Wcisnęli mi macOS. Jaki ten system jest głupi!

I zostaje ostatnia kwestia: akumulator. Ostateczna granica. Bariera nie do przeskoczenia. Nie będę ukrywał, z telefonu korzystam BARDZO intensywnie. Zdarzało mi się już, że nie ruszałem się z domu bez powerbanku, bo w innym przypadku mój ówczesny smartfon umierał nim wróciłem do domu. Nie chciałbym do tych czasów wracać, a jednak w przypadku przesiadki na sprzęt Apple trochę nie byłoby wyjścia. Nieważne, jakie czary odprawiają w Cupertino – 3240 mAh (pojemność akumulatora w iPhone 13) to na dzisiejsze standardy malutko, a doniesienia użytkowników tylko to potwierdzają.

To oczywiście nie oznacza, że nie można kupić iPhone’a z dobrym akumulatorem. Jest w końcu iPhone 13 Pro Max, który spisuje się pod tym względem znacznie lepiej od swoich mniejszych krewnych. Tylko tu pojawia się jeden szkopuł – cena. Nie chcę dopłacać do najdroższego modelu w ofercie giganta z Cupertino tylko po to, żeby telefon nie rozładował mi się przed powrotem do domu, bo to kompletnie bez sensu.

Ale w tym roku pojawia się jeszcze jedna opcja: iPhone 14 Plus. Jeszcze przed prezentacją nowych iPhone’ów trochę goryczy wylaliśmy z kolegami pod jego adresem, bo w końcu stał się jednym z gwoździ do trumny unikalnej serii Mini. Ba, nawet ochrzciliśmy go ksywką „Biedamax”.

Tylko jak się nad tym zastanowić, to ten telefon ma całkiem sporo sensu. Jasne, 6,7” to patelnia, ale przecież trafiały już do mojej kieszeni większe telefony i jakoś żyję (kieszenie zresztą też). Jeśli natomiast w zamian mam dostać akumulator, który bez problemu wytrzyma cały dzień z dala od ładowarki – a wszystko wskazuje na to, że tak właśnie będzie – to z mojej perspektywy jest to zupełnie uczciwy kompromis.

I w ten oto sposób iPhone 14 – prawdopodobnie najnudniejszy iPhone na przestrzeni ostatnich lat – przełamał ostatnią barierę, która broniła mnie przed wskoczeniem obiema nogami w ekosystem Apple. No, prawie ostatnią. Pozostaje jeszcze kwestia ceny. Choć iPhone 14 Plus jest tańszy od wariantu Pro, to jednak w dalszym ciągu trzeba za niego zapłacić blisko 6000 zł.

Czy warto? Tego jeszcze nie jestem pewny. Wiem natomiast, że po raz pierwszy jestem na etapie, gdzie realnie taki zakup rozważam… i prawdopodobnie w końcu się skuszę.

Zobacz: Apple w końcu zaskakuje! iPhone 14 jednak nie podrożał
Zobacz: Thermomix czy Biedamax? Apple namieszał w kotle

Niniejsza relacja powstaje dzięki uprzejmości banku Citi Handlowy S.A. Załóż w nim konto, korzystając z tego linku, by zgarnąć nawet 450 zł do wydania na dowolny cel, w tym nowego smartfona Apple iPhone 14.

Thermomix czy Biedamax? Apple namieszał w kotle

Wed, 07 Sep 2022 19:54:00 +0200

Thermomix, Hizero Bionic, Roomba, Dysona suszarka do włosów i odkurzacz pionowy, a do tego suszarka do ubrań Samsunga oraz Apple iPhone 14 Mini - to wyprawka zadowolonej gospodyni. Z czego jednak zrezygnować, gdy Apple poszedł w patelnie?

Apple to król małych telefonów… których już nie chcemy

Uwielbiam małe telefony. Każda oszczędność miejsca i masy w bagażu jest dla mnie na wagę złota. Dlatego z radością przyjąłem premiery iPhone’a 12 mini i 13 mini. Rzecz w tym, że to ostatnie mikrusy w ofercie producenta, nie licząc ubogiej serii SE.

OK, podstawowy iPhone 14 i iPhone 14 Pro to wciąż niewielkie telefony, o rozmiarze tak idealnym dla wielu osób, że Samsung odwzorował go 1:1 w Galaxy S22. Teraz jednak nie ma już tego najtańszego i najmniejszego Premium-Minionka, jakim były modele mini, a jako nowość Apple proponuje wielkiego iPhone’a 14 Plus. To taki Pro Max dla ubogich, bez trzeciego oka aparatu, tytułowy Biedamax.

I nie, Apple nie robi nic na przekór klientom - to klienci nie aż tak znowu chętnie, jak mogłoby się wydawać zaczęli stawać na modele mini.

Apple iPhone 14 Pro Max - luksus, którego nie poprzesz już racjonalnymi argumentami

Apple to marka z jednej strony technologiczna, która dzięki swoim naśladowcom wniosła bardzo wiele do współczesnego świata, z drugiej zaś strony - marka ewidentnie luksusowa. Oczywiście są kraje, w których na określenie luksus skierowane w stronę Apple’a ktoś tylko radośnie parsknie. W Polsce nawet modele bez Pro w nazwie potrafią wywołać srogą zapaść w domowym budżecie.

Obiektem największego kultu są przy tym mocno wyróżniające się „na tle biedoty” modele Pro Max. Ich splendor objawia się przede wszystkim w znacznie większej obudowie, która nie zostawia wątpliwości, że mamy do czynienia z luksusem w czystej formie.

Oczywiście potężny debet na koncie po zakupie Pro Maksa można argumentować też całkiem racjonalnie najlepszym aparatem w serii, najlepszą baterią czy też po prostu ekranem o topowej przestrzeni roboczej. A właściwie to mogliśmy - do czasu pojawienia się nowej patelni w kuchni Apple’a

iPhone 14 Plus czy iPhone 14 Pro Max?

Nikt nie ma wątpliwości, że Pro Max jest lepszy od Plusa. Procesor, aparaty, stal w ramce… bla bla bla. Tak naprawdę jednak największym atutem serii Pro Max od zawsze był duży ekran i o niebo lepsza bateria niż w innych modelach.

I te dwa atuty teraz trafiły właśnie do mas. No powiedzmy, że do mas, bo mówimy o cenie wyższej niż za iPhone’a 14 i znacznie wyższej niż abortowanego niespodziewanie iPhone’a 14 mini.

Ten sezon bez Thermomiksa, królowa nocy ma inny gadżet

W świecie niemal idealnie dofinansowanej, „luksusowej” gospodyni domowej pojawiła się niespodziewana wyrwa. Zamiast w iPhone’a mini, trzeba iść teraz w Biedamaksa. To on jest aktualnie „hot”, no i Jolka spod piątki nie będzie już tak szpanować 13 Pro Max - „ja też mam dużego stara ruro”. Nie będzie stary sączyć drinków z niemieckiego Thermomiksa, hajsy poszły na coś o wiele ważniejszego, bo oto cały na biało wjeżdża do domu Apple iPhone 14 Plus.

Apple iPhone 14 – naprawdę ktoś się tym jara? Nuda!

Wed, 07 Sep 2022 11:10:00 +0200

Dziś wieczorem kolejny Apple Event, a na nim zobaczymy nową serię telefonów iPhone 14, kolejną generację zegarków Apple Watch i słuchawek AirPods oraz pewnie coś tam jeszcze. Czekacie? Powodzenia, ja odpuszczam i nawet na to nie spojrzę.

Wydarzenia z cyklu Apple Event wywołują od lat niezrozumiałą dla mnie ekscytację fanów marki, która przyciąga ich przed ekrany komputerów, jak największe premiery kinowe. Znów wyjdzie Tim Cook i na tle migających, kolorowych ekranów będzie snuł opowieści o wizji Apple i tym, jak firma odpowiada na oczekiwania użytkowników. Po nim na scenie wystąpi kilka miłych osób, które na tle przelatujących slajdów będą zachwalać dzisiejsze nowości z jabłkiem na obudowie. Jak zawsze będzie „zachwycająco” i „ekscytująco”. Bawcie się dobrze, ja w tym czasie pójdę na basen lub na rower, a o nowych sprzętach Apple przeczytam może jutro.

Żeby nie było – nie twierdzę, że telefony Apple nie zasługują na uwagę. Ich specyfikacje są przyzwoite, a nowy układ Apple A16 Bionic może pozwoli tym razem przekroczyć iPhone’om pułap 1 miliona punktów w benchmarku AnTuTu i konkurować z flagowcami na Androidzie. Fani wymienią jeszcze parę zalet, w tym cudowny iOS i ekosystem Apple.

Zobacz: Smartfony premium są coraz droższe, a większość z nich to iPhone'y

Ceny odpychają, ale chodzi nie tylko o to

Ok, ale i tak uważam, że nie ma się na co nakręcać. Zacznijmy od końca – od cen. Wiadomo już, że nowa generacja telefonów Apple będzie bardzo droga, jeszcze droższa niż dotąd. Według ostatnich ustaleń podwyżka może wynieść ok. 15 procent. Będzie to oznaczać, że ceny za najtańszy model iPhone 14 zaczną się od około 4800 zł, „dostępny dla wszystkich” duży model iPhone 14 Max/Plus to wydatek 5-6 tys. zł, a dalej będzie już tylko gorzej – na iPhone'a 14 Pro trzeba będzie przygotować od 6800 zł do 8800 zł, a topowy iPhone 14 Pro Max oznaczać ma wydatek od 7500 do nawet 9500 zł. To szacunki, może będzie jednak taniej od kilkaset złotych, ale i tak wiadomo jedno - jest mega drogo!

Co otrzymujemy za takie kwoty? Telefony kompletnie pozbawione innowacji, które gonią konkurencję ze świata Androida. Kiedy smartfony z systemem Google’a wprowadzają kolejne generacje aparatów podekranowych, bez wycięcia na aparat selfie (ok, wiem, że na razie z różnym skutkiem), to Apple zatrzęsie światem, rezygnując z paskudnego notcha i wprowadzając za to szerokie wycięcie w ekranie, ale o takiej samej, wątpliwej urodzie. Nie, nie chcę nawet na to patrzeć!

Kiedyś telefony Apple uchodziły za fotograficzną alternatywę dla lustrzanek. Tak było podobno – ale na tle dzisiejszych telefonów z Androidem to bida-z-nędzo. Telefony z Androidem na fotograficznym polu oznaczają ambitne poszukiwania – z jednej strony pojawiają się matryce już o rozdzielczości 200 Mpix (ok, wiadomo – mnożenie pikseli o niczym nie decyduje, ale…), matryce w formacie 1 cal (to już robi różnicę), aparaty ze zmienną przysłoną, aparaty z peryskopowym teleobiektywem i zarazem dużą rozdzielczością, a do tego pracują nad tym uznane marki fotograficzne, jak Leica czy Hasselblad, wnoszące swoje unikatowe rozwiązania.

W iPhone’ach dostaniecie za to w najlepszym wypadku aparat 48 Mpix i dwa po 12 Mpix, całość ze wsparciem LiDAR. Nie mówię, że to złe połączenie, ale naprawdę – gdzie są innowacje? Gdzie opad szczęki? Gdzie lustrzanka w kieszeni?

Spójrzmy teraz na baterie. W Androidzie standard to już 5000 mAh z szybkim ładowaniem od 65 do 120 W. Co nam przyniesie seria iPhone 14? Zapowiada się sensacja – będzie szybkie ładowanie! Aż 30 W! I co, zatkało was, Androidowe biedaki, co? A nie, czekaj… Pomyliłem się o jedno zero, to tylko 30 W. I jeszcze te akumulatory od 3200 mAh do 4300 mAh. Smuteczek.

Zobaczmy, co tam jeszcze przyniosą cudowne nowości Apple. Otóż będzie funkcja Always on Display, czyli obraz zawsze włączony. Coś, co w Androidzie istnieje prawie tak dawno, jak stosowane są ekrany AMOLED. Ba, to rozwiązanie pojawiło się nawet w pamiętnym Symbianie, w ostatnich latach tego systemu.

To z kolei przypomina jeszcze jedną nowość, która pojawiła się w telefonach Apple już wcześniej, w iOS 14, ale do dzisiaj wywołuje ekscytację fanów sprzętu z logo w kształcie jabłuszka – widżety na ekranie głównym. W dziesięć lat po Androidzie. Pozostaje życzyć, żeby iOS 16 w iPhone’ach zmniejszył ten dystans w komforcie użytkowania do przynajmniej pięciu lat.

„Ale za to iOS jest bezpieczny” – powiedzą wierni fani Apple – „a Android to wirusy, malware, trojany”. To już też coraz mniej odpowiada rzeczywistości. W iOS ciągle wykrywane są dziury, pozwalające złoczyńcom na uruchomienie złośliwego kodu. Z kolei sklep App Store, kiedyś ponoć oaza bezpieczeństwa, naszpikowany jest fałszywymi apkami, które wyłudzają od użytkowników pieniądze lub dane. Kilka miesięcy temu Apple zrobiło czystkę w App Store, usuwając stamtąd ponad 1,6 miliona niebezpiecznych aplikacji! Ja dziękuję, to jednak wolę „zawirusowanego” Androida.

Zobacz: iOS 16 bez kupowania iPhone’a? Tak, możesz to mieć!

Innowacją będzie nowy kolor obudowy iPhone’a

Czy premiera iPhone’ów czymś nas zaskoczy? Wszystko wskazuje na to, że nie – otrzymamy zeszłoroczne modele po lekkim liftingu, za to wchodzące na rynek w nimbie niesamowitości – w niesamowitych cenach. To sprzęt jadący na dawnej legendzie, na przywiązaniu użytkowników – czy wręcz może na ich zniewoleniu. Gdy raz na dobre zainwestowało w ten zamknięty ekosystem, trudno się teraz z niego wyrwać, także psychicznie.

I tylko z jednego powodu być może będę musiał odszczekać swojego dissa na jabłko – chodzi o komunikację satelitarną, która ma zadebiutować w iPhone’ach 14. Możliwość łączenia się smartfonu nie tylko ze stacjami naziemnymi, ale także z satelitami LEO, jak Starlinki, to duża rzecz, która może zrewolucjonizować telekomunikację. Podobne plany powstają w obozie Androida – i nie pozostaje nic, jak życzyć, by i Apple, i Google rozwijały swoje systemy i urządzenia w tym nowym kierunku.

Zobacz: Brazylia nie chce iPhone'ów bez ładowarek
Zobacz: iPhone 14: nowy przeciek ze specyfikacją i cenami smartfonów

Nieistniejący inżynier sieje strach przed siecią 5G

Fri, 26 Aug 2022 20:38:00 +0200

Facebookowy profil Promieniowanie Porady Jerzy Weber stanowi temat kolejnego felietonu Instytutu Łączności z cyklu #PowiedzSprawdzam. Tym razem chodzi o techniki manipulacji, które mają skutecznie wyprać mózgi odbiorcom przekazów, których celem jest sianie strachu przed siecią 5G.

Wspomniany na wstępie profil niejakiego "inżyniera Jerzego Webera" to, według ekspertów Instytutu Łączności, podręcznikowy przykład rozsiewania dezinformacji na temat sieci 5G oraz pół elektromagnetycznych (PEM) z zakresu używanego przez telefonię komórkową. Treści publikowane na profilu "Promieniowanie Porady Jerzy Weber" były już wiele razy tematem artykułów publikowanych na stronie gov.pl/5G, a także na innych portalach zajmujących się zwalczaniem fake newsów. Autorzy analiz w sposób naukowy dowodzili kłamstw, przeinaczeń i nieprawd powielanych przez "samozwańczego speca od PEM". Ale to temat na inną historię. Tym razem chodzi o to, jak wspomniana strona na Facebooku funkcjonuje i jakich technik manipulacji używa. Można je podzielić na pięć głównych kategorii.

1. Wywoływanie skrajnych emocji

Gra na emocjach to jedna z najczęściej stosowanych technik przez autorów facebookowego profilu, o którym mowa w najnowszym felietonie Instytutu Łączności. Bardzo umiejętnie operują oni w swoich wpisach przede wszystkim strachem. Zdaje się, że Jerzy Weber uwielbia straszyć swoich czytelników siecią 5G oraz PEM, oraz ich rzekomymi konsekwencjami wpływającymi na ludzkie życie i zdrowie.

Przykłady? Proszę bardzo. Wszystkie cytaty pochodzą ze strony "Promieniowanie Porady Jerzy Weber", pisownia oryginalna.

Przed epidemią wprowadzono na dziko sieć anten 5G-2G na całym świecie, jesteśmy królikami doświadczalnymi;

[…] będziemy umierać na raka wszyscy od tego 5G;

Całe miasta i wioski są pod ciągłym działaniem śmiercionośnego promieniowania, ludzie wymierają, a TELEFONIA KOMÓRKOWA KŁAMIE na każdym kroku. Lekarze też milczą, więc mamy CICHĄ DEPOPULACJĘ wykonywaną na ogromną skalę w każdym z krajów”.

Przykładów jest oczywiście więcej. Autorzy strony zamieszczają na niej podobne wpisy codziennie. Wyłania się z nich obraz zbliżony do krajobrazu nuklearnej pustyni. Wszędzie widać hekatombę, wszechobecny nowotwór, eksperymenty na ludziach oraz depopulację. A to tylko niektóre pojęcia przemawiające do wyobraźni osób zatroskanych o zdrowie swoje i swoich bliskich.

Troska to w tym przypadku także druga strona tego samego manipulacyjnego medalu. Często tworzony jest obraz matczynej opieki oraz relacji matki i dziecka:

dzieci chorują od tych routerów bardzo, są nadpobudliwe, matki chodzą z nimi po lekarzach, a to od Wi-Fi;

Jeżeli są tutaj matki, […] puszczać bajki dzieciakom z USB, wtedy nic nie promieniuje, jest bezpiecznie, dzieci będą w przyszłości bardziej inteligentne;

Tak było kochani, mnóstwo pozwów, a jeżeli szkodliwość jest ukrywana, to ludzie będą padać jak muchy i nikt nie dostanie ani grosza, ani Ty, ani Twoja rodzina po Tobie

Nasze dzieci i wnuki nie mają przyszłości, ich ciała będą okaleczane!

2. Stosowanie języka impresywnego

Kolejnym sposobem manipulowania czytelnikami jest stosowanie języka impresywnego, który ma wzbudzić w odbiorcy określoną reakcję, na przykład emocjonalną. W przypadku strony "Promieniowanie Porady Jerzy Weber" jest to przede wszystkim język agresywnej reklamy i antyreklamy, wartościowanie słowne oraz brutalizacja przekazu:

Zbrodnia jest ogromna, to dopiero wychodzi na jaw! 100 000 ZABÓJCZYCH MASZTÓW i ZERO przeprowadzonych w Polsce badań! Mamy masowo UMIERAĆ na RAKA i MILCZEĆ.

W Polsce zainstalowano od 1992 do 2022 roku 100 000 śmiercionośnych wież, aby nas depopulować po cichu i zarabiać na tym miliardy.

Przerabiają nas za pomocą wież na mydło i nawóz, otwórzcie oczy, bo te wszystkie białaczki i nowotwory w głowach u polskich dzieci nie są przypadkowe

Przytoczone wyżej niemal apokaliptyczne wizje mają za zadanie wywołać niepokój i strach wśród czytelników. Autorzy felietonu słusznie zauważają, że lęk jeszcze mocniej przyciągnie ich do strony, która zna remedium na zło, jakim jest PEM.

3. Zamykanie odbiorców w bańce dezinformacji

Kim są odbiorcy strony "Promieniowanie Porady Jerzy Weber" oraz w jaki sposób tworzą oni tę swoją społeczność? Autorzy strony bardzo często posługują się apostrofami, takimi jak: "moi drodzy”, "UWAGA POLACY!”, "kochani”, "Polecam Państwu” itp.. Te oraz inne zwroty tworzą poczucie wspólnoty, społeczności o wspólnych wartościach, celach i planach, o wspólnej wizji rzeczywistości. Autorzy bardzo często zwracają się do czytelników jako do "Prawdziwych Polaków" i sugerują wręcz, że każdy, kto nie zgadza się z tezami Jerzego Webera, nie powinien nazywać się Polakiem.

Często też stosowany jest język o charakterze skrajnie wartościującym, odwołujący się do kategorii humanitaryzmu:

ZBRODNIARZE z telekomów UKRYLI to przed LUDŹMI.

Jest tu wyraźny podział: na "zbrodniarzy z telekomów” i "ludzi”. Ci pierwsi najwyraźniej nie powinni być zaliczani do rodzaju ludzkiego. Prawdziwym człowiekiem okazuje się być ten i tylko ten, kto podąża za głosem inżyniera Jerzego Webera.

4. Pseudonaukowość profilu, która kłuje w oczy

Kolejną techniką manipulacji stosowaną przez autorów profilu "Promieniowanie Porady Jerzy Weber" jest scjentyzacja języka, czyli nadawanie mu pseudonaukowego charakteru. Nauka, badania i twarde dane to coś, czemu zdecydowana większość społeczeństwa jest w stanie zaufać bez większych oporów. W przypadku strony Jerzego Webera jego "pseudonauka" staje się jednak narzędziem manipulacji oraz dezinformacji, w rzeczywistości służąc do zwalczania i podważania autentyczności prawdziwej nauki:

Powiedziano Wam, że norma 10 000 000 uW/m2 uchroni Wasze zdrowie. To prawda, uchroni, ale tylko przez kilka minut ekspozycji;

Gdy nosisz w kieszeni smartfona z włączoną opcją transmisja danych lub Wi-Fi, promieniujesz na kilkadziesiąt metrów.

Autor strony posługuje się niby-technicznymi niby-danymi, których większość jego czytelników zwyczajnie nie rozumie. Kontekst tych danych czyni je jeszcze bardziej wiarygodnymi. Prawdopodobnie przeciętny obserwator strony "Promieniowanie Porady Jerzy Weber" nie widzi różnicy między 2400 MHz, 10 000 000 uW/m2 czy jakimś tajemniczym "promieniowaniem". Jeśli autor napisał, że jest ono zabójcze/groźne/powodujące raka, to uwierzą, że tak właśnie jest.

A co z osobami, które chciałyby się doszkolić na temat PEM i 5G? Jerzy Weber przygotował dla nich pomoc w postaci kosztującego 205 zł poradnika pod tytułem "Pomiary pól elektromagnetycznych wysokich częstotliwości. Co mierzyć, jak mierzyć, czym mierzyć? Normy promieniowania bezpieczne dla zdrowia. Metody ochrony przed mikrofalami". Jak zauważają autorzy felietonu z cyklu #PowiedzSprawdzam, po takiej lekturze nagle okaże się, że nowotwór czyha na każdym kroku, a maszty 5G niosą śmierć i pożogę.

Przy tej okazji warto dodać, że – jak wykazała redakcja strony Demagog.org.pl – inżynier Jerzy Weber prawdopodobnie nie istnieje, a przynajmniej nie posiada takowego tytułu. A dodatkowo stosowane przez niego procedury są dalekie od naukowych:

wystarczy pochodzić po domach z ankietą, okazuje się, że czym bliżej masztu, tym więcej raków, a czym dalej od masztu, tym tych raków jest znacznie mniej i nawet miernika nie potrzeba.

5. Antysystemowość

Autorzy strony "Promieniowanie Porady Jerzy Weber" starają się wykreować pewną określoną wizję rzeczywistości. Jej fundamentem jest antysystemowość, objawiająca się w uznawaniu, że wszystkie oficjalne organy władzy mają być jedynie pewną przykrywką dla prawdziwej władzy i ich tajnych interesów. Wystarczy popatrzeć na kilka poniższych cytatów zaczerpniętych z omawianego felietonie Instytutu Łączności:

W Niemczech montują […] małe anteny 5G. To kolejny etap NWO;

Ukraińsko-ruskie trolle próbują zdrapywać nasze plakaty;

bezmózgowie sejmowe, które głosowało tam za 5G nie wiedzą o tym do dziś, co zrobili;

TELEFONIA KOMÓRKOWA KŁAMIE na każdym kroku. Lekarze też milczą;

Tak się MORDUJE POLAKÓW na potrzeby centrów onkologii;

ANTYPOLSKI RZĄD, który wspiera żydowskie korporacje;

Rząd, wojsko, telekomunikacja to są naczynia powiązane.

To wszystko ma przekonać czytelnika, że rzeczywistość jest inna, niż mu się wydaje. Ma on też odrzucić wizję "systemową" i przyjąć tę "faktyczną", czyli spiskowej. Profil "Promieniowanie Porady Jerzy Weber" uzurpuje sobie posiadanie monopolu na prawdę. Bo oni "wiedzą" lepiej i więcej.

Eksperci z Instytutu Łączności zwracają uwagę na to, że jest to prawdopodobnie najniebezpieczniejszy zabieg, jaki stosuje ten profil, ponieważ prowadzi do kompletnego braku zaufania na poziomie nie tylko jednostkowym, ale i społecznym. Do osób zindoktrynowanych w ten sposób bardzo trudno dotrzeć. Ich zdaniem wszystkie informacje i komunikaty, udostępniane oficjalnymi, "systemowymi" ścieżkami, są nic nie warte i fałszywe.

Zachęcamy do przeczytania całego felietonu Instytutu Łączności pod tytułem "#PowiedzSprawdzam i dowiedz się jakie techniki manipulacji stosuje nieistniejący „inżynier Jerzy Weber”, aby siać strach przed siecią 5G w sercach swoich czytelników".

Zobacz: Petycja anty5G okazała się pełna fake newsów i manipulacji
Zobacz: Smog elektromagnetyczny – czy mamy się czego obawiać?

Dramat fanów PlayStation: Spider-Man na PC jest lepszy

Wed, 10 Aug 2022 17:09:00 +0200

Gra Marvel’s Spider-Man pierwotnie zadebiutowała na PlayStation 4 we wrześniu 2018 roku. Dzisiaj, po 4 latach, w zremasterowanej wersji trafiła również na PC-ty. Czy wydawanie na nią 250 zł ma sens?

PlayStation coraz śmielej poczyna sobie na rynku PC. Japońska marka jeszcze kilka lat temu była całkowicie zamknięta w swojej piaskownicy i skupiała się na własnych platformach. Z czasem zaczęło się to zmieniać. Nadal gracze komputerowi nie są traktowani na równi z posiadaczami PlayStation 4 czy PlayStation 5, bowiem na premierę największych hitów muszą czekać kilka lat dłużej. Ale przecież wszyscy znamy powiedzenie „lepiej późno niż wcale”. Dzisiaj jak ulał pasuje ono do PlayStation.

Najnowszą grą PlayStation Studios, która trafiła na PC-ty, jest Marvel’s Spider-Man, czyli jeden z najgłośniejszych hitów PlayStation 4. Japończycy przedstawiają grę jako remaster i jest w tym sporo racji, bo chociaż nie jest to rewolucja, to zmian jest jednak dużo. Wersja na komputery pozwala między innymi na włączenie NVIDIA DLSS czy też skorzystanie z efektów związanych z odbiciami światła, czyli Ray Tracingiem. Ale czy to wystarczy, aby zapłacić za nią 250 zł po 4 latach od premiery?

Marvel’s Spider-Man Remastered – co nowego?

Część nowości, które PlayStation przygotowało w wersji na PC, omówiłem już w poprzednim akapicie. Pomimo tego warto o nich wspomnieć raz jeszcze. Najważniejsza zmiana dotyczy obsługi wyższych rozdzielczości, w tym 4K, oraz nielimitowanej liczby klatek na sekundę. Oznacza to, że o ile dysponujecie odpowiednio wydajnym komputerem, możecie bawić się z wyższą płynnością niż 30 lub 60 fps-ów. Gra nie ma też problemu z poprawnym działaniem na ultrapanoramicznych monitorach, w tym również tak ekstremalnych, jak modele o proporcjach 32:9.

Ale to nie wszystko. Dodatkowo Marvel’s Spider-Man Remastered obsługuje Ray Tracing i to zarówno na kartach GeForce, jak i Radeon, a do tego NVIDIA DLSS i DLAA. Pierwsze z tych rozwiązań pozwala na skalowanie obrazu z wykorzystaniem dedykowanych do tego rdzeni Tensor, co przekłada się na lepszą płynność bez zauważalnej straty na jakości obrazu (chociaż to zależy od ustawień). Z kolei DLAA to nic innego, jak ulepszony antyaliasing, także z wykorzystaniem rdzeni Tensor.

Jeśli zaś chodzi o samą grę, to wersja Remastered na PC zawiera wszystkie trzy dodatki fabularne, czyli The Heist, Turf Wars oraz The Silver Lining. Poza tym gracze komputerowi mogą ubrać wirtualnego Petera Parkera w dwa nowe stroje, które nie były dostępne na PlayStation.

Co nowego w Spider-Manie na PC?

Dzięki uprzejmości PlayStation Polska miałem okazję ogrywać Marvel’s Spider-Man Remastered kilkanaście dni przed premierą na PC-tach. Grę ukończyłem (także dodatki) wiele miesięcy temu na PlayStation 4, więc nie musiałem zapoznawać się z nią pod względem mechanik czy fabuły. Te są mi już doskonale znane. Pomimo tego do tytułu podszedłem z dużym zainteresowaniem. Byłem ciekaw, jak produkcja sprawuje się po kilku latach i jak Japończycy poradzili sobie z konwersją na komputery. Dotychczas na PC-tach ograliśmy już między innymi Horizon Zero Dawn oraz God of War i myślę, że w obu przypadkach można odtrąbić sukces, chociaż przygód Aloy nie ominęły początkowe problemy.

Spider-Mana ogrywałem na swoim prywatnym komputerze, który wyposażony jest w procesor AMD Ryzen 5 3600XT, 16 GB pamięci RAM DDR4 3600 MHz oraz kartę graficzną NVIDIA GeForce RTX 3070. Na co dzień używam monitora o rozdzielczości Full HD i odświeżaniu 240 Hz, więc z jednej strony, dzięki GPU, mogłem sprawdzić w grze działanie Ray Tracingu, a z drugiej — przez monitor — zależało mi na wysokiej płynności, więc uruchomiłem też NVIDIA DLSS.

Uczciwie muszę przyznać, że pomimo 4 lat na karku Spider-Man cały czas wygląda dobrze. Nie jest to z pewnością najładniejsza gra na świecie i gdyby powstawała dzisiaj, to pewnie mogłaby się prezentować jeszcze lepiej, ale pomimo tego dobrze się zestarzała. Pomogły w tym nowe efekty, które do osiągnięcia są tylko na PC-tach. Trudno mówić o rewolucji. To nie jest tak, że Spider-Man Remastered wygląda nieporównywalnie lepiej od wersji na PS4. Jest ładniej, jest efektowniej, ale to tylko kosmetyka. Poniżej możecie zobaczyć wszystkie ustawienia graficzne, jakie są dostępne w wersji na PC:

Nie obyło się bez małych problemów

Spider-Mana ogrywałem już kilkanaście dni przed premierą i był to wczesna wersja gry. W tym czasie była ona kilkukrotnie aktualizowana i czasami były to paczki o rozmiarze nawet kilkudziesięciu gigabajtów, więc twórcy mocno pracują nad poprawą wszystkich aspektów. Pomimo tego nie obyło się bez kilku problemów.

Przede wszystkim zauważyłem, że gra czasami niepoprawnie wczytuje tekstury. Widać to na kilku zrzutach ekranu, gdzie budynki umieszczone bliżej są bardziej rozmazane i mniej szczegółowe niż obiekty umieszczone dalej. W trakcie dynamicznej rozgrywki ciężko zwrócić na to uwagę, ale gdy Pająk przysiądzie na krawędzi i zaczniemy się rozglądać po mieście, to zaczyna się to rzucać w oczy. Sprawdziłem to jeszcze przed publikacją tekstu, więc na najnowszej, dostępnej wersji wraz ze sterownikami zaktualizowanymi pod Spider-Mana i problem nadal występuje. Nie jest szczególnie uciążliwy, ale dla czystości sumienia muszę o nim wspomnieć.

Tutaj widać, że nie wczytały się tekstury niektórych budynków

Początkowo zauważyłem też jeszcze jedną, irytującą rzecz. Chodzi o dialogi w scenkach fabularnych między rozgrywką. Kilka razy polskie kwestie były przerywane lub uruchamiały się z opóźnieniem (początek kwestii był niesłyszalny i wszystko było uruchamiane jakby od połowy zdania). Na szczęście problem ten został naprawiony w jednej z aktualizacji, więc nie powinien już u Was występować. Natomiast nadal jest ten sam błąd, który był na PlayStation 4. Chodzi o sporadyczne teksty przechodniów w języku angielskim, pomimo ustawienia polskich dialogów.

Jeśli chodzi o płynność rozgrywki, to podawałem już specyfikację swojego komputera. Nie jest to ani słaby PC, ani też przesadnie wydajny. Rozsądna, średnia półka. W rozdzielczości Full HD z najwyższymi ustawieniami (w tym Ray Tracing na maxa) i DLSS ustawionym na jakość uzyskałem średnią płynność na poziomie 61,5 klatek na sekundę. Testowana scena składała się z bujania się między budynkami przy zachodzie słońca (lepsze efekty odbić) oraz krótkiej bitki z bandziorami w zaułku. Najniższa płynność to z kolei 49,4 klatki na sekundę, a najwyższa dobiła do 67,7 fps-ów. Całkiem nieźle. Myślę, że komputerowy Spider-Man jest solidnie zoptymalizowany, na co wskazywało też zużycie procesora oraz karty graficznej, które dobijało do wysokich wartości (według wskazań HWMonitor).

Czy Spider-Man za 250 zł się broni?

Jednak najważniejsze pytanie brzmi – czy Spider-Man na PC broni się w cenie 250 zł? Początkowo gra kosztowała nawet 299 zł, ale PlayStation przeprosiło i obniżyło kwotę o 50 zł. Nadal jest ona wysoka, ale już łatwiej ją przełknąć. Rozumiem argumenty osób, dla których taka cena za 4-letnią grę wydaje się oburzająca, ale nie oznacza to, że się z nimi zgadzam, bo nie zgadzam, a przynajmniej nie do końca.

Po pierwsze, nawet pomimo 4 lat na karku Spider-Man cały czas się broni swoją jakością. To świetna gra z ciekawymi mechanikami, wciągającą fabułą i z rozgrywką na przynajmniej 20 godzin. Po drugie, jest to wersja z trzema dodatkami. W oficjalnym sklepie PlayStation taka edycja kosztuje 219 zł. Wiem, że w innych miejscach da się ją kupić dużo taniej, ale to tylko dowód na to, jak cenią się Japończycy. Taka polityka cenowa nie powinna być żadnym zaskoczeniem. Tak samo było z Horizonem, God of War i tak samo będzie z The Last of Us.

No i wreszcie, dla graczy komputerowych, to jednak jest gra nowa. Co z tego, że na PlayStation wyszła 4 lata temu, jak PC-towcy nie mieli, jak w nią zagrać. Uwierzcie mi, że to produkcja dużo lepsza i ciekawsza niż większość tego, co dzisiaj wychodzi na blaszaki, a przez to jest warta swojej ceny. Jestem pewien, że nie pożałujecie zakupu, jeśli jeszcze w Spider-Mana nie graliście.

Nie jest to tradycyjna recenzja Marvel’s Spider-Man Remastered, bo pod względem fabularnym czy mechanik gra się nie zmieniła, więc nadal aktualne są teksty sprzed lat. To nadal ten sam, dobry Pajęczak, który zajmie Was na około 20 godzin (sam na PS4 wszystko maksowałem, co zdarza mi się bardzo rzadko) i będzie to świetnie spędzony czas. Wersja na PC ma pewne bolączki, a nie przeszkadzają one w rozgrywce. To kwestie kosmetyczne, które łatwo można poprawić kolejnymi aktualizacjami.

Natomiast wszystkie zmiany wypadają na plus. Graficznie i tak już ładna gra zyskała na świeżości, a do tego dochodzi możliwość grania w ponad 60 klatkach na sekundę. PlayStation wykonało kawał dobrej roboty i jeśli w Spider-Mana jeszcze nie graliście, to polecam. W mojej ocenie to jedna z lepszych gier ostatnich lat i cieszę się, że PC-towcy też mają okazję się z nią zapoznać, nawet jeśli w cenie 250 zł.

[GALERIA:7689]

Egzemplarz recenzencki gry otrzymałem od PlayStation Polska.

Afera rekrutacyjna – ujawniamy kulisy. Polskie uczelnie wciąż w średniowieczu

Mon, 01 Aug 2022 12:02:00 +0200

Zima co roku zaskakuje drogowców. Jak się okazuje internetowa rejestracja kandydatów na studia równie często zaskakuje uczelnie wyższe. W tym roku były to Uniwersytet Śląski i Uniwersytet Gdański.

Polska to naprawdę nowoczesny kraj. Czasami tego nie zauważamy, bo w naturalny sposób bardziej zauważamy to co nie działa niż to co działa. Do drugiego przyzwyczajamy się bardzo szybko. Trzeba jednak pamiętać, że Polska ma na przykład bardzo rozwiniętą infrastrukturę bankową czy szybki Internet.

Lubimy narzekać na cyfryzację państwa, ale aplikacje takie jak mObywatel czy wszystkie e-urzędy i załatwianie w nich spraw plasuje nas w europejskiej czołówce. Jeszcze lepiej sprawa wygląda z płatnościami bezgotówkowymi. W większości miejsc możemy płacić czym chcemy - gotówka, karta płatnicza, przeróżne płatności mobilne czy BLIK. Wyprzedzamy tym samym masę krajów Europy Zachodniej. Z Niemcami i Włochami (no dobrze, oni to południowa) na czele.

Skoro nawet u pani Halinki na targu możemy zapłacić prawą dziurką nosa, to oczekujemy, że tak samo będzie to wyglądało w przypadku uczelni wyższych. Cyfryzacja na uczelnie dociera w bardzo różnym tempie. Moją alma mater jest Uniwersytet Opolski. Jeszcze roczniki przede mną miały legitymacje studenckie wyglądające jak te szkolne, ja już miałem plastikową kartę z czipem. W czasie moich studiów zniesiono fizyczne indeksy i pozbyto się absurdalnego wymogu fizycznego chodzenia po wszystkich uczelnianych urzędnikach, by dawali pieczątki pozwalające kończyć studia. Poprzednicy musieli mieć taką z administracji akademika, nawet jak nigdy w nim nie postawili stopy.

Uniwersytet Opolski był nieco z tyłu pod tym względem w porównaniu do większości polskich uczelni. Ale jadąc na Erasmusa do francuskiego Dijon miałem wrażenie cofnięcia się w czasie. Tyle papierów, jakich się wtedy nadrukowałem to nie musiałem nosić nigdy wcześniej i później. Jak przez semestr uczyłem francuskie studentki jako lektor polskiego, to musiałem mieć nawet poświadczenie z polskiej spółdzielni mieszkaniowej, że mnie znają (!).

Afery przy rekrutacji mają tradycję. Oto Uniwersytet Wrocławski i UMCS

Niestety, historia o cyfryzacji polskich uczelni wcale nie ma dobrego zakończenia. Okazuje się, że polskie uczelnie wyższe mają problem z czymś, do czego powinny być doskonale przygotowane. Z rekrutacją na studia. Regularnie od lat powtarzają się te same problemy na różnych polskich uczelniach. Rekrutacja na studia to coś, co dzieje się co rok i uczelnie wyższe powinny mieć opanowane do perfekcji.

Nasza historia zaczyna się w 2009. Wtedy jeszcze nie na wszystkich uczelniach wszystko było scyfryzowane. Wtedy to 20 osób było studentami europeistyki na Uniwersytecie Wrocławskim tylko przez 3 dni. Okazało się, że jeden z pracowników uczelni pomylił algorytm przy obliczaniu wyników. Studenci zostali skreśleni z listy, a jedyne co dostali to krótkie przepraszam.

Wtedy Uniwersytet Wrocławski zresztą słynął z różnych pomyłek. Trochę wcześniej na tamtejszym wydziale filologicznym miała miejsce afera ze stypendiami. Jednocześnie tamtejsi wydziałowi wykładowcy byli nadzwyczajnie zajęci walkami o stołki pomiędzy sobą nawzajem, a jedna z wyrzuconych pracownic naukowych napisała nawet nawiązującą do tego książkę.

W 2015 podobna historia wydarzyła się na lubelskim Uniwersytecie Marii Skłodowskiej-Curie. Co wydarzyło się na UMCS? Otóż kilkoro studentów zostało przyjętych na lingwistykę stosowaną z językami angielskim i rosyjskim mimo braku spełnienia wymogów. Okazało się, że konieczna była matura z rosyjskiego, ale system przepuścił kilka osób bez niej. Studenci złożyli papiery, byli już oficjalnie na liście studentów. Dopiero po czasie uczelnia zorientowała się co się stało. Trzeba jednak przyznać, że UMCS zachował klasę: studenci dostali ofertę przeniesienia na zwykłą anglistykę.

Myślicie, że teraz jest lepiej? Ani trochę. W tym roku popis dały Uniwersytet Śląski oraz Uniwersytet Gdański.

A w tym roku? Uniwersytet Śląski...

W przypadku Uniwersytetu Śląskiego wiemy o problemie dotyczącym anglistyki ze specjalizacją w języku koreańskim. W dalszej części artykułu pojawi się uproszczone określenie koreanistyka. To bardzo mały kierunek, ale mocno oblegany. Nie ma się co dziwić. Korea Południowa słynie z potężnego przemysłu rozrywkowego. K-dramy, K-pop i manhwy. Sama Korea Południowa jest też w gronie największych inwestorów zagranicznych w Polsce.

Informowaliśmy często o inwestycjach LG (pod Wrocławiem) i SK Innovation (w województwie śląskim). Dosłownie w ostatnich dniach dowiedzieliśmy się o kontraktach na koreańskie czołgi i samoloty szkolno-bojowe. Część uzbrojenia powstanie w Polsce.

W tym roku o 25 miejsc na kierunku ubiegały się 252 osoby. Uniwersytet Śląski przyjął... wszystkie. Przynajmniej najpierw. Kandydaci na tegoroczne studia w rozmowie ze mną wspominali, że najpierw w ogóle nie dało się dostać do wyników, a potem dostawali informację o przyjęciu na studia. Dopiero w nocy system internetowej rejestracji kandydatów zaczął pokazywać poprawne wyniki. Niektórzy dopiero następnego dnia zobaczyli zmienioną informację o wyniku rekrutacji.

Co się wtedy stało? Zapytałem Uniwersytet Śląski. Oczywiście nie zabrakło dość ogólnikowych formułek typu Uniwersytet Śląski w Katowicach z ogromną staranności co roku przygotowuje się do rekrutacji na studia. W końcu przedarłem się przez autolaurki typu Pracownicy Uniwersytetu są osobami bardzo zaangażowanymi w pracę co z pewnością mogą potwierdzić kandydaci na studia w naszej Uczelni.

Totalna masakra...rano o 12 miałam wyniki na tą filologię ang z koreańskim nie? I miałam że się dostałam ale później jakoś o 17 ludzie zaczęli pisać że nagle na liście jest 252 zakwalifikowanych na 25 miejsc (xD) więc jestem jak wtf????? i później jakoś około 20/21
— ✯ neul⁷〃jk's wife 🃏 BAD DECISIONS ❌ (@milauvjk) July 15, 2022

Tyle sami zadowoleni kandydaci. Oddajmy jeszcze raz głos przedstawicielom UŚ: W dniu ogłoszenia wyników wystąpiła koniunkcja kilku niekorzystnych czynników, których skutkiem była zaistniała sytuacja. Podstawowym problemem było ograniczenie dostępności systemu spowodowane bardzo dużą liczą zapytań od kandydatów na studia. Skumulowanie ogłoszenia wyników dla cieszących się bardzo dużym zainteresowaniem kierunków studiów, spowodowało sytuację zbliżoną do ataku DDoS.

To wszystko brzmi naprawdę sensownie, jest tylko jeden kłopot. Rekrutacja dzieje się co roku, UŚ dokładnie wie jakie kierunki cieszą się największą popularnością. Koreanistyka jest jednym z nich. Rzecznik UŚ przyznał sam, że jedną z metod na zaradzenie problemowi będzie ogłoszenie wyników na różne kierunki w różnych godzinach.

Na to UŚ mógł wpaść sam szybciej. Jednak nieuczciwe by było przypisanie całej winy uczelni. Wystąpiły bowiem czynniki, które nie wystąpiły w poprzednich latach. Jednym z nich na przykład okazał się być Krajowy Rejestr Matur KremSIO, który umożliwił pobranie wyników matur tylko dla kandydatów zdających maturę w 2021 i 2022 roku.

Uniwersytet Śląski postanowił też, że w przyszłym roku system IRK zostanie zastąpiony nowym. Obecny jest rozwiązaniem autorskim, a jego utrzymanie kosztuje (wliczając wszystko od infrastruktury po pracowników) prawie 380 tysięcy złotych rocznie. System otrzymywał na bieżąco poprawki bezpieczeństwa, ale (jak przyznał sam UŚ) biorąc jednakże pod uwagę, że zapadła decyzja o zaprzestaniu wykorzystania tego systemu w kolejnej edycji rekrutacji, rozwój systemu został ograniczony.

Zapytaliśmy przedstawicieli Uniwersytetu Śląskiego o to, jak zamierza wynagrodzić sytuację nieprzyjętym studentom. UŚ deklaruje, że przyjęci na inne kierunki na UŚ będą mogli uczęszczać na utworzony dla nich lektorat z języka koreańskiego. Nieprzyjęci w pierwszej turze na żaden inny kierunek na UŚ będą mogli bez konieczności wpłacania nowej opłaty rekrutacyjnej zgłosić się na inny kierunek w II turze rekrutacji. Jednocześnie UŚ przeprasza za zaistniałą sytuację.

Tutaj jednak okazuje się, że co innego powiedziano samym nieprzyjętym kandydatom. Oni nie dostali nawet słowa przepraszam. Dostali je tylko ci, którzy prywatnie skontaktowali się z uczelnią. O planach lektoratu czy braku konieczności wpłacania nowej opłaty rekrutacyjnej dowiedzieli się ode mnie...

... oraz Uniwersytet Gdański

Podobna sytuacja wydarzyła się w tym roku na Uniwersytecie Gdańskim. Tam również zawiódł system informatyczny. UG zapewnia, że był on testowany i testy przeszły pomyślnie, a jednak tak się jakoś stało, że zawiódł. Studenci dowiedzieli się o byciu przyjętymi na studia, a potem (wcale nie od razu) dostali ponowną wiadomość. Tym razem o nieprzyjęciu. Tutaj sytuacja dotyczyła całkiem pokaźnej liczby kierunków. Wiemy o takich kierunkach jak

historia sztuki
modelowanie matematyczne i analiza danych
gospodarka przestrzenna
pedagogika specjalna

Najwięcej jednak dotyczy ziemi i wód:

geografia
geologia
gospodarka wodna i ochrona zasobów wód
hydrografia morska
oceanografia
akwakultura — biznes i technologia

Uniwersytet Gdański przyjął jednak inną taktykę niż Uniwersytet Śląski. Uczelnia zawiadomiła kandydatów za pomocą mejli i SMS-ów. UG oferuje też zwrot opłaty rekrutacyjnej. Pod tym względem to na pewno lepsza decyzja z punktu widzenia PR. Patrząc jednak na liczbę kierunków na UG jakich dotknął problem, chyba nie było innego wyjścia.

ahahahahhahahahha.#wyniki2022 #wyniki #wynikistudia #studia #ug #uniwersytetgdański pic.twitter.com/qeYghs4ma6
— Kamila (@Kamila37836955) July 18, 2022

Rekrutacja jak co roku zaskoczyła uczelnie

Zima jak co roku zaskoczyła drogowców. Doskonale znamy te wiadomości, które powtarzają się od lat. Okazuje się, że rekrutacja zaskakuje uczelnie wyższe i ich internetowe systemy rekrutacji kandydatów. Mówimy o cyfryzacji Polski od lat i posuwamy się w tej kwestii do przodu, a jednak coś, co powinno się przewidzieć dalej sprawia problemy.

Bardzo doceniamy, że uczelnie testują oprogramowanie i mają plany jak zapobiec temu w przyszłości. Tutaj jednak brakuje ITIL-owego procesu o nazwie proactive problem management. Problemy naprawdę można wykrywać wcześniej. Straty po wystąpieniu takiej awarii są duże. Niektórzy kandydaci poszli na konkurencyjne uczelnie mając zwyczajnie dość. A na tym traci nie tylko dany uniwersytet, ale i cały region. Zresztą, powiedzenie mając zwyczajnie dość to tak, jakby nic nie powiedzieć. Chciałem zamieścić w artykule więcej twittów. Niestety, reszta była delikatnie mówiąc niecenzuralna i pełna wulgaryzmów. Szczerze? Nie dziwię się za bardzo.

Zobacz: Podpiąłem światłowód na siłę. Kosztowało to krocie
Zobacz: Wcisnęli mi macOS. Jaki ten system jest głupi!

Nowe PlayStation Plus w akcji. Zapłaciłem za butik, dostałem dyskont

Fri, 24 Jun 2022 17:24:32 +0200

Sprawdziłem w akcji nowe PlayStation Plus. Liczyłem na więcej. Dużo więcej.

Starożytni Grecy wierzyli, że na początku był Chaos. Dopiero z niego powstali Bogowie i cały znany nam świat. Nie ma to rzecz jasna większego znacznia – po prostu szukam dobrego momentu, który można by uznać za początek wojny między PlayStation i Xboksem. Tak naprawdę jednak interesuje nas to, co miało miejsce nieco później. Konkretnie w 2017 roku, kiedy to Microsoft wprowadził usługę Xbox Game Pass.

Game Pass zmienił zasady gry. Od teraz gracze, którzy chcieli pograć na konsoli Microsoftu, nie musieli już kupować każdej gry osobno. Zamiast tego mogli opłacać niedrogą subskrypcję, która gwarantowała im dostęp do bogatej biblioteki tytułów dostępnych od zaraz na wyciągnięcie ręki. A co w tym czasie mieli do dyspozycji posiadacze PlayStation? Abonament PlayStation Plus z trzema darmowymi grami na miesiąc i usługę streamingu PlayStation Now. Albo – co jest bardziej prawdopodobne – tylko PlayStation Plus, bo Now przez lata dostępny był raptem na kilku rynkach i nic nie wskazywało na to, żeby miało się to kiedykolwiek zmienić.

Tak czy inaczej oferta subskrypcyjna Sony na tle rywala zaczęła się prezentować dość biednie, a gracze to dostrzegali. Na odpowiedź trzeba jednak było czekać aż pięć lat, ponieważ dopiero teraz debiutuje zupełnie nowe, przeprojektowane PlayStation Plus, które raz na zawsze pokaże Microsoftowi, gdzie jego miejs…

W tym miejscu autor tekstu nie umiał się powstrzymać i wybuchnął salwą śmiechu. Do pisania artykułu wrócił po ok. dziesięciu minutach.

Wybaczcie. Problem w tym, że jeśli nowe PlayStation Plus faktycznie jest „nowe”, to ze mnie jest anorektyk. A zdecydowanie nie jest – dowody znajdziecie na naszym kanale youtube’owym. Sony postanowiło ujednolicić nieco swoją ofertę, łącząc PlayStation Plus i PlayStation Now w jedną subskrypcję. Bo w sumie tym w praktyce jest nowe PlayStation Plus – nieco bardziej zawiłym rebrandingiem. Dla Polaków jednak jest to pewna nowość, ponieważ do tej pory do PlayStation Now i streamingu gier nie mieliśmy dostępu. Ale czy jest się z czego cieszyć?

Nowe szaty króla

I tu powoli dochodzimy do meritum. Nowe PlayStation Plus właśnie wystartowało, a ja miałem okazję sprawdzić je w akcji. Pierwsze wrażenia? „Meh.”

Ale po kolei. Przede wszystkim wybaczcie ten przydługi wstęp, jednak wydaje mi się, że szerszy kontekst jest w tym wypadku dość istotny. Sony pali się grunt pod nogami. Game Pass może nie pogrążył sprzedaży PlayStation 5, ale to mocny argument w rękach Microsoftu, na który Japończycy nie mieli dotąd odpowiedzi. Odpowiedzi, na którą liczyli sami gracze. Na pewno dało się to wyczuć, czytając sekcje komentarzy w branżowych mediach i na portalach społecznościowych. Nowe PlayStation Plus miało być właśnie taką odpowiedzią. Nawet jeśli Sony nigdy tak tego nie komunikowało (całkiem rozsądnie), to w ten sposób było, jest i będzie ono postrzegane przez użytkowników.

Ta świadomość siedziała mi gdzieś z tyłu głowy od pierwszych chwil, kiedy wczoraj, krótko po północy mój dotychczasowy abonament PlayStation Plus został przekształcony w PlayStation Plus Essential. Odbyło się to całkiem bezproblemowo i pewnie nawet bym tego faktu nie odnotował, gdybym nerwowo nie odświeżał interfejsu konsoli (nie oceniajcie – to na potrzeby artykułu 😅). Kilka kliknięć i udało mi się dokopać do menu, w którym mogłem dokonać upgrade’u do wariantu Extra lub Premium.

Oczywiście wybrałem ten ostatni – choćby po to, żeby sprawdzić wszystko, co nowe PlayStation Plus ma do zaoferowania. Jako że moja aktualna subskrypcja kończyła się 14 lipca 2022 roku, koszt migracji do wyższego poziomu wyliczono na 24,18 zł. Dla mnie układ idealny. Zapłaciłem grosze, a 22 dni to dość czasu, żeby sprawdzić, z czym to się je i podjąć decyzję, co dalej. Podejrzewam jednak, że gdyby do końca subskrypcji zostało nieco dłużej, to wcale do śmiechu by mi nie było.

Bo liczy się ilość, a nie jakość

No dobra, to co dostałem dzięki upgrade’owi? Przede wszystkim pokaźną bibliotekę gier na PlayStation 4 i 5 dostępnych od ręki dla każdego użytkownika. Jest ich sporo – sam naliczyłem niecałe 360 tytułów. Wśród takiego mrowia gier każdy powinien znaleźć coś dla siebie. Sam np. ucieszyłem się na okazję, by w końcu ograć dwie pierwsze części The Dark Pictures Anthology i Bloodstained oraz wrócić do klasycznych odsłon Final Fantasy. Podejrzewam jednak, że generalnie większą atrakcją będą tytuły pokroju remastera Demon’s Souls czy Assassin’s Creed: Valhalla, a więc stosunkowo świeże tytuły AAA.

Ale… no właśnie. „Stosunkowo” świeże. Nowości w dniu premiery tutaj nie znajdziemy, o czym Sony samo kilkukrotnie uprzedzało. Podobnie próżno szukać niezależnych hitów Internetu pokroju Unpacking, Death’s Door czy Tunic, w które jeszcze niedawno zagrywali się posiadacze Game Passa. Ogólnie rzecz biorąc cała biblioteka PlayStation Plus Extra kojarzy mi się raczej z ofertą dyskontu, gdzie opłacalność liczona jest w przeliczeniu na ilość towaru, ale niekoniecznie jakość.

Tak ogólnie to rzecz jasna nic złego. Podejrzewam, że dla niedzielnych graczy i osób zaczynających swoją przygodę z PlayStation taka oferta może się nawet wydawać atrakcyjna. Tyle tylko że dostęp do biblioteki PlayStation Plus Extra kosztuje na rok 400 zł – prawie dwa razy więcej niż podstawowy pakiet Essential. Szczerze? Nie jestem przekonany, czy warto dopłacać. Jeśli faktycznie zależy Wam na oszczędnościach, znacznie lepszym pomysłem wydaje się zainwestowanie tych 160 zł różnicy podczas wyprzedaży.

Ale załóżmy, że jesteście gotowi zapłacić za droższy pakiet. Może w takim razie lepiej będzie wybrać od razu PlayStation Plus Premium? Roczna subskrypcja kosztuje 480 zł, a więc raptem 80 zł więcej niż Extra. No i tutaj znajdziemy te bardziej intrygujące nowości: bibliotekę klasycznych gier oraz streaming. Nie ukrywam, że to właśnie na te funkcje czekałem najmocniej.

To dla kogo jest ten streaming?

W szczególności zacierałem sobie rączki na streaming. Od dawna nie mam gamingowego peceta, za to mam szybki Internet i router z Wi-Fi 6. Mam też smartfona z dokupionym do niego dedykowanym kontrolerem oraz komputer z systemem macOS. Normalnie modelowy klient rodem z artykułu promującego streaming gier. I wiecie co? I gó… ekhm, „i nic z tego”. Strumieniowanie gier w PlayStation Plus Premium dostępne jest wyłącznie na konsolach PlayStation oraz komputerach z Windowsem.

W czasach, kiedy Microsoft, Google i NVIDIA zachwalają streaming gier jako świetną alternatywę dla osób, które nie mają dedykowanego sprzętu do grania, PlayStation pozwala na strumieniowanie gier wyłącznie na urządzeniach, gdzie te gry i tak są dostępne. Geniusz. Czysty geniusz.

Do głowy przychodzi mi tylko jedno sensowne zastosowanie dla streamingu w tej formie: potencjalna oszczędność miejsca na dysku oraz szansa na sprawdzenie gier bez konieczności ich pobierania. Ale nawet tutaj mając szybki Internet, żonglowanie zainstalowanymi tytułami wydaje się na dłuższą metę wygodniejsze. A przecież bez szybkiego Internetu do strumieniowania gier nawet nie ma co podchodzić.

Trzeba natomiast oddać, że samo strumieniowanie działa całkiem sprawnie. Jakość obrazu jest zupełnie przyzwoita, a opóźnienia w przypadku połączenia przewodowego w tandemie ze światłowodem były minimalne. Nie mówię, że nie było ich wcale. Jeśli jesteście na takie rzeczy wrażliwi, pewnie tych parę klatek poślizgu wyczujecie od razu, ale bądźmy szczerzy – nie dla takich osób przygotowano tę usługę. Nie wiem, dla kogo tak właściwie ją przygotowano, ale na pewno nie dla takich osób.

Streaming to też jedyny sposób, by na PlayStation 4 oraz 5 pograć w klasyki z PlayStation 3. Tych w ofercie jest całkiem sporo i na papierze wydaje się to doskonałe rozwiązanie, żeby odświeżyć sobie np. pierwsze Red Dead Redemption. Tylko jest problem – gry w ramach streamingu działają na oryginalnym sprzęcie. Żadnego upscalingu, żadnych usprawnień. Zamiast tego czekają na nas długie czasy ładowania, niskie rozdzielczości i spadki framerate’u. Powrót do przeszłości pełną gębą.

Klasyka dla o(d)pornych

Zresztą temat klasycznych gier w ofercie PlayStation Plus Premium wydaje się ogólnie potraktowany po macoszemu. Tytuły z PSX działają poprawnie, ale jest ich raptem garstka. Do tego wiele z nich to wersje PAL w 50 Hz, co potrafi rodzić problemy związane z płynnością animacji i responsywnością sterowania. Gry z PS2? W abonamencie dostajemy wyłącznie kilka tytułów wydanych jeszcze w czasach PlayStation 4 w ramach inicjatywy PlayStation 2 Classics. Zresztą tutaj także nie obyło się bez wpadki z wykorzystaniem wersji PAL i związanych z tym problemów.

O grach na PSP nawet się nie wypowiadam, bo ich nie znalazłem. To znaczy, nie w sekcji przeznaczonej dla klasycznych gier, bo kilka tytułów znalazło się w kolekcji PlayStation Plus Extra. Były to jednak remastery z czasów PlayStation 4.

W ogóle sposób, w jaki oferta klasyków została skatalogowana, woła o pomstę do nieba. Chcecie się dowiedzieć, na jaką platformę oryginalnie ukazał się dany tytuł? To macie pecha, bo jej tu nie ma – a jeśli już, to głęboko zakopana. Chcecie wyfiltrować gry z pierwszego PlayStation? Nope, nie ma takiej opcji. Interesuje Was, na jakiej podstawie część remasterów pojawiła się w katalogu PlayStation Plus Extra, a część trafiła wyłącznie do droższego Premium? Mnie też, bo nie widzę tu absolutnie żadnego klucza.

Generalnie szkoda, że temat klasycznych tytułów potraktowano w ten sposób. Jest to usługa dodatkowo płatna, zarezerwowana wyłącznie dla najwyższego progu subskrypcji. Można pomyśleć, że mamy tu do czynienia z ofertą skierowaną do pasjonatów. Dało się z tego rewelacyjne narzędzie do celebrowania historii PlayStation – dodać do każdej gry krótką notkę historyczną, stworzyć kolekcje tematyczne ukazujące rozwój kultowych serii oraz całych gatunków itd. Nie, zamiast tego dostaliśmy zbitek starych, kiepskich portów oraz remasterów tylko po to, by czymś uzasadnić wyższą cenę pakietu Premium. Wiem, że się powtarzam, ale Microsoft robi to lepiej. Ba, nawet Nintendo robi to lepiej!

No i została wisienka na torcie. Wersje próbne gier, dzięki którym możemy przez pięć godzin pograć w wybrane nowości. Niby super – nie trzeba w ciemno wydawać 300 zł na pełną wersję gry. Tylko dlaczego ta funkcja dostępna jest wyłącznie dla osób, które i tak zostawiają Sony najwięcej kasy w ramach abonamentu? Czy naprawdę to oni powinni być tutaj targetem?

Oczywiście mógłbym jeszcze dodać, że te same gry w Game Passie pewnie pojawiłyby się w dniu premiery bez żadnych ograniczeń, ale trochę to już nudne, prawda?

Dla graczy? Nie, dla udziałowców

Jak pewnie łatwo się domyślić po lekturze tych przemyśleń, jestem nowym PlayStation Plus mocno zawiedziony. To nie jest oferta przygotowana „for the players”. To oferta, która opłaca się wyłącznie Sony: wdrożona stosunkowo niskim kosztem, a gwarantująca dodatkowy zastrzyk gotówki i zainteresowanie mediów. W rocznym sprawozdaniu finansowym sukces murowany!

Ale jako gracz jestem rozczarowany. Bo wiecie, w próżni to wszystko nie wygląda źle: jest spory katalog gier dostępnych od ręki, jest streaming, są wersje próbne… czego chcieć więcej? Ano tego, żeby to wszystko było zrobione na poziomie, do którego przyzwyczaiła nas konkurencja. Jeśli za nowe PlayStation Plus mam płacić jak za Game Passa, to chcę katalog równie dobrych jakościowo tytułów. Chcę streamingu, który poziomem dotrzyma poziomu przynajmniej Stadii i będę mógł z niego skorzystać tam, gdzie normalnie nie mam do swoich gier dostępu. No i chcę katalogu klasyków, który jakością dorówna przynajmniej temu z Nintendo Switch Online – bez fajerwerków, ale za to z jakimkolwiek poszanowaniem fanów, którzy interesują się historią marki.

A co dostałem? Dowód na to, że Sony może i nadal robi dobre konsole, ale z realiami współczesnego rynku ma coraz bardziej na bakier.

Na całe szczęście mamy alterantywy. Jeśli chcecie dowiedzieć się więcej na ich temat, koniecznie sprawdźcie nasze porównanie usług subskrypcji gier, które niebawem pojawi się na łamach Telepolis!

Zobacz: PlayStation 5. Przestańcie jarać się, że PC za 15k może więcej
Zobacz: PlayStation 5 ma już rok – i nadal nie warto go kupować

Karta graficzna kilkaset złotych taniej – to możliwe. Mówię jak

Tue, 07 Jun 2022 07:31:59 +0200

Czy warto kupować tanią kartę graficzną z Allegro lub OLX? Czym różni się karta od górnika względem karty od gracza? O czym warto wiedzieć? Dzisiaj pochylimy się nad tym tematem i rozwiejemy kilka miejskich legend.

Ostatnie dwa lata – 2020 i 2021 rok – to zdecydowanie nie był dobry okres na składanie nowego lub modernizację starego zestawu komputerowego. Głównie ze względu na niską dostępność i szalenie wysokie ceny kart graficznych. Dotyczyło to zarówno najnowszych propozycji NVIDIA GeForce RTX 3000 i AMD Radeon RX 6000, jak i starszych generacji. Wysokiego, średniego i niskiego segmentu wydajnościowego. Rodzimego, jak i zagranicznego rynku (nie tylko europejskiego!). Sklepów, ale również wszelakich portali aukcyjnych i ogłoszeń prywatnych.

Powodem drogich kart graficznych były kryptowaluty i COVID-19

W efekcie w sklepach albo dostępne było tylko kilka sztuk, albo ich ceny były stanowczo wyższe od sugerowanych przez producenta. Nie mówimy tutaj o różnicy kilkudziesięciu złotych, a od kilkuset do nawet kilku tysięcy. Momentami to było 318% MSRP! Na polskim rynku dochodziło do takich patologii, że osoby, które kupiły kartę graficzną zaledwie minutę po oficjalnej premierze w dużym sklepie czekały na ich dostarczenie kilka miesięcy.

Dwa główne powody to oczywiście pandemia COVID-19, która wpłynęła zarówno na produkcję na całym świecie – w tym w Chinach – jak i transport morski, ale również gorączka cyfrowego złota, czyli szaleństwo na kopanie kryptowalut. Zanim jednak przejdziemy dalej to wypada chociaż skrótowo i w dużym uproszczeniu wyjaśnić kilka kluczowych pojęć:

Karta graficzna - karta rozszerzeń dla komputera wyposażona w rdzeń (GPU) dysponującymi wyspecjalizowanymi jednostkami obliczeniowymi oraz pamięć (VRAM). Odpowiedzialna jest za renderowanie grafiki w grach i programach oraz konwersję na sygnał, który następny wyświetlany jest na monitorze.
Kryptowaluta - waluta cyfrowa, która została zaprojektowana jako środek wymiany za pośrednictwem sieci komputerowej. Nie jest ona teoretycznie zależna od władzy centralnej (np. bank, rząd). Bazuje na rozproszonych systemach korzystających z zaawansowanej kryptografii. Najpopularniejszą kryptowalutą jest Bitcoin, ale na rynku istnieje kilka tysięcy innych, mniejszych i większych walut tego typu.
Górnik (kryptowalut) - osoba zajmująca się hobbistycznie lub zawodowo pozyskiwaniem kryptowalut przy wykorzystaniu „koparek”.
Koparka (kryptowalut) - rozbudowany zestaw komputerowy składający się z jednej lub większej ilości kart graficznych, którego głównym celem jest pozyskiwanie kryptowalut.
Kopanie/wydobywanie (kryptowalut) - proces, w którym transakcje są zatwierdzane cyfrowo w sieci danej kryptowaluty i dodawane do łańcucha bloków. Odbywa się to poprzez rozwiązywanie złożonych kryptograficznych łamigłówek w celu weryfikacji bloków transakcji, które są aktualizowane w zdecentralizowanym blockchainie. W zamian osoby „kopiące” mogą otrzymać daną kryptowalutę.
MSRP (Manufacturer's Suggested Retail Price) - skrót pochodzący z języka angielskiego, który oznacza nic innego jak „cenę katalogową”. Innymi słowy jest to cena sugerowana przez producenta, w jakiej ten teoretycznie zaleca sprzedawcy detalicznemu sprzedaż produktu.

Rzecz jasna słowniczek pojęć mógłbym kontynuować dalej o pojęcia takie jak „blockchain”, „hashrate” i wiele innych, opisywać konkretne kryptowaluty lub rozwinąć bardziej definicje. Jednak dzisiaj nie jesteśmy tutaj w celu nauczenia kogokolwiek kopania, a ustalenia czy warto kupować tanie karty graficzne pochodzące z koparek.

Karty graficzne AMD i NVIDIA wróciły do sugerowanych cen

Od początku roku osoby śledzące rynek podzespołów komputerowych mogły zauważyć taniejące karty graficzne. Ceny topniały z miesiąca na miesiąc, aktualnie osiągając wreszcie niemalże wartości MSRP. Różnice są czysto kosmetyczne i pomijalne biorąc pod uwagę to z czym mieliśmy dotychczas do czynienia. Pod koniec maja układy NVIDIA GeForce RTX 3000 kosztowały średnio 106%, zaś AMD Radeon RX 6000 miały cenę na poziomie 102% MSRP. Zaś rynek wtórny zalewany jest kolejnymi używanymi modelami. Również ze starszych generacji – GeForce GTX 1000, RTX 2000, Radeon RX 5000 i inne.

Skąd ta zmiana? Najważniejszy powód to krach na rynku kryptowalut. Cena największej z nich w postaci Bitcoina względem końca ubiegłego roku spadła z 66 500 dolarów do „zaledwie” 29 800 dolarów pod koniec maja 2022. To pociągnęło za sobą inne cyfrowe waluty, w tym bardzo chętnie kopane Ethereum. Tutaj mowa o spadku wartości w tym samym okresie z około 4700 USD za 1 ETH do 1800 USD. Dodajmy do tego drożejącą energie elektryczną i opłacalność po prostu dla wielu osób spadła na tyle, że postanowili zrezygnować z tego biznesu lub przynajmniej przestać dokupywać karty graficzne. Widać to zwłaszcza w krajach mocno rozwiniętych jak Europa Zachodnia, mniej w Azji.

Wiemy już czemu było drogo i czemu teraz jest tanio. Ale co z najważniejszym pytaniem – czy warto kupować kartę graficzną od górnika? I tak, i nie. Zasadniczo jednak nie ma się czego bać. Wbrew pozorom górnicy często dbają o karty graficzne lepiej niż gracze. Niemożliwe? A jednak! I nie dotyczy to tylko profesjonalnych kopalni, ale również domorosłych górników.

Gdy mówimy, że karta graficzna „kopie” to oczywiście nie bierze ona kilofa i nie zjeżdża pod ziemię. Rozwiązuje po prostu równania matematyczne, nie różni się to wiele od zadań wykonywanych w grach komputerowych. Ot, zależnie od kryptowaluty i wykorzystywanego algorytmu czasami nacisk jest kładziony bardziej na GPU, innym razem na VRAM. Skąd więc moje stwierdzenie, że górnik lepiej dba o kartę od gracza? Bo to narzędzie, „drukarka pieniędzy”. Często kupiona i zarejestrowana na firmę, a nie tylko źródło rozrywki, które można zastąpić łatwo czym innym.

Górnicy kryptowalut stosują przeważnie specjalny BIOS lub w programach takich jak np. MSI After Burner modyfikują ustawienia kart graficznych. Zmieniane są taktowania rdzenia, pamięci, limity mocy oraz krzywe obrotów wentylatorów. Ma to na celu znalezienie „złotego środka” czyli jak najlepszego stosunku wydajności do poboru mocy. W efekcie często skutkując niższymi temperaturami. Co więcej karty graficzne nie są zamknięte w małych i bądźmy szczerzy – rzadko czyszczonych obudowach komputerowych. Zamiast tego pracują na przewiewnych stelażach, często z dodatkowym, mocnym nawiewem i w pomieszczeniach gdzie jest mało kurzu czy sierści zwierząt.

Ale przecież taka karta graficzna pracuje non stop! To musi być złe. Ponownie – tak i nie. Oczywiście są negatywy takiego stanu rzeczy jak wyższa eksploatacja łożysk w wentylatorach czy szybsze wysychanie past termoprzewodzącej oraz termopadów. Wszystkie z nich jednak łatwo i tanio wymienić w domowym zaciszu (wydatek od kilku do kilkudziesięciu złotych i od 20 do 60 minut pracy), co zresztą nie licząc wentylatorów powinno się robić przy kupnie każdej starszej karty graficznej. Jest w tym też pewien pozytyw – karta graficzna cały czas pracuje w mniej więcej tej samej temperaturze. Nie ma tutaj nagłych skoków zimno-ciepło, jak w przypadku gracza, czego elektronika bardzo nie lubi.

Zobacz: Test GeForce RTX 3090 Ti. Potwór w każdym tego słowa znaczeniu

Co jeszcze może być zagrożeniem w karcie graficznej od górnika kryptowalut? Dokładnie to samo, jak nie mniej, co w przypadku karty od „zwykłego” użytkownika. Mowa więc o awarii rdzenia lub pamięci, których naprawa jest bardzo trudna w domowych warunkach. Spowodowana przeważnie wadą fabryczną krzemu, problemem z lutami bezołowiowymi po dłuższym czasie lub bardzo długą pracą w zbyt wysokiej temperaturze. Odchodzą za to obawy o wyrobione złącza wideo, szynę PCIe czy złącza zasilające – górnicy rzadziej tutaj majstrują niż gracze i entuzjaści.

Warto też pamiętać, że sprytny górnik sprzeda Wam kartę graficzną w taki sposób, że nawet nie zorientujecie się, że nie pochodzi od gracza. Wcale nie wystawi jej po dumpingowej cenie, w ilości 30 sztuk czy ze zdjęciem z koparką w tle. Ładny opis i kilka oddzielnych aukcji to żaden problem. Zwłaszcza, dla kogoś kto do tej pory musiał mimo wszystko używać głowy i wiedzieć chociażby gdzie opłacalnie kupić karty oraz kiedy warto było sprzedawać wykopane kryptowaluty.

To w końcu kupować czy nie kupować kartę graficzną od górnika?

Odpowiedzmy wreszcie ostatecznie czy warto kupować kartę graficzną od górnika kryptowalut? To zależy. Zasadniczo nie różni się to wiele od zakupu jakiejkolwiek używanej karty graficznej. Zawsze więc warto zachować pewną ostrożność, unikać podejrzanie tanich ofert, a ze sprzedawcą ustalić np. gwarancję rozruchową lub osobiście pojechać po sprzęt. Po zakupie zaś, jeśli to starsza karta (ma więcej niż pół roku) warto wymienić pastę termoprzewodzącą i termopady. Czy to samemu, czy w serwisie. Bez różnicy czy koniec końców to sprzęt z koparki, czy komputera gracza.

Jeśli jesteś komputerowym laikiem i/lub nie masz doświadczenia z zakupem z rynku wtórnego oraz żyłki majsterkowicza to wtedy bezpieczniej będzie po prostu udać się do sklepu. I nie dotyczy to nawet kart graficznych od górnika, a ogólnie używanego sprzętu. Nieco drożej (wygoda kosztuje), ale otrzymasz fabrycznie nowy sprzęt. Co najważniejsze zarówno z gwarancją producenta, jak i rękojmią sprzedawcy, a często nawet możliwością zwrotu (odstąpienia od umowy zakupu) w ciągu 14 dni bez podawania powodu. A rynek wtórny zawsze oznacza pewne ryzyko.

OPPO Find X5 Pro: Iga Świątek, Paryż i sportowe emocje

Sat, 04 Jun 2022 10:28:52 +0200

Lechu, wyjdź ze swej pieczary i zobacz co potrafi Oppo Find X5 Pro w Paryżu... na kortach imienia Rolanda Garrosa — zaproponował OPPO. Odpowiedź mogła być tylko jedna :-).

OPPO jest sponsorem French Open

Miłośnicy tenisa ziemnego z pewnością zauważyli fakt, że już 4. rok z rzędu OPPO jest partnerem turnieju Roland-Garros. W tym roku firma uruchomiła RG x OPPO Photo Gallery, czyli cyfrową wystawę zdjęć, które powstają przy użyciu flagowego smartfona firmy - OPPO Find X5 Pro. Co innego jednak oglądać zdjęcia, a co innego móc je robić na miejscu, właśnie tym telefonem.

Telefon czy lustrzanka? Tutaj tego dylematu nie było

Sprawa jest prosta, na tak duże wydarzenia sportowe lustrzanki nie wniesiesz. Jedyne co przejdzie przez bramki ochrony to smartfon. Tych zabrałem aż trzy - na wszelki wypadek. Trochę żałowałem, że odesłałem już Galaxy S22 Ultra, który towarzyszył mi dzielnie na Islandii, ale obok OPPO Find X5 Pro spakowałem małego Galaxy S22 i kozackiego (zdaniem DxOMark) Huaweia P50 Pro z 3,5x zoomem optycznym i 7-krotnym bezstratnym cyfrowym. I z tej trójki w sumie tylko Huawei nieustannie mnie irytował. Nie wiedzieć czemu jego aparat działał strasznie ślamazarnie i reagował z bardzo dużym opóźnieniem. A to przy tak dynamicznym sporcie, jakim jest tenis ziemny, frustrowało niesamowicie.

Nie było też mowy o wniesieniu choćby małego statywu — wszystkie ujęcia trzeba było robić "z ręki". Przy korzystaniu z optycznych przybliżeń nie ułatwia to życia — znaczna część zdjęć z założenia poszła do kosza.

OPPO Find X5 Pro - a cóż to za telefon?

O ile pozostałą dwójkę urządzeń znałem już dobrze, bardzo ciekaw byłem możliwości propozycji OPPO. W tych aparatach palce maczał sam Hasselblad, wiele też obiecuje procesor obrazu MariSilicon X. Główny aparat 50 Mpix (1/1.56", 25 mm) dostał obiektyw o jasności F/1.7, trójosiową stabilizację obrazu w sensorze i dodatkową 2-osiową w obiektywie. Co ciekawe, równie wielki sensor 1/1.56" dostał też moduł ultra-szerokokątny, o ogniskowej odpowiadającej 15 mm (110 stopni), światłosile F/2.2 i autofokusie opartym na detekcji fazy (tutaj również mamy 50 Mpix). Ostatni z modułów oferuje 2x przybliżenie optyczne (ogniskowa 52 mm), obiektyw o jasności F/2.4 i wyraźnie mniejszy sensor 1/3.4".

No niezłe cacko, trzeba przyznać, choć martwiłem się, czy aby na pewno wystarczy mi 2x zoom na evencie sportowym. Gdy jednak wybierasz się na takie wydarzenie na zaproszenie partnera French Open, przed tobą na trybunach siedzi... no właśnie nikt nie siedzi — nie dało się być bliżej zawodników.

Iga Świątek jest za szybka dla każdego telefonu

Trzeba to jasno powiedzieć, nasza duma narodowa jest zbyt szybka i zbyt agresywna na korcie, by uchwycenie jej w bezruchu telefonem było łatwe. Nawet tryb zdjęć seryjnych nie gwarantował odpowiedniego zamrożenia kadru. Uwzględniając potężną siłę uderzenia w piłkę, która rozpędza się do nawet ponad 200 km/h, trzeba wiele szczęścia i/lub naprawdę dobrego sprzętu.

Profesjonaliści robią tego typu zdjęcia na bardzo wysokiej czułości, dużych sensorach i z ultra krótkim czasem naświetlania matrycy. To zabójcza kombinacja dla małych matryc montowanych w telefonach. Ale... coś tam udało się pstryknąć:-). Wszystkie zdjęcia przykładowe zawarte w tekście pochodzą z OPPO Find X5 Pro. Za dużo się działo na jakieś większe żonglowanie telefonami.

[GALERIA:7613]

To było bardzo miłe spotkanie z flagowcem OPPO

Oczywiście jak przystało na podróż, było też wiele okazji do zdjęć innych niż sportowe. OPPO Find X5 Pro był bardzo sprawnym kompanem podróży. Największym zaskoczeniem było dla mnie przetwarzanie HDR-ów - tak dynamicznego nieba nie dostałem na zdjęciach z żadnego telefonu do tej pory.

Na pełną recenzję telefonu z dokładną analizą jakości zdjęć i filmów jeszcze chwilę musicie poczekać. Smartfon już powędrował do Anny Rymszy, która analitycznie przetestuje każdy z trybów. Natomiast już teraz spodziewać należy się wysokiej oceny, przynajmniej w kwestiach foto. Zresztą sami zobaczcie, jak telefon radzi sobie w poniższych scenariuszach:

Architektura:

[GALERIA:7614]

Lifestyle:

[GALERIA:7615]

Zdjęcia nocne i przy słabym oświetleniu:

[GALERIA:7616]

Jako bonus dodaję nagranie wideo z telefonu (4K) — bez filtrów i kolorowania. W chwili publikacji film jeszcze się przetwarzał, ale po niedługim czasie powinien być dostępny w docelowej jakości:

Sponsorem wyjazdu była firma OPPO, artykuł nie powstał jednak na zamówienie OPPO

Gry naszego dzieciństwa - w co grało się 20 lat temu?

Wed, 01 Jun 2022 18:29:00 +0200

Pegasus czy Atari? Super Mario czy Prince of Persia? Z okazji Dnia Dziecka wspominamy, w jakie gry grało się 20 (i więcej) lat temu.

Dzień Dziecka to bardzo fajne święto. Najmłodsi dostają tego dnia prezenty i wszystko uchodzi im płazem - nawet zjedzenie ciastek na kolację i pójście spać bez mycia zębów.

A dorośli? Dorośli mogą za to powspominać, jak to fajnie za ich czasów bywało. I jako że w redakcji metryką zdecydowanie bliżej nam do tej grupy (choć oczywiście w sercu wszyscy jesteśmy wiecznie młodzi), także my wybraliśmy się w małą sentymentalną podróż. Konkretnie postanowiliśmy wrócić wspomnieniami do gier komputerowych, w które zagrywaliśmy się w dzieciństwie.

Bo w końcu czemu by nie? W końcu to one były dla większości z nas jednym z pierwszych kontaktów z nowoczesną technologią i zaszczepiły w nas pasję do tego świata. Można powiedzieć, że to dzięki grom komputerowym możecie każdego dziś czytać Telepolis w swojej obecnej formie. Warto więc poświęcić chwilę uwagi temu, od czego wszystko się zaczęło.

Arkadiusz Bała

Contra

Mój pierwszy kontakt z grami komputerowymi miał miejsce bardzo wcześnie. W domu od kiedy pamiętam mieliśmy Pegasusa. Nie jakąś podróbkę, a oryginalnego szarego Pegasusa z Bobmarku, sprzedawanego razem z charakterystycznym fioletowym kartridżem 168in1.

Tak, 168in1 to po prostu piracka składanka, zawierająca kilka popularnych w tamtym okresie tytułów. Nie, tak naprawdę nie było tam 168 różnych gier. To znaczy, menu zawierało 168 różnych pozycji, jednak wiele z nich było po prostu wariacjami na temat tego samego tytułu; jedna mogła zaczynać się od drugiego poziomu, a w innej dostawaliśmy na start więcej życia. W tamtych czasach takie kompilacje były czymś normalnym, a jednak żadna nie mogła równać się ze 168in1.

Dlaczego? Dlatego, że takiego nagromadzenia legendarnych gier nie widział chyba żaden inny nośnik w historii elektronicznej rozrywki. Na jednym kartridżu można było znaleźć Super Mario Bros., Tetrisa, Arkanoida, Ice Climbers i wiele innych gier, które dziś uchodzą za kultowe oraz stanowią kamienie milowe w historii określonych gatunków. Z tamtego grona szczególnie ciepło wspominam jednak jeden tytuł: Contrę.

Contra to klasyczna strzelanka, w której biegniemy w prawo i strzelamy do wszystkiego co się rusza. Nawet w czasach premiery tytułu nie brzmiało to szczególnie odkrywczo, ale czy musiało? Czy nie wystarczyło, że mieliśmy okazję wcielić się w inspirowanego Rambo komandosa (a nawet trochę więcej niż „inspirowanego”) i własnoręcznie pokonać armię wrogich żołnierzy, bojowe maszyny i kosmitów żywcem wyjętych z kolejnych odsłon Obcego? Wystarczyło, tym bardziej że klimat wylewał się z każdego piksela wyświetlanego na starym kineskopie.

I nie tylko z piksela, bo muzyka w Contrze również była doskonała. Dynamiczne, heavy metalowe riffy świetnie komponowały się z szybką akcją na ekranie i zapadały w pamięć znacznie lepiej niż większość utworów, które można usłyszeć we współczesnych produkcjach.

I wiecie co? Już samo to by wystarczyło, żebym miał do Contry olbrzymi sentyment. Ale sam sentyment to za mało, żebym chciał do tej gry wracać. A wracam i to po 35 latach od jej premiery. Dlaczego? Dlatego, że nawet dziś niewiele jest tytułów, które byłyby tak dopracowane u samych podstaw.

Precyzyjne sterowanie, tryb kooperacyjny, oryginalny projekt poziomów, wymagający, ale sprawiedliwy poziom trudności – te rzeczy do dziś wypadają bez zarzutu, a Contra mogłaby robić za wzór dla niejednego współczesnego tytułu. I w pewnym sensie robi, bo na przestrzeni lat doczekała się licznych naśladowców. A jednak oryginał jest tylko jeden i do dziś jego miejsce w moim sercu (oraz na dysku PlayStation 5) jest niezagrożone.

Damian Jaroszewski

The Legend of Dragoon

Kiedy Arek postawił mnie przed zadaniem napisania o grze swojego dzieciństwa, to niemal złapałem się za głowę. Wyzwanie wydawało się niemożliwe do wykonania. Momentalnie na myśl przyszło mi przynajmniej kilka tytułów, o których mógłbym napisać, ale jednocześnie nie byłem w stanie wybrać tego jednego, który górowałby nad pozostałymi. No i co to oznacza „gra dzieciństwa”? Czy do tej kategorii łapią się produkcje, w której grałem w wieku nastoletnim? Bo jednak to z tego okresu dobrze wspominam najwięcej produkcji.

Wiem, że może sam sobie to zadanie utrudniłem, ale ostatecznie dokonałem wyboru. Zastanawiałem się na Resident Evil, Silent Hill, Star Wars: Knights of the Old Republic, Football Manager (grałem jeszcze w Championship Manager), Pro Evolution Soccer, które pamiętam jeszcze pod nazwą International Superstar Soccer czy też Metal Gear Solid, bowiem było moją pierwszą grą na PlayStation. W każdej z tych produkcji spędziłem dużo czasu, chociaż w PES-ie i FM-ie zdecydowanie najwięcej. Wszystkie wspominam bardzo dobrze. Jednak na żadną z nich się nie zdecydowałem. Jest bowiem produkcja, którą zawsze wspominam ze szczególnym sentymentem. Podejrzewam, że nawet jej nie znacie.

Ta gra to The Legend of the Dragoon, które wyszło w 1999 roku, czyli jak miałem 12 lat, chociaż podejrzewam, że mogłem w nią grać rok później. Myślę, że taki wiek jak najbardziej wpisuje się w definicję dzieciństwa. Czemu akurat ta gra? Powiem szczerze, że nie wiem. Została ona stworzona przez Japan Studio, a wydana przez SCE, czyli Sony Computer Entertainment. Zdaję sobie sprawę, że było pewnego rodzaju odpowiedzią, a może nawet zrzynką z Final Fantasy. Rzecz w tym, że to właśnie Legendę Smoka wspominam najlepiej.

Niemal jak wczoraj pamiętam, że grę kończyłem w okolicach Świąt Bożego Narodzenia. W mojej pamięci tkwi wspomnienie, w którym siedzę w swoim pokoju przed niewielkim telewizorem z podłączonym PSX-em i pokonuję kolejnych przeciwników w tym turowym jRPG. Po chwili mama woła mnie na wigilijną kolację. Może właśnie to zadecydowało, że jest to moja gra dzieciństwa. Może fajna fabuła, a może system walki, który oprócz wybierania ataków wymuszał też naciskanie przycisków w odpowiednim momencie, aby tworzyć kombinacje ciosów. Nie wykluczam, że sama tematyka postaci zamieniających się w smoki mogą mieć tutaj znaczenie. Nie ma to znaczenia. Szkoda, że marka prawdopodobnie bezpowrotnie przepadła. Wiele dałbym za remake lub kontynuację.

Patryk Łobaza

Crash Bandicoot

W dzieciństwie grywałem w wiele gier. Można nawet pokusić się o stwierdzenie, że urodziłem się z padem w ręce. Moje pierwsze kroki stawiałem wraz z ogrywaniem kartridży na Pegasusa, jednak najbardziej w pamięć zapadła mi gra na PlayStation.

Chodzi tu konkretnie o znaną serię gier platformowych Crash Bandicoot, w której tytułowym Crashem pokonujemy kolejne przeszkody i poziomy, by ostatecznie uratować świat. Pierwsza część oryginalnej trylogii wyszła jeszcze w 1996, czyli roku mojego urodzenia. Ja miałem przyjemność ogrywać ją kilka lat później i często do niej wracałem.

Fabuła rozgrywki jest raczej nieskomplikowana. Wcielamy się w tytułowego Crasha, który jest wynikiem eksperymentów doktora Neo Cortex. Naukowiec chce wykorzystać zmutowane zwierzęta do przejęcia władzy nad światem. Na szczęście naszemu zwariowanemu jamrajowi udaje się uciec z jego łapsk. Niestety, szalony naukowiec nadal więzi Tawnę, samicę, którą Crash musi uwolnić.

Sama rozgrywka nie jest zbyt długa, bo przejście pierwszej części zajmuje około 2-3 godziny. Tak samo sytuacja wygląda w przypadku reszty trylogii, czyli Crash Bandicoot 2: Cortex Strikes Back z 1997 roku i Crash Bandicoot 3: Warped z 1998 roku. Chociaż w czasach dziecięcych ich przejście zajmowało mi dziesiątki godzin. Rozgrywka, pomimo tego, że jest krótka, oferuje wiele różnych aktywności. Oprócz omijania kolejnych przeszkód i skakania przeciwnikom po głowach, na swojej drodze napotkamy kilku zróżnicowanych bossów i wyjątkowych poziomów, jak na przykład ten, który pokonujemy ujeżdżając dzika.

O mojej miłości do tej serii w dzieciństwie może świadczyć fakt, że jako 6-7 letnie dziecko postanowiłem napisać o tej grze książkę. Nie była to fabularna opowieść o bohaterach z gry lub chociaż umiejscowiona w jej świecie. Bardziej przypominała serię wpisów encyklopedycznych. Wpisywałem imię postaci, a pod spodem wszystkie informacje, jakie o niej posiadałem. Najobszerniejszym wpisem był oczywiście ten o samym Crashu, który zajmował aż dwie strony mojego małego notesu.

O tym, że Crash Bandicoot jest grą nie tylko mojego dzieciństwa świadczy fakt, że seria została w 2017 roku odtworzona na PlayStation 4. Niestety, odświeżona wersja nie wciągnęła mnie tak bardzo, jak oryginał dwadzieścia lat temu.

Anna Rymsza

Blockout

Sporą część dzieciństwa tłukłam w Tetris na Pegasusie, ale to Blockout uważam za najważniejszą grę mojej młodości. To Tetris w 3D, w którym klocki spadają „na dno studni”. W końcu jakieś wyzwanie!

Dlaczego to Blockout wygrał? Powody były dwa. Po pierwsze, w Tetris przekręcałam licznik. Implementacja na Pegasusa miała 10 poziomów, potem wracała do pierwszego. Dodatkowy wymiar w Blockoucie przywracał uczucie, że mierzę się z wyzwaniem. Poza tym można wybrać rozmiar studni i poziom skomplikowania klocków. Po drugie – ważniejsze – w Blockout mogłam grać tylko w szkole, więc gloria hiscorów spływała na mnie nie tylko z samotnego monitora kineskopowego, ale i od innych ludzi.

Blockout to gra polskich twórców, wydana w 1989 roku, wydana na kilka platform przez California Dreams. Trafiłam na nią 8 lat po premierze, za co mogę podziękować nieśpiesznej modernizacji mojej podstawówki. Grałam na DOS-ie i był to mój pierwszy kontakt z komputerem osobistym z kolorowym monitorem… a także pakietem CorelDRAW 6, siecią komputerową i programowaniem z żółwiem. To były ciekawe czasy dla trzynastolatki!

Cel gry jest właściwie identyczny, jak w Tetrisie, ale jest dodatkowy wymiar do zabawy. Klocki spadają w głąb tunelu, są trójwymiarowe, a znika nie pełna linia, ale pełny kwadrat. Zabudowanie kolejnych „pięterek” powoduje, że jest coraz mniej miejsca na manewrowanie kolejnymi klockami – tak samo, jak w Tetrisie. Jednak Blockout daje nie jedną, ale trzy osie obrotu klocków… jest więc 16 razy trudniej! Ponadto Blockout miał kilka zestawów klocków do wyboru, więc można było zaszaleć z poziomem wyzwania.

Blockout jeszcze przez wiele lat miał fanów w różnych częściach świata. 10-15 lat temu wciąż organizowane były turnieje, a w sieci nadal można znaleźć bazy wyników najlepszych graczy i się z nimi „zmierzyć”. Spróbuj! Na stronie blockout.de możesz pobrać wersję gry dla Windowsa. Polecam też fanowską kontynuację – Blockout II – wydaną na Windowsa i Linuxa. Znajdziesz ją na stronie blockout.net.

Lech Okoń

Scorched Earth

Za mojego dzieciństwa domowy komputer nie był jeszcze standardowym wyposażeniem każdego domu. Gdy więc kolega dostał sprowadzonego z Niemiec IBM-a, z szaleńczym 386 (16 MHz) i aż 2 MB pamięci RAM (już wtedy był to sprzęt trącający myszką), zaczęliśmy dumać, co można na tym włączyć. Scorched Earth okazał się największym hitem.

Mowa o DOS-owym protoplaście gry Worms, w którego graliśmy całymi dniami większą grupą znajomych. Tytuł to bez rozbudowanej grafiki, bez choćby kilkubitowej ścieżki dźwiękowej, ot proste figury geometryczne i mniej lub bardziej skrzecząca namiastka wybuchów pocisków, które wystrzeliwane są z naszych czołgów.

Bo to właśnie czołgi, a nie zabawne robaki są tutaj narzędziem zagłady. Twórca gry, Wedndell Hicken, w swojej turówce postawił mocno w grę wieloosobową. W końcu co może być przyjemniejsze od naparzania się w aż 10 osób? Scorched Earth był u nas popularny naprawdę długo — nawet gdy przy telewizorze stanęło PlayStation pierwszej generacji, na którym muskuły prężył kultowy Tekken 2, wciąż wracaliśmy do gry, która można powiedzieć, że grafiki nie miała. Miała natomiast tę miodność i interakcję z żywym człowiekiem, której teraz skutecznie doszukuję się w grach planszowych.

Marian Szutiak

Prince of Persia

Ponad 30 lat temu amerykańska firma Brøderbund Software wydała platformową grę komputerową Prince of Persia. Tytuł ten początkowo był dostępny w wersji na komputery Apple II, ale wkrótce został udostępniony również na takie platformy, takie jak Amiga, Commodore 64 czy, w końcu, PC. Sam swoją przygodę z tą grą zacząłem właśnie na pececie, gdy byłem uczniem szkoły podstawowej.

Historia przedstawiona w grze nie jest skomplikowana. Oto król Persji wyjeżdża na wojnę, a tymczasem władzę w państwie próbuje przejąć zły wezyr Jaffar. By mu się to udało, musi pojąć za żonę księżniczkę, która jednak jest zakochana w kimś innym. Wezyr każe porwać jej wybranka i umieścić w lochu, a samej księżniczce daje wybór: poślubi Wezyra w ciągu godziny lub umrze. Celem gry, w której kierujemy poczynaniami uwięzionego w lochu bohatera, jest dotarcie do księżniczki i jej uwolnienie. W zamian dostanie on jej rękę oraz tytuł księcia Persji.

Gra Prince of Persia to typowa platformówka 2D, których wiele było w tamtych czasach. Kierowany przez nas bohater musi przemierzyć lochy pełne pułapek oraz pojawiających się od czasu do czasu przeciwników. Przyszły książę nie jest na początku uzbrojony, ale dosyć szybko zdobywa miecz, który pozwoli mu pokonać wszystkich przeciwników. Trzeba jednak uważać, ponieważ jeden cios miecza w nieuzbrojonego bohatera kończy się jego śmiercią. Liczy się również czas – 1 godzina. Jeśli nie zdążymy, przegrywamy.

Pod względem grafiki czy dźwięku gra nie ma szans w starciu ze współczesnymi tytułami, jednak jej grywalność stoi na bardzo wysokim poziomie i potrafi wciągnąć. Zresztą przekonajcie się sami - gra jest cały czas łatwo dostępna. Zagracie w nią nawet w przeglądarce.

Michał Świech

Baldur's Gate II

Byłem wyjątkowo nudnym dzieckiem. Wyszukiwałem w Internecie informacje o włoskich dywizjach pancernych podczas II wojny światowej i czytałem opisy bitwy pod Sadową między Austrią i Prusami. Do czternastego roku życia dosłownie nie słuchałem muzyki.

Ze zdrowymi na umyśle dziećmi łączyło mnie maniakalne czytanie Harry’ego Pottera. Grałem w niewiele gier, ale wyjątkowo ukochałem sobie wtedy te, gdzie był wielki fantastyczny świat. Baldur's Gate, Neverwinter Nights, Warcraft III. Wyjątkowo nie lubiłem za to Science Fiction ani nawet jakiejkolwiek tematyki kosmosu, dlatego nie podchodził mi wcale Starcraft, ani później nie byłem fanem serii Mass Effect. Gwiezdne Wojny wcale nie były wyjątkiem.

Tu nic się nie zmieniło.

Ale to właśnie Baldur's Gate, a szczególnie Baldur's Gate II była, jest i będzie moją ulubioną grą.

Urzekła mnie wtedy bogata historia i olbrzymi świat. Każda najmniejsza ulica była miejscem, gdzie można było z kimś porozmawiać lub dostać nową misję. Świat był spójny, a każda decyzja w grze dużo znaczyła. Wielkie znaczenie miała (i ma!) bardzo aktywna i duża scena modderska. Czasami dalej można spotkać kogoś, kto pisze coś dla dwudziestoletniej gry. Polski dubbing stoi na najwyższym poziomie. Fraza zanim wyruszysz w drogę, musisz zebrać drużynę, którą wypowiada Piotr Fronczewski stała się nieśmiertelna.

To się nie zmieniło. Te wszystkie cechy dalej urzekają, a jakbym chciał poznać historię ze wszystkich modów, to musiałbym się sklonować. A i tak zagrałem w Baldura z 10 razy. Mogę z dumą powiedzieć, że testowałem naprawdę masę modyfikacji.

Niestety, o ile tła jakoś dają radę, tak postacie czy przerywniki filmowe po upływie lat wyglądają tragicznie. Można powiedzieć to o dużej części szaty graficznej. Zawsze jednak na to przymykam oko. Wracam do gry coraz rzadziej, ale zdarza się. Moim małym życiowym sukcesem jest to, ze nawet całkiem niedawno zainteresowałem tytułem dwie koleżanki, które same są młodsze niż BG 2. Oczywiście zagrały w wersję klasyczną, niedawny remake gry to jakieś nieporozumienie.

Też chciałbym przejść go znowu po raz pierwszy.

Jak widać, ile osób, tyle wspomnień i gier, które zapadły nam w pamięć. A w co Wy grywaliście w dzieciństwie? Koniecznie podzielcie się swoimi wspomnieniami w komentarzach!

Zobacz: Ktoś jeszcze zabiera aparat na urlop?
Zobacz: Wcisnęli mi macOS. Jaki ten system jest głupi!
Zobacz: PlayStation 5. Przestańcie jarać się, że PC za 15k może więcej

Ktoś jeszcze zabiera aparat na urlop?

Sun, 29 May 2022 10:00:00 +0200

Zdjęcia z telefonu? Na urlopie? A potem będzie płacz! Skandowali przez lata wszyscy, skandowałem i ja. Teraz sam zostawiam lustrzankę w domu.

Samsung zaprosił mnie na Islandię

To nie jest wpis sponsorowany, choć może trochę tak wyglądać. Zawsze pojawiają się takie zarzuty, gdy testujemy sprzęty, które... dały radę nas przekonać. Tymczasem Samsung Polska nie wymagał ode mnie żadnego tekstu na łamach Telepolis i czyta te słowa pierwszy raz już po ich publikacji.

Wszystkie zdjęcia zawarte w tekście, nie licząc jego okładki, wykonałem Galaxy S22 Ultra. Pliki nie są surowe — obrabiałem je w aplikacji Lightroom (mobilnej lub komputerowej), tak samo, jak obrabiałbym zdjęcia z lustrzanki. O jakości surowych zdjęć i innych cechach telefonu przeczytać możecie w szczegółowej recenzji Mariana Szutiaka.

Na Islandię z telefonem zamiast aparatu? Szaleństwo!

Na czas wyjazdu Samsung wypożyczył mi Galaxy S22 Ultra, gdy jednak w głowie zabrzęczała mi Islandia, od razu przed oczami miałem materiały Krzysztofa Gonciarza czy Michała Sadowskiego z tej skutej lodem krainy i... szybciutko spakowałem do plecaka porządny aparat.

Przezorność okazała się zbędna — aparat wyciągnąłem tylko dwa razy. Prędzej przyda Wam się na Islandii dron niż lustrzanka. Zresztą, do podobnych wniosków doszli moi towarzysze podróży, w których rękach duży aparat widywałem niezwykle rzadko. Przeważnie albo nie było czasu na zabawy ciężkim sprzętem, albo na ciągłe przecieranie go z wody, która w mgnieniu oka pokrywała obiektywy skierowane w stronę licznych wodnych atrakcji Islandii.

Nie był to jednak pierwszy raz, gdy lustrzanka przeleżała cały wyjazd w hotelowym sejfie lub po prostu została w domu. Przez lata niedoceniany przez profesjonalistów telefon niespodziewanie stał się więcej niż wystarczający do wielu, również profesjonalnych zastosowań. O ile w fotografii produktowej nadal brakuje mi optycznej miękkości rozmycia tła (cyfrowa to nadal nie to samo), o tyle już relacje z wydarzeń z powodzeniem zrobimy smartfonem. Często nawet lepiej niż lustrzanką, a już na 100% szybciej. W końcu od zrobienia zdjęcia do pojawienia się go na stronie dzielą nas sekundy, a nie godziny. Zawsze zostaje jednak pewne "ale".

Nie oszukamy fizyki, odbiorców jednak owszem

Samsung potrafi w RAW-y, ba, nawet wydał dodatkową apkę do pełnego wyciskania możliwości matrycy. Choćbyśmy jednak robili cuda, wielkie sensory w topowych flagowcach są nadal mikrymi w stosunku do ich konwencjonalnych odpowiedników. Z surowych plików nigdy nie wyciśniemy aż tak wiele, jak z dobrze zrobionych zdjęć z lustrzanki, ale... nie musimy też tego robić.

Przetwarzanie cyfrowych informacji z matrycy w telefonach realizowane jest zupełnie inaczej. Smartfon to wysoce zaawansowany komputer, z potężnym procesorem obrazu i często dodatkowym koprocesorem neuronowym (sztuczna inteligencja). W misji specjalnej, do której zaprzęgamy nasz kieszonkowy komputer, smartfon ma dostarczyć zdjęcia gotowe do publikacji z ewentualnymi delikatnymi filtrami. Jeśli zaś pracujesz na lustrzance, to co wypluwa z siebie aparat w trybie manualnym jest zwykle celowo niedoświetlone, pozbawione saturacji i cyfrowych przeostrzeń, by potem w dalszej obróbce udało się odpowiednio rozciągnąć przestrzeń tonalną i wzmocnić to, na czego uwypukleniu nam najbardziej zależy.

W skrócie, telefon nie tylko zajmuje w bagażu ułamek tego, czego potrzebuje "poważniejszy" aparat, ale też częściowo uwalnia nas od myślenia "co potem". Można skupić się na kadrze i niczym z Polaroida mieć gotowe zdjęcie. Gdzie w obecnych czasach ta gotowość to bardziej możliwość natychmiastowej publikacji w sieci niż fizyczny nośnik.

Co tak właściwie oferuje Galaxy S22 Ultra?

Główny aparat ma sensor 1/1.33", o rozdzielczości 108 Mpix i obiektyw o światłosile F/1.8, a ekwiwalent jego ogniskowej to szerokie 23 mm. Do tego dostajemy mój drugi ulubiony moduł — ultraszerokokątny, odpowiadający 13 mm (120 stopni), ze światłem F/2.2 i mniejszą matrycą F/2.55". Wieczorem lepiej tym ostatnim nie kręcić filmów — główny aparat robi je znacznie jaśniejsze i bardziej szczegółowe.

Oprócz tego dostajemy kolejne podejście do zoomu optycznego w telefonie. W obu przypadkach z optyczną stabilizacją obrazu. Jeden moduł oferuje 3x przybliżenie optyczne (odpowiednik 70 mm), niezłą światłosiłę F/2.4 i niestety relatywnie mały sensor 1/3.52". Drugi to peryskopowy wariat z przybliżeniem optycznym aż 10x (ekwiwalent ogniskowej 230 mm), sensorem tej samej wielkości co poprzednik i światłosiłą F/4.9. Oprócz przybliżeń 3x i 10x telefon oferuje też wartości pośrednie. O ile np. 2x jako crop z głównego sensora 108 Mpix jeszcze jest używalne, to już im mocniejsze przybliżenia, tym sensowniej jest trzymać się wartości nominalnych obiektywów (3x i 10x), podchodząc i odchodząc od obiektów.

W połączeniu z nowym chipsetem, rozwiązaniami z zakresu sztucznej inteligencji i przyjaznym oprogramowaniem, Samsung Galaxy S22 Ultra to aktualnie jeden z najpotężniejszych fotograficznie smartfonów, jakie są dostępne na rynku. Jednak szczerze? Jak dla mnie tego zoomu 10x mogłoby nie być — zdecydowaną większość zdjęć robiłem trzema pierwszymi aparatami, bo dziesiątka, szczególnie w trudniejszych warunkach oświetleniowych, dawała zdjęcia nieco sprane z kolorów i szczegółów. Być może przy bardziej tropikalnej, obfitej w światło destynacji sprawdziłaby się lepiej. Nie znaczy to jednak, że z tego modułu nie korzystałem w ogóle i zdjęcia takie jak to poniższe byłyby nieosiągalne bez tego aparatu.

Islandia to fotograficzny raj

Dla fotografa Islandia jest niczym pierwsza wizyta dziecka w sklepie z zabawkami. Z każdej strony atakują nas ekscytujące widoki i wystarczy tylko wyciągnąć rękę, by pstryknąć niezłe zdjęcie, a potem poprawić je kolejnym, już genialnym. Dobrze to Samsung sobie wymyślił, bo przez praktycznie cały czas towarzyszyła nam euforia i bieganie na jedną, to znów drugą stronę autokaru, by uchwycić kolejny kadr pomiędzy właściwymi atrakcjami.

W podróży zwykle korzystam z miniaturowego statywu z uchwytem na telefon oraz malutkiego przycisku spustu migawki, odczepionego od jakiegoś selfie-sticka. Z tym ostatnim mam jednak wieczny problem, bo albo mi się postanowi rozładować, a przewód microUSB nie jest pod ręką, albo przepadnie gdzieś na pół dnia w plecaku. Obie te sytuacje uprzykrzały mi życie podczas wyjazdu i z obu udało się wyjść obronną ręką, dzięki cesze szczególnej Galaxy S22 Ultra. Podobnie jak niegdyś linia Note, telefon ten ma rysik S Pen wsuwany do obudowy. To właśnie za jego pomocą postał poniższy autoportret:

I tutaj mały protip — rysik obsługuje nie tylko wyzwalacz spustu aparatu, ale i też liczne gesty powietrzne, które nie zawsze przydadzą się na dynamicznym wyjeździe w nieznane. Gesty te można wyłączyć w ustawieniach i nie martwić się, że po odejściu od telefonu nagle przełączymy aparaty czy odpalimy wideo zamiast zdjęcia. To właśnie dzięki S Penowi powstało poniższe zdjęcie, bez konieczności proszenia kogokolwiek o pomoc.

Nie tylko Samsung

Oczywiście na wyjazdach jako telefon fotograficzny sprawdzi się nie tylko topowy smartfon Samsunga. Rok temu w podobny sposób oczarował mnie Xiaomi Mi 11 Ultra, który towarzyszył mi na prywatnej wycieczce do Grecji (wygryzając prywatnego iPhone'a 12 Pro), w 2020 roku zaś serce skradł Huawei P40 Pro+, który, choć nie umiał w Google'a, zdjęcia makro robił naprawdę niesamowite.

Na horyzoncie jest już kolejna fotograficzna misja — na tapet wjedzie tym razem OPPO Find X5 Pro 5G z aparatem ze stajni Hasselblada i procesorem obrazowania MariSilicon X. Będzie się działo i jeśli da radę, choć w połowie tak dobrze jak S22 Ultra, spodziewajcie się kolejnej fotorelacji. Tymczasem zaś, dorzucam szerszą galerię zdjęć z Galaxy S22 Ultra dla zainteresowanych:

[GALERIA:7600]

Panie, a jak filmy?

Krąży miejska legenda, że do zdjęć to może i Samsung, ale do filmów to już tylko iPhone. I jest w tym trochę prawdy, jak i trochę nieprawdy. Boleśnie pokazał mi to wyjazd do Grecji. Po godzinie przegrzał mi się Xiaomi Mi 11 Ultra, łapię więc iPhone'a 12 Pro, który nie był na słońcu i... ten po zaledwie 5 minutach pada.

Nie wiem jak Samsung Galaxy S22 Ultra poradzi sobie w śródziemnomorskich upałach, ale na Islandii, moim skromnym zdaniem dał radę. W poniższym filmie obraz nie był poddawany żadnej obróbce, jedynie ciąłem i bawiłem się liczbą klatek na sekundę. Co ważne, nie używałem gimbala czy jakichś dodatkowych obiektywów — tyle potrafi sam telefon:

Co dzieje się, gdy kupujesz coś w sieci? Rozwiązałem zagadkę

Tue, 24 May 2022 19:23:21 +0200

Jak wygląda zaplecze jednego z największych sklepów internetowych na świecie? Odwiedziłem gliwickie centrum Amazon, żeby się o tym przekonać.

Zastanawialiście się kiedyś, co się dzieje, kiedy odwiedzacie sklep internetowy i klikacie „Kup teraz”? Tak, tak, pieniądze znikają z konta, a po kilku dniach upragniona paczka ląduje w paczkomacie/pod drzwiami. Ale wiecie, co się dzieje poza tym?

Okazuje się, że za każdym zakupem w sieci stoi olbrzymia machina logistyczna. Miałem okazję przekonać się o tym, odwiedzając jedno z centrów logistycznych firmy Amazon. Gliwickie centrum, które przyszło mi zwiedzić, to największy tego typu kompleks w Polsce. Ponad 2000 pracowników, 4000 robotów i 210 tys. m2 powierzchni.

Robi wrażenie, prawda? A pomyślcie, że do uruchomienia tej gigantycznej machiny wystarczy wejść na Amazon i kliknąć „Dodaj do koszyka”.

Trudno jednak, żeby było inaczej. Oferowany przez Amazon asortyment jest gigantyczny i szalenie różnorodny. Już sam fakt, że z tego samego magazynu wysyłane są książki, elektronika, kosmetyki i najdziwniejsze egzotyczne gadżety to swego rodzaju cud. No bo jak to wszystko ogarnąć?

Odpowiedź jest prosta: roboty.

Nie, to nie żart. Tyle tylko, że jeśli w głowie macie wizje rodem z Terminatora, radzę nieco dostosować swoje wyobrażenia. Bojowych androidów z twarzą Schwarzennegera w centrach logistycznych Amazonu nie znajdziemy (chyba?). Trafimy tu natomiast na zaawansowany system automatyzacji, który na swój sposób jest nawet bardziej imponujący.

Szukanie igły w stogu siana

No bo wyobraźcie sobie taki scenariusz: jako koneserzy klasyki rocka zamawiacie sobie album „Best of Volume 1” zespołu Nickelback. Mówimy tu o zapakowanej w niewielkie pudełko płycie CD leżącej gdzieś w gigantycznym magazynie. Teraz pomyślcie, że ktoś musiałby jej samodzielnie szukać? Jako osoba, która miewa problem ze znalezieniem upatrzonego albumu na półce w Empiku, dostaję ciarek na samą myśl.

Na całe szczęście nikt takiej płyty szukać nie musi, bo zajmują się tym systemy Amazon Robotics. Dbają one o to, żeby wszystkie produkty zostały odpowiednio skatalogowane, a w razie potrzeby szybko dostarczone pracownikom przygotowującym zamówienie.

Jak to wygląda w praktyce? Jedno z pięter gliwickiego centrum logistycznego jest niemal w całości zarezerwowane dla robotów. To tutaj na wysokich półkach przechowywane są wszystkie produkty. Co się dzieje, kiedy któryś z nich jest potrzebny? Wtedy jeden z robotów przenosi taką półkę pod okienko, przy którym czeka pracownik (już taki z krwi i kości). Jego rola ogranicza się do zebrania odpowiedniego przedmiotu i przekazania go dalej.

Cały proces jest w pełni zautomatyzowany. System dba o to, by produkty były przechowywane i transportowane w optymalny sposób, tak żeby można było szybko uzyskać do nich dostęp oraz – co równie istotne – ułatwić pracę ludziom. Produkty na półkach układane są tak, by odpowiednio rozłożyć obciążenie, a przy okazji ograniczyć konieczność ściągania ciężkich elementów z wysokich poziomów.

Ludzie przede wszystkim

To ostatnie to oczywiście ukłon w stronę pracowników pracujących przy kompletowaniu zamówień. Nie jedyny zresztą, bo znajdziemy ich tutaj więcej. Przykładowo, po podstawieniu półki właściwy produkt jest podświetlany, dzięki czemu nie trzeba tracić czasu na jego szukanie. Stanowiska pracy wyposażone zostały także w specjalne maty zmniejszające obciążenie kręgosłupa i stawów, a na każdym poziomie centrum znaleźć można gęsto usiane ławeczki, na których pracownicy mogą odpocząć.

Piszę o tym, bo ta „ludzka” strona funkcjonowania centrów logistycznych Amazonu bardzo często ginie w medialnych relacjach. Roboty rzeczywiście wykonują lwią część pracy i, trzeba przyznać, jest to szalenie imponujące. Ale wszystkie te zautomatyzowane systemy są po to, żeby ułatwić pracę ludziom i zadbać o ich bezpieczeństwo.

Bo ludzie obecni są na wszystkich etapach realizacji zamówień. Kiedy towar przyjeżdża do magazynu, to ludzie rozpakowują produkty i umieszczają w dedykowanych miejscach. Kiedy trzeba skompletować zamówienie, zajmują się tym ludzie. Tak samo pakowaniem. Nie byłoby to jednak możliwe, gdyby nie samobieżne podnośniki, zautomatyzowane ramiona i gęsta sieć taśm transportowych, oplatających całą gigantyczną halę.

Zresztą obserwowanie przesuwających się po nich paczek jest wręcz hipnotyzujące. Do tego stopnia, że łatwo zapomnieć, ile precyzji wymaga cały ten proces. Przykładowo, wiecie, że kartonowe opakowania dobiera są każdorazowo do każdego zamówienia w taki sposób, by zajmowało jak najmniej miejsca? Oczywiście zajmuje się tym zautomatyzowany system, a rolą pracowników jest jedynie spakować towary. Nawet nalepki adresowej nie muszą naklejać, bo zajmuje się tym odpowiednia maszyna.

Jak w zegarku

Oczywiście w perspektywie całego procesu jest to drobiazg, ale doskonale pokazuje, jak daleko sięga automatyzacja w gliwickim centrum Amazon. I nie wiem jak na Was, ale na mnie robi to olbrzymie wrażenie. To trochę jak obserwowanie poruszających się w zegarku zębatek – niby chodzi „tylko” o przesunięcie wskazówki, a jednak stojąca za tym myśl techniczna jest imponująca.

I podobnie jest z funkcjonowaniem centrów logistycznych Amazon. Z naszej strony to tylko kliknięcie „Kup teraz” i czekanie na kuriera, ale to, co dzieje się po drodze, to taki mały cud. Cud, za którym stoi masa zaawansowanej technologii oraz – przede wszystkim – ludzie.

Zobacz: Amazon ma nową fobię. Są nią podwyżki i... toalety
Zobacz: Amazon Super to nowa zachęta dla Polaków. Będzie taniej

Sprawdziłem Apex Legends Mobile. Potrzebujemy więcej takich gier

Mon, 16 May 2022 19:56:34 +0200

Apex Legends Mobile to mobilna wersja popularnej gry battle royale. Czy konkurent Fortnite’a dobrze sprawdza się na małym ekranie?

Uwielbiam grać na moim smartfonie. Mówię serio. Uważam, że współczesne komórki to maszyny do grania, które spokojnie można postawić w jednym szeregu ze Switchem i innymi kultowymi przenośnymi konsolkami. A jednak w gamingowym światku są one nadal traktowane nieco niepoważnie; kojarzone z prostymi gierkami pokroju Candy Crush Saga i milionem reklam. Cóż, nawet ja muszę przyznać, że ta zła reputacja bynajmniej nie wzięła się z powietrza.

Od czasu do czasu pojawiają się jednak gry, które próbują przełamać ten wizerunek smartfonów jako maszynek do mikropłatności. Tytuły wiernie przeniesione z konsol i PC, które po kilku drobnych modyfikacjach okazują się równie dobrze sprawdzać na sprzęcie mobilnym, co na dużym ekranie telewizora. Mówimy tu zarówno o klasykach pokroju Baldur’s Gate czy GTA, ale także hitach ostatnich kilku lat, takich jak Genshin Impact czy Fortnite.

Apex Legends Mobile - mobilna wersja konsolowego hitu

Tego ostatniego przywołuję zresztą nieprzypadkowo, gdyż na smartfonach debiutuje właśnie jeden z jego najgroźniejszych konkurentów: Apex Legends Mobile. W ciągu ostatnich kilku dni miałem okazję ograć tytuł przed premierą i sprawdzić, jak hit EA i Respawn Entertainment sprawdza się w sowim kieszonkowym wydaniu.

Ale zacznijmy od początku. Czym jest Apex Legends i – analogicznie – Apex Legends Mobile? To gra z gatunku battle royale, będąca spin-offem serii Titanfall. Podczas rozgrywki wcielamy się w jednego z kilku bohaterów, spośród których każdy ma zestaw swoich unikalnych umiejętności, po czym dobieramy się w trzyosobowe drużyny i zostajemy rzuceni na środek jednej dużej mapy wraz z innymi graczami. Nasz cel? Być ostatnią żywą drużyną na polu walki.

Oczywiście w dzisiejszych czasach idea battle royale została przemielona na wszystkie możliwe sposoby. Co w takim razie sprawia, że Apex Legends jest wyjątkowe? Kilka rzeczy, jednak kluczem jest duży nacisk na asymetrię i grę zespołową, do czego motywują chociażby różne umiejętności bohaterów. Wywraca to do góry nogami dynamikę znaną chociażby z Fortnite’a i PUBG, gdzie przez całą rozgrywkę towarzyszy nam poczucie zaszczucia i konieczność troszczenia się wyłącznie o własną skórę. Tutaj sami bynajmniej nie jesteśmy, ale to także niesie ze sobą szereg wyzwań – głównie na polu związanym z komunikacją i współpracą.

I ten element został przeniesiony do wersji mobilnej w zasadzie bez zmian. To znaczy, sam nie miałem okazji sprawdzić się w coopie – uroki grania przed premierą – jednak nadal domyślnie będziemy grali w zespołach, a gra wyposażona została w komplet narzędzi, które mają nam to ułatwić. Jest czat głosowy, jest system oznaczania celów i są bohaterowie o wzajemnie uzupełniających się umiejętnościach.

Port wierny... ale czy to dobrze?

Zresztą gameplay generalnie został nieźle przeniesiony z wersji konsolowej – przynajmniej na ile mogę stwierdzić w oparciu o moje ograniczone doświadczenie z pierwowzorem. Mamy dostęp do tych samych broni, tych samych umiejętności i tych samych mechanik, gra nadal premiuje sprawne poruszanie się po planszy oraz dynamiczną, taktyczną rozgrywkę. Z jednej strony to dobrze, ale…

…ale w przeciwieństwie do wersji konsolowej, tutaj wszystkie akcje będziemy wykonywali z poziomu dotykowego wyświetlacza. Oczywiście twórcy aplikacji wzięli to pod uwagę, więc mamy kilka wspomagaczy, które powinny to ułatwić. Podnoszenie przedmiotów jest zautomatyzowane – nasza postać co do zasady sama zgarnia wszystko, co może nam się przydać. Nie ma też problemu z szybkim dostępem do najważniejszych akcji takich jak skakanie, celowanie czy używanie naszych umiejętności. Ale w dalszym ciągu brakuje precyzji, którą potrafi zagwarantować dedykowany kontroler, nie mówiąc już o myszce.

Celne strzelanie wymaga wprawy. Nawet jeśli korzystamy ze wspomagania, to utrzymanie celu w muszce i jednoczesne pilnowanie własnej pozycji graniczy z cudem. Mocno wpływa to na dynamikę starć i to niestety na niekorzyść. Jeszcze gorzej sprawa wygląda w przypadku bohaterów nastawionych na szybkie poruszanie się po mapie. Podejrzewam, że w stacjonarnej wersji linka, w którą wyposażony jest Pathfinder, to doskonały sposób na szybkie oflankowanie rywali lub zajęcie dogodnej pozycji obserwacyjnej. Na smartfonie jest niemal bezużyteczna – wycelowanie nią trwa tak długo i jest na tyle zawodne, że szybciej dobiegniemy do celu, niż skorzystamy z umiejętności.

Sytuacji nie poprawia fakt, że rozgrywkę oglądamy na małym ekraniku smartfona. Apex Legends Mobile to gra, która zasypuje nas mnóstwem informacji. Ważnych informacji. Informacji, które na ekranie o przekątnej 6,4” są niemal nieczytelne. Malutkie fonty utrudniają szybkie zorientowanie się, jaki ekwipunek leży na ziemi. Na całe szczęście tutaj pomaga czytelna ikonografia, więc dla doświadczonych graczy nie powinien to być problem nie do przeskoczenia. Trudniej będzie poradzić sobie z niewielkimi postaciami przeciwników, bo ciężko rozpoznać, z jaką postacią mamy do czynienia. Jeśli po drugiej stronie mamy gracza, który wie co robi, może to oznaczać różnicę między życiem i śmiercią.

Oprawa robi robotę

Oprawa względem pierwowzoru również została uproszczona. Mapy mają mniej detali, tekstury są niższej rozdzielczości. Apex Legends Mobile raczej nie wygra żadnych nagród za najpiękniejszą grafikę, ale nie musi. To dynamiczny FPS. Ma być płynnie, a ładnie to drugorzędny priorytet. I jest płynnie. Na smartfonie OnePlus Nord 2 z MediaTekiem Dimensity 1200 spokojnie utrzymywałem stabilne 50 FPS (co wydaje się natywną wartością dla gry) przy ustawianiach Ultra HD (które z 4K nic wspólnego nie mają – to po prostu drugi najwyższy preset dostępny w ustawieniach).

Co to oznacza? Ano tyle, że jeśli tylko mamy telefon ze średniej półki cenowej, to możemy spokojnie grać bez obawy o wydajność. Przypominam: mówimy tu o de facto wiernym porcie z PC i konsol.

Oprawa audio również wypada nieźle. Korzystając wyłącznie z wbudowanych głośników stereo telefonu mogłem ocenić, gdzie są przeciwnicy i z której strony dochodzą strzały. Mówiąc szczerze, to znacznie więcej niż się spodziewałem.

Bohater, którego potrzebujemy

I tak zbierając wszystko do kupy, Apex Legends Mobile to naprawdę fajny tytuł. Kompletnie mi nie podszedł, przyznaję bez bicia, ale nie ja jestem jego grupą docelową. Od konsolowego pierwowzoru też się odbiłem, a tu dodatkowo dochodzą ograniczenia spowodowane niewielkim ekranikiem smartfona. Podejrzewam jednak, że fani „dużego” Apex Legends będą zadowoleni. Teraz mają okazję zagrać w swoją ulubioną grę gdziekolwiek pójdą – wystarczy, że mają pod ręką smartfona. Tak, tego samego smartfona od przesuwania diamencików i strzelania ptakami w świnie.

No i co by nie mówić, strasznie mnie to cieszy. Bo takich gier na smartfony potrzebujemy jak najwięcej. Nie prostych mini-gierek z mechanizmami gacha (to znaczy, na nie pewnie też jest miejsce, ale wiecie – są granice), a ambitnych produkcji, które starają się zapewnić doświadczenia z dużych platform w przystępnej formie. Czy w przypadku Apex Legends Mobile sztuka ta udała się idealnie? Nie, ale nie o to chodzi. Chodzi o to, że mamy kolejny duży tytuł, który być może przekona innych twórców, że na takie gry również jest na smartfonach miejsce.

Zobacz: Gran Turismo 7 – tak dobra, że Japończyk płakał, jak sprzedawał
Zobacz: Horizon Forbidden West – gra tak dobra, że fani Xboksa będą płakać

Wcisnęli mi macOS. Jaki ten system jest głupi!

Tue, 03 May 2022 16:26:50 +0200

Od niedawna dołączyłem do szczęśliwego grona użytkowników systemu macOS. Jako zatwardziałego windziarza zastanawia mnie jedno: dlaczego ten system jest taki głupi i nieprzemyślany?

Podobno na świecie są tylko dwa rodzaje ludzi: ci, którzy kochają Apple, oraz ci, którzy wolą swobodę. Przez lata należałem do tego drugiego grona ale że presja środowiska jest jedną z najpotężniejszych sił we wszechświecie, i dla mnie nadszedł w końcu czas, by zmienić front.

Konkretnie mam tu na myśli presję ze strony naszego redaktora naczelnego, który załatwił mi w roli służbowego komputera nowiutkiego Maca Mini z procesorem M1. Oczywiście nie jest to taki sobie byle kaprys. Jako że moja praca coraz częściej wiąże się z obróbką dużych ilości zdjęć oraz montażem wideo, to i mój dotychczasowy laptop coraz częściej stanowił w całym procesie wąskie gardło. Jak widać znikanie na pół dnia pod wymówką „film się eksportuje” okazało się nieco zbyt skuteczne.

Ale żarty żartami, nawet gdybym nie został do przesiadki na Maca popchnięty siłą, prędzej czy później pewnie sam bym podjął podobną decyzję. Procesor M1 to zbyt mocny argument, żeby można było go tak po prostu zbagatelizować, a niestety po windowsowej stronie płotu sensownych alternatyw brak.

Powrót do analfabetyzmu

No i tak się to wszystko potoczyło, że małe, srebrne pudełko wylądowało pod moim monitorem. Przesiadka, jak łatwo się domyślić, do łatwych nie należała. W końcu z Windowsa korzystam od ponad dwudziestu lat. Z kolei z macOS ostatni raz miałem bliższą styczność jakieś dziesięć lat temu. Dość powiedzieć, że dużo się od tamtej pory zmieniło.

Ale to nie odświeżony interfejs i nowe funkcje okazały się dla mnie największym zaskoczeniem. Nie, nie! Pierwszą terapię szokową zafundowały mi skróty klawiszowe. Wiecie, jeden z drobiazgów, o których przed przesiadką się nie myśli. Nie myśli się natomiast m.in. dlatego, że choć każdym system ma swoje specyficzne skróty, ich trzon oraz stojąca za nimi logika jest zwykle bardzo podobna – nieważne, czy mówimy o Windowsie, Linuksie czy Androidzie.

Ale nie macOS. Apple musiało rozwiązać tę kwestię po swojemu i, pełna zgoda, rozwijając swój system od ponad 40 lat mają do tego święte prawo. Tylko czemu to wszystko jest takie nieintuicyjne?

Chcesz wejść do folderu klikając Enter? Ha, zapomnij! W ten sposób to możesz co najwyżej zmienić jego nazwę. Jak w takim razie otworzyć katalog? Skrótem Alt + strzałka w dół. Logiczne, prawda? Podobnie wygląda sprawa z usuwaniem plików, gdzie zamiast wcisnąć Delete – jak w każdym normalnym systemie – musimy użyć kombinacji Alt + Backspace. A osobie, która wymyśliła wpisywanie znaków akcentowanych klawiszem Start, autentycznie miałem przez pewien czas ochotę połamać palce. Może wtedy zrozumiałaby, jakie to uczucie.

Niby błahostka, ale wiecie – Windowsa umiem obsługiwać praktycznie bez odrywania rąk od klawiatury. Po przesiadce na Maca czuję się jak analfabeta, który na nowo uczy się obsługi komputera. Jasne, to minie, ale taka przymusowa reedukacja to prawdziwa udręka – i w imię czego? Żeby Apple mogło robić rzeczy po swojemu? A może żeby przypadkiem nie ułatwiać przesiadki w drugą stronę, z Maca na Windowsa? Bo żadnego powodu, który nie byłby podszyty cynizmem, wymyślić nie potrafię.

Co? To tu tego nie ma!?

Uderzył mnie też brak kilku oczywistych rozwiązań, które znajdziemy w praktycznie każdym innym popularnym systemie. Pamięć schowka? Brak. W danej chwili mamy dostęp wyłącznie do ostatniego przekopiowanego elementu. Zarządzanie oknami? Nie istnieje. Możemy sobie podzielić obszar roboczy na pół w trybie pełnoekranowym i tyle. Ale żeby dało się to zrobić jakimś skrótem? Albo przyciągając okienka do krawędzi ekranu? Takie cuda to nie tutaj.

To znaczy, nie fabrycznie, bo w App Store znajdziemy aplikacje, które jeden i drugi problem pozwalają ominąć. Tyle, że musimy najpierw takie aplikacje sobie znaleźć. I zapłacić, bo przecież nikt nie będzie takich praktycznych narzędzi udostępniał za darmo, prawda? Swoją drogą to nawet się twórcom takich aplikacji nie dziwię. Dziwi się natomiast moja żona, która patrzy na mnie jak na idiotę, bo zapłaciłem 50 zł za możliwość przyciągania okienek do krawędzi ekranu. Szczerze? Doskonale ją rozumiem.

A, no i mało nie zapomniałbym o największym hicie – braku natywnego wsparcia dla protokołu MTP. Co to oznacza? Ano to, że system nie widzi smartfonów z Androidem, które do niego podłączę. Nie i kropka. Trzeba pobrać zewnętrzną aplikację, która nota bene do szczególnie stabilnych nie należy. No ale to w sumie logiczne – kto normalny korzysta z macOS i nie ma iPhone’a, tylko jakiś biedatelefon z Androidem?

Każda potwora...

Nie będę natomiast ukrywał, że mimo tych ~~idiotyzmów~~ ekstrawagancji są też rzeczy, które w macOS zaskoczyły mnie bardzo pozytywnie. Ot, choćby znacznie szerszy niż w przypadku innych produktów Apple zakres swobody pozostawionej w rękach użytkownika. Nie sądziłem, że znajdę opcje do przebindowania praktycznie wszystkich skrótów klawiszowych oraz że będę mógł bez żadnych haczyków zmienić domyślną przeglądarkę internetową. A jednak – opcje te nie są nawet szczególnie głęboko ukryte.

Także spójność tutejszego interfejsu oraz aplikacji systemowych stanowi miłą odmianę po zlepku mniej lub bardziej udanych pomysłów, jakim od kilku wersji pozostaje Windows. Fakt, że jest to ten aspekt macOS, w który będę się musiał jeszcze wgryźć, ale pierwsze wrażenia są bardzo pozytywne.

I wiecie co? Ogólnie naprawdę dobrze mi się z tego Maca korzysta. Interfejs jest przemyślany, wszystkie aplikacje, których na co dzień używam, są w zasięgu ręki, a podczas pracy z multimediami faktycznie zmienia się w prawdziwą rakietę. No i to wszystko przy poborze prądu oraz kulturze pracy na poziomie smartfona, a nie wydajnej stacji roboczej.

Także no… nadal uważam, że macOS jest głupi, ale skubany da się lubić.

Zobacz: Zmieniłem zdanie. Mój iPhone wyleciał na OLX
Zobacz: PlayStation 5. Przestańcie jarać się, że PC za 15k może więcej

Hit Biedronki w akcji. Sprawdziłem sprzęt, który wymiatają z półek

Sun, 01 May 2022 13:48:00 +0200

W ostatni czwartek do sklepów sieci Biedronka trafił nowy smartwatch marki Hykker w wersji z ekranem okrągłym oraz prostokątnym. Oba urządzenia, choć kosztują mniej niż 100 zł, potrafią mierzyć ciśnienie krwi. A jak sobie z tym radzą? Postanowiłem to sprawdzić.

Nadciśnienie tętnicze to coraz powszechniej występująca na świecie choroba cywilizacyjna, z którą sam mierzę się od wielu lat. Z danych Narodowego Funduszu Zdrowia wynika, że w 2018 roku chorobą tą było dotkniętych 31,5% dorosłych Polaków – 9,9 miliona osób. Ocenia się, że około 95% przypadków nadciśnienia ma charakter pierwotny, czyli nie można jednoznacznie określić jego przyczyny. Jest to jednocześnie poważne schorzenie, które nieleczone może prowadzić do wielu groźnych schorzeń, a nawet zabić.

Choć w Internecie można znaleźć wiele informacji na temat domowych sposobów radzenia sobie z nadciśnieniem tętniczym, leczenie tej choroby polega przede wszystkim na przyjmowaniu odpowiednich leków regulujących ciśnienie krwi. Ważne jest również regularne kontrolowanie ciśnienia krwi, w czym – przynajmniej teoretycznie – powinien pomóc zegarek z odpowiednią funkcją.

Zegarek z Biedronki jako ciśnieniomierz

Firma mPTech wprowadziła do sprzedaży w sieci Biedronka swój nowy inteligentny zegarek. Hykker Smartwatch jest dostępny w dwóch wersjach różniących się kształtem – jeden jest okrągły, a drugi prostokątny. W obu przypadkach identyczna jest cena, wynosząca 99 zł, taki sam jest również zestaw dostępnych funkcji. Wśród nich znajduje się pomiar ciśnienia krwi, czyli rozwiązanie, którego nie ma jak dotąd w żadnym zegarku firmy Apple, kosztującym kilkadziesiąt razy więcej. Amerykański gigant pracuje jednak nad odpowiednim rozwiązaniem.

A jak ta funkcja w zegarkach za grosze sobie radzi? Sprawdziłem to wykonując jednoczesne pomiary za pomocą smartwatcha (lewa ręka) oraz elektronicznego ciśnieniomierza z mankietem zakładanym na ramię (prawa ręka). Dla porównania sięgnąłem również po używany przeze mnie na co dzień zegarek Samsung Galaxy Watch4 Classic, który również potrafi mierzyć ciśnienie krwi, ale kosztuje kilkanaście razy więcej od Hykkerów. Co więcej, rozwiązanie Samsunga wymaga co jakiś czas kalibracji, polegającej na trzykrotnym równoczesnym mierzeniu ciśnienia za pomocą zegarka i „normalnego” ciśnieniomierza z mankietem. Zegarki marki Hykker nie mają takiej możliwości.

Wyniki pomiarów

Przejdźmy zatem do wyników. Na początek Galaxy Watch4 Classic, skalibrowany dzień wcześniej. W tabeli poniżej umieściłem wyniki czterech serii równoległych pomiarów ciśnienia krwi. Wszystkie wartości podane są w milimetrach słupa rtęci (mmHg).

Numer pomiaru	Zegarek	Ciśnieniomierz z mankietem
1	124/78	126/81
2	129/82	128/80
3	128/80	133/80
4	131/83	131/76

Jak widać, zegarek marki Samsung całkiem nieźle nadaje się do kontrolowania ciśnienia krwi. Z własnych obserwacji mogę dodać, że istotne są tu dwie rzeczy, by wyniki pomiarów były mniej więcej zgodne z rzeczywistością:

należy regularnie przeprowadzać kalibrację zegarka,
zegarek podczas pomiarów ciśnienia powinien być mniej więcej w tym samym miejscu na ręce, jak podczas kalibracji.

Teraz czas na zegarki marki Hykker. Chociaż oba urządzenia są teoretycznie takie same pod względem wyposażenia, to jednak nie mierzą ciśnienia równie dobrze – przynajmniej tak jest w przypadku egzemplarzy, które otrzymałem do testów.

Numer pomiaru	Hykker Smartwatch okrągły		Hykker Smartwatch prostokątny
Numer pomiaru	Zegarek	Ciśnieniomierz	Zegarek	Ciśnieniomierz
1	140/78	146/86	112/73	128/75
2	140/80	143/85	108/70	131/75
3	140/85	145/82	109/71	128/79
4	140/82	139/81	109/73	127/77

Na pierwszy rzut oka lepiej wypadł zegarek okrągły. Wyniki jego pomiarów były na ogół nieco niższe niż w przypadku tego, co pokazał ciśnieniomierz z mankietem, ale różnice nie przekraczały kilku mmHg. Jednak ciśnienie skurczowe za każdym razem wynosiło 140 mmHg, także podczas innych pomiarów, które tego dnia wykonałem. Prostokątny zegarek z kolei pokazywał ciśnienie krwi niższe nawet o 20 i więcej mmHg, ale nie zafiksował się na jednej wartości, jak jego okrągły brat.

Jeden z czytelników zarzucił mi, że jako osoba z nadciśnieniem powinienem wiedzieć, że wartości otrzymane na lewej ręce mogą się różnić od tych z prawej ręki. Zrobiłem więc kilka pomiarów odwrotnych z zegarkiem prostokątnym: smartwatch był na prawym nadgarstku, ciśnieniomierz z mankietem na lewym ramieniu. Wyniki kilku takich pomiarów umieściłem w tabeli poniżej. Jak widać, zegarek Hykker wciąż pokazywał niższe ciśnienie. Natomiast zegarek okrągły nadal uparcie wskazywał 140/XX mmHg. Z wcześniejszych pomiarów wiem, że u mnie wskazania ciśnieniomierza na prawej ręce i na lewej są na ogół bardzo zbliżone do siebie, a różnice nie przekraczają kilku mmHg.

Numer pomiaru	Zegarek	Ciśnieniomierz z mankietem
1	121/81	146/85
2	112/70	141/84
3	115/76	140/84
4	115/74	138/80

Czy zegarkiem można kontrolować ciśnienie? Tak, ale nie każdym

Z różnych stron słyszę czasem opinie, że zegarkiem nie da się poprawnie zmierzyć ciśnienia i to bez względu na to, czy jest to urządzenie za prawie 2 tysiące złotych, czy za niecałe 100 zł. Sam jednak nie mogę się pod tym podpisać.

Jako osoba walcząca z nadciśnieniem tętniczym, regularnie mierzę sobie ciśnienie krwi zegarkiem Samsung Galaxy Watch4 Classic, porównując czasem otrzymane wyniki z tym, co pokazuje ciśnieniomierz z mankietem naramiennym. Różnice w takich sytuacjach się zdarzają, ale nie przekraczają na ogół kilku milimetrów słupa rtęci, więc można je pominąć. Warto pamiętać, że ciśnienie krwi jest zmienne i nawet wyniki dwóch wykonanych po sobie pomiarów jednym urządzeniem mogą się od siebie różnić.

Czy do kontrolowania ciśnienia krwi nadają się również tanie zegarki marki Hykker? Zegarek okrągły zdecydowanie nie, ze względu na ciągłe pokazywanie takiego samego ciśnienia skurczowego. Być może jest to jednak problem tego konkretnego egzemplarza. W przypadku zegarka prostokątnego jest wbrew pozorom znacznie lepiej, ponieważ pokazywane wartości się zmieniają. Za każdym razem, gdy porównywałem jego wskazania z ciśnieniomierzem mankietowym lub zegarkiem Samsung, były one niższe, a różnice zmieniały się w zakresie od kilku do ponad 20 mmHg.

Uwaga: Zegarki marki Hykker z funkcją mierzenia ciśnienia krwi nie są sprzętem medycznym, więc ich wskazania należy weryfikować przy użyciu medycznego ciśnieniomierza. Bez konsultacji z lekarzem nie należy też podejmować decyzji o zmianie dawkowania lub zaprzestaniu stosowania leków.

Rosja straszy bronią jądrową. Wyjaśnijmy to sobie

Wed, 20 Apr 2022 18:20:00 +0200

Rosjanie dostali ostrzeżenie przed zagrożeniem uderzeniem jądrowym ze strony NATO. Artykuł był dostępny tylko kilka godzin, ale zdążył zasiać ziarno paniki w sercach wielu osób. Zupełnie niepotrzebnie.

Schrony, jodyna i NATO

Zacznijmy od faktów. 19 kwietnia na stronie Ministerstwa Sytuacji Nadzwyczajnych Federacji Rosyjskiej opublikowany został niepokojący artykuł. Tekst zawiera ostrzeżenie oraz instrukcje, jak postępować w razie uderzenia nuklearnego – dawki jodu, rezerwy żywności, wody i paliwa oraz zalecenie przekształcania piwnic na schrony. Miały zostać podane także terminy kontroli wyposażonych schronów utrzymywanych przez władze państwa.

We wstępie można przeczytać, że resort spodziewa się „groźby odwetowego uderzenia jądrowego ze strony NATO” 24 kwietnia. To dzień, w którym w Kościele Prawosławnym obchodzona jest Wielkanoc, więc wielu obywateli RF będzie brało udział w uroczystościach masowych.

Artykuł był dostępny w sieci tylko trzy godziny, ale zdążyła go zaindeksować nieoceniona Wayback Machine. Oto jego pełna treść (wstęp z datą ataku odwetowego, a dalej standardowe zalecenia dawkowania jodu i robienia zapasów).

Nie, to nie jest zapowiedź wojny nuklearnej

W polskim internecie pojawiły się głosy, że to zapowiedź ataku jądrowego na NATO, może nawet na Polskę, oraz początku wojny na ogromną skalę. Szczęście w nieszczęściu – te obawy opierają się na fałszywych założeniach.

Obawiający się wojny nuklearnej w najbliższych dniach założyli, że Rosja jest pewna kontrataku jądrowego. Skoro kontrataku, to wcześniej musiałby nastąpić właściwy atak. Jeśli państwa NATO mają przypuścić kontratak na Federację Rosyjską 24 kwietnia, to znaczy, że wcześniej Rosja zaatakowała państwa wspólnoty. W myśl zasady „oko za oko” wszyscy mówią o wymianie pocisków z ładunkiem nuklearnym.

To założenie jest błędne, może wynikać z nieznajomości żargonu albo nadinterpretacji. Nie chodzi tu o kontratak, ale uderzenie odwetowe, a takie może być uzasadnione wieloma innymi potencjalnymi działaniami armii Federacji Rosyjskiej przeciwko któremuś z krajów NATO. Poza tym resort nie pisze o pewności.

Propaganda zawsze w formie

Wstęp artykułu jest celowo rozwodniony, by każdy mógł go interpretować, jak zechce. Sformułowanie „możliwe jest zagrożenie odwetowym atakiem” nie mówi właściwie nic. Prawdę mówiąc, uważam, że zagrożenie takim czy innym atakiem jest możliwe w dowolnym momencie. Ten tekst wygląda na kolejny przykład działania rosyjskiej maszyny propagandowej. Być może chodzi tu o trzymanie w ryzach obywateli podczas obchodów Wielkanocy i malowanie NATO jako przeciwnika Mateczki Rosji.

Dlaczego tekst został schowany po 3 godzinach? Tego się nie dowiemy, ale przypuszczam, że to kolejny falstart, jakich wiele zaliczył rząd Federacji Rosyjskiej w swojej komunikacji. Zresztą całą inwazję na Ukrainę zaczął wpadką, którą trudno będzie przebić. 27 lutego w sieci znalazła się informacja o… zwycięstwie Rosji. Serio!

W notatce można było przeczytać między innymi, że 2-dniowa rosyjska operacja w Ukrainie rozpoczęła nową epokę. Pod tekstem podpisany był Piotr Akopow z państwowej rosyjskiej agencji informacyjnej RIA Nowosti. Artykuł był dostępny przez kilka godzin. Jego publikacja przed czasem świetnie pokazała, że w Federacji Rosyjskiej informacje są publikowane w oderwaniu od rzeczywistości oraz jak bardzo rząd Putina przeszacował swoje możliwości.

Myślę, że tekst na stronie resortu to podobna wpadka – został przygotowany wcześniej na bazie planów i przypuszczeń, opublikowany zgodnie z ustalonym harmonogramem i bez pokrycia w rzeczywistości. Abstrahując już od tego, że na świecie, nawet w obecnej sytuacji, nie brakuje żartownisiów. I oświadczenie o ataku hakerskim, jakie wygłosili Rosjanie, akurat tym razem może być zgodne z prawdą.

Redakcja gorąco apeluje, aby zachować spokój. Polskiego nieba nieprzerwanie strzeże około 50 samolotów NATO, a konflikt w Ukrainie dobitnie wykazał, że Sojusz dysponuje doskonałymi danymi wywiadowczymi na temat działań Kremla. Władimir Putin może uchodzić za szaleńca, ale nie rządzi w pojedynkę. Jego otoczenie ma zbyt wiele do stracenia, by pozwolić sobie na seryjną wymianę atomówek z Zachodem.

Zmieniłem zdanie. Mój iPhone wyleciał na OLX

Sat, 16 Apr 2022 17:06:00 +0200

Postawienie na sprzęt Apple’a to wejście w strefę komfortu. Natychmiast znika mnóstwo trosk, a kolejny telefon to po prostu nowy, równie udany iPhone. Ale…

Zasmakować Apple’a

iPhone 11 był tak dobry, że przeciągnął na stronę jabłka wielu zatwardziałych miłośników Androida. Skusiłem się również ja i… niczego nie żałuję. Rok temu ten genialny model zastąpiłem iPhone’em 12 Pro i również czułem się ekstremalnie komfortowo. Po drodze był MacBook Air, Mac Mini z legendarnym procesorem M1, ostatni iPad Mini, dołączyły też kozackie AirPods Pro. Im więcej elementów układanki, tym mocniej sprzęt spajał się w idealnie zgraną ze sobą całość. Właściwie do tego zestawu zabrakło już tylko Apple Watcha, nie chcę jednak zegarka, który trzeba codziennie ładować. Szybko dawne problemy z Androidem i Windowsem stały się jedynie wspomnieniem, a amerykański sen… zaczął wyłączać czujność.

Apple wyłącza troski

Nieco ponad rok temu trafiłem zupełnym przypadkiem do towarzystwa osób, które w 100% postawiły na iPhone’y. Ta specyficzna bańka informacyjna powstała w nietypowy sposób. Twórcy aplikacji Clubhouse udostępniali swoją apkę początkowo wyłącznie na iOS. I choć platforma rozmów głosowych nie przeszła próby czasu, pozostała mi genialna, a przy tym ekstremalnie jabłkowa ekipa.

Choć to nie Apple spaja wspomniane osoby, to jednak wszystkie one są stanowczo zgodne w kwestii tej marki. W ich oczach Android mógłby nie istnieć, a przejście na iPhone’y było dla nich czymś ważnym w życiu — przyniosło ulgę. Gdzieś tam jednak w tym wychwalaniu jabłek pojawiały się chwile zadyszki. Tematy tabu, jak spuchnięty akumulator, który wybrzuszył ekran czy koszmarna współpraca ze słuchawkami innych producentów. Po kolei jednak.

6 lat wsparcia i inne bzdury

To fakt, Apple dba o użytkowników, dostarczając starym sprzętom aktualizacje przez lata. Gdy sześcioletni tablet czy telefon Apple’a dostaje nową wersję systemu, równolatek z Androidem wykłada się przy włączaniu Facebooka lub leży w koszu na elektrośmieci. Sęk w tym, że ten sprzęt Apple’a po latach użytkowania właściwie nie ma już akumulatora. Szczególnie dotyczy to mniejszych iPhone’ów, które wymagają bardzo częstego ładowania i przez to szybciej zużywają się ich „baterie”.

Apple, zmuszony do prezentowania kondycji baterii w menu ustawień, w brutalny sposób zmartwił jabłkolubów. Po 1,5 roku użytkowania iPhone’a 11 zobaczyłem na liczniku 83%, iPhone 12 Pro po niespełna roku ma już tylko 89% maksymalnej pojemności, a jeszcze mniej szczęścia mają posiadacze iPhone’ów 12 mini. Redakcyjny kolega Piotr pożegnał 12 mini po 14 mies. z 83% akumulatora i problemami z uruchomieniem go na mrozie. Anna jeszcze walczy — po 16 mies. ma w swoim mini 87%, ale i nieustannie testuje inne telefony, mniej obciążając produkt Apple’a.

By nie niepokoić przesadnie użytkowników, Apple postawił przy tym na ciekawy trick — tak wyskalował funkcję, by przez 4-6 mies. telefon pokazywał 100%, a potem nagle zaczyna dynamicznie spadać kondycja — o nawet 2% miesięcznie. Apple deklaruje, że jego akumulatory spadają do 80% po 500 pełnych cyklach ładowania. Gdy maksymalna pojemność spadnie poniżej 80%, telefon może się samoistnie wyłączać czy też zacznie spadać jego wydajność — w skrócie, trzeba wybrać się do serwisu po nową baterię.

Android zużycia akumulatora nie pokazuje aż tak prosto, przyjmuje się jednak rynkowo, że około 400 cykli ładowania obniża pierwotną pojemność baterii do 80%. I ma się to wkrótce zmienić za sprawą technologii Oppo SUPERVOOC do 800 cykli. Sęk w tym, że w telefonach z Androidem jest z czego wycinać te procenty. Maja one znacznie pojemniejsze akumulatory. Nawet najpotężniejszy Apple iPhone 13 Pro Max pochwalić może się ledwie 4352 mAh, a tegoroczny iPhone SE ma tylko 2018 mAh — w obu Apple chwali się lepszymi bateriami. Nasi Czytelnicy krzywo patrzą się na 4000 mAh, a i na 5000 mAh potrafią marudzić.

iPhone na lata? To bzdura

Nie, Twój malutki iPhone nie będzie Ci służył przez 6 lat. Nie bez wizyty w serwisie i wymiany baterii. Jeśli do tego jesteś heavyuserem, wiszącym na telefonie godzinami i ładującym go częściej niż raz dziennie, szykuj się na wymianę iPhone’a raz do roku.

Warto też dodać, że choć Apple ma wysokie na tle konkurencji standardy testów jakości, to nie da się uniknąć wad fabrycznych. Zdarzają się zarówno wady generacyjne, np. problemy z mikrofonem w danej serii, jak i takie mocniej losowe. Znajomemu ze wspomnianego wyżej Clubhouse’a w użytkowanym intensywnie iPhone’ie 13 Pro spuchnięta bateria wybrzuszyła ekran. Po 2 miesiącach.

Akcesoria są dobre, o ile maja logo Apple’a

Etui i szkiełka ochronne może nie, ale jeśli słuchawki bezprzewodowe do iPhone’a to tylko Apple AirPods. Apple zupełnie inaczej traktuje „hołotę” taką jak Samsung, Oppo, Huawei czy Sony niż swoje własne słuchawki. Masz podłączone słuchawki i ktoś do Ciebie dzwoni? Tylko nie odbieraj! Domyślnie dźwięk pójdzie przez telefon, przez menu trzeba zmienić audio na słuchawki i to czasem zadziała, a czasem nie. Możesz zaryzykować wyjęcie słuchawki z ucha i jej ponowne w nim umieszczenie, ale o ile w przypadku AirPods automatycznie przełącza to dźwięk na słuchawki, to już w przypadku produktów konkurencji niekoniecznie.

Podobnie sprawa wygląda we wszelkiego rodzaju aplikacjach do komunikacji audio i wideo — słuchawki innej firmy niż Apple to gwarancja problemów. Ile to razy w czasie rozmowy nagle sprzęt rozłączał mi się i jedyną opcją jego przywrócenia go było wejście w ustawienia Bluetooth, odszukanie na liście słuchawek, rozłączenie ich i ponowne połączenie. Jeśli tylko słuchasz muzyki, raczej problemu nie zauważysz, gdy jednak chcesz rozmawiać, Apple w subtelny sposób wyperswaduje Ci produkty konkurencji. Zdarza się, że niektóre modele radzą sobie lepiej, wciąż jednak są tylko namiastką słuchawek Apple’a lub należącego do firmy Beats Audio.

Kupiłem w końcu AirPods Pro i problemy ustały. Ale jak się dobrze zastanowić… problemy były tylko na sprzęcie Apple’a. Nie mogłem swobodnie korzystać z lepiej grających słuchawek (i niekoniecznie tańszych), bo Apple niejako wymusił na mnie zakup jedynego słusznego sprzętu.

Jabłkowe wymuszenia

Do tego, że sprzęt Apple’a tani nie jest, przekonywać chyba nikogo nie muszę. Nie każdy sobie jednak zdaje sprawę, że na jednym zakupie nie skończy się zabawa. Apple bardzo skutecznie buduje kolejne potrzeby użytkowników i usadza ich w jedynym słusznym ekosystemie na stałe. Nawet głupie Smart-żarówki czy gniazdka kupisz droższe, byle tylko były zgodne z aplikacją dom. To nic, że Apple odłączy pół nam sprzętu co któraś aktualizacja systemu — cierp użytkowniku. Przyszły komputery z M1? Rozłączać się przez Bluetooth nie będą tylko klawiatury i myszki Apple’a, a i huby USB-C to tylko te 3 ze sklepu producenta, inaczej będą systematyczne problemy. Rysik do iPada? Tylko Apple Pencil za 6 stówek — inne nigdy nie będą w pełni kompatybilne. Wybierasz Fitbita zamiast Apple Watcha? Zapomnij o synchronizacji z aplikacją Zdrowie, no chyba, że wykupisz abonament w dodatkowej aplikacji. Chcesz przesyłać obraz na telewizor? W Safari nie znajdziesz przycisku Google Cast, jest tylko AirPlay — telewizor najlepiej też wiec wybrać pod dyktando Apple’a. Szczęśliwie da radę zainstalować na Android TV dodatkową aplikację… Ale już aplikacja Apple Music dostępna jest tylko u tych, co się z Apple’em lubią, lub - „najlepiej” - dokup sobie Apple TV i postaw je pod telewizorem.

Chyba jedynym sensownym wymuszeniem Apple’a jest przymusowy abonament na iCloud. 4 czy 12 zł miesięcznie to niewiele jak na pełny backup plików w chmurze. Gdy jednak ktoś wybiera najtańszy wariant pamięci iPhone’a, to nie zawsze spodziewa się dodatkowych opłat, które raczej szybciej niż później się pojawią.

Hermetyczność ekosystemu Apple’a to z jednej strony ogrom zalet, z drugiej zaś nieustanne kłody pod nogi i podprogowe sugestie, że lepiej nie ruszać czegokolwiek bez błogosławieństwa marki z Cupertino.

Ale ja nie lubię patelni…

Jeśli nie system operacyjny, to wiele osób przy Apple’u trzymają telefony o racjonalnie małych rozmiarach. Odpowiedzi na iPhone’y mini i SE rynek Androida nie ma. Jeśli jednak celujesz w najpopularniejsze rozmiary (obecnie iPhone 13 i 13 Pro), a więc telefony znacznie mniejsze niż typowy flagowiec z Androidem… to coś można w końcu wybrać.

Jeśli już uzbierałeś 4000 zł na najtańszego iPhone’a 13, to prawdopodobnie zakochasz się w równie kompaktowym Samsungu Galaxy S22 i Xiaomi 12. PS. Selfies w końcu będą z nich jakoś wyglądać. Pamiętajmy jednak, że mieszkamy w Polsce, a tutaj częste jest myślenie, że skoro już mam pieniądze na iPhone'a, to nie będę ładować tyle samo kasy w telefon z Androidem — wezmę jabłko i już.

Kup teraz - zapłać później

luty 2022

168 g, 7.6 mm grubości

8 GB RAM

256 GB, (opcje: 128 GB)

LTE do 2000Mbps

od 2949,00 zł na

50 Mpix + 12 Mpix + 10 Mpix + 10 Mpix

6.1" - Dynamic AMOLED (1080 x 2340 px, 422 ppi)

Exynos 2200, 2,80 GHz

Android v.12.0

3700 mAh, USB-C

Zobacz pełną specyfikację telefonu Samsung Galaxy S22

Kup teraz - zapłać później

grudzień 2021

180 g, 8.16 mm grubości

12 GB RAM

256 GB, (opcje: 128 GB)

od 2388,00 zł na

50 Mpix + 13 Mpix + 5 Mpix + 32 Mpix

6.28" - OLED (1080 x 2400 px, 419 ppi)

Qualcomm SM8450 Snapdragon 8 Gen 1, 3,00 GHz

Android v.12.0

4500 mAh, USB-C

Zobacz pełną specyfikację telefonu Xiaomi 12

Da się rozsądnie

I wtedy wchodzi on, cały na biało (lub czarno), smartfon topowej wydajności, a przy tym do wyrwania już za trochę ponad 2000 zł. Mowa o nagradzanym przez nas kilkukrotnie smartfonie Asus Zenfone 8. To sprzęt mały, solidny i w coraz rozsądniejszej cenie.

Sam, po ostatnich premierach Samsunga i Xiaomi, postanowiłem zrobić sobie przerwę od Apple’a. Taki mały detoks, choć może nie do końca, bo Mac Mini zostaje (to już temat na inny artykuł). Nie biegnę jednak do sklepu po wspomniane nowości, których ceny szybko polecą na łeb, na szyję. iPhone'a 12 Pro zastąpił Asus ZenFone 8 — to już drugie moje spotkanie z tym telefonem i jestem przekonany, że da radę.

Kup teraz - zapłać później

maj 2021

169 g, 8 mm grubości

16 GB RAM

256 GB, (opcje: 128 GB, 256 GB)

LTE do 2000Mbps

od 1979,00 zł na

64 Mpix + 12 Mpix + 12 Mpix

5.9" - OLED (1080 x 2400 px, 446 ppi)

Qualcomm Snapdragon 888 5G

Android v.11.0

4000 mAh mAh, Quick Charge 4.0, USB-C

Zobacz pełną specyfikację telefonu ASUS Zenfone 8

Posłowie

Autor nie zamierza skłócać użytkowników Androida i iOS-u. Jeśli jest komuś dobrze na danej platformie, niech na niej zostanie. W końcu lepsze jest wrogiem dobrego. Niemniej warto czasem zerknąć, co słychać u konkurencji i zastanowić się, czy faktycznie zachwalamy coś dobrego, czy to już może trochę syndrom sztokholmski ;-).

Leroy Merlin chcesz wieszać, a kupujesz TO. Rzecz o biznesie

Sat, 09 Apr 2022 11:22:02 +0200

Wojna wojną, a biznes musi się kręcić. Tylko co właściwie z tym faktem robić?

Kojarzycie taki napój jak Fanta? A znacie jego historię? Otóż sięga ona drugiej wojny światowej, kiedy to niemiecki oddział firmy Coca-Cola stanął przed poważnym problemem: na skutek nałożonego embargo nie mógł dłużej produkować swojego flagowego napoju, a zapasy szybko topniały. Żeby utrzymać firmę przy życiu stworzono więc nowy produkt na bazie łatwo dostępnych lokalnie składników. Napój stał się olbrzymim sukcesem i pijemy go do dziś.

Wielkie korporacje w obliczu wojny

Czemu o tym wspominam? Bo to fajna ciekawostka, którą można się pochwalić przed kolegami albo na pierwszej randce (w każdym razie jeśli już naprawdę nie macie nic lepszego do powiedzenia).

Oczywiście równie dobrze można by wspomnieć o firmie Bayer, której aspirynę wszyscy łykamy do dzisiaj, a która w czasie II wojny światowej produkowała Cyklon B. O, albo o Volskwagenie, który powstał przecież z inicjatywy NSDAP. To jednak wyświechtane historie. Anegdotka o Fancie jest moim zdaniem o wiele ciekawsza i znacznie bardziej niejednoznaczna.

Przede wszystkim jednak w kontekście obecnych wydarzeń daje to do myślenia. Nie jesteśmy pierwszym pokoleniem, które obserwuje, jak wielki biznes radzi sobie ze światowymi konfliktami. Mimo to mam wrażenie, że nadal nie do końca wiemy, co powinniśmy z tym fantem zrobić.

No dobra, ja nie wiem. Podejrzewam natomiast, że nie jestem w tym odosobniony.

Gdzie zaczyna się odpowiedzialność firm za politykę państw? Jak powinny się zachować w obliczu wojny? Czy jako konsumentów powinno nas to obchodzić i, jeśli tak, jak powinniśmy reagować?

Nie będę ukrywał, im dłużej się nad tymi pytaniami zastanawiam, tym mniej oczywiste wydają mi się odpowiedzi. I jest to spory problem, bo nie mówimy tu o jakichś abstrakcyjnych akademickich dywagacjach. Mówimy o czymś, co w kontekście wojny na Ukrainie dzieje się na naszych oczach. Czy możemy oczekiwać, że międzynarodowe koncerny opowiedzą się po jednej ze stron konfliktu i w odpowiedzi na agresję wycofają się z rynku rosyjskiego?

Bicz na gigantów

Podejrzewam, że dla większości z nas odpowiedź brzmi „tak” i nawet nie ma się tu nad czym zastanawiać. Dowodzi tego gigantyczna skala bojkotu konsumenckiego, z którym spotkały się firmy kontynuujące swoją aktywność w Rosji mimo wybuchu wojny. Według badania przeprowadzonego przez Research Institute na panelu Ariadna, aż 65 procent Polaków zadeklarowało, że nie będzie robić zakupów w sklepach sieci, które pozostały na rynku rosyjskim.

Chyba najbardziej medialnym przykładem takiego bojkotu jest Leroy Merlin. Firma SentiOne dostarczyła ciekawej analizy, z której wynika, że w konsekwencji decyzji o pozostaniu w Rosji wizerunek marki w mediach społecznościowych uległ drastycznemu pogorszeniu. Jej Brand Health Index, czyli stosunek komentarzy pozytywnych do negatywnych, spadł do poziomu raptem 0,37. To oznacza, że na każdą pozytywną wzmiankę o Leroy Merlin przypadały dwie negatywne. Podobnie wygląda to w przypadku chociażby sieci Auchan.

Oczywiście ktoś mógłby zarzucać, że to tylko burza w szklance wody. Ot, kolejna drama w Internetach i próba lansowania się przez ludzi na popularnym trendzie. Tyle tylko, że tak nie jest. Bank PKO BP ujawnił ostatnio ciekawe dane. Wynik z nich, że obroty bojkotowanych sieci na rynku polskim w ciągu ostatnich kilku tygodni faktycznie spadły i to wyraźnie.

W biznesie nie ma moralności

Ale czemu piszę o liczbach, skoro rozmawiam w gruncie rzeczy o dylemacie etycznym? Bo siedzący gdzieś z tyłu mojej głowy cynik ciągle mi przypomina, że w biznesie na coś takiego jak „etyka” czy „moralność” nie ma miejsca. Liczą się pieniądze, a tak się składa, że decyzja o pozostaniu lub wycofaniu się z Rosji daje się na nie bardzo łatwo przeliczyć. Czy to bezpośrednio w obrotach, czy też w formie zysków i strat wizerunkowych.

Żeby była jasność, pochwalam każdą firmę, która w ramach protestu zdecydowała się zawiesić swoją działalność w Rosji lub całkowicie wycofać się z tamtejszego rynku. Nie wierzę natomiast, żeby za takimi decyzjami stało cokolwiek poza chłodnym rachunkiem zysków i strat. Zakrawałoby to o naiwność.

Zresztą rzeczywistość zdaje się potwierdzać, że ten cynizm jest przynajmniej częściowo uzasadniony. W ciągu ostatnich kilku tygodni pojawiło się bowiem kilka doniesień o firmach, które mimo oficjalnego zawieszenia działalności nadal świadczyły na rynku rosyjskim część swoich usług. Wspomnieć można tu chociażby o Samsungu, nadal aktywnie wspierającym usługę Samsung Pay dla swoich rosyjskich użytkowników.

Cała sytuacja nie jest więc czarno-biała. Jesteśmy częścią medialnej gry, a „etyka”, to tylko jedno z wielu haseł, które mają wpływać na nasze decyzje zakupowe.

Ale działa to też w drugą stronę – nasze decyzje zakupowe faktycznie mają wpływ na działania poszczególnych marek. Ba, czasem wystarczy sposób, w jaki o nich mówimy! Social media i marketing szeptany to potężne narzędzia, które dla wielu firm mogą się okazać mieczem obosiecznym.

Walczyć – tylko z kim?

Tylko tu jest problem. Fajnie się robi na sercu, widząc tę wielką mobilizację, by bojkotować prorosyjskie marki. Tylko skąd mamy pewność, że ciosy wymierzane są tam, gdzie powinny? Ile marek spokojnie funkcjonuje w Rosji i nikt z tego nie robi problemu, skupiając się na Leroy Merlin czy Decathlonie? A skąd mamy gwarancję, że firmy dziś lansujące się protestami wobec Kremla i zawieszeniem działalności w Rosji, nie wrócą, jak tylko kurs rubla się ustabilizuje?

Oczywiście wszystkie te rozterki nie biorą się u mnie ot tak z powietrza. Wśród firm, które postanowiły pozostać w Rosji, jest wielu gigantów branży technologicznej, o których na łamach Telepolis piszemy niemal codziennie. Ot, chociażby ASUS, Lenovo czy Xiaomi. Osobiście każdą z nich za taką decyzję z całego serca potępiam. Tylko co dalej?

Szczerze? Nie wiem. Wyznaję zasadę, że jeśli rzucać kamieniami, to celnie. Jakikolwiek bojkot i masowa krytyka mają sens wyłącznie w sytuacji, kiedy wymierzone są pod odpowiednim adresem. W innym przypadku jesteśmy wyłącznie pionkami w grze dobrze opłacanych speców od marketingu.

Ale może to nieistotne? Może warto na chwilę zapomnieć o tym wewnętrznym cyniku i po prostu robić to, co podpowiada nam sumienie? Na pewno jest to jakieś wyjście z sytuacji. Być może nawet jedyne słuszne.

A prawda jest taka, że za parę lat i tak po tych wszystkich rozterkach zostaną nam co najwyżej kiepskie ciekawostki do opowiadania na pierwszej randce.

Zobacz: Rosja. Sen o potędze utopiony w zawilgoconym magazynie
Zobacz: Jak Ukraina ośmiesza Rosję. Cały batalion najadł się strachu

OPPO Reno7 5G kusi, ale to Find X5 Pro powoduje opad szczęki

Fri, 08 Apr 2022 10:21:00 +0200

OPPO wprowadziło do Polski pierwszego z trzech przedstawicieli serii fotograficzno-filmowej, czyli Reno7 5G. Jednak jego blask przyćmiła premiera modelu, przy którym opadła mi szczęka… i to jeszcze zanim poznałam jego cenę.

OPPO Reno7 5G – Filmowy średniak już w Polsce

Seria OPPO Reno7 będzie pojawiać się w Polsce „na raty”. Na pierwszy ogień idzie model najwyższy, czyli OPPO Reno7 5G – lekki, śliczny i świetnie nadający się do kręcenia filmów. OPPO zadbało tu o kreatywne funkcje, które są dostępne wyłącznie na tym modelu.

OPPO Reno7 5G to model ze średniej półki, kierowany do osób młodych i kreatywnych. Aplikacja do robienia zdjęć i kręcenia filmów dostarcza masę frajdy. Jest tu między innymi poprawiony tryb portretowy, który świetnie odcina osobę od drugiego planu i pozwala symulować różne stopnie otwarcia przysłony obiektywu – od F0,95 do F16. Z tej możliwości można skorzystać także podczas kręcenia filmów (Bokeh Flare Portrait) i rozmyć tło za głównym aktorem w bieżącej scenie. Jest tu również możliwość śledzenia obiektu i utrzymania ostrości na tym, co jest w danym ujęciu najważniejsze. Najbardziej jednak przypadł mi do gustu tryb pozwalający zachować kolor na pierwszym planie ujęcia (na przykład na głównej postaci), a tło kręcić rozmyte i… czarno-białe. Cóż – mam słabość do takich kombinacji.

Zobacz: oto pierwsze informacje o OPPO Reno8

Poza tym OPPO Reno7 5G otrzymało znany już tryb Live HDR, który znacząco poprawia wygląd ujęć kręconych przy ostrym świetle. To, co normalnie skryłoby się w cieniu, będzie dobrze widoczne. Będzie można również spokojnie kręcić w nocy, korzystając z Ultra Night Video. Ten tryb włączy się automatycznie, gdy do matrycy dotrze niewiele światła. Jest też możliwość robienia selfie z HDR. Nie zabrakło modnego ostatnio nagrywania filmów z dwóch kamer jednocześnie.

Reno7 5G wyróżnia też dizajn – OPPO Glow. Telefon ma 8,1 mm grubości i waży 173 gramy, przez co świetnie pasuje do ręki i nie ciąży. Obudowa wersji niebieskiej ma ponad milion mikrolinii, które załamują i polaryzują światło, co daje fenomenalny efekt. Nie sposób odwrócić od niego wzrok. Z kolei wersja czarna ma mikroskopijne piramidy, przez które część telefonu wydaje się granatowa. Ekran AMOLED również nikogo nie zawiedzie – ma certyfikat ochrony wzroku, Netflix HD i Amazon Prime Video. Wisienką na torcie jest szybkie ładowanie SuperVOOC 65 W.

Kup teraz - zapłać później

luty 2022

173 g, 7.81 mm grubości

8 GB RAM

256 GB, microSD do 1000 GB

LTE do 750Mbps

od 1699,00 zł na

64 Mpix + 8 Mpix + 2 Mpix + 32 Mpix

6.43" - AMOLED (1080 x 2400 px, 409 ppi)

MediaTek MT6877 Dimensity 900, 2,40 GHz

Android v.11.0

4500 mAh, Super Vooc, USB-C

Zobacz pełną specyfikację telefonu Oppo Reno7 5G

OPPO Reno7 5G można kupić w sklepach z elektroniką i u operatorów. Od 8 do 21 kwietnia Reno7 5G będzie sprzedawany ze słuchawkami OPPO Enco Free2 oraz opaską OPPO Band. Dodatkowo klienci otrzymają roczną ochronę ekranu. Wszystko w cenie 2699 zł. Myślę, że to niezła oferta – od razu kupisz wszystko, co będzie Ci potrzebne do szczęścia.

OPPO Find X5 Pro – Wyższej półki już nie ma

Smartfony Reno7 przypadły mi do gustu, ale to Find X5 Pro jest pokazem zdolności inżynierów i projektantów OPPO. To smartfon z szybkim ładowaniem i innowacyjną ochroną akumulatora, autorskim czipem przetwarzającym obraz, aparatem opracowanym wraz z firmą Hasselblad, najmocniejszymi podzespołami na rynku, zamknięty w superwytrzymałej, ceramicznej obudowie. To wszystko czyni z Oppo Find X5 Pro techniczny majstersztyk. Ten telefon ma szansę pozamiatać zarówno w benchmarkach, jak i w rankingach aparatów. Niezmiernie mnie cieszy, że ten model będzie dostępny w Polsce. Będzie pioruńsko drogi, ale dzięki niemu OPPO pokaże się od najlepszej strony polskim klientom.

Najbardziej interesują mnie możliwości układu NPU MariSilicon X w połączeniu z matrycami IMX766. OPPO obiecuje, że dzięki temu dostaniemy zupełnie nową jakość nagrań filmowych w 4K i w nocy. Algorytm ma redukować szum na każdej klatce nagranego filmu w czasie rzeczywistym, zachowując szczegóły i naturalne kolory. To nie lada wyzwanie dla układu obliczeniowego, ale po kilku minutach z tym telefonem nie mam powodów, by wątpić w jego możliwości.

Na uwagę zasługują jeszcze dwie cechy tego cudu techniki: obudowa i akumulator. Tylny panel telefonu został wykonany z jednego kawałka ceramicznego materiału, który jest znacznie twardszy od „standardowych” szklanych paneli i znacznie lepiej odprowadza ciepło. Akumulator o pojemności 5000 mAh zaś został wyposażony nie tylko w szybkie ładowanie (80 W po kablu i 50 W bezprzewodowo), ale też innowacyjny system ochrony. Akumulator powinien przetrwać nawet 1600 cykli ładowania bez ubytku pojemności.

Kup teraz - zapłać później

luty 2022

218 g, 8.5 mm grubości

12 GB RAM

256 GB

od 4188,00 zł na

50 Mpix + 50 Mpix + 13 Mpix + 32 Mpix

6.7" - AMOLED (1440 x 3216 px, 526 ppi)

Qualcomm SM8450 Snapdragon 8 Gen 1, 3,00 GHz

Android v.12.0

5000 mAh, Super Vooc, USB-C

Zobacz pełną specyfikację telefonu Oppo Find X5 Pro

Od 8 do 28 kwietnia, w cenie 5999 zł Find X5 Pro będzie do nabycia wraz z ładowarką AirVOOC. To jedyna okazja, żeby stać się posiadaczem ładowarki bezprzewodowej 50W, ponieważ będzie ona dostępna wyłącznie w tym zestawie. Poza ładowarką, w cenie telefonu klienci otrzymają słuchawki klasy premium Enco X stworzone wspólnie z marką Dynaudio, a także 2-letnią ochronę ekranu.

Zobacz: Oppo Find X5 Pro: Już nigdy nie powiesz „ciemność widzę”

Niebawem na polskim rynku pojawią się kolejne smartfony OPPO z serii Reno7: Reno7 Lite 5G oraz Reno7. Zadebiutują również produkty ubieralne – słuchawki i nowa opaska sportowa. Czekam na więcej informacji.

ColorOS 12 – integracja z Windowsem i gesty w powietrzu

Wszystkie wspomniane modele smartfonów OPPO wejdą na rynek z systemem ColorOS 12. Muszę tu przyznać, że nakładka OPPO jest z wersji na wersję coraz ładniejsza. Nowe wydanie wprowadza między innymi możliwość wykonania prostych czynności bez dotykania ekranu oraz integrację z Windowsem z pomocą programu PC Connect.

ColorOS pomaga też zadbać o bezpieczeństwo. OPPO utrzymuje ochronę przed przejęciem hasła, a w ColorOS 12 pojawiła się też ochrona przed podglądaniem powiadomień. Jeśli telefon wykryje, że ktoś nieupoważniony spogląda na ekran, nie pokaże powiadomień. Ten bezpieczny interfejs uzyskał certyfikaty organizacji: ePrivacy, ISO i TrustArc, potwierdzające jakość protokołów zabezpieczenia danych.

Ciekawie zapowiada się również optymalizacja wydajności i pracy systemu. OPPO zaprzęgło do pracy sztuczną inteligencję, dzięki czemu telefony Reno7 5G będą się starzały wolniej od konkurentów. To telefon przynajmniej na 3 lata, co potwierdza certyfikat TÜV SÜD 36-Months’ Fluency. Telefony OPPO uzyskały tu najwyższą notę z wynikiem poniżej 3%. W grach zaś SI wesprze stabilizację wyświetlania klatek obrazu, by grało się płynnie i przyjemnie.

Pekao i przeklęte konto. Nie trzeba podpisu, by dać się naciąć na opłatę

Fri, 18 Mar 2022 20:06:01 +0100

Bank Pekao S.A. rusza z akcją wzywania do uiszczenia opłat za niezamawiane usługi. To nie oszustwo, musisz iść do banku.

Nie zakładałeś konta, a bank wzywa do uregulowania opłat?

Ten e-mail mógł utknąć gdzieś w spamie, ale tego nie zrobił. Jakim cudem mam coś do zapłacenia w Banku Pekao S.A., skoro nigdy nawet w nim nie byłem? Nieufnie czytam zawartość wiadomości, szukając podejrzanych linków, a tu nic - jedynie zachęta do kontaktu z infolinią banku.

Dzwonię do Pekao S.A. i dowiaduję się, że mam u nich konto

Jak się okazuje, niespodziewanie stałem się klientem Pekao S.A. Jeszcze w 2021 roku, choć nikt nie był łaskaw mnie o tym poinformować. Wszystko za sprawą wchłonięcia Idea Bank S.A. przez Pekao S.A. Żeby było śmieszniej, w Idea Banku konta również finalnie nie zakładałem. Owszem, był kontakt telefoniczny, była przedstawiona oferta, ale rozmyśliłem się — nie aktywowałem rachunku. Aktywował go prawdopodobnie konsultant, któremu zależało na prowizji.

Siłą rzeczy, nie znałem numeru konta, nigdy nie wykonałem na nim choćby jednej operacji, nie miałem też dostępu do systemu transakcyjnego — ani Idea Banku, ani Pekao...

Zerowa komunikacja

O ile klienci indywidualni Idea Banku musieli zatwierdzać aneksy do umów, inaczej umowa z bankiem była rozwiązywana, o tyle już klientów firmowych Bank Pekao S.A. nie poinformował o niczym. Żadnego połączenia, SMS-a, e-maila, listu poleconego, żadnych dokumentów do podpisania.

Nie było też żadnej komunikacji dotyczącej zmiany oferty. Bank ot tak wciągnął sobie bazę danych, zupełnie bez słowa.

Darmowe konto stało się płatne

Gdyby nie fakt, że Bank Pekao S.A. postanowił sobie dodatkowo zmienić ofertę na rachunku, nie dowiedziałbym się, że jestem ich klientem. Ba, nawet fakt, że konto z bezpłatnego stało płatne, nie było wystarczająco hucznym wydarzeniem, by bank postanowił się ze mną przywitać. Nadal milczał.

Gdy jednak po 3 miesiącach na koncie zebrało się 45 zł zaległości, przyszedł wspomniany wyżej e-mail. Ale spokojnie — bank już zbierał się do wysalania do mnie listu (na mój koszt, za okrągłe 20 zł), z ponagleniem. List wysłany by był na nieaktualne już dane wysyłki, pobrane z Idea Banku i w żaden sposób niezweryfikowane.

Bank Pekao S.A. zrobił Cię w konto? Co robić?

Niestety, bez wizyty w siedzibie banku nie da się sprawy załatwić. W moim przypadku, pomimo braku kolejki oraz naprawdę miłej i sprawnej obsługi, spędziłem w banku 1,5 godziny.

Niechcianego rachunku nie da się zamknąć bez spłaty zaległości. Spłata zaległości w banku to jednak dodatkowa opłata 15 zł, więc pada sugestia przelewu. Niestety pracownik banku nie może mi podać numeru konta, bez uzupełnienia danych. Dane zaciągnięte z Idea Banku są niekompletne, a pola w formularzach system informatyczny nieustannie wypełnia nieprawidłowymi danymi. A to uruchamia mi kartę debetową, a to wprowadza nieprawidłowe daty. Po milionie parafek i zakreśleń, można powiedzieć, że... otworzyłem konto w Banku Pekao S.A. wyłącznie po to, by to konto zamknąć.

Po chwili okazuje się, że okres wypowiedzenia to miesiąc, więc naliczona będzie jeszcze jedna opłata 15 zł, to jednak magiczną sztuczką rozwiązuje pracownik banku. I już chce się żegnać, po przeszło godzinie, gdy pytam, a co z reklamacją?

Miałem machnąć ręką na te 45 zł, ale skoro już tyle stoję, to doprowadźmy sprawę do końca. Nie może być tak, że bez wiedzy staję się klientem innej instytucji i również bez wiedzy ta instytucja zaczyna naliczać mi opłaty za niezamawiane usługi. Dam Wam znać, jeśli bank postanowi pozytywnie rozwiązać reklamację, ale patrząc na dotychczasowe poczynania, szczerze w to wątpię.

Tymczasem zaś, choć nieustannie zwracamy uwagę na niebezpieczne maile, zerknijcie, czy nie przyszło Wam niespodziewanie jakieś powiadomienie z Banku Pekao S.A. Może mieliście kiedyś jakiś kredyt czy leasing w Idea Banku i Was również niespodziewanie Pekao zaczęło obciążać opłatami?

Gran Turismo 7 – tak dobra, że Japończyk płakał, jak sprzedawał

Thu, 03 Mar 2022 20:47:00 +0100

Gran Turismo 7 to najnowsza odsłona kultowej serii gier wyścigowych na PlayStation. Czy warto w nią zagrać?

Długo się zastanawiałem, jak powinienem zacząć tę recenzję. Od krótkiej lekcji historii i wzmianki, jak to od 1997 seria Gran Turismo to w zasadzie synonim gry wyścigowe na PlayStation? Od obserwacji, że od premiery ostatniej numerowanej odsłony cyklu minęło blisko 10 lat? A może od tego, że GT7 to pierwsza część serii na PlayStation 5 i związanych z tym oczekiwaniach? W zasadzie mógłbym zacząć od każdego z tych wątków, ale zamiast tego wolę napisać o moim ulubionym samochodzie.

Subaru Impreza WRX STi czekał na mnie w salonie aut używanych. Miałem akurat trochę wolnej gotówki po wygranych mistrzostwach, a że mam słabość do japońskiej motoryzacji z lat 90-tych, kupiłem go w zasadzie bez namysłu. Lakier szybko przemalowałem na kolor żółty, podrasowałem silnik i układ wydechowy, a zawieszenie wymieniłem na sportowe.

Wtedy jeszcze nie wiedziałem, że dzięki tym modyfikacjom przebudziłem bestię. Wystarczyło delikatne muśnięcie pedału gazu by samochód wyrwał do przodu, zostawiając za sobą tumany kurzu i łańcuch skołowanych rywali. Oczywiście w akompaniamencie pięknego rynku silnika. Do tego pięknie brał zakręty i... czekał tylko, by przy najmniejszym moim błędzie wyrwać się spod kontroli, pokazując, kto tu tak naprawdę rządzi.

Impreza nie jest samochodem, który wybieram, kiedy koniecznie chcę wygrać wyścig. Żaden inny samochód w moim wirtualnym garażu nie sprawia mi jednak tyle frajdy podczas jazdy, co ten wściekle żółty diabeł.

Gran Turismo 7 – gra o samochodach, nie wyścigach

Ale w gruncie rzeczy o to tutaj chodzi. Bo wiecie, Gran Turismo 7 nie jest tak naprawdę grą wyścigową. W każdym razie nie taką typową, gdzie liczy się tylko miejsce na podium i nic innego. Nie, GT7 to gra o samochodach, otaczającej je kulturze i przyjemności, którą mogą sprawiać.

Ta filozofia rzutuje na niemal każdy element gry. Najbardziej widoczna jest w przypadku konstrukcji trybu dla jednego gracza. Nie znajdziemy tu rozbudowanej fabuły albo listy zawodów do odfajkowania, tak jak ma to miejsce w większości współczesnych gier wyścigowych. Zamiast tego wszystko kręci się wokół poszerzania naszej kolekcji aut. W tym celu będziemy zdobywali kolejne licencje, wykonywali misje i ścigali się w zawodach. Wszystko po to, by dzięki zarobionym kredytom i zdobytym nagrodom powoli zapełniać nasz wirtualny garaż.

Kampania w Gran Turismo 7 u swoich fundamentów nie różni się więc znacząco od tego, co mogliśmy znaleźć w poprzednich odsłonach cyklu. Jedna drobna zmiana mocno rzutuje jednak na sposób, w jaki podchodzimy do progresji. Mowa o specjalnych misjach, które będziemy otrzymywali w lokacji GT Cafe. Część z nich polega na uzbieraniu kolekcji trzech wybranych modeli samochodów, część wygrania wskazanych zawodów, a jeszcze inne będą związane z odwiedzaniem innych lokacji na mapie świata.

Z perspektywy osób stawiających w serii pierwsze kroki GT Cafe to fenomenalne rozwiązanie. Z pomocą tego trybu gra powoli uczy nas o kolejnych coraz bardziej zaawansowanych funkcjach i pozwala oswoić się z różnymi rodzajami samochodów, zanim sięgniemy po mocniejsze maszyny. Nadaje to kampanii strukturę i pozwala wyznaczyć sobie krótkoterminowe cele.

Nie da się natomiast ukryć, że na dłuższą metę tryb dla jednego gracza potrafi się zrobić nieco wtórny. Jeśli nie bawi Was powtarzanie w kółko tych samych wyścigów, zmieniając jedynie co jakiś czas samochód, GT7 raczej nie jest grą dla Was. Trochę szkoda, bo takie gry jak chociażby seria Forza Horizon pokazały, że da się zrobić samochodówkę z angażującym singlem. Z drugiej strony sam mimo kilkudziesięciu godzin na liczniku nadal doskonale się w Gran Turismo bawię i nic nie wskazuje, by miało się to szybko zmienić.

Oczywiście poza kampanią zawsze możemy spróbować swoich sił w multiplayerze, w tym także lokalnym na podzielonym ekranie, i nowym trybie rajdu muzycznego. Choć w przedpremierowych zapowiedziach poświęcono mu dużo uwagi, w praktyce jest to raczej zapchajdziura, w której można się bawić kilkanaście minut, by później nigdy do niej nie wrócić. Szkoda w takim razie, że jeśli kiedykolwiek stracimy połączenie z Internetem, będzie to jedyny tryb, w którym damy radę pograć. Kampania nie działa niestety, jeśli jesteśmy offline.

Realistyczne i przystępne? To możliwe!

Przejdźmy jednak do konkretów, bo przecież nikt nie gra w Gran Turismo dla samej kampanii, prawda? Jak się jeździ? Fenomenalnie! Nie będę ukrywał, sam preferuję raczej zręcznościowe samochodówki, więc podchodziłem do GT7 z pewnymi obawami. Jakby nie było, jest to symulator i to symulator pełną gębą. Model jest bardzo realistyczny i uwzględnia masę niuansów, w tym takie drobiazgi jak zużycie opon czy siła docisku generowanego przez spojlery. Fani wymagających, bezkompromisowych wyścigów będą zachwyceni.

No dobra, ale sam nie jestem fanem bezkompromisowych symulacji, a i tak GT7 pokochałem. Dlaczego? Dlatego, że choć system jazdy jest bardzo zaawansowany, sama gra stara się być bardzo przystępna. Wśród ustawień znajdziemy masę różnych ustawień, które mają nam ułatwić cieszenie się grą. Począwszy od wyświetlania linii wyścigowej i stref hamowania, poprzez kilka poziomów wspomagania kierownicy, aż po wspomaganie hamowania – odpowiednio dobierając poszczególne opcje możemy sami ustalić, na jak głęboką wodę chcemy się rzucić.

Co ważne, nawet z aktywnymi systemami wspomagania, gra nadal pozostaje symulatorem. Każdy samochód zachowuje się zupełnie inaczej, a każda taka różnica z czegoś wynika. Nawet bez patrzenia łatwo rozpoznać, kiedy siedzimy za kółkiem zrywnego hot hatcha z napędem na przód, usportowionej limuzyny czy supersamochodu z centralnie umieszczonym silnikiem. Tak samo da się wyczuć wpływ modyfikacji, których dokonujemy w warsztacie tuningowym. Niby sprawa dość oczywista – seria zawsze słynęła ze swojego realistycznego modelu jazdy – a jednak w dalszym ciągu potrafi zrobić niesamowite wrażenie.

Łyżgą dziegciu w tym wszystkim jest stosunkowo ograniczony model uszkodzeń samochodów. Zniszczenia wizualne ograniczają się do poobdzieranego lakieru. Jeśli natomiast chodzi o mechaniczne, to występują, jednak w dość ograniczonym stopniu. Obijanie się o ściany lub auta rywali w większości przypadków pozbawione jest poważnych konsekwencji i sporadycznie może się nawet okazać sposobem na wygranie wyścigu. Podejrzewam, że dla wielu osób może się to okazać poważną rysą na wizerunku GT7 jako bezkompromisowego symulatora.

Nie zmienia to jednak faktu, że jazda w Gran Turismo 7 to czysta przyjemność. Szczególnie jeśli posiadacie dobrą kierownicę albo… PlayStation 5. Jak łatwo się domyślić, nowe dzieło Polyphony Digital wykorzystuje dobrodziejstwa pada DualSense, a więc zaawansowaną haptykę i responsywne triggery. Co prawda ich implementacja w Gran Turismo 7 pozostaje raczej subtelna i nie ma mowy o wibracjach wyrywających kontroler z rąk, ale bardzo pozytywnie przekłada się na komfort rozgrywki. Z pewnością jest to jeden z głównych powodów, dla których warto sięgnąć po GT7 w wersji na nową generację.

Jak Ukraina ośmiesza Rosję. Cały batalion najadł się strachu

Tue, 01 Mar 2022 11:06:17 +0100

Ukraińskie sukcesy skrzętnie obrazowane w mediach społecznościowych, w kontraście do niedołężnych Rosjan, to nie przypadek. To arcydzieło sztuki wojny informacyjnej.

Roześmiany prezydent Żeleński obejmuje szefa resortu obrony na selfie niczym z dobrej imprezy, podczas gdy jego rosyjski odpowiednik, Władimir Putin, oddziela się od swych ludzi stołem mogącym posłużyć za pas startowy dla małego samolotu.

Jeden z dzielnych obrońców Ukrainy deklaruje, że będzie golić brody bandzie Kadyrowa, inny – gołymi rękoma usuwa minę przeciwpancerną, by w końcu cały świat, w tym prezydent Polski, zrywał boki z czołgu skradzionego ponoć Armii FR przez Romów.

Choć na polu walki sytuacja wciąż pozostaje otwarta, jedno jest pewne: pod względem komunikacyjnym Kijów już wgniótł Moskwę w ziemię. Zdeptał i teraz radośnie po niej skacze. Ku konsternacji Rosjan, którzy przez lata wręcz słynęli z perfekcyjne prowadzonej maszynki propagandowej.

Ukraińcy jednak odrobili lekcje, i to z nawiązką. Tak, że z powodzeniem mogą służyć za przykład prowadzenia wojny informacyjnej.

O kilku takich, co zatrzymali batalion

Jest styczeń roku 2015, trwają zaciekłe walki na lotnisku w Doniecku. Mały oddział ukraiński, w dodatku wyczerpany wcześniejszymi starciami, wpada pod Gorłówką na całą batalionową grupę taktyczną. Podkreślmy, mowa tu o nawet 800-900 uzbrojonych po zęby żołnierzach, bo rosyjskie BGT są większe od europejskich i amerykańskich odpowiedników.

Czysta matematyka nakazuje sądzić, że Ukraińcy, chcąc pozostać przy życiu, powinni wziąć nogi za pas i czym prędzej się wycofać. Ale Rosjanie atakować nie chcą. Jeszcze przez trzy doby będą tkwić przerażeni na bezpiecznych pozycjach, a obrońcy wykorzystają chwilę wytchnienia do ściągnięcia posiłków i zabezpieczenia zagrożonego kierunku.

One day, a Ukrainian woman saw a Russian soldier in her hometown Henichesk, south of Ukraine. This is what happened next 👀 pic.twitter.com/k5GmkvcyUm
— Ukraine / Україна (@Ukraine) February 27, 2022

Wszystko za sprawą dosłownie kilku osób. Siatki agentów, którym udało się przekonać wroga, że w pobliżu czeka dywizjon artylerii rakietowej gotów zrobić miazgę z każdego, kto wychyli choćby czubek głowy. Rzeczony dywizjon był oczywiście zmyślony, ale na tyle wiarygodnie, że rosyjscy gieroje ani myśleli rwać się do boju.

Centra Operacji Informacyjno-Psychologicznych

To nie przypadek, a aktualna wojna na Ukrainie jest tego obrazowym dowodem. Dla nas, osób trzecich, czołg holowany przez traktor albo regularne doniesienia o brakach paliwa mogą być memem. Tymczasem dla hipotetycznego Iwana, nerwowo ściskającego swój karabin, takie informacje są piekielnie deprymujące.

Nie dość bowiem, że facet idzie w nieznane, to otrzymuje sygnały, że wysyłają go tam kompletni amatorzy. Za to naprzeciw dosłownie każdy może zrobić mu krzywdę, bo jeśli nie ustrzeli go regularne wojsko z NLAW-a, to cywil rzuci butelkę z benzyną. Istne piekło.

Aby utwierdzić wroga w przekonaniu, że ma kompletnie przechlapane, Ukraina już od czasów wybuchu konfliktu na Krymie (2014 rok) mocno inwestuje w jednostkę zwaną Siłami Operacji Specjalnych. Z pozoru to szablonowa agentura, ale jedną z kluczowych komórek tej grupy są tzw. Centra Operacji Informacyjno-Psychologicznych (IPSO).

Naszym głównym zadaniem jest demoralizowanie personelu wroga (...) Głównym kanałem nawiązywania kontaktów i nawiązywania kontaktów z informatorami są portale społecznościowe. Będąc po tej stronie frontu, jest to całkiem logiczne. Z kolei głównym kanałem komunikacji w sieciach społecznościowych był dla nas i jest Twitter. Główną metodą było i nadal jest rozpowszechnianie korzystnych dla nas plotek wśród wrogów

– tłumaczy anonimowy oficer IPSO w wywiadzie dla magazynu Tydzień z 2015 roku.

Agenci IPSO nie potrzebują siły śmiercionośnej; czołgów, samolotów, okrętów ani nawet karabinów. Ich bronią jest plotka, jej nośnikiem zaś – każdy możliwy kanał przekazywania informacji. Może to być schwytany jeniec i staromodna poczta pantoflowa, ale coraz częściej są to również media społecznościowe, do których dostęp ma od ręki lwia część cywilizowanego świata.

Cel nadrzędny stanowi wpłynięcie na stan emocjonalny odbiorcy i jego sposób myślenia, a co za tym idzie wyrażane poglądy i podejmowane decyzje. W warunkach polowych może być to wywołanie panicznego strachu, w domu przed komputerem – chęć manifestacji i nacisku na władzę.

Wojna w błysku fleszy

Dla części osób szokujące może wydawać się, jak wiele nagrań ze strefy konfliktu trafia do internetu, jednak na tym właśnie zależy ludziom z IPSO. W tym celu angażują oni cały sztab ludzi o najrozmaitszych specjalizacjach, często bardzo odległych od wojskowości.

Jak zdradza bohater cytowanego wywiadu, są tam m.in. specjaliści ds. PR-u, politolodzy, psychologowie, a nawet doradcy z zakresu nowych technologii. Wspólnie pracują nad wyreżyserowaniem odpowiednich scen i podaniem ich w formacie adekwatnym do poruszanej problematyki i sytuacji.

Zazwyczaj wprawdzie nie jest to czysta fikcja, jak wspomniany wcześniej nieistniejący dywizjon, ale wiele scenariuszy wymaga kreatywności, by nadać im bardziej wymownego wydźwięku.

Kiedy rosyjski sierżant sztabowy dostał się do niewoli, udało nam się uzyskać zgodę SBU i naszego kierownictwa na współpracę z nim (...) Poprzez sieci społecznościowe przebiliśmy się do jego krewnych, dziewczyny, przyjaciół. W jego imieniu powiadomiliśmy ich, że jest w Ukrainie. Następnie przedstawił im, jak jest tu trudno (...) Potem pojechaliśmy z nim do Słowiańska, usiedliśmy w zwykłej kawiarni i spokojnie, po ludzku rozmawialiśmy do kamery. Palił, pił kawę i wszystko opowiadał: jak dowództwo oszukało ich, mówiąc, że jadą na ćwiczenia i poszli na wojnę, że nie ma tu wojny domowej. Powiedział, że zabrano im wszystkie komórki, brakuje punktów orientacyjnych, nie wiedział dokąd zmierza. Film z rozmową został zamieszczony w sieci i zaczął się rozchodzić

– ciągnie swą opowieść z najdrobniejszymi szczegółami ukraiński wojskowy.

Znajoma narracja, przyznajcie. Dokładnie te same argumenty, a więc ćwiczenia i ogólny chaos logistyczny pojawiają się w tle aktualnego konfliktu i zapewne pojawiać się będą jeszcze przez długi czas. I dobrze – bo budują morale obrońców, jednocześnie nastrajając odpowiednio opinię publiczną.

Jasnym jest, że nie tylko Ukraina ma swoje IPSO. Analogiczna jednostka powinna działać w strukturach każdej poważnej armii. Niemniej nie da się zaprzeczyć, że Ukraińcy opanowali sztukę informacji do perfekcji, a teraz zbierają plony, dzielnie przeciwstawiając się znacznie liczniejszym wojskom Putina. Są przy okazji swoistym innowatorem, bo jeszcze żadna armia w Europie nie miała okazji sprawdzić tego rodzaju służb na własnym terenie.

Siły Operacji Specjalnych Ukrainy – biogram

Jak przystało na spec-jednostkę, szczegółowe informacje dotyczące SSO Ukrainy są objęte tajemnicą. Znamy jedynie podstawowe fakty legislacyjne i strukturę najwyższych szczebli.

Powołanie agencji jest bezpośrednim efektem dekretu nr 744/2014 o obronie państwa i wzmocnieniu potencjału obronnego, podpisanego 24 września 2014 roku przez ówczesnego prezydenta Poroszenkę. Ten rodzaj wojsk wyodrębniono z wcześniejszych jednostek specjalnych i wywiadowczych Ukrainy.

Oficjalnie istnieją cztery wyspecjalizowane pododdziały operacji informacyjno-psychologicznych. Stacjonują kolejno w Hujwie (ob. żytomierski), Browarach, Lwowie oraz Odessie. Od 2019 roku 140 Centrum Operacji Specjalnych Sił Operacji Specjalnych Ukrainy dysponuje certyfikatem pozwalającym na wspólne operacje z wojskami NATO. Trwają starania o poszerzenie tej współpracy.

***
Artykuł powstał na bazie zrecenzowanej publikacji naukowej p. Wojciecha Koźmica z Krakowskiej Akademii im. Andrzeja Frycza Modrzewskiego [Oficyna wydawnicza AFM, ISSN 1899-6264, 2016 r.]. Wykorzystano fragmenty wywiadu p. Bogdana Butkiewicza opublikowanego pierwotnie w serwisie Tydzhen.ua. Слава Україні!

PlayStation 5. Przestańcie jarać się, że PC za 15k może więcej

Mon, 28 Feb 2022 21:48:17 +0100

Jak PlayStation 5 prezentuje się okiem PC-towca? Co konsola robi dobrze, a czego jej brakuje? Mam na ten temat pewne przemyślenia.

Zacznijmy od tego, że jestem PC-towcem. Nie nazwałbym siebie zatwardziałym wyznawcą PC Master Race, w końcu miałem w swoim życiu PSX-a, czyli pierwsze PlayStation, a także PlayStation 3, chociaż w czasach, gdy w sklepach była już czwarta wersja konsoli Sony. Od 2 lat mam też Nintendo Switcha, ale przez większość czasu leży nieużywany na półce. To przy komputerze spędzam najwięcej godzin i mowa tutaj o czasie wolnym, bo siłą rzeczy PC-ta używam do celów zarobkowych. Komputer jest moim głównym urządzeniem do grania.

Nie będę jednak ukrywał, że od momentu zapowiedzi PlayStation 5 znajdowało się w orbicie moich zainteresowań. Chociaż Xbox Game Pass to świetna usługa, to jednak produkcje PlayStation Studio lepiej trafiają w moje gusta. Spider-Man, którego ograłem w kilka dni na pożyczonym PS4, czy wydany niedawno na PC-tach God of War, to w mojej ocenie jedne z najlepszych gier, w jakie grałem. Ostatnim razem do ekranów w równym stopniu przyciągnęły mnie Wiedźmin 3 i Assassin’s Creed: Odyssey.

Piszę o tym, ponieważ miałem to szczęście, że pod moim telewizorem w salonie w końcu zagościło PlayStation 5. Jako rasowy, chociaż nie do końca zatwardziały PC-towiec mam kilka przemyśleń i wniosków w związku z nową konsolą Sony. Chociaż ma wiele zalet, to nie wszystko mi się podoba.

Czego mi brakuje w PlayStation 5?

Przede wszystkim PlayStation 5 to potężna konsola i nie chodzi mi o moc obliczeniową, a gabaryty. Jest naprawdę ogromna i dużo większa niż może się wydawać na zdjęciach. Po wyjęciu jej z pudełka zacząłem zastanawiać się, czy zmieści się na półce pod telewizorem. Na szczęście okazało się, że miejsca jest akurat, żeby konsola miała jeszcze trochę przestrzeni po bokach.

W tym miejscu dochodzimy do kolejnego problemu. W przypadku PS5 bardzo ważne jest, aby konsola miała wystarczająco miejsca do efektywnego odprowadzania ciepła. W przypadku mojego stolika RTV nie mam do końca pewności, czy tyle przestrzeni wystarczy. Niestety, nie mam jak sprawdzić temperatur, które osiągają podzespoły konsoli. To pierwsza z tych rzecz, której brakuje mi w PlayStation 5, a którą bez problemu mam na komputerze.

W przypadku sprzętu Sony dowiem się, że coś jest nie tak dopiero, gdy pojawi mi się komunikat o przegrzewaniu. Wychodzę z założenia, że lepiej zapobiegać niż leczyć, więc takiej rozwiązanie mnie nie satysfakcjonuje. Przecież wystarczyłaby prosta aplikacja lub ustawienie, które pozwalałoby na bieżąco kontrolować temperaturę poszczególnych podzespołów. Tak prosta rzecz dawałaby użytkownikom PS5 informację, że dzieje się coś złego i warto urządzenie przeczyścić lub po prostu przestawić. Drobiazg, ale jakże ważny.

Nie wierzcie też, że konsole to sprzęty bezproblemowe, a na PC-tach co chwile wywala jakieś błędy. To bajki, które można schować między książkami. Przez kilka dni PlayStation 5 trzykrotnie wyświetliło mi błąd o problemach z pamięcią konsoli. Działo się to za każdym razem po uruchomieniu jej ze stanu uśpienia, bo chciałem w tym czasie naładować kontroler DualSense. Daleki jestem od twierdzenia, że konsola Sony częściej wywala błędy niż przeciętny komputer, bo tak z pewnością nie jest. Natomiast każdy ze sprzętów ma swoje problemy. Minęły już czasy, w których wystarczyło włożyć płytkę do napędu PlayStation i oddać się bezproblemowej grze. Aktualizacje, poprawki i zmiany to dzisiaj tak samo domena konsol, jak i komputerów.

A skoro wspomniałem już o kontrolerze DualSense, to chociaż zrobił on na mnie ogromne wrażenie (w końcu wygodny pad do PlayStation!) swoimi możliwościami, to czas działania bezprzewodowego zdecydowanie nie zachwyca. Już wiem, że raczej nie obejdę się bez dedykowanej ładowarki. Niby mogę grać na podłączony kablu, ale to jednak nie to samo.

A co PlayStation 5 się udało?

Nie chcę być marudą i wskazywać tylko to, co w konsoli Sony się z mojej perspektywy nie udało. Jest też całe mnóstwo rzeczy, za które należą się pochwały. Chociaż kontroler DualSense mógłby mieć wydajniejszy akumulator, to zachwyca swoimi możliwościami, czyli wibracjami haptycznymi i adaptacyjnymi triggerami. Wiele o nich czytałem i słyszałem, ale nie spodziewałem się, że działa to aż tak dobrze. Na PC-tach, jako platformach otwartych, prawdopodobnie szybko się czegoś podobnego nie doczekamy, a uwierzcie mi, że zdecydowanie warto!

Chociaż mocno to „antyPC-towe”, to podoba mi się też podejście Sony do ustawień graficznych. Tych zazwyczaj jest kilka i ograniczają się do „wydajność, jakość, jakość z Ray Tracingiem”. Każdy kolejny oferuje lepszą oprawę, ale w niższej rozdzielczości i przy mniejszej liczbie klatek na sekundę. Szkoda, że na komputerach, gdzie możliwych konfiguracji są miliardy, podobne uproszczenie nie jest możliwe.

Ze względu na różnorodność podzespołów po prostu musimy mieć możliwość ustawienia każdej pierdoły. Pomijam już fakt, że przeciętny gracz, w tym ja sam, prawdopodobnie nie zauważyłby różnicy między ustawieniami ultra i wysokimi, ale przynajmniej możemy się ekscytować, że gry na komputerach są ładniejsze. Co z tego, że trzeba do tego wydać 3 albo nawet i 5 razy więcej.

Z tego wszystkiego wrażenie robią na mnie również czasy ładowania. Każda gra ładuje się dosłownie chwilę. Szybki transport w Marvel’s Spider-Man: Miles Morales i przemieszczenie się z jednego końca miasta na drugi zajmuje dosłownie chwilę. Nie pojawia się nawet chwilowy ekran z napisem „ładowanie”. Wiem, że pewnie jest sprytnie ukryty pod krótką animacją, ale nie zmienia to faktu, że robi to wrażenie. Czemu tego samego nie mamy na Windowsie, nawet jeśli dysponujemy szybkimi dyskami SSD? Znowu to wina otwartości platformy, jaką są komputery, ale też samego Windowsa, który wciąż pod wieloma względami jest przestarzały.

Cena robi robotę!

Już o tym napomknąłem, ale największa zaleta PS5 to cena. Dzisiaj kupno PlayStation 5 to wydatek około 3000-3500 zł. Uszczuplenie konta o taką kwotę oznacza spokój na około 7 lat, zanim Sony nie wprowadzi konsoli kolejnej generacji. Chociaż kocham PC-ty i wszystko, co z nimi związane, to trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. Zakup dzisiaj komputera w takiej cenie nie pozwoli nawet na 2 lata komfortowego grania bez zmartwień o wymagania nowych produkcji.

Jasne, możemy się jarać, że na komputerze za 15000 zł gry będą wyglądały lepiej, ale to jak porównywanie Porsche do Dacii i gadanie, że niemiecki producent robi lepsze samochody od rumuńskiego (chociaż ten należy do francuskiego Renault). Sami musicie widzieć, jakie to głupie. Ktoś może też powiedzieć, że gry na PlayStation 5 są droższe. To może nawet częściowo prawda, ale idź i sprzedaj FIFĘ 22 albo nowe Call of Duty, które musiałeś przypisać do konta na Origin lub Steamie. Nie możesz? A posiadasz PS5 może, jak już dana gra mu się znudzi. Dlatego argument o cenie gier jest po prostu ułomny.

PlayStation 5 to ciekawy sprzęt. Jeszcze trochę brakuje mu gier ekskluzywnych, które przemawiałyby za zakupem. Przydałoby się też kilka usprawnień, jak informacje o temperaturach podzespołów, czy dłużej działający kontroler DualSense, ale jestem przekonany, że wielu PC-tówców będzie zadowolonych z zakupu konsoli. Chociaż błędy też się zdarzają, to jest to sprzęt po prostu wygodniejszy.

IEM Katowice 2022 traci dawny blask. Liczę na przyszły rok

Mon, 28 Feb 2022 08:39:21 +0100

IEM Katowice 2022 za nami. Tytuł mistrzowski w CS:GO zdobyła drużyna FaZe Clan. Trudno jednak oprzeć się wrażeniu, że impreza straciła dawny blask. Tyle że to nie jest wina organizatorów.

Po trzech latach przerwy turniej Intel Extreme Masters niemal w pełnej krasie wrócił do Spodka. Co prawda 2 lata temu odbyły się zawody e-sportowe, ale ze względu na wybuch pandemii mecze były rozgrywane bez udziału publiczności. W tym roku widzowie mogli wrócić na trybuny, chociaż z pewnymi ograniczeniami.

IEM stracił dawny blask?

Pod względem e-sportowym turniejowi w Katowicach nie można nic zarzucić. Chociaż finał zakończył się wynikiem 3:0 dla FaZe Clanu, to trudno mówić, aby był jednostronny. Każda pojedyncza mapa do ostatniej chwili trzymała w napięciu. Na dwóch pierwszych drużyna dowodzona przez Karrigana wygrała po dogrywkach (na drugiej wynikiem aż 31:27), aby na ostatniej pokonać G2 Esports 16:14, czyli dosłownie o włos. Kibice na trybunach i w domach mogli być zadowoleni.

Ale jeśli już przy trybunach jesteśmy, to nie sposób nie zauważyć, że te momentami nie były pełne. Nie twierdzę, że Spodek świecił pustkami, bo tak z pewnością nie było, ale nie brakowało też miejsc wolnych. W poprzednich latach, gdy impreza odbywała się normalnie, byłoby to nie do pomyślenia. Ludzie siadali na schodach, aby tylko obejrzeć zmagania najlepszych e-sportowców. W tym roku tak nie było.

Z czego to wynikało? Zapewne z ograniczeń, które wprowadzili organizatorzy. Chociaż były słuszne, to musiały odbić się na frekwencji. Dużym wpływ na to miało też Expo, które się nie odbyło. Do tej pory integralna część IEM Katowice i dla wielu niemniej ważna niż e-sport nie została zorganizowana. To jednak żadne zaskoczenie, bo potencjalni wystawcy na pewno bali się, że tłum ludzi, nawet jeśli zaszczepionych, może stać się ogniskiem zakażeń. Wielu firmom, które wysłałby do Spodka swoich pracowników, mogłoby to sparaliżować pracę.

Wszystko to sprawiło, że tegoroczny IEM trochę stracił ze swojego dawnego blasku. W żadnym stopniu nie winię tutaj organizatorów. Po prostu klimat jest, jaki jest. Prawdopodobnie zrobili wszystko, co tylko było w ich mocy, aby była to świetna impreza, ale przy obecnej sytuacji było to trudne. Dlatego liczę, że w przyszłym roku IEM wróci w pełnej krasie, z mnóstwem widzów, imponującym Expo i świetnym turniejem e-sportowym!

[GALERIA:7484]

NordVPN: Zwiedziłam świat za 56 groszy, bezpiecznie i szybko jak nigdy

Mon, 21 Feb 2022 10:39:00 +0100

NordVPN to usługa ceniona za szybkość i wysokie bezpieczeństwo. Servery NordVPN mogą Cię zabrać do dowolnej części świata i nikt nie zobaczy, co robisz. Czy rzeczywiście jest to najlepszy VPN, po jaki możesz sięgnąć? Sprawdzam!

Zacznę od przypomnienia, czym jest VPN i dlaczego warto go używać. Wyobraź sobie, że internet to sieć dróg, po której możemy chodzić. Mniej-więcej widać kto i gdzie chodzi oraz skąd zaczął podróż. Czasem można odmówić komuś wejścia na stronę, jeśli przyszedł z odległego miejsca (geoblokada), czasem kogoś podsłuchać albo nawet oszukać.

VPN zaś jest jak tunel. Wchodzisz do niego tuż pod domem, wychodzisz w zupełnie innym punkcie. Trasy nie widać z powierzchni, a na końcu nie wiadomo, skąd zaczęła się podróż. Co więcej, tunel jest kopany na zamówienie i tylko dla Ciebie. Świetnie, prawda?

NordVPN: łatwa podróż na drugi koniec świata

NordVPN zdobył zaufanie 14 milionów użytkowników, zapewnia łatwe w obsłudze aplikacje i szybkie, komfortowe połączenia. W chwili pisania artykułu jako punkt „wyjścia z tunelu” można wybrać jeden z ponad 5200 serwerów w 60 krajach. Wśród nich są te najbardziej pożądane, a więc Niemcy, Wielka Brytania, Japonia i USA. W wybranych krajach można nawet nawiązać połączenie VPN wychodzące z konkretnego miasta. Ta możliwość jest dostępna dla USA, Francji, Niemiec, Kanady i Indii.

Korzyści z tego płynące są dwie. Po pierwsze, można dodatkowo swój ruch zabezpieczyć. Jeśli korzystasz z niezaufanej sieci Wi-Fi, chcesz mieć pewność, że Twoje operacje bankowe są bezpieczne albo po prostu nie podobają Ci się kierowane regionami reklamy, VPN ten problem rozwiąże. Po drugie, możesz uzyskać dostęp do treści, których nie ma w Polsce. Mowa tu między innymi o usługach VoD, ale to tylko początek. Ja korzystam z VPN-u w pracy, gdy chcę dostać się na przykład do amerykańskich wiadomości, niedostępnych dla czytelników z Europy.

Czy to spowolni moje połączenia? Bądźmy szczerzy: to zależy. NordVPN testuję na łączu światłowodowym do 1 Gb/s z możliwością wysyłania do 300 Mb/s. Wyniki często są doskonałe, zwłaszcza jeśli nie wychylam się poza Europę. VPN doskonale działa również do USA, Brazylii czy Izraela.

Szybkość NordVPN to jego kolejna zaleta. Połączenia z popularnymi „celami podróży” są zwykle tak szybkie, że nie zauważam włączonego VPN-u. Jedynie uważnie obserwując ping, mogę zauważyć różnicę. Oczywiście nie jest to regułą i są kraje, do których transfery będą znacznie słabsze (Korea Południowa), ale zawsze da się komfortowo korzystać z usług. Pomaga tu zapewne także funkcja SmartPlay, łącząca VPN i DNS, by można było bez przeszkód korzystać z multimediów.

Kup NordVPN i korzystaj z sieci bezpiecznie

Apka mobilna, dekstopowa, a może rozszerzenie?

Jedno konto NordVPN pozwala korzystać z bezpiecznego połączenia na maksymalnie 6 różnych urządzeniach. Wśród nich są sprzęty mobilne, dekstopy z Windowsem, Linuxem i macOS, a także przeglądarki (z pomocą rozszerzenia) i Android TV.

Zacznę od aplikacji mobilnej. Na Androidzie i iOS wygląda bardzo podobnie, ale na Androidzie ma nieco szersze możliwości. Po uruchomieniu aplikacji przywita nas widok mapy świata z punktami i listą krajów „wyjściowych” dla tunelu. Jeśli nie chcesz wybierać konkretnego kraju, możesz skorzystać po prostu z szybkiego połączenia. Wtedy aplikacja automatycznie wybierze serwer, który zapewni najlepsze transfery.

Ponadto jest tu możliwość automatycznego nawiązywania połączenia. Możesz wybrać, czy będzie się to działo tylko przy połączeniu z Wi-Fi, czy zawsze. Masz też możliwość wpisania własnego serwera DNS (identyfikującego docelowy serwer po wpisaniu nazwy domeny), wybrania protokołu połączenia i zbierania statystyk połączenia.

Dodatkowo w wersji aplikacji dla Androida jest permanentny wyłącznik dostępu do sieci. Jeśli połączenie przez VPN zostanie zerwane, cały system zostanie odcięty od internetu. To zabezpieczenie może zapobiec wyciekowi danych, jeśli nie zauważysz, że VPN przestał działać.

Ponadto w wersji dla Androida można skorzystać z dzielonego tunelowania. Domyślnie połączenia internetowe ze wszystkich aplikacji są kierowane przez VPN, ale można dodać wyjątek, jeśli masz do aplikacji pełne zaufanie lub akurat zależy Ci na połączeniu z domowego adresu IP. Może się też zdarzyć, że NordVPN nie pozwoli odwiedzić strony internetowej. Działa tu system CyberSec, chroniący nas przed szkodliwymi witrynami, na przykład rozprowadzającymi malware, śledzącymi czy wyłudzającymi dane. To dodatkowa korzyść z używania NordVPN, który tu częściowo przejmuje zadania antywirusa. Ponadto na Androidzie aplikacja NordVPN wykrywa, jeśli jakiś proces próbuje rysować okienka nad innymi apkami. Zabieg z przykrywaniem okienek jest często wykorzystywany przez aplikacje wykradające dane logowania do banku.

Na desktopie również możesz korzystać z aplikacji i tu również możliwości nieco się różnią między platformami. Wersja dla Windowsa jest najbardziej rozbudowana. Ponadto wersja dla Windowsa i Androida pozwala korzystać z serwerów specjalistycznych (z protokołem Onion oraz z pudwójnym tunelowaniem), o których piszę w kolejnej części artykułu.

W wersji dla macOS nie ma dostępu do serwerów specjalistycznych. Na pewno osobom podróżującym przyda się ustawienie, by połączenie VPN było nawiązywane, gdy komputer podłączy się do niezaufanej sieci. Tu również jest „killswitch”, odcinający internet, gdy VPN zostanie rozłączony. Jest tu też możliwość tworzenia ustawień predefiniowanych do różnych zastosowań.

Na Linuxie aplikacja NordVPN działa z linii poleceń. Wybór kraju połączenia docelowego można dokonać, podając nazwę kraju po poleceniu, na przykład: nordvpn c Poland nawiąże połączenie z Polską. Ponadto jest tu możliwość skorzystania z odcinania internetu po utracie połączenia i automatycznego nawiązywania połączenia ponownie. Jest też ochrona CyberSec.

Oczywiście można też skonfigurować połączenie NordVPN z poziomu menedżera ustawień sieciowych systemu. Jeśli zaś nie masz uprawnień, by to zrobić, zawsze możesz sięgnąć po rozszerzenie przeglądarki. Wtedy ochroną zostaną objęte tylko połączenia ze stronami internetowymi, ale to nadal lepsza ochrona niż całkowity brak ochrony. Dodatkową korzyścią jest fakt, że NordVPN wytnie część reklam, które śledzą nas w sieci.

Rozszerzenie NordVPN sprawdzałam z Google Chrome i Microsoft Edge. W obu przypadkach można wybrać kraj połączenia, blokować połączenia WebRTC (używane na przykład do rozmów wideo) ze względu na ryzyko ujawnienia prawdziwego adresu IP oraz uruchomić dodatkową ochronę przed szkodliwymi reklamami i phishingiem. Ikonka rozszerzenia będzie pokazywać kod kraju, z którym zostało nawiązane połączenie. W razie potrzeby można dodać wyjątek, by wybrane strony nie były tunelowane przez NordVPN.

NordVPN chroni i nie zostawia nic dla siebie

Podstawowym zadaniem usługi NordVPN jest ochrona Twojego ruchu przed wścibskimi spojrzeniami osób trzecich. Cały ruch jest szyfrowany algorytmem AES z kluczem o długości 256 bitów – aktualnie jest to zabezpieczenie nie do złamania. Serwery NordVPN, które kierują Twój ruch na drugi koniec świata, ukrywają fakt, że korzystasz z VPN. Dzięki temu Twoje połączenie obejdzie nawet bardziej zaawansowane blokady geograficzne. NordVPN utrzymuje też specjalne serwery peer-to-peer, przystosowane do pobierania plików w sposób niewidoczny z zewnątrz.

Przy tym usługa nie zapisuje żadnych informacji o tym, kto i kiedy z niej korzysta. NordVPN specjalnie został uruchomiony pod jurysdykcją Panamy, gdzie prawo nie wymaga zapisywania takich informacji. Oprogramowanie serwerów NordVPN działa wyłącznie w RAM-ie, a maszyny nie mają nawet dysków twardych, by żadne dane nie zostały trwale zapisane. Brak logów potwierdzają dwa zewnętrzne audyty. Nord Security buduje też własną sieć serwerów w taki sposób, by tylko pracownicy firmy mieli dostęp do sprzętu.

Administratorzy zachowują jedynie adres e-mail (niezbędny do logowania) oraz model urządzenia i wersję systemu (niezbędny do diagnozowania problemów). Konto można dodatkowo zabezpieczyć autoryzacją wieloskładnikową. Dane te nie są ze sobą w żaden sposób powiązane. To, co robisz przez VPN to wyłącznie Twoja sprawa.

Jeśli to wciąż za mało, a zajmujesz się na przykład aktywizmem albo przesyłasz wrażliwe informacje, na Androidzie i Windowsie możesz skorzystać z podwójnego VPN-u. Wtedy NordVPN przekieruje ruch przez dwa serwery. To dodaje kolejną warstwę zabezpieczeń. Na tych systemach jest dostępny także Onion Over VPN, czyli połączenie VPN-u z protokołem Onion i z możliwością uzyskania dostępu do sieci Tor.

NordVPN w całym domu? Proszę bardzo!

To nie koniec. Z NordVPN możesz korzystać w całym domu, jeśli skonfigurujesz połączenie na swoim routerze. Usługa jest dostępna w trzech protokołach:

IKEv2/IPsec
OpenVPN
NordLynx – autorski protokół na bazie WireGuard z zastosowanym podwójnym NAT-em (Network Address Translation)

Na stronie NordVPN znajduje się zestaw instrukcji, jak ustawić dostęp do VPN na różnych modelach routerów i w ten sposób zabezpieczyć cały dom. Na większości modeli bardzo proste – w zasadzie wystarczy, że podasz tam swój login i hasło oraz wybierzesz kraj połączenia. Sprawdziłam to na routerze z obsługą OpenVPN – NordVPN działa bez zarzutu.

NordVPN na routerze z OpenLinksys (źr. NordVPN)

Analogicznie można skonfigurować VPN na domowym NAS-ie (Qnap, Synology lub WD). To szalenie przydatne, jeśli ma on korzystać z zasobów objętych geoblokadą jako odtwarzacz multimediów.

Kup NordVPN i korzystaj z sieci bezpiecznie

Ile to kosztuje? Tylko 56 groszy!

To prawda. Jeśli skorzystasz z promocyjnej ceny na abonament na 2 lata, NordVPN będzie kosztował tylko 56 groszy dziennie. To tyle, co dwie kajzerki. Warto dodać, że od 9 lutego jest jeszcze taniej, bo ruszyła promocja na 10. urodziny NordVPN. Pełny cennik wygląda następująco:

Miesiąc kosztuje 10,59 euro;
Roczna subskrypcja kosztuje 52,68 euro (4,39 euro miesięcznie), rozliczana jest ze zniżką wysokości 58%;
Dostęp na pierwsze dwa lata kosztuje 71,6 euro (zniżka 71%), co przekłada się na 2,99 euro miesięcznie. To daje jedynie 56 groszy dziennie.

W cenie jest oczywiście pełne wsparcie techniczne przez całą dobę. Z obsługą NordVPN można się skontaktować przez e-mail lub czat. Warto pamiętać, że NordVPN można „oddać” przez 30 dni od zakupu, jeśli produkt nie spełni Twoich oczekiwań. Trudno mi wyobrazić sobie taką sytuację. Niemniej Nord Security gwarantuje zwrot pieniędzy niezadowolonym klientom.

Przy okazji można kupić także dostęp do innych aplikacji Nord Security. Szczególnie apetycznie wygląda menedżer haseł NordPass. Ważne pliki i wrażliwe dokumenty można dodatkowo zabezpieczyć z użyciem NordLocker. Ponadto są dostępne narzędzia dla biznesu: NordLayer i NordWL.

Materiał zawiera lokowanie NordVPN, ale opisuje wyłącznie doświadczenia autorki.

Horizon Forbidden West – gra tak dobra, że fani Xboksa będą płakać

Sun, 20 Feb 2022 17:30:22 +0100

Horizon Forbidden West to nowy exclusive na konsole PlayStation. Czy dorównuje poprzedniej części?

Jeśli chodzi o gry komputerowe, mam kilka stanowczych poglądów. PlayStation jest lepsze od Xboksa, seria GTA jest przereklamowana, a Horizon Zero Dawn to najlepszy exclusive minionej generacji. Tego ostatniego jestem gotów bronić na ubitej ziemi.

Inna sprawa, że bronić pewnie nie będę musiał, bo tytuł Guerilla Games spotkał się z uznaniem jak ziemia długa i szeroka. Tak, to była kolejna gra o wspinaniu się na punkty widokowe i zdobywaniu obozów bandytów. Tyle tylko, że te punkty widokowe były wielkimi mechanicznymi żyrafami, a obozy bandytów… cóż, obozami bandytów.

No dobra, oryginalność nie jest może najmocniejszą stroną Horizon Zero Dawn. To po prostu jedna z wielu gier z otwartym światem. Skąd w takim razie ten gigantyczny sukces? Bo tę pozornie wyświechtaną formułę doprowadzono w niej niemalże do perfekcji. Świat, który przyszło nam przemierzać, był wiarygodny i różnorodny. Był też przepiękny – gra wyciskała z PlayStation 4 ostatnie soki. Mogła się także pochwalić wciągającą, dojrzałą historią i świetnie napisanymi postaciami. To ostatnie dotyczy w szczególności Aloy, czyli naszej głównej bohaterki.

Mówiąc krótko, Horizon Zero Dawn to praktycznie ideał, a w Horizon Forbidden West dostajemy więcej tego samego. Więcej i w większości także lepiej.

Więcej dobrego. Dużo więcej

Na wstępie zaznaczę, że choć w Horizon Forbidden West miałem okazję zagrać kilka dni przed premierą, to w chwili pisania tego tekstu nadal gry nie skończyłem. Dlaczego? Po pierwsze dlatego, że to naprawdę duża gra – znacznie większa od poprzedniczki. Mimo 30 godzin na liczniku udało mi się zwiedzić jakąś jedną trzecią mapy i przebrnąć przez pół wątku fabularnego.

Po drugie… bo nie chciałem. Fakt, gdybym zignorował wszystkie poboczne aktywności, pewnie mógłbym zobaczyć napisy końcowe po kilkunastu godzinach. Zobaczyłbym w tym czasie jednak tylko namiastkę tego, co Horizon Forbidden West ma do zaoferowania – i to niekoniecznie tego najlepszego. To tytuł, którym zdecydowanie warto się delektować i osobiście mam zamiar się nim delektować jeszcze wiele, wiele godzin.

Przy okazji ostatni akapit to chyba najlepsza rekomendacja, którą mogę nowemu Horizonowi wręczyć. Jeśli zależy Wam na czasie, śmiało możecie w tym miejscu przerwać czytanie i lecieć do sklepu po swoją kopię. Spokojnie, nie obrażę się. Miłego grania!

Nadal tu jesteście? Też dobrze. W takim razie czas przejść do konkretów.

Doszlifowane do perfekcji

Po co była ta tyrada o tym, jaki to Horizon Zero Dawn nie był genialny, mimo swojej wtórności? Bo Horizon Forbidden West jest grą jeszcze bardziej wtórną. Tak jak pierwsza część pełnymi garściami czerpała z innych gier z otwartym światem, tak dwójka nawet nie próbuje schodzić ze szlaku wytyczonego przez poprzedniczkę.

Czy to źle? Zakładam, że na to pytanie już każdy ma swoją odpowiedź. Osobiście uważam, że więcej tego samego w przypadku Horizon Forbidden West okazało się strzałem w dziesiątkę. Tym bardziej, że niemal każdy element oryginału został w sequelu w jakimś stopniu poprawiony, dopieszczony tudzież doszlifowany.

Da się to zresztą odczuć już od pierwszych chwil, kiedy tylko przejmiemy kontrolę nad Aloy. Początek gry to liniowa i niestety nieco przydługawa sekwencja, pełniąca rolę samouczka. Minie jakaś godzina, nim będziemy mogli zwiedzać otwarty świat i zobaczyć wszystko, co nowy Horizon ma do zaoferowania. A jednak nawet tutaj widać już pierwsze pozytywne zmiany w rozgrywce. Chociażby te związane z poruszaniem się.

Pamiętacie, jak w pierwszej części Horizona szukało się żółtych uchwytów i prętów, na które można by się było wspiąć? Koniec z tym. To znaczy, żółte elementy zostały, ale jest ich znacznie mniej. Nie musimy się też za nimi nerwowo rozglądać. Zamiast tego wystarczy, że naciśniemy R3 i szybko zeskanujemy okolicę naszym Fokusem, żeby podświetlić wszystkie półki i uchwyty w okolicy. Drobiazg, a ile frustracji potrafi oszczędzić!

Takich drobnych usprawnień jest zresztą masa i dotyczą większości kluczowych systemów. Nie ma już twardego limitu na zasoby, które możemy zebrać – nadwyżka trafia do specjalnej skrytki i możemy je wykorzystać później. Chcemy oderwać określoną część danej maszyny? Podczas skanowania Fokusem możemy ją podświetlić, by wiedzieć, gdzie celować. Misja wymaga od nas wycieczki na drugi koniec mapy? Szybka podróż między ogniskami jest teraz darmowa.

Wymienione usprawnienia to tylko niewielka część tego, co czeka na graczy w Horizon Forbidden West. Istotne jest to, że pomagają wyeliminować tarcia, które od czasu do czasu pojawiały się w pierwszej części, co z kolei przekłada się na znacznie przyjemniejszą, bardziej satysfakcjonującą rozgrywkę.

Czas pozwiedzać!

Nie bez powodu zacząłem jednak ten wątek od zmian w sposobie poruszania się, bo to jeden z kilku obszarów, gdzie ulepszenia wykraczają poza sferę drobnych szlifów. W nowym Horizonie Aloy ma do swojej dyspozycji kilka nowych zabawek, dzięki którym poruszanie się stało się równie satysfakcjonujące, co walka. No dobra – niemal równie satysfakcjonujące, ale to i tak dużo.

Mowa chociażby o lotni, dzięki której możemy łagodzić upadki z wysokości i szybować na krótką odległość, oraz o wyrzutni lin. Szczególnie ta ostatnia potrafi mocno zmienić sposób, w jaki będziemy myśleć o eksploracji. Zwiedzanie ruin to już nie tylko bieganie do przodu i szukanie kolejnych żółtych uchwytów. Na naszej drodze staną również proste łamigłówki w stylu Tomb Raidera, w których lina gra często pierwsze skrzypce.

Argumenty siłowe

Co ciekawe, jednym z mniej zmodyfikowanych obszarów gry wydaje się być walka. Jasne, także tutaj znajdziemy kilka nowości – m.in. rozbudowany system kombinacji i specjalnych umiejętności aktywowanych za pomocą tzw. punkty odwagi – jednak w praktyce nie zmieniają one znacząco sposobu, w jaki myślimy o potyczkach. I wiecie co? To bardzo dobrze, bo walka była jednym z lepszych elementów pierwszej części.

I nadal nim pozostaje. Starcia z wielkimi maszynami potrafią być niesamowicie ekscytujące. Szybkie reakcje i dobry ekwipunek są oczywiście na wagę złota, jednak walka w Horizon Forbidden West wymaga też nieco strategii. Każdy przeciwnik ma swoje mocne i słabe strony. Skuteczne wykorzystanie tych ostatnich jest kluczem do sukcesu i pozwoli nam poskromić nawet największe bestie. I uwierzcie, satysfakcja z pokonania chociażby takiego Gromoszczęka jest niesamowita.

Szkoda, że walka z ludzkimi przeciwnikami nie budzi równie pozytywnych emocji. Tutaj kolejne starcia są znacznie bardziej powtarzalne, a czasem wręcz frustrujące, kiedy przyjdzie nam się zmierzyć z większą grupą wrogów. Już po kilku godzinach zaczęły być dla mnie mozolnym przerywnikiem, a nie miłym urozmaiceniem. Na całe szczęście nie ma ich aż tak dużo, a większość starć będziemy toczyć z maszynami.

Uncharted: Dziedzictwo Złodziei - Sony pokazuje, jak wyciskać kasę

Sun, 13 Feb 2022 08:51:00 +0100

Czy Uncharted: Kolekcja Dziedzictwo Złodziei jest tytułem rewolucyjnym? Czy lepiej zagrać w niego na PlayStation 5, czy na PC? No i gdzie napić się porządnego orzechowego latte? Znamy odpowiedzi na (prawie) wszystkie te pytania!

Zima. Gdzieś w Łodzi.

Starał się iść spokojnie, nie zwracając na siebie niczyjej uwagi. Nie było to takie proste, kiedy myślami ciągle wracał do przedmiotu, który trzymał w kieszeni kurtki. Od czasu do czasu przyłapywał się nawet na bezwiednym sprawdzaniu, czy na pewno nadal ma go przy sobie.

- Eh, gdyby jeszcze tak nie pizgało złem… - wymamrotał pod nosem, przypominając sobie wczorajszy alert RCB. Oczywiście go zignorował. Zresztą, podobnie jak cztery poprzednie. Co do joty identyczne, a słane z uporem ambitnego telemarketera, który ma pół dnia na realizację kwartalnego kejpiaja.

Tak czy siak, w końcu dotarł do umówionego miejsca, ale powiedzieć, że odrapana fasada lokalu nie budziła zaufania, to jak nie powiedzieć nic. Zapewne tuż po wypłacie Arek wybrałby na miejsce spotkania coś bardziej przytulnego. Pewnie padłoby na jego ulubioną kawiarnię na „S”. Ale jak się nie ma co się lubi, to się lubi, co się ma. Orzechowego latte to tu raczej nie podają…

Z tych przemyśleń wyrwał go silny podmuch wiatru. Obskurny czy nie, bar na pewno był cieplejszy niż ulica. Czas wejść do środka.

Atmosfera w lokalu była z grubsza taka, jak można się było spodziewać. Kilku stałych bywalców, mgiełka dymu papierosowego, która na tym etapie stanowiła stały element wystroju, i aromat taniego piwa unoszący się w powietrzu.

Jedynym elementem, który wydawał się nie pasować do reszty, był człowiek siedzący w rogu sali. Choć zza ekranu MacBooka i oparów z e-papierosa nie było widać jego twarzy, Arek był pewny, że to właśnie z nim miał się tutaj spotkać.

- I co, jak tam idzie szukanie bejtów? – powiedział Arek na powitanie, przysiadając się do stolika.

- Masz to? – odpowiedział Piotrek bez odrywania wzroku od ekranu. W tym momencie Arek wyjął cenny przedmiot z kieszeni swojej kurtki i położył go na stole. Na niebieskim pudełku z piaskową okładką można było odczytać tytuł: „Uncharted: Kolekcja Dziedzictwo Złodziei”.

Uncharted i odwieczny dylemat: PC czy PlayStation?

- Wersja na PS5? – spytał zdziwiony Piotrek. W jego głosie można było usłyszeć lekką nutkę… pogardy? Zawodu? Arek nie był pewny, co działo się w głowie kolegi z redakcji, ale dało się odczuć, że liczył na co innego.

- No tak. A czego się spodziewałeś? Przecież to Uncharted – odparł. W jego głowie słowa „Uncharted” i „PlayStation” były tak nierozerwalnie ze sobą związane, że nie miał pojęcia, jak w ogóle ktoś mógłby zadać takie pytanie.

- Mieliśmy przecież rozmawiać o tym, dlaczego Dziedzictwo Złodziei jest dla serii taką rewolucją.

- …i dlatego przyniosłem wersję na PS5. W końcu to pierwsza odsłona cyklu na konsolę nowej generacji.

- I uważasz, że to naprawdę większa rewolucja niż fakt, że w Uncharted po raz pierwszy mogą pograć gracze na PC?

Arek już miał na końcu języka ciętą ripostę („Chyba ty!”), ale w ostatniej chwili zdążył się w niego ugryźć. Niechętnie musiał przyznać Piotrkowi rację. Do tej pory seria Uncharted była jednym z największych exclusive’ów w asortymencie Sony. Jeśli ktoś chciał wcielić się w Nathana Drake’a, musiał kupić PlayStation 3 albo 4. Wraz z premierą Dziedzictwa Złodziei ta bariera runęła – gra była ot tak dostępna chociażby na Steamie.

O Sony, PC i sztuce czekania

- Wielka mi rewolucja – Arek w końcu zebrał się na odpowiedź. – Dobrze wiesz, że Sony zaczęło wydawać na PC swoje starsze tytuły tylko po to, żeby zachęcić ludzi do kupowania PlayStation. W końcu ile musieliście czekać na Ucharted 4? Pięć czy sześć lat? A na God of Wara? Dość długo, żeby Atreus zdążył zdać maturę i iść na studia. Miłego czekania na Gran Turismo 7 i nowego Horizona.

- Mocne słowa jak na kogoś, kto drugi raz kupił tę samą grę tylko po to, żeby w końcu pograć w 60 FPS-ach – zripostował Piotrek. – Wersję na PlayStation 6 też planujesz kupić?

- A żebyś wiedział! – odpowiedział Arek, zanim zorientował się, że Piotrek próbuje go wprowadzić na minę. – Poza tym doskonale wiesz, że tu nie tylko o FPS-y chodzi. Grałeś kiedyś w Uncharted na DualSense? Nie, bo taka opcja jest tylko na PS5. I uwierz mi, choćby dla niej warto było dopłacić do remastera. Tak jak w oryginalnym Uncharted 4 na PS4 w pewnym momencie miałem dość strzelania, tak w Dziedzictwie Złodziei nie mogę się doczekać kolejnych potyczek. Uwielbiam, kiedy odrzut próbuje wyrwać mi pada z ręki przy każdym naciśnięciu spustu. Może to drobiazg, ale niesamowicie potęguje wrażenie immersji, a przecież o to w tym wszystkim chodzi.

- I kto miałby z tego skorzystać? Naprawdę myślisz, że są jeszcze jacyś posiadacze PlayStation, którzy nie grali w Uncharted?

- Bo ja wiem? Wiem, że gdybym samemu miał jeszcze kiedyś wrócić do tych gier, wolę zagrać w taką ulepszoną wersję niż oryginał z PS4.

Remastery - pułapka na naiwnych?

Piotrek wzruszył ramionami i zaczął coś przeglądać na komputerze. Ostatni argument ewidentnie go nie przekonał. Po chwili w akompaniamencie głośnego stuknięcia klawisza „Enter” wrócił do rozmowy.

- Mów co chcesz, ale takie wydawanie po dziesięć razy tej samej gry to tylko chamskie wyciąganie kasy od fanów – Piotrek ewidentnie szykował się do dłuższego wywodu. – W tej wersji dodamy 60 FPS, w następnej podbijemy rozdzielczość do 4K, a później podrasujemy lekko podświetlenie, żeby znowu móc sprzedać to samo. Naprawdę ci to nie przeszkadza? Sam właśnie dlatego wolę Uncharted w wersji na PC. Wystarczy, że wymienię w komputerze kartę graficzną i „remaster” dostanę gratis. Ba, jak dobrze pójdzie, za kilka lat pogram sobie w 8K i 240 FPS-ach bez dopłacania choćby złotówki.

W tym momencie Arek zaczął zdawać sobie sprawę, że ta rozmowa zmierza donikąd. W najlepszym razie zmarnują kolejne dwie godziny na wymienianie się rzeczowymi argumentami. W najgorszym… Cóż, z pewnością nie byłaby to pierwsza bójka, którą ten lokal widział.

Uncharted: Dziedzictwo Złodziei - warto czy nie warto?

- No dobra, ale co do tego, że Ucharted: Dziedzictwo Złodziei jest super, to się chyba zgadzamy, prawda? – powiedział z nadzieją, że w końcu znajdą nić porozumienia.

- No tak, jest świetne. A czemu miałoby nie być? – odparł Piotrek.

I to był ten moment, kiedy w zasadzie nie było już nic do dodania. W samą porę, bo ożywiona dyskusja dwóch łysych panów przy jednym ze stolików robiła się coraz głośniejsza. Arek doszedł do wniosku, że to dobra chwila na ewakuację, zanim przymusowo zostanie wciągnięty w debatę o wyższości ŁKS-u nad Widzewem. Zdecydowanie nie chciał w niej uczestniczyć i to nie tylko dlatego, że pozostali dyskutanci wyglądali, jakby co najmniej przez ostatnie pół roku mieszkali na siłowni, żywiąc się na zmianę sterydami i kreatyną.

ŁUP! Coś uderzyło w okno po drugiej stronie sali. Gałąź? Doniczka? Przerażony yorkshire terier? Cokolwiek to było, skutecznie przekonało Arka do zmiany planów. Zamiast w kierunku drzwi poszedł do baru.

- Nie macie przypadkiem orzechowego latte?

W tym miejscu miała być poważna i rzeczowa recenzja gry Uncharted: Kolekcja Dziedzictwo Złodziei, ale autorzy trochę odlecieli.

Zobacz: Najlepsze gry kooperacyjne, czy w co pogracie we dwoje
Zobacz: Steam TOP 11 – wybieramy najlepsze gry do 50 zł

Lidl z nową usługą. Różnicę poczujesz już na wejściu

Thu, 03 Feb 2022 18:32:14 +0100

Lidl, w imię ochrony przyrody, zamierza promować wśród swoich klientów elektroniczne wersje swoich gazetek. Szkoda, że jednocześnie nie rezygnuje zupełnie z tych papierowych.

W trosce o środowisko Lidl Polska rozpoczął akcję promowania wśród swoich klientów elektronicznych wersji swoich gazetek. W części sklepów pojawią się komunikaty z informacją o dostępności najnowszych ofert na stronie sklepu, a także w aplikacjach Lidl oraz Lidl Plus, częściowo zastępując walające się przy wejściach papierowe broszury.

Lidl rezygnuje z gazetek? Nie do końca

Akcja na razie rusza testowo w kilkuset placówkach na terenie Wielkopolski oraz Kujaw, więc nie wszyscy klienci będą jej celem. Sklep twierdzi, że to wszystko w imię ochrony otaczającej nas przyrody, bo przecież lasy pokrywają 31 procent powierzchni lądowej Ziemi. Odnoszę jednak wrażenie, że cała akcja nie została do końca przemyślana.

Czy papierowe gazetki zostają?

Samo promowanie cyfrowej wersji gazetek wydaje się słuszne. Rzecz w tym, że jednocześnie nie idzie za tym zupełna rezygnacja z papierowych wersji. Zapytaliśmy o to Lidl Polska i w odpowiedzi dowiedzieliśmy się, że:

W Lidlu wierzymy, że odpowiedzialna firma może więcej oraz ma realny wpływ na to, co dzieje się w naszym otoczeniu. Zrównoważony rozwój jest jednym z głównych celów strategicznych Lidla na rzecz lepszej przyszłości. Wspomniane placówki nie oferują klientom gazetek papierowych z ofertą spożywczą, natomiast katalog z artykułami przemysłowymi w wersji papierowej jest w dalszym ciągu dostępny w sklepach. Nasza kampania ma na celu zachęcić do korzystania z elektronicznych gazetek promocyjnych, które dostępne są na stronie lidl.pl, aplikacji Lidl Plus i aplikacji Lidl.

- mówi Aleksandra Robaszkiewicz, Head of Corporate Communications & CSR Lidl Polska.

Czy to zatem wielkie halo o nic? W moim odczuciu trudno oceniać całą akcję inaczej niż tylko PR-owy zabieg, mający na celu poprawę wizerunku Lidl Polska. Co prawda z części sklepów znikają papierowe gazetki z asortymentem spożywczym, ale z drugiej strony wciąż dostajemy szkodliwe dla środowiska papierowe ulotki z pozostałą ofertą sklepu.

Lidl ma też na koncie bardziej spektakularne działania proekologiczne

W gwoli sprawiedliwości należy oddać, że sklep jednocześnie zmienił w ostatnim czasie papier do paragonów na bardziej przyjazny środowisku. Część klientów mogła już zauważyć niebieskie paragony, które wykonane są z ekologicznego papieru termicznego z certyfikatem FSC. Oznacza to, że pochodzi on ze zrównoważonej gospodarki leśnej.

Poza tym sieć wprowadziła testy elektronicznych cenówek, które z czasem mają trafić do wszystkich placówek. Od zeszłego roku Lidl Polska ma też politykę zakupową dla łańcuchów dostaw, która ma zapobiegać wylesianiu i tym samym zagrażaniu cennym ekosystemom. To wszystko realne i cenne działania.

Szkoda, że jednocześnie Lidl nie ma na razie odwagi, aby rzeczywiście zupełnie zrezygnować z papierowych gazetek promocyjnych. Doskonale zdaję sobie sprawę, że wielu klientów sklepu to osoby starsze, które nie są dobrze zaznajomione z nowymi technologiami. Tradycyjne gazetki są też dla mnóstwa osób po prostu wygodniejsze, bo przecież trafiają do ich skrzynek pocztowych.

Pomimo tego liczyłbym, że promowanie cyfrowych gazetek to jedynie początek i z czasem sklepy rzeczywiście zrezygnują z tych papierowych. Na razie kwestia gazetek to dla mnie jedynie PR.

Zobacz: Lidl traktuje Polaków jak złodziei. To może spotkać każdego

Huawei i Kwarantanna Domowa – co mają wspólnego? Są bezużyteczne

Wed, 02 Feb 2022 11:29:00 +0100

Koronawirus i aplikacja Kwarantanna domowa dopadły i mnie. Jest tylko jeden problem: nie mogę jej zainstalować na telefonie za 5,5 tysiąca.

Moja sytuacja wygląda następująco: od paru dni czuję się kiepsko, test apteczny wyszedł raz pozytywny, więc umówiłam się do laboratorium przez internet, by mieć jasną sytuację (dla siebie i dla innych). Mam skierowanie do punktu na drugim końcu miasta, ale jakoś sobie poradzę. Martwi mnie coś innego.

Sanepid wciska mi niemożliwe

Chwilę po umówieniu się na test odebrałam telefon. Dzwonił automat w imieniu sanepidu, że zostałam objęta kwarantanna i muszę zainstalować aplikację Kwarantanna Domowa. Posiadanie apki jest obowiązkowe, znajdę ją w Google Play i App Store. No dobrze, to idę instalować.

Wyniki wyszukiwania Kwarantanny Domowej w AppGallery (po lewej) i Petal

Aktualnie używam telefonu Huawei P50 Pro (recenzja niebawem). Aplikacji Kwarantanna Domowa w AppGallery nie ma. Dokładnie to wyszukiwarka AppGallery jej nie znajduje, Petal zaś ją widzi, ale prowadzi do pustej strony – przypuszczam, że to wersja niedostępna dla najnowszych telefonów bez usług Google. Wyszukiwarka AppGallery nie znajduje też żadnego alternatywnego źródła, ale to akurat dobrze. Jeszcze tego mi brakowało, żebym ściągnęła jakąś „niespodziankę”.

Zobacz: Uważaj na fałszywą aplikację Kwarantanna domowa! Wykrada dane do konta w banku

Okazuje się, że nie tylko nokia 3310 nie pozwala spełnić obowiązku korzystania z aplikacji. Nowiutki telefon ze 5,5 tysiąca złotych również nie będzie żadną pomocą w tej sytuacji. Aplikacji nie ma, a to ja będę musiała tłumaczyć całą sytuację w razie kontroli. W tej chwili już bym wolała mieć tę starą Nokię – przynajmniej tłumaczenie się będzie łatwiejsze.

Rozwiązanie jest takie proste

Huawei sprzedał w Polsce dobry milion telefonów z podobną przypadłością, ale to nie przekonało Ministerstwa Zdrowia, by umieścić aplikację Kwarantanna Domowa w AppGallery. Mieli na to rok i 9 miesięcy – Kwarantanna Domowa jest obowiązkowa od 1 kwietnia 2020, jeśli tylko warunki techniczne na to pozwalają. Szkoda, że ten czas nie został wykorzystany, by dopracować system.

Uderzyło mnie jeszcze coś. Petal znalazł na APKPure aplikację ProteGO Safe. Aplikacja ta zbiera mnóstwo danych o tym, kto z kim i gdzie się spotykał. To kolejna apka, wymagająca szerokiego zakresu uprawnień, której lepiej nie pobierać z niezweryfikowanych źródeł.

Jestem zdania, że twórcy powinni w tej sytuacji przynajmniej udostępnić APK na stronach rządowych z sygnaturą potwierdzającą autentyczność… o ile naprawdę zależy im na łatwym dostępie do narzędzi. Jeśli nie jest to priorytet, niech przynajmniej nikt nie twierdzi, że Kwarantanna Domowa jest obowiązkowa. Nie może być, jeśli zwyczajnie nie jest dostępna dla sporej części obywateli. Komunikat z Sanepidu jest niepełny, jeśli nie podaje warunków zwalniających z korzystania z tej aplikacji.

Zobacz: Aplikacja „Kwarantanna domowa”: codzienne próby oszustwa przez fałszowanie GPS i podszywanie się

PS. System i tak nie działa

No dobra. Jest, jak jest. Mimo przeciwności postaram się być dobrym obywatelem. Nie lubię, jeśli ktoś ma ze mną pod górkę. Szczęśliwie mogę, bo dzięki swojej wspaniałej pracy mam możliwość skorzystania z telefonu z dostępem do bardziej cywilizowanego sklepu z aplikacjami. Ściągnęłam więc apkę…

A guzik! Aplikację Kwarantanna Domowa należy aktywować kodem z SMS-a. Podałam ten sam numer telefonu, co przy rejestracji na test. SMS nigdy do mnie nie dotarł. Szybkie wyszukiwanie mówi, że takich osób jest więcej. Znalazłam podobne komentarze wielu osób z różnych okresów. To po prostu drogi bubel, a ja pewnie nie uniknę kontaktu z infolinią.

Według informacji w aplikacji oznacza to, że moje dane są błędne. Nie, żebym zamierzała gdziekolwiek się ruszać w najbliższych dniach. Żadnych takich! Jednak dobrze by było chociaż wiedzieć, jaki status ma moja kwarantanna i kiedy się skończy.

Sprawa wygląda nader interesująco. Czy KPRM nie wzięła pod uwagę telefonów Huawei bez usług Google? Bo nie chce mi się wierzyć, że to Huawei zawinił. Czego by o AppGallery nie mówić, Huawei bardzo się stara, by było tam wszystko, czego potrzeba polskiemu użytkownikowi. Tylko co ja mam powiedzieć panu dzielnicowemu, gdy zapyta mnie o aplikację? Pytania w tej sprawie wysłałam już do przedstawicielstwa Huawei w Polsce, a także do rzecznika Centralnego Ośrodka Informatyki i rzecznika Komendanta Głównego Policji. Zaktualizuję tekst, gdy tylko otrzymam odpowiedzi.

Aktualizacja

Od publikacji artykułu minęło 6 godzin. W tym czasie otrzymałam potwierdzenie od Huawei, że problem istnieje i pracują nad komunikatem, który będę mogła przekazać czytelnikom. Odpowiedział mi także rzecznik Centralnego Ośrodka Informatyki pan Igor Ryciak. Niestety to ślepa uliczka – COI nie jest deweloperem aplikacji Kwarantanna Domowa. Domyślam się więc, że tym kanałem żadnych nowych informacji nie zdobędę. To jednak zaskakujące. Policja jeszcze nie odpowiedziała, ale wiem, że moje pytania dotarły do odpowiedniej osoby.

Udało mi się uruchomić Kwarantannę Domową, widać moje dane musiały się „uleżeć” przez 20 godzin. SMS przyszedł, aplikacja go przyjęła, po czym „zawisła” na kolejnym ekranie. Widzę, że łatwo nie będzie, ale się nie dam.

W międzyczasie myszkowałam jeszcze w regulaminach korzystania z Kwarantanny Domowej i znalazłam poniższy zapis, prawdopodobnie niedostosowany do współczesnych realiów.

Regulamin mówi więc jasno, że telefon z dostępem do AppGallery nie zwalnia mnie z obowiązku korzystania z Kwarantanny Domowej. Sytuacja dodatkowo się komplikuje przez EMUI, bo nie ma tam widocznych na pierwszy rzut oka informacji o tym, na której wersji Androida aktualnie działa.

Wisienką na torcie była awaria internetu w laboratorium, do którego miałam skierowanie na test. Szkoda, że na skierowaniu nie było informacji, że mogę z nim iść do dowolnego punktu. Niemniej staram się szukać pozytywów: przynajmniej wykręciłam sobie na zapas punkty cardio na rowerze. Teraz mogę siedzieć w domu.

Aktualizacja

Jest już poniedziałek, 7 lutego. W międzyczasie otrzymałam pozytywny wynik testu i moja kwarantanna domowa przeszła w izolację, wbrew temu, co próbowali mi wmówić kiepscy w pozyskiwaniu informacji komentujący. Aplikacja Kwarantanna domowa zmieniła datę końca mojej kwarantany, a przy okazji znikły z niej dodatkowe opcje, jak zmiana numeru telefonu czy możliwość wezwania pomocy. Trochę szkoda. Miałam też kolejny telefon z Sanepidu, już bez informacji, że aplikacja jest mi do czegokolwiek potrzebna. Mogę za to wypełnić wniosek przez internet i wypożyczyć pulsoksymetr. Wynik testu i data końca izolacji są wypisane czarno na białym w aplikacji IKP.

Co ciekawe, bardzo szybko po teście z mojej przychodni POZ zadzwonił kolejny automat z pytaniem, czy chcę się umówić na teleporadę ze swoim lekarzem pierwszego kontaktu. Widać tam również technika poszła do przodu, a system pilnuje pacjentów również w sobotnie popołudnia.

Huawei wciąż nie ma dla mnie odpowiedzi, dlaczego na P50 Pro nie da się zainstalować aplikacji Kwarantanna domowa. Nie otrzymałam też odpowiedzi od Policji.

Zrobiłem zakupy w Neonet i sklep splunął mi w twarz

Fri, 28 Jan 2022 09:47:00 +0100

Kilka dni temu zrobiłem zakupy online w sklepie Neonet. Nie mogę powiedzieć, że będę je wspominał dobrze. Poczułem się, jakby sklep splunął mi w twarz.

Dzisiaj premierę ma gra Pokemon Legends: Arceus. Jako miłośnik kieszonkowych stworków i posiadacz Switcha przez długi czas biłem się z myślami, czy nową odsłonę kupić. Ostatecznie w środę (26 stycznia) zdecydowałem, że w nowe Pokemony chcę zagrać.

Grę zdecydowałem się kupić w wersji fizycznej, bo w razie czego zawsze można ją sprzedać i odzyskać dużą część kasy. Tym bardziej że gry na Switcha prawie w ogóle nie tanieją, a już na pewno te największe hity, a takim z pewnością będą nowe Pokemony. Przejrzałem szybko ceny oraz dostępność i zdecydowałem się na zakup w sklepie Neonet. Znanej, dużej sieci sklepów. Byłem pewny, że to jakaś gwarancja. Ależ się myliłem...

Neonet sprzedaje produkt, którego nie ma

W trakcie zakupu sklep informował, że gra jest dostępna i zostanie wysłana w momencie premiery. Na dowód załączam zrzut ekranu z wiadomości e-mail, którą dostałem zaraz po zakupie:

Zadowolony czekałem aż gra do mnie dojdzie. Po cichu liczyłem, że wysyłki będą realizowane w czwartek, aby gra w piątek (czyli dzisiaj) trafiła do mnie, ale nie obraziłbym się też, gdybym dostał ją w poniedziałek. Okazało się jednak, że nie dostanę jej w ogóle. Wczoraj (27 stycznia) po godzinie 22:00 sklep poinformował mnie, że z powodu dużego zainteresowania moje zamówienie nie może być zrealizowane...

W tej samej wiadomości konsultantka Neonet poinformowała mnie, że czas oczekiwania to co najmniej 6 tygodni. Tak, 6 tygodni czekania na grę. W ramach zadośćuczynienia zaproponowano mi... 5% zniżki na kolejną grę. 5% zniżki, czyli jakieś 10 zł. W tym momencie poczułem się, jakby ktoś splunął mi w twarz.

Po raz kolejny dochodzi do sytuacji, w której sklep sprzedaje towar, którego fizycznie nie ma. W momencie zakupu byłem jasno i klarownie informowany, że gra zostanie wysłana w dniu premiery. Dobrze wiemy, że to nie pierwszy raz, gdy coś takiego się dzieje. Podobne historie przytrafiały się wielu klientom także innych sklepów. To jednak żadne wytłumaczenie. Sytuacja jest karygodna i czas w końcu coś z tym zrobić.

Drogie sklepy, po pierwsze, nauczcie się nie sprzedawać rzeczy, których nie macie. Po drugie, w ramach przeprosin nie proponujcie 5% zniżki, która w praktyce oznacza 10 zł rabatu, bo to zwykła obraza i splunięcie w twarz, o którym już wspominałem. To nie poprawia sytuacji. Tak naprawdę tylko ją zaognia.

Oczywiście zażądałem jak najszybszego anulowania zamówienia i zwrotu pieniędzy. Skontaktowałem się też z rzecznikiem prasowym sklepu Neonet z pytaniem o zaistniałą sytuację. Gdy otrzymam odpowiedź, to zaktualizuję tekst.

[AKTUALIZACJA]

Dobra informacja jest chociaż taka, że pieniądze błyskawicznie zostały zwrócone na moje konto. Za to należy się uznanie. Nie zmienia to faktu, że mleko się rozlało, a ja nadal nie mam gry, bo jest bardzo trudno dostępna...

[AKTUALIZACJA 2]

Otrzymałem odpowiedź od rzecznika prasowego sklepu Neonet. Poniżej przytaczam jej część, ponieważ w całości jest zdecydowanie zbyt długa. Najważniejszy fragment to:

Niestety nie jest to ani wina ani zła wola firmy, ale wynik tego jak działa rynek, zwłaszcza w ostatnim czasie i tego co dotyka bardzo wielu produktów z gamingu ale i całej elektroniki, np. popularnych smartfonów. Tłumaczę jak to wygląda.

1. Producent informuje o dacie premiery produktu X (mniej lub bardzie szczegółowo) i zbiera zamówienia z poszczególnych rynków.
2. Dystrybutor lokalny na Polskę zbiera zamówienia od sprzedawców detalicznych.
3. My jako Neonet oceniamy produkt, jego potencjał etc i mówimy: ok, weźmiemy 1000 szt.
4. Dystrybutor lokalny zbiera zamówienia z całego kraju i mówi producentowi: weźmiemy 10 tysięcy sztuk.
5. Detaliści zaczynają sprzedawać preordery przed dniem premiery. Oczywiście sprzedajemy tylko 1000 sztuk maksymalnie bo tyle zamówiliśmy.
6. Cały rynek czeka na premierę.

Niestety, kiedy w grę wchodzi produkcja faktycznego fizycznie istniejącego przedmiotu (nie dotyczy oczywiście dystrybucji cyfrowej), często w grę wchodzą ograniczenia produkcyjne, logistyczne itd. itp. W związku z tym często dochodzi do cięć zamówień. Tu niestety, cóż, Polska w większości wypadków nie jest traktowana priorytetowo, najlepszą alokacje dostają rynki kluczowe, jak USA, Japonia, UK, Niemcy… Dystrybutor lokalny dowiaduje się w ostatniej chwili, że dostanie nie 10 tysięcy ale 3… No to musi te 3 tysiące podzielić, więc wysyła po 1/3 tego co zamówili detaliści. My jako detalista dowiadujemy się w ostatniej chwili, że dostaniemy 300 a nie 1000 sztuk i nie mamy na to żadnego wpływu. Pozostaje nam obsłużyć pierwszych 300 klientów a pozostałych przeprosić, odesłać natychmiast pieniądze i zebrać cięgi…

Podobna sytuacja do opisanej powyżej miała miejsce w wypadku gry Pokemon Legends Arceus: dostaliśmy zaledwie 1/3 tego co zamówiliśmy. I nie piszę tego po to by zwalić na dystrybutora polskiego. To również nie jego wina ani nawet nie wina producenta: zapewniam, że wszyscy z przyjemnością sprzedali by tysiące egzemplarzy więcej. Po prostu: nie ma.

- napisał Tomek Siedlecki, dyrektor marketingu w Neonet.

Zobacz: Lidl traktuje Polaków jak złodziei. To może spotkać każdego
Zobacz: Windows 11 zaraz wyskoczy z lodówki. Tak się nie da żyć

Windows 11 zaraz wyskoczy z lodówki. Tak się nie da żyć

Thu, 27 Jan 2022 13:10:00 +0100

Microsoft przypuścił zmasowany atak na użytkowników Windowsa 10, którzy jeszcze nie odważyli się zainstalować „jedenastki”. Właśnie widziałam komputer, który nie pozwalał przez to zasiąść do pracy.

Dzisiejszy poranek wyglądał nietypowo. On i ona siadają w swoim domowym biurze. Ona włącza Maca i od razu nurkuje w poczcie. On ma spotkanie, na które się spóźni. Dlaczego? Bo na ekranie jego komputera wyświetlane są slajdy o zaletach Windowsa 11. To naprawdę się wydarzyło.

Zobacz: Windows 11 z ważną nowością. Jak włączyć?

Nie chcesz aktualizacji? Zobacz, ile tracisz

Nie powiem, że się tego nie spodziewaliśmy. Pierwsze oznaki nadciągającego kataklizmu były widoczne już poprzedniego dnia w postaci niebieskiego powiadomienia o aktualizacji w obszarze powiadomień. Zwykle te powiadomienia na tym piktogramie nie są niebieskie, więc nowość od razu przyciągnęła uwagę.

Kliknięcie powiadomienia przenosi oczywiście do Windows Update, gdzie znajduje się zachęta do aktualizacji. Niech sobie tam jest, skoro nie przeszkadza w pracy. Było już późno, więc komputer został wyłączony po owocnym dniu pracy i grania.

Rano zaś system zarządził sprawdzanie dysku, co może być zupełnie niezwiązane z aktualizacją… ale nie musi. Widzieliśmy już planowane postarzanie sprzętu i celowo wprowadzane błędy, więc kto wie, czy nie był to zabieg socjotechniczny. Po uruchomieniu się zaś Windows zaserwował pokaz slajdów z nowościami w jedenastce.

Było to o tyle dziwne, że pokazu nie dało się wyłączyć. Był to ten sam sposób wyświetlania informacji, co przy pierwszej konfiguracji systemu Windows 10. Maszyna nie nadawała się do pracy, nie było możliwe nawet zrobienie zrzutu ekranu, by ten moment uwiecznić. Całość nie trwała długo, ale to wszystko wystarczyło, by spóźnić się na spotkanie online.

Ze slajdów można było dowiedzieć się między innymi, że zostając na dziesiątce, użytkownik straci mnóstwo nowych funkcji. Wymienione było między innymi nowe zarządzanie okienkami. Oczywiście pojawiły się też ostrzeżenia, że to i tamto może jeszcze nie działać zgodnie z obietnicami i że niektóre aplikacje mogą się zachowywać nieprawidłowo.

Nie muszę chyba mówić, że na komputerze, który musi być gotowy do pracy, takie zachęty przekonują jeszcze mniej niż zwykle.

Aktualizację można odłożyć, ale na jak długo?

Ten tekst piszę na przykładzie wersji Pro systemu Windows 10, która to pozwala planować aktualizacje i ponowne uruchomienia. Tym bardziej to, co stało się w czwartkowy poranek, nie powinno mieć miejsca. Wersja Pro jest właśnie po to, by można było jej zaufać, że będzie gotowa do pracy. Przynajmniej w teorii, bo czwartkowy poranek pokazał, że bywa różnie.

W Windows Update można tę aktualizację odłożyć, klikając „chcę zostać na Windowsie 10”. Myślę, że warto to zrobić, jeśli nie chcesz obudzić się z pokazem slajdów na ekranie.

Po kliknięciu, że na razie na tym komputerze zostaje dziesiątka, komunikat znikł. Zastanawia mnie, na jak długo. Doświadczenie podpowiada, że Microsoft nie powiedział jeszcze ostatniego słowa w kwestii nakłaniania do aktualizacji.

Najnowsze informacje mówią, że pod koniec 2021 roku Windows 11 działał na mniej niż 10% komputerów. Być może zdobywa rynek za wolno i trzeba było wyciągnąć cięższe działa?

Zobacz: Microsoft ma problem. Nikt nie chce Windowsa 11

Jeszcze jedno. Po wszystkim w menu wyszukiwania (tym obok Menu Start) pojawiła się jeszcze propozycja instalacji przeglądarki Microsoft Edge. Widocznie wciskanie jednego produktu to za mało na czwartkowy poranek!

Piersi, tokeny i dantejskie sceny. Gamingowe wpadki 2021

Sat, 25 Dec 2021 17:03:14 +0100

Do końca 2021 roku zostało już tylko kilka dni. To czas podsumowań. Jak miniony rok wypadł w tak zwanym giereczkowie? Nie obyło się bez kilku większych, mniejszy i katastrofalnych wpadek. Jakie były największe?

Nie był to łatwy rok. Wszyscy chyba się co do tego zgodzimy i powody takiego stanu rzeczy są oczywiste. W świecie gamingowym też było średnio. Kilka rzeczy na pewno się udało, wiele gier zasługuje na uznanie, ale nie obyło się też bez wpadek.

Wybrałem kilka moim zdaniem największych. To w pełni subiektywny tekst, więc jeśli z czymś się nie zgadzacie lub chcielibyście coś od siebie dodać, to komentarze są do Waszej dyspozycji. Kolejność jest przypadkowa, chociaż największa gamingowa wpadka 2021 roku jest chyba oczywista, ale o tym za chwilę.

Skandaliczne warunki w Activision Blizzard

To tak naprawdę nie jest wpadka 2021 roku, a kilku ostatnich lat. To, co działo się w Activision Blizzard, jest po każdym względem niedopuszczalne i skandaliczne. Kultura bractwa, jak zostało to określone, to mało powiedziane. Wyobraźcie sobie przełożonego, który zabiera na służbowy wyjazd z podwładną akcesoria erotyczne i proponuje jej seks. Nie mamy co do tego pewności, ale oczywiste wydaje się, że był to jeden z powodów, który doprowadził do jej samobójstwa.

Co prawda z firmą pożegnało się wielu kluczowych pracowników, ale reakcja Activision Blizzard i tak nie można określić mianem prawidłowej. Początkowo deweloper i wydawca zaprzeczył wszystkim doniesieniom, określając je mianem przesadzonych. Następnie wynajęto zewnętrzną firmę, która rozmawiała z pracownikami i ostrzegała ich, że wszelkie informacje są poufne. To doprowadziło do licznych protestów osób zatrudnionych w Activision Blizzard.

Jakby tego było mało, z firmą nadal nie pożegnał się jej prezes – Bobby Kotick. Chociaż domaga się tego wiele osób, to ten nadal piastuje swoje stanowisko i twierdzi, że to nie jest odpowiedni moment na odejście. W mojej ocenie trudno wyobrazić sobie lepszy moment skoro sam tuszował sprawę molestowania w jego firmie, a także groził swojej sekretarce, że ją zabije.

Dlatego skandal w Activison Blizzard to w mojej ocenie największa wpadka 2021 roku, chociaż słowo „wpadka” w żadnym stopniu nie oddaje tego, co działo się w tej firmie.

Co z Cyberpunk 2077?

Pomimo błędów i niedoróbek uwielbiam Cyberpunk 2077. Grę przeszedłem w wersji na PC krótko po jej premierze i jestem pewien, że wrócę do niej jeszcze kilkukrotnie. Pomimo tego nie mogę przemilczeć sprawy tego, w jakim stanie nadal się ona znajduje. Wiem, że produkcja CD Projekt RED zadebiutowała jeszcze w 2020 roku, ale w tym mieliśmy dostać dodatki, a nawet w pewnym momencie polska firma przebąkiwała coś o trybie multiplayer.

Tymczasem rok po premierze Cyberpunk 2077 może i jest w lepszym stanie, ale nadal daleko grze do doskonałości. Błędy cały czas się pojawiają, a wiele mechanik jest nadal zbyt uproszczona i ułomna. Sztandarowy przykład to sposób działania policji, ale wymienić można też brak systemu metra, które przecież pojawiało się w trailerze (co ciekawe, metro zostało dodane przez modderów). No i nie doczekaliśmy się dużych dodatków. Ta wpadka to pokłosie słabej premiery w roku poprzednim, ale smród ciągnie się za CD Projekt RED aż do dzisiaj.

GTA Trilogy – The Definitive Edition

Jeśli śledzicie doniesienia gamingowe, to tak naprawdę sam tytuł mówi już wszystko. GTA Trilogy – The Definitive Edition miało być prawdziwą ucztą. Wisienką na torcie dla wszystkich fanów serii Grand Theft Auto. Nie bez powodu trylogia została określona mianem „edycji ostatecznej”. Tymczasem gra wyszła w fatalnym stanie. Zupełnie, jakby nikt jej nie sprawdził przed premierą, a przecież nigdzie się nie spieszyło. Twórcy mogli poczekać nawet kilka miesięcy z dopracowaniem poszczególnych elementów.

Gra miała poprawić wiele błędów starych wersji GTA. Rzecz w tym, że nie tylko tego nie zrobiła, co dodała kilka nowych. Jakby tego było mało, to dochodzi do tego słaba oprawa graficzna, przez którą wiele postaci wygląda wręcz komicznie, a także skandaliczna optymalizacja. Wyobraźcie sobie, że gry sprzed 20 lat nie potrafią utrzymać stabilnych 60 klatek na sekundę na konsolach nowej generacji. Jasne, grafika została odświeżona, ale nadal nie jest to poziom, z którym PS5 czy XSX powinny mieć problem.

Co zawiodło? Studio Groove Street Games, które nie poradziło sobie z remasterem GTA Trilogy. Twórcy podobno bazowali na mobilnych wersjach gry, zamiast wykorzystać oryginalne produkcje na PC-ty czy konsole. Dodatkowo zdecydowali się przenieść tytuł ze starego silnika RenderWawe na Unreal Engine 4. Chociaż wydawało się to słuszne, to przysporzyło licznych problemów. W skrócie, GTA Trilogy – The Definitive Edition nie powinno w takim stanie w ogóle trafić do sprzedaży.

Dostępność sprzętów

Jednym z większych problemów 2021 roku, który jednocześnie dotknął wiele osób, jest bez wątpienia słaba dostępność wielu sprzętów do grania. Nie chodzi tutaj tylko o karty graficzne, które może i są w sklepach, ale w mocno zawyżonych cenach, ale także konsole nowej generacji – PlayStation 5, a także (chociaż w mniejszym stopniu w Polsce) Xbox Series X/S. Te pojawiają się w sklepach co jakiś i często w mało opłacalnych zestawach z grami, akcesoriami lub abonamentem PS Plus na 6 czy 12 miesięcy. Ceny są odpowiednio zawyżone, ale tak naprawdę spragnieni gracze nie mają wielkiego wyboru.

Co zawiniło? Z jednej strony to kryzys na rynku układów scalonych, przez co producenci nie są w stanie wyprodukować więcej urządzeń. Po drugie, sam popyt jest ogromny. Zarówno sprzedaż kart graficznych, jak i konsol nowej generacji jest bardzo wysoka. W przypadku PS5 mowa nawet o lepszej sprzedaży niż w pierwszym roku życia PS4. Jednak problemy sprawiają, że ani NVIDIA, ani Sony, AMD i Microsoft nie są w stanie zwiększyć produkcji.

Co gorsza, w 2022 roku sytuacja nie zapowiada się na lepszą. Niemal wszyscy eksperci jednym głosem mówią, że w drugiej połowie przyszłego roku zobaczymy pierwsze objawy odbicia od dna, ale na prawdziwą poprawę przyjdzie nam poczekać aż do 2023 roku.

Opóźnienia, opóźnienia i jeszcze raz opóźnienia

Jeśli czekaliście na jakąś grę w 2021 roku, to jest spora szansa, że jej premiera została przełożona. Minione 12 miesięcy można określić mianem „niekończących się opóźnień”. Niektóre produkcje ostatecznie trafiły do graczy, chociaż często w nie najlepszym stanie (np. Battlefield 2042), a na inne musimy poczekać do 2022, a czasami nawet 2023 roku.

Jakie gry zostały opóźnione w 2021 roku? Wymieniać można długo: Diablo 4 i Overwatch 2, chociaż obie nie miały tak naprawdę oficjalnej daty premiery, God of War: Ragnarok, Horizon Forbidden West, Dying Light 2, wspominane już dodatki do Cyberpunk 2077, sam Cyberpunk 2077 i Wiedźmin 3 w wersji na konsole nowej generacji, Hogwarts Legacy, czyli RPG w świecie Harry’ego Pottera, Gotham Knights, Gran Turismo 7, Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2, The Lord of the Rings: Gollum i wiele, wiele więcej. Lista jest naprawdę długa.

Twórcy gier zerkają w stronę NFT

Jednym z najgłośniejszych tematów 2021 roku było NFT. Nic dziwnego, że technologię postanowili wykorzystać również twórcy gier. Prędzej czy później po prostu musiało to nastąpić. Szkoda, że w większości przypadków zrobili to w sposób tak nieudolny, że zebrali za to straszne cięgi od społeczności graczy.

Najbardziej oberwało się Ubisoftowi, który zaprezentował system Quartz, oparty właśnie na NFT. Wideo na YouTubie zebrało niemal same negatywne oceny, co zmusiło dewelopera i wydawcę do usunięcia materiału. Na ten moment nie wiadomo, co dalej planują Francuzi, ale w zaprezentowanej formie Quartz nie ma racji bytu i jest jedynie skokiem na kasę. Za podobną zagrywkę oberwało się również GSC Game World, czyli twórcom S.T.A.L.K.E.R. 2: Heart of Chernobyl, chociaż oni akurat uzyskane z NFT pieniądze chcieli przekazać na cele charytatywne.

To wszystko nie zmienia faktu, że gracze nie chcą NFT w grach, a przynajmniej nie w zaproponowanej do tej formie.

Streamy z basenów

Jednym z gorętszych tematów 2021 roku był Twitch. Chociaż platforma pobiła swoje dotychczasowe rekordy popularności, to najczęściej mówiło się o niej w zupełnie innym kontekście. Chodzi o basenowe streamerki, które w minionych 12 miesiącach niemal zdominowały platformę streamingową.

Działalność tego typu streamerek od początku budziła duże zastrzeżenia. Wiele osób zarzucało im, że Twitch to nie miejsce na transmisje o wyraźnym podtekście seksualnym. Tym bardziej przecież, że sama platforma w swoim regulaminie zabrania ubioru, który jest zbyt skąpy. Reguła ta nie dotyczy jednak miejsc, w których jest to uzasadnione. Dlatego streamerki potrafią na środku salony postawić basen wypełniony wodą, by móc wyginać się w strojach, które dużo więcej odsłaniają, niż zasłaniają.

Twitch jednak nie reagował na krytykę społeczności. To dla platformy przecież ogromne źródło zarobków. Z każdego suba, a tych basenowym streamerkom nie brakuje, i z każdej wyświetlonej reklamy serwis zarabia pieniądze. Dlatego ostatecznie wprowadzono zupełnie nową kategorię, właśnie z myślą o tego typu transmisjach. Było to ostateczne przyznanie, że streamy z basenów stają się stałym elementem Twitcha. A szkoda, bo jednocześnie platforma nie ma problemów z banowaniem osób, które przez przypadek pokażą na streamie pośladki czy kawałek piersi. Jak widać, są równi i równiejsi.

eFootball 2022, czyli jeden wielki dramat

Od wielu lat na rynku gier piłkarskich trwał duopol. O miano najlepszej walczyły ze sobą FIFA oraz Pro Evolution Soccer. Przez długi czas walka była wyrównana, a opinie użytkowników podzielone. Z czasem jednak produkcja EA Sports zaczęła zyskiwać ogromną przewagę, wyrażoną przede wszystkim w liczbie sprzedanych egzemplarzy gry. Nic dziwnego, że Konami postanowiło zmienić swój model biznesowy. Zapowiedziano nową grę eFootball 2022.

Początkowe informacje mówiły, że będzie to produkcja free2play, która cały czas będzie aktualizowana czy to o nowe tryby, drużyny czy też zawodników. Szybko okazało się, że darmowość będzie tylko na papierze. Bez opłat otrzymaliśmy jedynie dostęp do zwykłych meczów, a wszystkie pozostałe i tak naprawdę najważniejsze tryby udostępniane będą w fomie płatnych DLC. To był pierwszy zgrzyt, jeszcze przed samą premierą gry.

Później nastąpiła nieszczęsna premiera eFootball 2022, czyli drugi i jeszcze większy zgrzyt. Gra okazała się po prostu tragiczna. Było to nic innego, jak festiwal błędów i niedoróbek. Produkcja okazała się praktycznie niegrywalna, nie wspominając już o braku rewolucji, którą zapowiadali twórcy. Konami ostatecznie przeprosiło i zapowiedziało duży patch, który rozwiąże większość problemów. Ten był zapowiadany jeszcze na ten rok, ale ostatecznie wyjdzie dopiero na wiosnę 2022 roku.

Oby 2022 był dużo lepszy!

To w mojej ocenie największe wpadki świata gier w 2021 roku. Oczywiście było tego dużo więcej i wymienić dałoby się jeszcze kilka rzeczy, ale te powyższe szczególnie wyróżniły się w 2021 roku. Jeszcze raz podkreślę, że jest to mój całkowicie subiektywny wybór. Jeśli z czymś się nie zgadzacie lub czegoś Waszym zdaniem brakuje, to dajcie znać w komentarzach.

Tymczasem życzę Wam, ale też sobie samemu, aby 2022 roku okazał się dla wszystkich graczy dużo lepszy. Jest na to spora szansa, patrząc, ile gier zostało przełożonych właśnie na przyszły rok. Mam też nadzieję, że chociaż minimalnie poprawi się dostępność kart graficznych i konsol nowej generacji. Wierzę też, że sprawy dyskryminacji, wyzyskiwania i molestowania w gamedevie przestaną być zamiatane pod dywan i branża raz i na zawsze sobie z nimi poradzi. Niech to będzie branża przyjazna dla wszystkich, bo nie zapominajmy, że gry mają być dla nas wszystkich przede wszystkim przyjemnością!

PlayStation 5 ma już rok – i nadal nie warto go kupować

Sat, 25 Dec 2021 09:33:18 +0100

PlayStation 5 swoją premierę miało ponad rok temu. Czy konsola spełniła pokładane w niej nadzieje oraz czy warto ją kupić?

Uwierzycie, że to ponad rok, od kiedy na sklepowe półki trafiło PlayStation 5? No dobra, z tymi „sklepowymi półkami” to bywało różnie. Niemniej nasz premierowy test konsoli pojawił się na portalu niemal równo dwanaście miesięcy temu.

Zobacz: Sony PlayStation 5 – nowa generacja konsol pokazuje pazur
Zobacz: PlayStation 5 odbiera rozum. No sami spójrzcie

To w sumie dobry moment, żeby do tematu wrócić. W końcu przez tych dwanaście miesięcy dużo się wydarzyło, a i sam miałem okazję spędzić z PS5 kilka dodatkowych miesięcy. W jaki sposób wpłynęło to na moją ocenę? I czy to już ten moment, kiedy nowa konsola powinna pojawić się w Waszych domach?

Dla przypomnienia, kiedy po raz ostatni miałem okazję pisać o PlayStation 5, konsola wywarła na mnie olbrzymie wrażenie – głównie pozytywne. W nowej platformie Sony od początku drzemał olbrzymi potencjał i pozostawało wyłącznie pytanie, czy producentowi uda się go skutecznie wykorzystać.

I co, udało się?

W zasadzie mógłbym odpowiedzieć „nie” i zamknąć temat. Byłoby to jednak spłycaniem problemu i rysowałoby nadmiernie ponury obraz. No bo nie oszukujmy się – chyba wszyscy liczyliśmy, że pierwszy rok z PlayStation 5 będzie wyglądał trochę inaczej, ale to nadal świetny sprzęt, który ma przed sobą świetlaną przyszłość.

Z grami posucha

Nie da się natomiast ukryć, że pierwszy rok z PlayStation 5 okazał się rozczarowujący pod jednym istotnym względem: gier. Nie chodzi mi nawet o to, że nie było w co grać. Ba, tutaj Sony wybrnęło obronną ręką, udostępniając nam całą bazę gier z PlayStation 4 w formie wstecznej kompatybilności. Tyle tylko, że nie do końca na to czekamy, prawda?

Żeby nowa generacja rozwinęła skrzydła potrzeba gier robionych pod nową generację, a tych nie ma na razie dużo. Zresztą nawet wśród produkcji natywnie wydanych na PS5 lwią część stanowią remastery i produkcje multiplatformowe. Co więcej, nic nie wskazuje na to, żeby miało się to w najbliższym czasie zmienić. Już dziś wiemy, że zaplanowane na przyszły rok exclusive’y Sony ukażą się także na PlayStation 4. To oznacza, że nowy Horizon czy God of War od strony technicznej raczej nie zaoferują nam niczego, czego nie widzielibyśmy w poprzednich odsłonach.

I nie zrozumcie mnie źle – uważam, że to dobra wiadomość. Jeśli gra nie wymaga dodatkowej mocy obliczeniowej lub specjalnej funkcjonalności, nie ma sensu robić sztucznych barier dla posiadaczy starszej generacji. Na pewno nie na tym etapie, kiedy PS5 nadal pozostaje towarem deficytowym. Taki Spider-Man: Miles Morales na PS4 to nadal ta sama gra, tylko nie taka ładna. No ale komuś to nie przeszkadza, po co odbierać mu szansę na cieszenie się grą?

I gdzie ten skok generacyjny?

Ale jest też druga strona medalu. Trudno w końcu mówić o skoku generacyjnym, kiedy gry cały czas muszą działać na starym sprzęcie. Do tego potrzeba tytułów, które od początku projektowane są tak, by wykorzystać dodatkową moc i funkcjonalność nowej platformy. Takich gier mamy natomiast jak na lekarstwo.

Paradoksalnie przez cały czas najlepszym pokazem możliwości nowej konsoli pozostaje demko Astro’s Playroom. Jeśli jeszcze go nie ograliście – polecam z całego serca. Czeka Was jakieś dwie godziny naprawdę przedniej zabawy. Wracając jednak do rzeczy, Astro’s Playroom zademonstrowało, jak w kreatywny sposób można wykorzystać możliwości nowego kontrolera, aby wzbogacić rozgrywkę i spotęgować immersję. Być może w ten sposób Sony samo sobie postawiło zbyt wysoko poprzeczkę, bo dokładnie tego oczekiwałem po innych exclusive’ach na PS5. A co dostałem?

Przede wszystkim dostałem niewiele, ponieważ z gier na wyłączność na nową konsolę udało mi się ograć wyłącznie Demon’s Souls, Ratchet & Clank: Rift Apart oraz Returnal. Każdy z tych tytułów robi wrażenie pod względem graficznym (szczególnie Demon’s Souls), ale żaden nie pokazał mi nic, czego nie widziałbym na PS4.

Tak, nawet Ratchet & Clank. Co prawda gra sama w sobie jest fenomenalna i doskonale się przy niej bawiłem, ale mechanika podróży między wymiarami nie jest czymś, czego jako gracz bym już wcześniej nie widział. Nie chcę się tutaj cofać do czasów Legacy of Kain: Soul Reaver z PSX, ale wcale nie muszę – wystarczy wspomnieć o Titanfall 2 i Dishonored 2. W jednym i drugim tytule znajdziemy misje, w których przyjdzie nam płynnie przeskakiwać między dwiema alternatywnymi wersjami tego samego poziomu.

Oczywiście w wymienionych przykładach efekt ten uzyskano zupełnie innymi metodami, niż w najnowszym Ratchet’cie. Ale wiecie co? Jako gracza nie interesuje mnie, co się dzieje za kulisami. Interesuje mnie efekt końcowy, a ten sam w sobie szczególnie rewolucyjny nie jest.

Wsteczna kompatybilność, remastery i masa zamieszania

O wiele większe wrażenie zrobił na mnie fakt, że PlayStation 5 w końcu pozwoliło mi ograć wiele gier z mojej biblioteki na PS4 w 60 FPS, a często nawet wyższej rozdzielczości. Szkoda tylko, że i tutaj polityka Sony pozostawia wiele do życzenia. W czasach, kiedy Microsoft wychodzi graczom naprzeciw na każdym kroku, rozdając premierowe tytuły półdarmo, Japończycy nie widzą problemu, by żądać od graczy wyższej ceny za grę w wersji na PS5.

Ba, mało tego! Dla części tytułów jedyną opcją upgrade’u z wersji PS4 na PS5 było kupno drugi raz tego samego tytułu – w pełnej cenie rzecz jasna. Dopiero oburzenie graczy i mediów sprawiło, że Sony poszło po rozum do głowy i udostępniło taką opcję w sklepie – z tym że oczywiście dodatkowo płatną. „For the players.”

Obietnice spełnione i niespełnione

Nie jest to zresztą jedyna rzecz, gdzie Sony zawiodło. Oszukani mogą się czuć także gracze, którzy specjalnie z myślą o PS5 kupili nowe telewizory z HDMI 2.1 i VRR, podczas gdy te rok od premiery nadal nie są dostępne. To poważne przeoczenie, tym bardziej, że przed premierą nowej generacji była to jedna z mocniej wyczekiwanych funkcji. O tym, że na Xbox Series X działa bez problemu chyba nawet nie ma sensu wspominać.

Ale to nie znaczy, że Japończycy nie dodają funkcji, które obiecali przed premierą. Opcja montażu dysku SSD? Musieliśmy czekać na nią grubo ponad pół roku, ale jest i działa. Nawet nieczytelne menu systemowe doczekało się lekkich szlifów i dziś korzysta się z niego dużo wygodniej. Nie idealnie, tym bardziej że nadal brakuje takich podstaw jak obsługa katalogów, ale idzie to wszystko w dobrą stronę.

Szkoda, że nie wszystko da się tak łatwo poprawić i cały czas jesteśmy skazani na ten sam brzydki, niepraktyczny design konsoli. W zasadzie w tym temacie powiedziane było już chyba wszystko, więc nie będę się rozpisywał. Tym bardziej, że w innym przypadku musiałbym zacytować wiązankę, która ciśnie mi się na usta, ile razy muszę przesunąć konsolę, a przed Świętami jednak nie wypada. Do dziś nie mogę uwierzyć, że ktoś tę idiotyczną plastikową podstawkę uznał za dobry pomysł.

Kiedyś będzie dobrze

No dobra, to wiadro pomyj wylane. Wspomniałem jednak we wstępie, że sprowadzanie pierwszego roku PS5 do jednej wielkiej porażki byłoby trochę krzywdzące i nadal to podtrzymuję. To nadal bardzo fajna konsola. Korzysta mi się z niej bardzo przyjemnie i bynajmniej nie planuję po dobroci wracać do grania na PS4, bo mimo wszystko byłby to duży krok wstecz.

Ale czy polecam komukolwiek jej zakup? Czy uważam, że warto polować na dostawy i przepłacać po kilkaset złotych dla tych kilku gier, w które nie zagramy na PlayStation 4? Ani trochę. Minie jeszcze kilka miesięcy, zanim taki zakup zacznie mieć sens, a w międzyczasie na czekaniu można co najwyżej zyskać.

Chrzanić dostawy. Mam GeForce’a RTX 3080 za pięć stówek

Thu, 02 Dec 2021 15:00:52 +0100

NVIDIA uruchomiła pakiet RTX 3080 w usłudze GeForce Now. Testowałem go przez kilka ostatnich dni i jest naprawdę dobrze.

Jako przykładny PC Master Race przez długi czas byłem hejterem grania w chmurze. Nie ma co tego ukrywać. Wychodziłem z założenia, że żadna tego typu usługa nie będzie w stanie zastąpić mi natywnie uruchomionej gry czy to na komputerze, czy nawet konsoli.

Z kolei granie na smartfonie, które GeForce NOW też umożliwia, nawet jeśli w gry z PC-tów, uważałem za nieszczególnie wygodne. Może i odpalenie Wiedźmina czy Cyberpunka na telefonie brzmi zachęcająco, to jednak jest po prostu gorsze od porządnego, dużego ekranu.

Zobacz: Jaki komputer do gier? Polecane zestawy na grudzień 2021

Sytuacja zmieniła się, gdy kilkukrotnie już miałem okazję korzystać z GeForce NOW przy okazji pisania czy to porównań, testów czy też wszelkiej maści artykułów na ten temat. Nie będę ukrywał, że moje podejście do grania w chmurze mocno się zmieniło. Byłem przekonany, że to technologia odległej przyszłości, a tymczasem już dzisiaj NVIDIA ma w tej kwestii sporo do zaoferowania. Tym bardziej ucieszyłem się na informację o wprowadzeniu nowego, lepszego pakietu, dzięki któremu usługa ma prezentować się jeszcze lepiej.

GeForce NOW RTX 3080, czyli co?

Jakiś czas temu NVIDIA zapowiedziała uruchomienie nowego, najwyższego pakietu w usłudze grania w chmurze, czyli GeForce NOW. Wariant RTX 3080 kosztuje 490 zł za pół roku, co daje około 82 zł za każdy miesiąc. Nie ma co ukrywać, że nie jest to kwota niska. Tym bardziej że usługa Zielonych nie oferuje żadnych gier. Te trzeba mieć swoje na Steamie, GOG, Ubisoft Connect, Origin lub Epic Games Store. Co więcej, nie da się grać we wszystko, ale na liście znajduje się już grubo ponad 1000 tytułów, więc jest z czego wybierać.

W pakiecie RTX 3080 NVIDIA obiecała przede wszystkim lepszą jakość. Na komputerach i kompatybilnych smartfonach możemy już grać w QHD (2560 × 1440 pikseli) z płynnością 120 klatek na sekundę, a na urządzeniach z serii Shield nawet w 4K Ultra HD (3840 × 2160), ale już tylko w 60 klatkach. Jednak lepsza płynność i wyższa rozdzielczość to zaledwie początek. W najwyższym pakiecie mamy też RTX (Ray Tracing), 8-godzinne sesje czy też niższe opóźnienia, dzięki lepszym serwerom. Tyle w teorii, a co z praktyką?

Co z połączeniem?

No dobrze, ale jak to działa? Od kilku dni miałem okazję przedpremierowo testować możliwości GeForce NOW w wersji RTX 3080. W tym czasie odpaliłem kilka gier zarówno na komputerze z podłączonym szybkim Internetem przewodowym, jak i na smartfonie z połączeniem za pomocą WiFi. Pierwszy wniosek jest prosty – jeśli chcecie w pełni korzystać z możliwości nowego pakietu, to jeszcze większą rolę odgrywa rodzaj i stabilność połączenia.

Zobacz: Laptop gamingowy do 5000 zł – TOP 5 na listopad 2021

Zacznijmy od komputera. Na co dzień korzystam z usług jednego z największych w Polsce dostawców. Mam Internet 400/40, więc nie narzekam na prędkość pobierania oraz wysyłania danych. GeForce NOW też nie miało praktycznie żadnych problemów na moim PC. Raz jeden jedyny zerwało mi połączenie i do tej pory nie wiem, po której stronie leżał problem. Poza tym kilka godzin korzystania z usługi nie wiązało się z większymi niedogodnościami.

Nieco gorzej sytuacja wygląda w przypadku WiFi. Owszem, połączenie jak najbardziej było możliwe i w miarę stabilne, ale tylko pod warunkiem korzystania z pasma 5,0 GHz. Nie mogę jednak nie wspomnieć o występujących co jakiś czas mikroprzycięciach. Nie wynikały one ze słabego zasięgu, ponieważ siedziałem dosłownie pół metra od routera. To jeden z problemów, z którym granie w chmurze na razie sobie nie radzi.

Na kablu jest w porządku, ale połączenie bezprzewodowe wciąż jest zbyt wolne i mało stabilne. Co ważne, korzystam z połączenia WiFi 5 (802.11ac), więc jest jeszcze pole do poprawy. Być może na WiFi 6 jest lepiej. Natomiast jeśli Wasz router rozsyła tylko na paśmie 2,4 GHz, to potencjalnych problemów może być więcej.

Jak się grało?

Ale najważniejsze pytanie brzmi – jak się gra? Czy chmura GeForce NOW może dzisiaj z powodzeniem zastąpić komputer? Przecież wszyscy wiemy, jaka jest sytuacja z kartami graficznymi i jak trudne oraz kosztowne jest dzisiaj złożenie sensownego PC-ta. Z jednym z ostatnich tekstów wysnułem wręcz teorię, że cały ten kryzys nie tylko zwiększy popularność tego typu usług, ale wpłynie też na ich szybszy rozwój.

Po testach wersji RTX 3080 mogę Wam powiedzieć, że już dzisiaj wystarczy komputer ze zintegrowaną grafiką i szybkim Internetem, aby grać w Cyberpunk 2077 w rozdzielczości QHD, włączonym RTX i wysokimi detalami. O ile już wcześniej GeForce NOW mnie pozytywnie zaskoczyło, tak teraz zachwyciło. Naprawdę próbowałem dostrzec jakieś opóźnienia w grze. Chwilę po graniu przez chmurę włączałem gry na swoim komputerze i nie widzę żadnej różnicy. Mówię poważnie. Komunikacja z serwerem jest na tyle szybka, że dana produkcja działała tak, jakby była natywnie uruchomiona na danym urządzeniu.

Rozdzielczość QHD w połączeniu z Ray Tracingiem (tam, gdzie jest on dostępny) i płynnością 120 klatek na sekundę sprawiają, że gry też dobrze wyglądają. Nie będę jednak mydlił Wam oczu. Różnice w porównaniu z grą włączoną na komputerze są widocznie. Nie są one wielkie. Nadal taki Cyberpunk 2077 jest ucztą dla oczu, ale minimalnie mniejszą niż normalnie. To jednak żadne zaskoczenie, bo przecież obraz jest streamowanmy na dane urządzenie. Nawet najlepsza kompresja wiąże się z minimalną nawet utratą jakości.

Dużo w tej kwestii może pomóc odpowiednie ustawienie jakości w aplikacji GeForce NOW. Ze swojej strony polecam ustawienia niestandardowe z maksymalnym transferem. Co prawda godzina grania to wtedy aż 15 GB danych, ale przy Internecie stacjonarnym nie ma to żadnego znaczenia. Wtedy gry wyglądają najładniej.

Podsumowanie

GeForce NOW to bez wątpienia krok w bardzo dobrym kierunku. Jeśli macie już dużą bibliotekę gier, ale Wasz komputer nie pozwala cieszyć się najnowszymi grami w wysokiej jakości, to jest to propozycja idealna. Kupno nowego PC-ta jest bardzo kosztowne, a tutaj za 490 zł macie spokój na pół roku. Może się wydawać, że to dużo, ale tak naprawdę wychodzi 980 zł rocznie. Czy to rzeczywiście tak wielki wydatek?

Po 5 latach robi się z tego 4900 zł. PC za taką kwotę nie pozwoli na granie w QHD z włączonym RTX i trzeba go będzie wymienić szybciej, niż po 5 latach, więc rachunek jest raczej na korzyść chmury. A nawet jeśli wolicie desktopa, ale przez ceny kart graficznych nie jesteście w stanie go kupić, to GeForce NOW możecie potraktować jako formę przeczekania czy to na pół, czy też cały rok, aż ceny się poprawią.

Nadal jednak jest pole do poprawy w kontekście grania na smartfonie. Nie obejdzie się bez szybkiego połączenia po WiFi na paśmie 5,0 GHz i odpowiedniego kontrolera. Na szczęście kompatybilne są między innymi pady od Xbox One i Xbox Series X/S, więc nie jest to wielki problem. Jest też sporo modeli dedykowanych specjalnie do smartfonów, jak Razer Kishi.

Zobacz: Czy to monitor ostateczny? Testujemy model AOC mini-LED dla graczy
Zobacz: Palit GeForce RTX 3070 JetStream OC – test mocnej karty graficznej

Marvel's Guardians of the Galaxy - nie zabierajcie nam takich gier

Mon, 15 Nov 2021 13:55:23 +0100

Marvel's Guardians of the Galaxy to piękna, imponująca gra w filmowym stylu. Boję się jednak, że takich jest coraz mniej.

Czy wszyscy dookoła zwariowali?

Paulo Coelho w jednej ze swoich książek przytoczył ciekawą przypowieść. W niej zły czarnoksiężnik postanowił zniszczyć królestwo. W tym celu wlewa do studni magiczny płyn. Każdy, kto napije się z niej wody, staje się szalony. Wkrótce choroba dotyka wszystkich mieszkańców, poza rodziną królewską, która ma swoją własną, prywatną studnię. Nawet królewskie wojsko opanowuje szaleńcza choroba, przez co ci nie wykonują rozkazów swojego monarchy.

Władca długo się broni, ale w końcu szaleni mieszkańcy dostrzegają, że ich król zachowuje się zupełnie inaczej niż oni i zaczynają postrzegać go jako wariata. Dochodzi do protestów pod pałacem, które mają nakłonić monarchę do abdykacji. Widząc, co się dzieje, królowa namawia swojego ukochanego, aby sami napili się zatrutej wody i stali się tacy sami, jak ich podwładni. Ostatecznie władca decyduje się na taki krok.

Gdy jego umysł zostaje opanowany przez szaleństwo, mieszkańcy królestwa dostrzegają jego mądrość i postanawiają zachować go na tronie. W końcu stał się taki sam, jak oni, czyli w ich postrzeganiu całkowicie normalny. Spokój ponownie zapanował w królestwie i to pomimo tego, że jego mieszkańcy zachowywali się zupełnie inaczej niż obywatele ościennych krajów.

Rynek gier to rynek multiplayer

Czemu o tym piszę w kontekście gry, jaką jest Marvel's Guardians of the Galaxy? Ponieważ czuję się, jak ten król, zanim jeszcze napił się ze studni i stał się równie szalony, jak otaczające go osoby. Nie zrozumcie mnie źle, nie chodzi o żadną władzę, a aktualne trendy na rynku gier. Wychowałem się w latach 90., kiedy to nie miałem dostępu do Internetu, a gry nie były nastawione na rozgrywkę multiplayer. Liczyła się ciekawa fabuła, która pozwalała wczuć się w bohaterów. Dzisiaj coraz bardziej za tym tęsknie i mam wrażenie, że jestem w tym odosobniony. Z mojej perspektywy świat zwariował, chociaż dla młodszych graczy to pewnie ja jestem wariatem.

Taką grą jest Marvel's Guardians of the Galaxy. Pierwotnie miała to być recenzja produkcji Eidos Montreal, ale spędzone w niej godziny skłoniły mnie do pewnej refleksji. Powiedzcie mi uczciwie — ile gier dla pojedynczego gracza, które zadebiutowały w 2021 roku, jesteście w stanie wymienić z pamięci? Ja co najwyżej kilka, z czego duża część to remastery i remaki. Gdyby te odrzucić, to pozostają między innymi Resident Evil: Village, Psychonauts 2, Deathloop, Returnal czy Far Cry 6. Na pewno o kilku zapomniałem, ale z pewnością nie był to rok obfitujący w gry dla pojedynczego gracza. Jak na 11 miesięcy, to z pewnością nie ma ich wiele.

Nie dziwi mnie to. Nawet patrząc po swoich znajomych, widzę, że dzisiaj więcej czasu spędzają w grach nastawionych na rozgrywkę sieciową. To między innymi CS:GO, FIFA, NBA 2K, League of Legends, Valorant czy World of Tanks. Niektórzy praktycznie w ogóle nie dotykają tytułów dla pojedynczego gracza. Zresztą najgłośniejsze dzisiaj gry, to oprócz tych już wymienionych między innymi: Fortnite, CoD: Warzone, Dota 2 czy PUBG. Wystarczy przecież spojrzeć na listę aktualnie najpopularniejszych gier na Steamie, bowiem nie ma na niej żadnej produkcji singlowej:

Rozumiem to. Gry multiplayer pozwalają zarabiać na mikropłatnościach, które są coraz popularniejsze, czego dowodem są zarobki z gier mobilnych, które przewyższają rynek gier konsolowych i komputerowych razem wzięte. Poza tym cechują się dłuższą żywotnością i pozwalają bawić się wspólnie ze znajomymi. Rozumiem to. Nie rozumiem jednak, czemu niektórzy starają się nas przekonywać, że gry single-player nie mają przyszłości. Marvel's Guardians of the Galaxy jest kolejnym dowodem, że fabuła wciąż jest w cenie.

Marvel's Guardians of the Galaxy to piękna przygoda

Spędziłem kilka godzin w grze Marvel's Guardians of the Galaxy, która jest dla mnie przykładem, że gry dla pojedynczego gracza nie tylko nie powinny umierać, ale wręcz powinny mieć się coraz lepiej. To przede wszystkim produkcja ze wszech miar filmowa. Skupia się nie tylko na samej rozgrywce, ale także bohaterach, ich historiach i budowaniu między nimi relacji. Walka też nie jest standardowa, bowiem rozbija się o odpowiednie wykorzystywanie umiejętności herosów i współpracę między nimi. Wprowadza to dużo świeżości i jest miłym odświeżeniem dla trochę zardzewiałego rynku.

Marvel's Guardians of the Galaxy określiłbym wręcz mianem interaktywnego filmu. Jeśli podobała Wam się ekranizacja w wykonaniu Disneya z Chrisem Prattem, Zoe Saldana i Davem Bautistą w rolach głównych, to spodoba Wam się też ta gra. Poziom humoru jest podobny. Nie będę Was oszukiwał — ten jest przaśny i specyficzny, ale kilkukrotnie zaśmiejecie się z dialogów między bohaterami. Te zresztą odgrywają dużą rolę. Nawet w trakcie zwykłego zwiedzania kolejnych lokacji ci bez przerwy ze sobą dyskutują, kłócąc się i przekomarzają. Jako ich lider czasami musimy stanąć po któreś stronie lub starać się uspokoić sytuację. To ciekawe urozmaicenie, bowiem nawet gdy nic się nie dzieje, to cały czas coś się dzieje.

Marvel's Guardians of the Galaxy to typowy kanapowiec. To idealna gra, aby po ciężkim dniu pracy usiąść z ulubionym napojem i padem w ręku i oddać się tak długiej rozgrywce, jak nam akurat odpowiada. Chcesz pograć 20 minut? Nie ma problemu. Masz czas na 3 godziny? Nie ma sprawy. W ich czasie nie musisz się martwić o kompanów, których dobierze Ci do drużyny, wyzwiska na czacie i stresować rywalizacją z innymi osobami. Przez ten czas jesteś Ty i gra. Stajesz się członkiem kosmicznych superbohaterów i razem z nimi bierzesz udział w szalonych przygodach. Nie denerwują Cię też mikropłatności, bowiem tych w grze nie ma, a ewentualne stroje dla członków grupy znajdujesz w trakcie samej gry. Drobiazg, ale jakże cieszy.

Nie jestem przeciwnikiem gier multiplayer. Sam w nie gram. Boję się jednak, że rynek systematycznie zmierza w kierunku, który nie do końca mi odpowiada. Chociaż wciąż mówi się, jak rewelacyjne są God of War, Marvel's Spider-Man czy The Last of Us, to jednocześnie mam wrażenie, że coraz mniej tego typu gier trafia na sklepowe półki. Może trochę przesadzam. Niemal na pewno jestem boomerem, który nie rozumie młodszych graczy. Nie zmienia to faktu, że chciałbym więcej gier takich, jak Marvel's Guardians of the Galaxy. Dlatego proszę, nie zabierajcie nam gier single-player. Nie każcie nam też na nie czekać miesiącami, gdy kolejne produkcje sieciowe wychodzą szybciej, niż rosną ceny kart graficznych.

W gwoli ścisłości nadmienię, że grę Marvel's Guardians of the Galaxy otrzymałem od polskiego wydawcy — firmy Cenega. Nie miał on jednak żadnego wpływu na powyższy tekst (trudno nazwać to recenzją, prawda?). Po tych wszystkich rozważaniach mogę jeszcze dodać, że produkcja Eidos Montreal zasługuje na solidne 8/10! Ma kilka wad, ale to przede wszystkim świetna przygoda, która wciąga na te kilka-kilkanaście godzin. Jeśli uwielbiacie filmy Marvela, to na pewno nie będziecie zawiedzeni.

[GALERIA:7395]

Apple właśnie ustawił całą branżę. Kawałkiem szmaty

Sat, 30 Oct 2021 17:32:00 +0200

Apple robi sobie, co chce i jak chce. Branża tańczy tak, jak jej zagrają.

Apple wypuścił chusteczkę do czyszczenia swych urządzeń, w cenie 19 dol. – zrywają boki dziennikarze i internauci z całego świata, i to na szeroką skalę. Mniej lub bardziej ironiczne teksty znajdziemy nawet w tak prestiżowych tytułach jak New York Times czy Bloomberg, a sama szmatka stała się bohaterką niezliczonej liczby memów i doczekała nawet kilku nieoficjalnych fanpage'y. Istny szał.

Sceptycy krzyczą, że pazerność firmy z Cupertino sięgnęła niniejszym apogeum, złośliwcy – wbijają szpilę jej miłośnikom, że ci są w stanie wbić zęby w ścianę oby kupić coś z ukochanym logo. Są też domorośli analitycy, starający się bronić ceny kunsztem inżynierii materiałowej, i saga trwa.

No właśnie – trwa, a to woda na młyn dla Apple'a, który raz jeszcze może być języczkiem u wagi i pokazuje zarazem, jak robić marketing wirusowy. Dziwne tylko, że branża wciąż się na to łapie. Ale do rzeczy.

Rybka połknęła haczyk

O tym, że ceny i-akcesoriów są przesadzone, delikatnie mówiąc, nikogo uświadamiać nie trzeba. Wystarczy spojrzeć na skórzane wsuwki, dumnie zwane portfelami MagSafe, za które amerykański producent lekką ręką kasuje po trzy stówy. Niemniej przez lata zdążyliśmy się już do tego przyzwyczaić i kolejne wyskoki pokroju breloczków do AirTaga nie robią na nikim wrażenia. Trzeba więc dorzucić do pieca.

Pamiętacie jeszcze ubiegłoroczne zamieszanie wokół horrendalnie drogiej podstawy do monitora 6K Pro Display XDR? Albo analogiczną akcję z kółkami Maca Pro? Można to podsumować tylko w jeden sposób: Apple to geniusze marketingu.

Zwróćcie uwagę, że przypadkiem absurdalnie drogie akcesoria zawsze zbiegają się w czasie z dużą premierą w segmencie profesjonalnym. Tak było z podstawą i kółkami i tak jest teraz z chusteczką. Tym razem wydaną obok nowych MacBooków Pro. Notebooków, które wzorem monitora 6K Pro Display XDR i komputerów Mac Pro ciężko zakorzenić w świadomości masowego odbiorcy. Chyba że rzuci się mu przynętę.

Rybka haczyk połknęła i zamiast wydawać miliony dolarów na kampanię reklamową, firma prowadzona przez Tima Cooka może cieszyć się darmowym lokowaniem w niemalże każdym tytule prasowym świata zachodniego. Po raz kolejny.

Gruby hajs na stole

Nie, miliony to żadna przesada. Żebym nie był gołosłowny, w sieci można znaleźć na przykład cennik reklamowy NYT na 2019 rok. Koszt reklamy startuje od kilku tysięcy dolarów za lakoniczną notkę, by sięgnąć ponad 100 tys. dol. za obszerne treści ulokowane w najbardziej obleganych sekcjach. W mniej prestiżowych tytułach stawki są rzecz jasna niższe, ale patrząc na wielorakość wydawnictw, nawet taki gigant jak Apple musi szykować się na spory wydatek.

Publicyści, podekscytowani nową szmatką, nie tylko nie wystawiają faktur, ale też naganiają chętnych, którzy drogie akcesorium choćby z czystej ciekawości. Dla producenta to wygrana na dwóch frontach, a media znów dają się łapać na tą samą sztuczkę.

Design Thinking: Samsung przypomniał mi dzieciństwo i pokazał, jak profesjonalnie projektować

Fri, 22 Oct 2021 16:54:00 +0200

Samsung zaprosił mnie na warsztaty dotyczące zagadnienia o nazwie Design Thinking. Co to jest? Nie wiedziałem, projektowanie czegoś tam... Będzie suchy wykład, dużo motywacyjnej gadki, po której usnę. Było jednak zupełnie inaczej.

Dostałem papier, kolorowe flamastry i zadanie: zaprojektować portfel.

Nic prostszego. Na kartce naszkicowałem prosty portfel z jednym niewielkim schowkiem na karty płatnicze, kieszonką na monety i tradycyjną przegródką na banknoty. Wszystko proste, oszczędne, minimalistyczne, bo przecież kto w dzisiejszych czasach nosi tyle metalu, papieru i plastiku, kiedy można mieć smartfon z NFC i Google Pay. Żeby dodać trochę nowoczesności, dołożyłem jeszcze moduł lokalizacyjny – to pozwoli za pomocą Bluetooth czy GPS namierzyć zgubiony portfel.

Tak, to portfel idealny, świetnie dostosowany do dzisiejszych czasów. Każdy by chciał taki mieć! Tak myślałem, ale szybko zostałem sprowadzony na ziemię.

Projektowanie „jak ja bym chciał” to oczywiście kusząca wizja, która na pewno przyniosła kilka sukcesów na rynku. Jednak kryje się za tym wiele pułapek, które zamiast sukcesu przyniosą porażkę.

Bo ktoś nie chce w ogóle mieć portfela, wszystko nosi w smartfonie. W kieszeni spodni ma 2 zł na wózek do sklepu. Ktoś inny przeciwnie: nosi nie tylko złotówki, ale drobne monety, które pozostały po wakacjach w Bułgarii trzy lata temu, a do tego gruby plik banknotów, kilkanaście kart płatniczych (także te nieważne) i lojalnościowych, zdjęcie ukochanej, wizytówki własne i poznanych ostatnio osób, a do tego paragony z Orlenu i naklejki z Biedronki. Jeszcze inna osoba chce mieć portfel zapewniający bezpieczeństwo płatności NFC z kilkoma kartami zamkniętymi w przegrodzie nieprzepuszczającej sygnału komunikacji radiowej. Jedni chcą portfel w kolorach tęczy, inni czarny, jedni sportowy z wytrzymałego nylonu, inni tradycyjny ze skóry. I tak dalej, i tak dalej…

I właśnie to jest punkt wyjścia do projektowania metodą Design Thinking. Można go odnieść do prostych rzeczy codziennego użytku, ale też zastosować w tworzeniu produktów z wykorzystaniem zaawansowanych technologii.

No dobra, to jak zaprojektować ten idealny portfel?

Design Thinking to projektowanie w pięciu krokach.

Empatyzacja – czyli wysłuchanie potrzeb innych. Modelowo ten etap projektowania to praca w grupach, określenie docelowych odbiorców oraz porządkowanie informacji. W przypadku warsztatowego portfela odbyło się to w prostszej formie: musiałem przeprowadzić wywiad u innego uczestnika spotkania. Pytałem się: nosisz gotówkę czy karty? Płacisz smartfonem? Nosisz dokumenty, np. dowód? A monety? Po tych technicznych kwestiach, padła seria pytań odnoszących się bardziej do sfery uczuć, osobistej. Do czego możesz potrzebować portfela poza płatnościami? Nosisz zdjęcia, jakieś pamiątki?
Definiowanie problemu, czyli inaczej zrozumienie potrzeb odbiorców. W tym momencie należy skupić się na tym, kim są odbiorcy i czego potrzebują. Na warsztatach na tym etapie musiałem w pięciu punktach konkretnie ująć, co tak naprawdę jest najważniejsze dla mojego rozmówcy, biorąc też pod uwagę to, czego on sam nie wyraził od razu słowami, ale ja to dostrzegłem. Mówił, że potrzebuje portfela po prostu do noszenia niewielkich ilości banknotów i monety. W trakcie rozmowy okazało się, że nie traktuje portfela wyłącznie jako banalnego przedmiotu codziennego użytku, ale ceniłby w nim... dodatkową funkcję prostego notatnika. Żeby zapisać coś nie w telefonie, tylko tradycyjnie. Albo może nagrać wypowiadana myśl?
Generowanie rozwiązań – na tym etapie projektowania Design Thinking przychodzi czas na proponowanie pomysłów oraz porządkowanie ich. We większej, współdziałającej grupie to jest czas na burzę mózgów. Zaczynam więc kombinować, jak połączyć portfel z notatnikiem albo mini dyktafonem. Wymyślam pięć różnych rozwiązań, jakie mógłby znaleźć się w nowym portfelu. Naszkicowałem nowy projekt graficzny portfela, już nie według mojego widzimisię, tylko na podstawie zebranych informacji.
Prototypowanie – w tym momencie Design Thinking zakłada przedstawienie na schematach czy makietach najważniejszych założeń rozwiązania problemu. Na warsztatach dostaliśmy więc dodatkowe kartki i pisaki, klej, taśmę klejącą, spinacze, słomki i robiliśmy prototypy czy makiety takiego portfela. Wtedy naprawdę poczułem się jak dzieciak w szkole podstawowej na lekcjach plastyki – ale też czułem, że jest to ważny etap, wieńczący wcale nie taki prosty proces analizowania problemu i tworzenia pomysłów.
Testowanie – ostatni etap polega na prezentacji prototypów przed innymi użytkownikami oraz na podsumowaniu uzyskanych informacji. Pokazałem moją makietę koledze, dla którego projektowałem portfel. Popatrzył na mnie jak na Marsjanina i choć nie powiedział złego słowa, zrozumiałem, że muszę wrócić do wcześniejszych etapów i zmienić pewne swoje pomysły, kombinować od nowa. Nie szkodzi – Design Thinking to także uczenie się na błędach i docenienie edukacyjnej wartości porażki. Założenie jest takie, że wyciąganie wniosków z niepowodzeń daje pole do poszukiwania nowych rozwiązań.

Design Thinking według Samsunga

Jak była idea tego spotkania i warsztatów Samsunga? Koreańska firma od lat prowadzi program edukacyjny o nazwie Solve for Tomorrow. Jego celem jest wzmacnianie kompetencji przyszłości u młodzieży, zachęcanie jej do aktywności, przekonanie do twórczej odwagi i zachęcenie do realizacji własnych, nieraz szalonych, ale potencjalnie przełomowych projektów.

W październiku trwa nabór do programu Solve for Tomorrow skierowanego do polskiej młodzieży. Mogą się od niego zgłaszać uczniowie ze szkół ponadpodstawowych wraz z nauczycielami oraz studenci z I i II roku studiów pierwszego stopnia.

Młodzi ludzie mają za zadanie zaproponować projekt dotyczące trzech największych wyzwań współczesnego świata:

zdrowia,
bezpieczeństwa,
klimatu.

Zgłoszenia do programu Solve for Tomorrow odbywa się poprzez formularz na stronie www.solvefortomorrow.pl i trwa do 31 października 2021 r.

Design Thinking umożliwi wyjście z utartych schematów, spojrzenie na swój pomysł z innej perspektywy. Jednocześnie dzięki pracy tą metodą młodzi ludzie zdobędą kompetencje cenione na rynku pracy w dzisiejszych czasach. Będą wrażliwsi na potrzeby drugiego człowieka i nauczą się tego, że błędy są ok i to właśnie dzięki nim możemy się rozwijać i ulepszać nasze pomysły. Praca metodą DT zdecydowanie otwiera ludzi, wyzwala ich kreatywność oraz sprawia, że stają się odważniejsi i pewniejsi siebie

– przekonuje Marta Florkiewicz-Borkowska, ambasadorka programu Solve for Tomorrow, zdobywczyni prestiżowego tytułu Nauczycielki Roku 2017.

Zaczyna się od flamastrów i kartki papieru, przechodzi etapy analiz, burzy mózgu, prób, testów, a następnie oceniania ich – a efektem mogą być wielkie wynalazki, zmieniające nasze codzienne życie albo po prostu świetnie się sprzedające. Trzymajmy więc kciuki za to, by program Solve for Tomorrow zaowocował wyjątkowymi pomysłami polskiej młodzieży!

Zobacz: Samsung startuje z programem edukacyjnym Solve for Tomorrow
Zobacz: Co robić z elektrośmieciami? Nauczy tego Centrum ElektroEkologii